Διαδήλωσαν οι εργαζόμενοι του Νοσοκομείου Κιλκίς (Appel des travailleurs de l’hôpital de Kilkis pour l’extension des occupations)….

Πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα η συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Κιλκίς, οι οποίοι βρίσκονται σε πολυήμερες κινητοποιήσεις για την  υποβάθμιση του Νοσοκομείου και τα προβλήματα της Δημόσιας Υγείας.

Με πανό, συνθήματα και αγωνιστική διάθεση οι εργαζόμενοι του Νοσοκομείου Κιλκίς και όχι μόνο, διαμαρτυρήθηκαν για τo Κιλκίς και για μια σειρά μέτρων που διογκώνουν τα υπαρκτά και μεγάλα προβλήματα αντί να τα λύνουν.

Οι εργαζόμενοι, με σύνθημα «το μνημόνιο βλάπτει σοβαρά την υγεία» πραγματοποίησαν πορεία ως το Δημαρχείο, όπου ενέκριναν ψήφισμα διαμαρτυρίας, ενώ τη συγκέντρωση χαιρέτησαν, ο μητροπολίτης Κιλκίς κ. Εμμανουήλ και ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου, Δημ. Αγαθόπουλος

(kilkis 24 gr)

——————–

2. Appel des travailleurs de l’hôpital de Kilkis pour l’extension des occupations

Communiqué de l’Assemblée des travailleurs de l’hôpital autogéré de Kilkis (nord de la Grèce). 18 février 2012

Comme cela avait été décidé, l’occupation de l’Hôpital général de Kilkis commence en dépit des médecins, des politiciens et des syndicalistes installés. Malgré les tentatives désespérées des échelons les plus élevés de la bureaucratie syndicale, qui ont abandonné l’Assemblée générale des travailleurs de l’hôpital sous les huées et les sifflements, les présents, à l’unanimité, ont décidé de commencer l’occupation de l’hôpital le lundi matin 20 février et de mettre en place des groupes de travail et de responsabilité, qui travailleront sous le contrôle de l’Assemblée générale. L’information commence à se répandre largement et des médias et journalistes indépendants ont déjà manifesté leur intérêt. Les travailleurs sont conscients de l’énorme responsabilité qu’ils prennent par rapport aux patients, aux citoyens, à la société locale et aussi par rapport à eux-mêmes et aux personnes de leur entourage, et ils sont déterminés à amener leurs objectifs à terme, par des accords conclus par consensus et solidarité. Ces objectifs ne sont pas strictement sectoriels. Ils sont plus larges et ont un caractère politique. Les travailleurs de l’hôpital de Kilkis ne reconnaissent pas le gouvernement actuel, un gouvernement imposé et volontairement esclave d’autres intérêts, et déclarent l’auto-gouvernement de l’hôpital.
Ces travailleurs veulent qu’à leurs côtés il n’y ait pas seulement les citoyens de Kilkis, mais la société tout entière, à laquelle ils font appel pour que, d’une manière pacifique, elle renverse l’actuelle scène politique, en procédant à la propagation des occupations à tous les hôpitaux à travers le pays et aux lieux de travail dans tous les secteurs. Nous devons paralyser immédiatement cette Grèce que nous connaissions et que vous connaissiez, en occupant les lieux de travail et les espaces publics, jusqu’à la chute de la dictature parlementaire qui gouverne le pays et que soit érigé un gouvernement démocratique qui obéisse aux exigences populaires de nous libérer des entraves de la soi-disant dette et nous conduise sur la voie de la réorganisation et de la prospérité.

Si cela n’est pas facile, c’est parce que l’ennemi n’est pas seulement en dehors de nos murs, mais aussi à l’intérieur. Surtout à l’intérieur ! C’est ce que nous avons vu aujourd’hui à Kilkis. Ces directeurs qui s’inquiètent tellement de la perte de recettes en raison des protestations, avec leurs larbins et certains médecins contraints, ont d’abord tenté d’obtenir le soutien des dirigeants réactionnaires de la Fédération nationale des médecins hospitaliers. L’ambitieux président de cette Fédération a essayé de soutenir, non pas les médecins en lutte, mais les échelons supérieurs de la bureaucratie syndicale. Ce M. Dimitrios Barnabas « est préoccupé » parce qu’en raison des occupations et des manifestations de médecins qui ne sont pas payés depuis des mois, les hôpitaux ne vont pas bien fonctionner. Jusqu’à présent, comme vous le savez tous, ils fonctionnent à merveille…

Quelle conscience sociale ! Les médecins sans scrupules et irresponsables, avec les infirmières et les autres employés hospitaliers exigeant ce qu’il leur est dû et qui se battent pour une santé publique gratuite, ils les appellent une « foule ». L’indescriptible M. Barnabas a préféré rester à l’écart de la foule. Esquivant la combative présidente de l’ENIK (syndicat des médecins hospitaliers de la province de Kilkis), Mme Leta Zotaki, qui attendait pour le rencontrer, comme convenu, il a participé à une réunion privée avec le vice-président réactionnaire et le personnel de direction de l’hôpital avant l’Assemblée générale qui avait été appelée au même endroit. Le président de la Fédération des médecins de l’hôpital « veut que l’hôpital soit ouvert pour que les gens soient à nos côtés » selon ses propres mots. Mais ensuite, il n’a pas précisé, quand la « foule » a commencé à arriver, Son Excellence a été interrogée à ce sujet : comment il conçoit la lutte syndicale des médecins, surtout aujourd’hui, si ce n’est avec d’énergiques protestations et occupations. Il la conçoit sans doute avec des protestations symboliques, avec des actions appelées uniquement pour qu’elles soient vues par le gouvernement, avec une rhétorique vide qui dégoûte tout le monde, dans le meilleur des cas avec une grève d’une journée qui ne fait de mal à personne. Ce sont, en bref, les moyens les plus efficaces sur lesquels compte la bureaucratie syndicale en ces moments sans précédent. Une conception très originale du syndicalisme combatif, mais pleinement représentative de l’attitude des directions syndicales, en particulier au niveau fédéral. Si les travailleurs s’attendent à ce que ces messieurs les amènent à des luttes victorieuses, ils vont devoir attendre longtemps …

Les travailleurs et les citoyens à travers le pays, de toute l’Europe et partout dans le monde doivent voir un exemple dans les occupations, continues et non pas symboliques, qui commencent à Kilkis et ailleurs, ainsi que dans les luttes qui, depuis quelques temps, sont en plein développement aux Aciéries Grecques, à la chaîne de télévision Alter, à Loukisa et dans des dizaines d’endroits en Grèce et dans d’autres pays, et ils doivent procéder à l’occupation, dès que possible et en coordination, de tous les lieux de travail et espaces publics, en maintenant les occupations jusqu’à ce qu’elles provoquent la chute du gouvernement imposé et la dissolution des mécanismes de parti qui depuis tant d’années ont concoctés et imposé le régime inhumain d’aujourd’hui. Le peuple doit se battre en dehors du parlement, avec des luttes dans les rues et sans attendre ou espérer inutilement que le pouvoir ne leur donne rien, en revendiquant une puissante constitution démocratique et une nouvelle transition, qui mettent le pays sur la voie du progrès et le transforme de nouveau en un lieu de démocratie, d’égalité, de justice et de prospérité.

Διεθνή της ΕΣΕ / CAS Madrid

Traduction OCLibertaire
(à partir de la version en castillan publiée sur le site Internet de la Coordinadora Anti Privatización de la Sanidad de Madrid (CAS)

1. Nouvelles Hors Les Murs

2. Organisation Communist Libertaire

———–

3. Grecia, Kilkis: mensaje de la asamblea general de trabajadores, desde el hospital ocupado

Transcribimos la carta recibida en CAS de parte de Leta Zotaki, directora del departamento de radiología, Hospital de Kilkis, miembro de la asamblea general de trabajadores y presidente de E.N.I.K. (Sindicato de Médicos del Hospital de Kilkis)

Hola, a todos:

La ocupación del hospital de Kilkis, por parte de los trabajadores, comenzó el lunes, 20 de febrero a las 08:30, hora local. Esta ocupación no ha asido realizada solo por los intereses laborales de nosotros, médicos y trabajadores del Hospital de Kilkis. Ni por el Sistema Nacional de Salud griego, que, por cierto, se está desmoronando. Estamos en lucha porque lo que corre verdadero peligro ahora son los derechos humanos. Y esta situación no solo amenaza a una nación o unos pocos países o grupos sociales, sino a las clases medias y bajas de Europa, de América, de Asia, de África, del mundo entero. La Grecia de hoy, será la imagen de Portugal, España, Italia y el resto de países del planeta próximamente.

Los trabajadores del Hospital de Kilkis y de la mayoría de hospitales y centros de salud de Grecia no están recibiendo su salario a tiempo y, algunos de ellos, ven cómo su sueldo se reduce prácticamente a cero. Un compañero mío tuvo que ser trasladado a nuestra sección de cardiología en estado de shock, cuando se dio cuenta de que, en vez de recibir el habitual cheque de 800 € del estado (sí, este es su sueldo mensual), recibió una nota que decía que no solo no iba a recibir su sueldo este mes, sino que además, ¡debe devolver 170 €! ¡Otros trabajadorxs solo recibieron 9 (nueve) € este mes! Los que aun recibimos algún tipo de sueldo los apoyaremos de todas las formas posibles………..casmadrid.org

—————————-

4. Γιατί καταλάβαμε το νοσοκομείο στο Κιλκίς. Της Λέτας Ζωτάκη

Η κατάληψη του νοσοκομείου μας στο Κιλκίς, από τους εργαζομένους του, ξεκίνησε τη Δευτέρα, 20 Φλεβάρη. Αυτή η κατάληψη δεν αφορά μονάχα εμάς, τους γιατρούς και τους εργαζομένους στο Νοσοκομείο του Κιλκίς. Ούτε γίνεται μόνο για το ελληνικό Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ), το οποίο πράγματι καταρρέει.

Κάνουμε αυτόν τον αγώνα γιατί αυτό που κινδυνεύει σήμερα είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κι αυτή η απειλή δε στρέφεται καν ενάντια σε ένα έθνος, ή κάποιες λίγες χώρες, ή μερικές κοινωνικές ομάδες, αλλά ενάντια στις χαμηλές και μεσαίες τάξεις σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία, Αφρική, σε όλο τον κόσμο. Το σήμερα της Ελλάδας είναι η αυριανή εικόνα της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και των υπόλοιπων χωρών παγκοσμίως.

Οι εργαζόμενοι του Νοσοκομείου του Κιλκίς και των περισσότερων νοσοκομείων και κέντρων υγείας στην Ελλάδα δεν πληρώνονται στην ώρα τους, κι ορισμένοι βλέπουν τους μισθούς τους να περικόπτονται αγγίζοντας μηδενικό ποσό σε πρακτικό επίπεδο. Ένας συνάδελφός μου μεταφέρθηκε στην καρδιολογική κλινική σε κατάσταση σοκ όταν συνειδητοποίησε πως, αντί να λάβει τη συνήθη επιταγή των 800 ευρώ (ναι, αυτός είναι ο μηνιαίος του μισθός) από το κράτος, έλαβε ένα υπόμνημα που έλεγε πως όχι μόνο δε θα πληρωθεί γι’ αυτόν το μήνα, αλλά πρέπει να επιστρέψει 170 ευρώ. Άλλοι εργαζόμενοι πληρώθηκαν μόνο 9 (εννέα) ευρώ γι’ αυτόν το μήνα. Όσοι από μας εξακολουθούμε να παίρνουμε έναν κάποιο μισθό θα τους στηρίξουμε όπως μπορούμε.

Αυτός είναι ένας πόλεμος ενάντια στο λαό, ενάντια σε όλη την κοινότητα. Αυτοί που λένε πως το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι χρέος του ελληνικού λαού ψεύδονται. Δεν είναι χρέος του λαού. Συσσωρεύτηκε από τις κυβερνήσεις, σε συνεργασία με τους τραπεζίτες, με σκοπό την υποδούλωση των ανθρώπων. Τα δάνεια προς την Ελλάδα δεν χρησιμοποιούνται για μισθούς, συντάξεις και δημόσια περίθαλψη. Γίνεται το ακριβώς αντίθετο: μισθοί, συντάξεις και περίθαλψη χρησιμοποιούνται για να πληρώσουν τους τραπεζίτες.

Ψεύδονται. Αντίθετα με αυτά που διακηρύσσουν, δε θέλουν μια κοινωνία απαλλαγμένη από χρέη. Δημιουργούν οι ίδιοι τα χρέη (με τη βοήθεια διεφθαρμένων κυβερνήσεων και πολιτικών) προς δικό τους όφελος. Έδωσαν στην Ελλάδα έναν τραπεζίτη για πρωθυπουργό για να εξασφαλίσουν πως η «δουλειά» θα γίνει σωστά. Ο πρωθυπουργός μας Λουκάς Παπαδήμος δεν έχει ούτε καν εκλεγεί. Διορίστηκε από την ΕΚΤ και τους τραπεζίτες, με τη συνδρομή Ευρωπαίων και Ελλήνων διεφθαρμένων πολιτικών. Αυτή είναι η δική τους ερμηνεία του όρου «δημοκρατία».

Τα χρέη προκαλούνται από τραπεζίτες, που δημιουργούν χρήμα από κοπανιστό αέρα και εισπράττουν τόκους, απλώς και μόνον επειδή οι κυβερνήσεις μας τους έδωσαν αυτό το δικαίωμα. Κι εξακολουθούν να λένε πως εκείνοι που καλούνται να πληρώσουν το χρέος αυτό είμαστε εσείς κι εγώ και τα παιδιά και τα εγγόνια μας, με προσωπικά και εθνικά περιουσιακά στοιχεία, με τις ζωές μας. Δεν τους χρωστάμε τίποτα. Απεναντίας, αυτοί χρωστάνε στο λαό ένα μεγάλο μέρος από τις περιουσίες που έφτιαξαν χάρη στην πολιτική διαφθορά.

Αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας σε αυτή την αλήθεια, σύντομα θα γίνουμε όλοι σκλάβοι, και θα δουλεύουμε για 200 ευρώ ή λιγότερα το μήνα. Δηλαδή, όσοι από μας θα μπορούν να βρουν μια θέση εργασίας. Χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς συντάξεις, άστεγοι και πεινασμένοι, όπως συμβαίνει τώρα με συμπολίτες μου στην Ελλάδα. Χιλιάδες απ’ αυτούς ζουν στο δρόμο και πεινάνε.
Δεν έχουμε πρόθεση να τα βάψουμε μαύρα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Η κατάσταση αυτή δεν οφείλεται σε οικονομικό ή νομισματικό ατύχημα ή σφάλμα. Είναι η αρχή του άσχημου σταδίου μιας μακράς διαδικασίας που ακολουθεί ένα προσεκτικά μελετημένο σχέδιο, μιας διαδικασίας που έχει ξεκινήσει πριν από δεκαετίες.

Πρέπει να πολεμήσουμε μαζί ενάντια σε αυτό το νεοφιλελεύθερο σχέδιο. Κι αυτό κάνουμε τώρα εμείς εδώ, στο Κιλκίς, αυτό κάνουν και σε πάρα πολλές πόλεις ανά τον κόσμο.

Προς το παρόν δε σκεφτόμαστε να ανοίξουμε κάποιο λογαριασμό για οικονομική ενίσχυση. Ενδέχεται, ωστόσο, να χρειαστεί σε μερικούς μήνες ή και εβδομάδες, αν η κατάσταση χειροτερέψει. Αυτήν τη στιγμή χρειαζόμαστε πάνω απ’ όλα ηθική υποστήριξη και δημοσιότητα. Οι τοπικοί αγώνες σε όλο τον κόσμο πρέπει να εξαπλωθούν και να αποκτήσουν μαζική στήριξη εάν θέλουμε να κερδίσουμε τον πόλεμο ενάντια στο διεφθαρμένο σύστημα. Αν μπορέσετε να σκεφτείτε πρόσθετους τρόπους για να διαδώσετε τα νέα και τις ιδέες μας, θα ήταν υπέροχο.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο enosi.kilkis@yahoo.gr
Και πάλι, δεν μπορούμε να σας ευχαριστήσουμε αρκετά για τις ευγενικές σκέψεις και κουβέντες σας.

tvxs.gr

Με εκτίμηση,
Λέτα Ζωτάκη, διευθύντρια του ακτινολογικού τμήματος Νοσοκομείου Κιλκίς
μέλος της γενικής συνέλευσης εργαζομένων
πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Νομού Κιλκίς (ΕΝΙΚ)»

Επανασύσταση σχέσεων κοινωνίας ….

Tου Χρηστου Γιανναρα

–

Mου ζητήθηκαν, με διαυγή καλοπιστία, εξηγήσεις: τι μπορεί να σημαίνει αυτό που έγραφα σε προηγούμενη επιφυλλίδα. Πως αν το πρώτο ζητούμενο σήμερα είναι να ξαναπιστέψει ο Eλληνας στον εαυτόν του, δηλαδή στη δυναμική της ελληνικής συλλογικότητας, τότε χρειαζόμαστε πρωτίστως όχι ιδιοφυή πρωθυπουργό, αλλά αυθεντικό αρχιεπίσκοπο. Eγραφα συγκεκριμένα:

«Aν το πρώτο είναι να ξαναβρεί η ελληνική κοινωνία εφαλτήριο για καινούργιο πατριωτικό άλμα, τότε χρειαζόμαστε εκκλησιαστικό μπροστάρη ανιχνευτή. Nα μας δείξει τη μετάβαση από τα ιδεολογήματα στην ερωτική εμπειρία, από τα εκσυγχρονιστικά «δήθεν» στην πίστη – εμπιστοσύνη. Δεν έχουμε πολιτικούς, επειδή δεν έχουμε μπροστάρηδες στην πίστη, ηγέτες εκκλησιαστικού ρεαλισμού, όχι θρησκειοποιημένων ιδεολογημάτων. Mε θρησκευτικές παπαρδέλες και ωφελιμιστικό ακτιβισμό δεν ανασταίνονται νεκρές κοινωνίες».

Tι σημαίνουν αυτά στην πράξη: Σημαίνουν ότι ο Eλληνας είναι Eλληνας (όταν υπάρχει το είδος), επειδή στους ιστορικούς εθισμούς του και επομένως στη νοο-τροπία του δεν προέχει η σύμβαση (το «κοινωνικό συμβόλαιο»), προέχει η εμπιστοσύνη, η πίστη. Kαι η πίστη – εμπιστοσύνη προϋποθέτει προσωπικές σχέσεις, κοινωνία σχέσεων. Δηλαδή προϋποθέτει την «πόλιν» ή τη μικρή κοινότητα, τον «έπαινο του δήμου, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα εύγε». Oχι το απρόσωπο κράτος και τον φόβο του χωροφύλακα ή του μπαμπούλα «Θεού».

H Eλλάδα σήμερα είναι νεκρή, δίχως αντανακλαστικά ετερότητας, διότι είναι μόνο κράτος με θεσμικά καταργημένη την κοινότητα. O Eλληνας δεν έχει πια καμιά απολύτως αίσθηση του «ανήκειν», του «μετέχειν», αίσθηση κοινωνίας Πιθηκίζοντας πρότυπα άσχετα με τις ανάγκες του, έφτιαξε κράτος συγκεντρωτικό, με μεγαλουπόλεις ακοινώνητου βίου, εκπίπτοντας σε τριτοκοσμική καθυστέρηση, υπανάπτυξη και φαυλότητα. Πρόσφατα, με δύο διαδοχικά εν ψυχρώ εγκλήματα, τον «Kαποδίστρια» και τον «Kαλλικράτη», εξαλείφθηκε και θεσμικά – επίσημα η μικρού μεγέθους κοινότητα, χάρη στην οποία επέζησε ιστορικά ο Eλληνισμός τρεις χιλιάδες χρόνια.

Tο τελευταίο ίχνος κοινότητας, λαϊκού σώματος με σχέσεις πίστης – εμπιστοσύνης και με άξονα συνοχής το «ιερό», είναι ακόμα στην Eλλάδα η ενορία. Aλλοτριωμένη, παραμορφωμένη, με χαμένο κατά κανόνα τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα της και μεταποιημένη σε τέμενος, κάτι σαν υποκατάστημα του IKA «διά την ικανοποίησην των θρησκευτικών αναγκών του λαού» όμως σώζεται ακόμα ως λαϊκή σύναξη και δυνάμει σώμα. H τραγωδία είναι ότι δεν υπήρξε ώς τώρα αρχιεπίσκοπος στο ελλαδικό κράτος με επίγνωση της αγεφύρωτης αντίθεσης Eκκλησίας και θρησκείας – ατομοκεντρική η θρησκεία, αυθυπερβατική (κοινωνούμενη, ερωτική) η ύπαρξη του εκκλησιαστικού ανθρώπου.

Στο πλαίσιο του μεταπρατικά εκδυτικισμένου ελλαδικού κράτους, το εκκλησιαστικό γεγονός έχει ριζικά αλλοτριωθεί σε ατομοκεντρική θρησκευτικότητα. H πίστη εκλαμβάνεται σαν ατομική αγκίστρωση σε πεποιθήσεις και ιδεολογήματα, σε παραδοχές άσχετες με την εμπειρική τους επαλήθευση, «ορθοδοξία» σημαίνει εγωκεντρική θωράκιση με αξιωματικά «ορθές» βεβαιότητες. Eτσι το κήρυγμα εκφυλίζεται σε ιδεολογική προπαγάνδα ή σε ηθικιστικό ωφελιμισμό, παπαρδέλες ψυχολογικού ευσεβισμού και βασανιστικού νομικισμού.

Aυτή την ώρα που ο Eλληνισμός καταρρέει σαν οργανωμένη συλλογικότητα, μόνο ένας εκκλησιαστικός μπροστάρης, ένας αρχιεπίσκοπος, θα μπορούσε ίσως και να ανατρέψει τους όρους της κατάρρευσης. Aν μιλούσε εκείνη την «άλλη» γλώσσα, την ακαταμάχητη, που είναι η σιωπή της αποκαλυπτικής πράξης. Πράξη εκκλησιαστική δεν είναι τα συσσίτια σε συνεργασία με τα σούπερ μάρκετ, αυτό είναι σύμπραξη με τη λογική της κατάρρευσης, τη λογική του ατελέσφορου IKA, τον Mολώχ της χρησιμοθηρίας που οδήγησε στην κατάρρευση.

Aκαταμάχητη είναι η γλώσσα της πίστης – εμπιστοσύνης που γεννιέται μόνο από το άθλημα της μετοχής.σε σχέσεις κοινωνίας της ζωής, σε εκκλησιαστική ενορία. Kαι ένας εκκλησιαστικός μπροστάρης θα μπορούσε σιωπηρά, χωρίς ιδεολογικές ρητορείες, να ξαναχαρίσει στην Eλλάδα ενορίες: Mεθοδικά, με καθημερινή προσωπική παρουσία, να σαρώσει από τις εκκλησιές την αλλοτρίωση, δηλαδή ότι υπηρετεί τον ατομικό εντυπωσιασμό, την ψυχολογική υποβολή, την ακοινώνητη «έξαρση»: τερατώδεις μεγαφωνίες, θρησκευτικές χαλκομανίες που έχουν υποκαταστήσει τις εκκλησιαστιακές Eικόνες, κανταδόρικες τετραφωνίες, νεοπλουτίστικους αφόρητου κιτς πολυέλαιους και μανουάλια, φωτισμούς «νέον», φτηνιάρικο καρεκλομάνι αντί για το σοφό στασίδι.

Mόνο αν υπάρξουν πυρήνες εξόδου από τη λογική της κατάρρευσης, έμπρακτης εξόδου, μπορεί να σαρκωθεί ελπίδα. Oσο μιλάμε τη γλώσσα της ιδεολογίας, των στατιστικών αναλύσεων και της ατέλειωτης ποικιλότητας των απόψεων για ανάκαμψη, τη γλώσσα του ακτιβισμού συσσιτίων και αλτρουιστικών «πρωτοβουλιών», παίζουμε στο γήπεδο της παρακμιακής κατρακύλας. H «άλλη» γλώσσα, που μπορεί να γεννήσει κοινωνική συνοχή και ανιδιοτέλεια, τη χαρά του «μετέχειν» και «ανήκειν», είναι η γλώσσα της Eικόνας που ιδρύει σχέση, της δραματουργίας που μυεί στο άρρητο, είναι το άναμμα του κεριού – άφωνη προσευχή, το μέλος που συγκροτεί ενότητα αλληλοστηριχτική.

Στο πλαίσιο ενός ξεσηκωμού για παλινόρθωση της ενορίας – κοινότητας θα ενταχθεί οπωσδήποτε και μιας άλλης γλώσσας κατήχηση: Oχι πια ηθικιστική ωφελιμολογία και νοησιαρχικά ιδεολογήματα, αλλά μαθήματα σε κάθε ναό εξοικείωσης με την ιλιγγιώδη ποίηση της εκλλησιαστικής λατρείας, μαθήματα γλώσσας που να αναχαιτίσουν τη μεθοδευμένη αποκοπή του Eλληνα από τη γλωσσική του συνέχεια, από τις πηγές της πολιτισμικής του αυτοσυνειδησίας.

Eνας αρχιεπίσκοπος εκκλησιαστικός μπροστάρης – όχι «θρησκευτικός ηγέτης», αγιατολάχ ή παπίσκος. Που θα γνοιαστεί επιτέλους τους ορφανεμένους από επίσκοπο πρεσβυτέρους της Eκκλησίας, θα τους αποκαταστήσει σε συνεργάτες, θα πάψει να τους λογαριάζει «ιερείς» της «επικρατούσας θρησκείας» και να αρμέγει βάναυσα τα παπαδικά τους «τυχερά». Aνάκαμψη της ελληνικής κοινωνίας θα προέλθει μόνο με επανασύσταση των προϋποθέσεων ζωτικής κοινωνικής συνοχής, εμπειρικής ψηλάφησης «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης.

* O κ. Xρήστος Γιανναράς είναι ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας και Πολιτιστικής Διπλωματίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

kathimerini gr

—————————–

ΣΧΕΤΙΚΑ :

1. Nα είσαι Eλληνας δεν είναι εθνικότητα, φολκλορική ιδιαιτερότητα, βαλκανική επαρχιωτίλα, κρατική κακομοιριά. Eίναι επιλογή. Eλληνας, τώρα πια, δεν γεννιέσαι, γίνεσαι
2. Τα τρία σημάδια παλιγγενεσίας – Ελληνες σε αγώνα απεξάρτησης από τον πατριδοκτόνο “δανεισμό”
3. H λογική της αυτοάμυνας
4. Πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός

Ο θησαυρός της γαλέρας και η κληρονομιά της Μακεδονίας ….

Παναγιώτης Σαββίδης

–

 Στα απαρατήρητα πέρασε η είδηση πως δικαστήριο των ΗΠΑ δικαίωσε την Ισπανία, ζητώντας από την εταιρεία Odyssey Marine Exploration, που ειδικεύεται στον εντοπισμό και την ανέλκυση ναυαγίων, να επιστρέψει  στη χώρα θησαυρό που ανέλκυσε  το 2007 από βυθισμένη γαλέρα του 19ου αιώνα στα ανοιχτά της Πορτογαλίας.Όπως έγινε γνωστό, πρόκειται για τη γαλέρα Nuestra Señora de las Mercedes (Our Lady of Mercy), που  βυθίστηκε το 1804 μεταφέροντας  φορτίο 600 χιλιάδων νομισμάτων, αξίας άνω των 350 εκατομμυρίων ευρώ.Μετά από έντονο δικαστικό αγώνα του ισπανικού δημοσίου, δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε πως ο θησαυρός του ναυαγίου, ανήκει δικαιωματικά στην Ισπανία, οπότε και θα πρέπει να επιστραφεί. Ήδη δύο ισπανικά πολεμικά αεροσκάφη απογειώθηκαν με προορισμό τις ΗΠΑ, ώστε να περισυλλέξουν τον θησαυρό και να τον επιστρέψουν στη χώρα.Αναφέρομαι στο συγκεκριμένο περιστατικό, προκειμένου να το συνδέσω με όσα συμβαίνουν στα γειτονικά Σκόπια, που από την εθνικιστική κυβέρνηση Γκρουέφσκι, επιχειρείται μεθοδικά και συντονισμένα ο σφετερισμός της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Μακεδονίας και των Μακεδόνων.

Τα Σκόπια επιχειρούν να εμφανιστούν ως «συνιδιοκτήτες» της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της αρχαίας Μακεδονίας. Η νέα γενιά διδάσκεται στα σχολεία πως έχει το ίδιο DNA με το Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος μιλούσε ελληνικά επειδή ήταν τα .. Αγγλικά της εποχής και πως η πατρίδα τους είναι η … Παλαιστίνη των Βαλκανίων που κατέχεται από Ελλάδα και Βουλγαρία. Ακόμη και οι μετριοπαθείς φωνές στα Σκόπια, τείνουν να σιγήσουν, αφού η κυβέρνηση Γκρουέφσκι, που εξελίσσεται σε καθεστώς, φιμώνει κάθε διαφορετική άποψη, που είναι αντίθετη στην «αρχαιμακεδονοποίηση» της χώρας και στην απέραντη Disneyland που έχει στηθεί στο κέντρο των Σκοπίων, που πλέον θυμίζει περισσότερο αρχαία Ελλάδα με όλα αυτά τα αγάλματα, τα μνημεία και τα κτίρια που στο πλαίσιο του φαραωνικού προγράμματος «Σκόπια 2014», την ίδια ώρα που φτώχεια και ανεργία αγγίζουν το 32% του πληθυσμού.

Βάλτε λοιπόν στη θέση του θησαυρού της γαλέρας την ιστορία και τον πολιτισμό της αρχαίας Μακεδονίας. Στη θέση της Odyssey Marine Exploration τα Σκόπια και στη θέση της Ισπανίας την Ελλάδα. Η Ισπανία διεκδίκησε σε υψηλό επίπεδο τα δικαιώματα της επί της βυθισμένης γαλέρας και του θησαυρού της και δικαιώθηκε. Η Ελλάδα πότε θα ασχοληθεί σοβαρά, με την προάσπιση ενός σημαντικού τμήματος της ιστορίας και του πολιτισμού της, που σίγουρα έχει μεγαλύτερη αξία από τα 600 χιλιάδες χρυσά και ασημένια νομίσματα της ισπανικής γαλέρας ;

Οι «ηξεις, αφήξεις» του υπουργείου Εξωτερικών, που έως σήμερα αποφεύγει να καταγγείλει επίσημα και σε όλα τα διεθνή φόρα τον επιχειρούμενο βιασμό της ιστορικής πραγματικότητας από τον Γκρουέφσκι, ο παππούς του οποίου ήταν Έλληνας και σκοτώθηκε το 1940 πολεμώντας τους Ιταλούς εισβολείς, ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο τους γείτονες που έφτασαν στο σημείο να «ξινίσουν» για τις πρόσφατες εκθέσεις για τον Μεγάλο Αλέξανδρο στην Οξφόρδη και στο Λούβρο. Η αλήθεια είναι, πως πλέον δεν περιμένω κάτι περισσότερο από τους αρμόδιους στην Βασ. Σοφίας, που έως σήμερα δεν έχουν απαντήσει επίσημα πόσες χώρες στον πλανήτη έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία».

Γράφω τα παραπάνω με αφορμή και την επίσκεψη του μεσολαβητή του ΟΗΕ για την ονομασία Μάθιου Νίμιτς σε Αθήνα και Σκόπια, που μας «θυμήθηκε» σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ευελπιστώ μαζί με το «κούρεμα» του χρέους να μην έχουμε και «κούρεμα» της Μακεδονίας και της κληρονομιάς της.

protothema gr 
———
*El tesoro del buque Nuestra Señora de las Mercedes vuelve a España

El tesoro del buque «Nuestra Señora de las Mercedes», naufragado en 1804 y hallado en 2007 por la empresa estadounidense Odyssey, regresa este viernes a España, en dos aviones Hércules más pesados de lo previsto, tras una larga disputa judicial.

«En total fueron 49.000 libras (más de 23 toneladas), muchas más de las 17 toneladas pensadas en un principio, porque la primera cantidad que comunicó la empresa se ve que no era la correcta», dijo a la AFP Miguel Morer, jefe de prensa del Ministerio de Defensa español desde Tampa (centro de Florida).

El jueves en la noche el botín hallado en el pecio del buque, que España disputó durante cinco años en los tribunales estadounidenses, «se terminó de cargar sobre las 21H00 locales (01H00 GMT del viernes)», dijo el portavoz español.

«En este momento todo el tesoro y otros objetos de valor están cargados en los dos aviones Hércules para emprender el viaje a España hacia las 12H00 locales (16H00 GMT)», precisó Morer desde la base militar aérea estadounidense MacDill, en Tampa.

El vuelo con las 595.000 monedas de oro y plata, además de «algunas imágenes religiosas y cofres», contempla una escala técnica de al menos una hora en una base en Nueva Jersey (este de Estados Unidos) y luego en Canadá, desde donde finalmente los hércules volarán hacia la base militar de Torrejón, cerca de Madrid.

La hora aproximada del arribo del tesoro a España es el mediodía del sábado, dijo la misma fuente.
«Todo esto está en muy mal estado de conservación porque ha pasado los últimos 208 años sumergidos y todavía está sumergido precisamente para preservarlo», indicó Morer al explicar que aún no saben con precisión qué otras piezas integran el tesoro que viaja en empaques «sumergidos con agua marina y un líquido especial para que no se deterioren».

El viernes pasado, el juez federal Mark Pizzo de la corte de Tampa ordenó la entrega del tesoro a España por parte de la empresa de exploración submarina Odyssey y negó el reclamo de la compañía a España de reembolsar 412.814 dólares por el almacenaje y conservación del tesoro.

De esta forma se puso fin a una batalla legal por este tesoro valorado en más de 500 millones de dólares que enfrentó a España con Odyssey durante cinco años, en los cuales tribunales en Washington, Atlanta (Georgia, sureste) y Tampa finalmente fallaron a favor de España.

El botín encontrado en el pecio del «Nuestra Señora de las Mercedes», naufragado en 1804 y encontrado frente a las costas de Portugal en mayo de 2007, es el mayor tesoro submarino jamás encontrado en la historia.

La justicia estadounidense consideró desde un principio que el botín hallado por Odyssey y repatriado sin avisar a ninguna autoridad española en su momento, estaba bajo inmunidad soberana española.

Para Odyssey este caso afectará la herencia cultural española, según indicó la compañía en un comunicado la semana pasada.

«Tristemente creemos que este caso, a la larga, tendrá un profundo efecto negativo sobre la herencia cultural subacuática española», dijo en un comunicado Melinda MacConnel, vicepresidenta de Odyssey.

Para MacConnell, «es triste» que España no haya considerado el «alto costo del almacenaje y conservación de las monedas» y que esta acción de la justicia terminará repercutiendo «en el futuro en que nadie estará incentivado para informar de hallazgos» bajo el agua.

«Cualquier cosa hallada que tenga un potencial interés para España será escondida o, lo que es incluso peor, fundida o vendida en eBay», afirmó la empresa de Tampa.

 viernes 24 de febrero de 2012 panorama

————————-

**El tesoro del navío ‘Nuestra Señora de las Mercedes’ vuela por fin hacia casa

25.02.12 – 02:38 –

PEDRO SAN JUAN | MADRID.

Dos aviones Hércules transportan más de 23 toneladas de monedas de oro y plata de la fragata expoliada por los cazatesoros de Odyssey

El tesoro del buque ‘Nuestra Señora de las Mercedes’, naufragado en 1804 y hallado en 2007 por la empresa estadounidense Odyssey, puso rumbo ayer hacia España a bordo de dos aviones Hércules que despegaron de Florida. Así pondrán fin «a un viaje que ha durado más de 200 años», en palabras del embajador español en Washington, Jorge Dezcallar. Se calcula que aterrizarán este mediodía, tras realizar dos escalas técnicas.

«En total fueron 49.000 libras (más de 23 toneladas), muchas más de las 17 toneladas pensadas en un principio, porque la primera cantidad que comunicó la empresa no era la correcta», explicó Miguel Morer, jefe de prensa del Ministerio de Defensa español desde Tampa (Florida). Con este traslado concluyen cinco años de litigio con la empresa cazatesoros Odyssey, que en 2007 rescató del fondo del mar el cargamento de la fragata española, frente a las costas de Cádiz, y no dudó en transportarlo vía Gibraltar hasta Tampa, donde tiene su sede. La pasada semana, por fin, un juez federal autorizó al Estado español a recuperar el tesoro, después de desestimar el último recurso presentado por la compañía estadounidense.

Ayer, dos siglos después de perderlas como resultado de un ataque de navíos ingleses al ‘Mercedes’, nuestro país asumió oficialmente la custodia de las 595.000 monedas de oro y plata, además de tejidos, fragmentos metálicos y balas de cañón. Todo este material se cargó en los aviones del Ejército tras haber sido catalogado por un equipo de expertos españoles en numismática y conservación.

El mayor botín submarino

En las dos aeronaves viajan cuatro tripulaciones, con 26 hombres en total. El vuelo contempla una escala técnica de al menos una hora en una base en Nueva Jersey (este de Estados Unidos) y luego otra en Canadá, desde donde los aviones Hércules volarán hacia la base militar de Torrejón.

«El tesoro se encuentra en muy mal estado porque ha pasado los últimos 208 años bajo el mar. Por si fuera poco, todavía está sumergido para preservarlo lo mejor posible», aclaró Miguel Morer. De ahí que todavía no se sepa con precisión el número de piezas que integran el cargamento, ya que viajan «sumergidas con agua marina y un líquido especial para que no se deterioren». Se estima que el valor total supera los 500 millones de dólares. Es el mayor botín submarino jamás encontrado hasta ahora.

«Si en 1804 aquellos marinos no pudieron volver a su patria, por lo menos hoy una parte regresará», afirmó el embajador Jorge Dezcallar, quien agradeció la colaboración de las fuerzas aéreas estadounidenses, al tiempo que ensalzó «el buen trabajo y las sinergias» que han hecho posible la recuperación del tesoro.

La Guardia Civil investigará si Odyssey ha entregado todo el botín que sustrajo de la fragata o si faltan piezas, como las 59 que, según denunció un concejal de San Roque (Cádiz), podrían haberse quedado en Gibraltar. De allí voló hacia Estados Unidos el cargamento expoliado por el equipo de Odyssey en 2007. El fiscal de Algeciras, Juan Cisneros, admite que las indagaciones serán complicadas.

elcorreo.com

———–

***El tesoro de «Nuestra Señora de las Mercedes», ya en suelo español

Dos aeronaves cargadas con 17 toneladas de oro y plata han aterrizado en Torrejón

El tesoro de la fragata «Nuestra Señora de las Mercedes» ha llegado hoy a las 13:50 hora local a la Base Aérea de Torrejón (Madrid), a bordo de dos aviones Hércules del Ejército del Aire.

Las dos aeronaves, cargadas con 17 toneladas de monedas de oro y plata, además de tejidos, fragmentos metálicos y balas de cañón, han aterrizado en España ante una gran expectación mediática, con más de 60 medios acreditados, tras partir ayer desde la base aérea MacDill, en Tampa (EEUU).

Una vez en tierra, el cargamento será entregado por el Ejército del Aire a un grupo de diez efectivos de la Agrupación de Reserva y Seguridad de la Guardia Civil, que comprobarán en un hangar de la base de Torrejón que el manifiesto de carga coincide con la orden del juzgado de Tampa que dictaminó su devolución por la empresa cazatesoros Odyssey al Gobierno español.

Otros 30 efectivos de la Guardia Civil formarán el dispositivo de seguridad del traslado por tierra del tesoro en camiones de una empresa privada hacia un destino que se mantiene secreto por razones de seguridad, según han explicado fuentes del instituto armado a pie de pista.

El dispositivo de seguridad se completará con un helicóptero que seguirá al convoy que traslada el cargamento, que una vez en destino quedará a disposición del Ministerio de Educación, Cultura y Deporte bajo depósito judicial.

Los Hércules han transportado en sus bodegas el material extraído del fondo del mar en 2007 por la empresa cazatesoros Odyssey, cuidadosamente embalado por técnicos en voluminosos paquetes envueltos en plástico negro y etiquetados con el identificativo del Gobierno de España.

la voz de galicia
———————–

ΣΧΕΤΙΚΑ:

• Έχω χάσει κάποιο επεισόδιο; Εντάσσονται και τα Σκόπια στο PSI;

• Βαρύνουσας σημασίας είναι η απάντηση που έδωσε ο κ. Νίμιτς -ένας εκ των συντακτών της Ενδιάμεσης Συμφωνίας- στο ερώτημα των Σκοπιανών αν η ΠΓΔΜ μπορεί να εντάσσεται σε διεθνείς οργανισμούς με την προσωρινή ονομασία. “Αυτή είναι μια απόφαση που αφορά τους ίδιους τους διεθνείς οργανισμούς, σε ορισμένους από τους οποίους η ΠΓΔΜ έχει γίνει δεκτή υπό την προσωρινή ονομασία“

————————-

 ΣΧΕΤΙΚΑ2:

•  17 tons of shipwrecked silver head for Spain on two planes.(msnbc.msn.com)

• Spanish coins head back home (usatoday)

• Justice Clarence Thomas rejected without comment the emergency appeal from Odyssey Marine Exploration, which recovered 17 tons of silver and gold from the wreck of the Spanish ship “Nuestra Senora de las Mercedes.” (newsinfo.inquirer) 

•  El tesoro del Nuestra Señora de las Mercedes volverá a España (hoy es arte)

• El tesoro del buque Nuestra Señora de las Mercedes vuelve a España  (panorama)

Αβραμόπουλος από Καστελόριζο:»Η κρίση δεν θ΄ αγγίξει την εθνική μας ακεραιότητα» ….

Την διαβεβαίωση ότι η οικονομική κρίση δεν θα αγγίξει την εθνική μας ακεραιρότητα και ανεξαρτησία επανέλαβε από το Καστελόριζο ο ΥΕΘΑ Δημήτρης Αβραμόπουλος.

«Αυτή την ώρα η πατρίδα μας υποφέρει, περνάει δύσκολες στιγμές. Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ και σε τίποτα αυτή η οικονομική κρίση να αγγίξει την κοινωνία μας και πάνω από όλα την πατρίδα μας, την εθνική μας ακεραιότητα, την ανεξαρτησία μας…

Περίπου ένα μήνα πριν αναλάβω τα καθήκοντά μου ως Υπουργού Εθνικής Αμύνης, είχα βρεθεί και πάλι εδώ. Τότε είχα κάνει μία δήλωση. Είχα πει ότι εμείς οι Έλληνες δεν θα επιτρέψουμε η οικονομική κρίση να μετατραπεί σε εθνική…

Εδώ στο Καστελόριζο είναι που διακυβεύονται όχι μονάχα τα μεγάλα εθνικά μας θέματα, όπως αυτά διασταυρώνονται και συνδυάζονται με το νησί, αλλά και τα διεθνώς κατοχυρωμένα οικονομικά συμφέροντα της χώρας”….

E F E N P R E S S

TV100 GR

«Ασαφές τοπίο», «διακεκαυμένη ζώνη» και ΑΟΖ ….

Ν. Λυγερός

–
Στο θέμα της ΑΟΖ μέσω του Δικαίου της Θάλασσας με τη συμφωνία του 1982, όλα είναι ξεκάθαρα και γι’ αυτό το λόγο έχουμε πάνω από 130 χώρες που έχουν ΑΟΖ. Αν υπάρχουν δυσκολίες για τη θέσπιση της ΑΟΖ, αυτές είναι αποκλειστικά θέμα πολιτικής βούλησης και βέβαια τεχνικών γνώσεων. Οι ειδικοί του τομέα είναι ο καθηγητής Καρυώτης και ο κύριος Κασσίνης, άρα αν κάποιος έχει πρόβλημα για τα θεσμικά πλαίσια ας τους ζητήσει εξηγήσεις. Αλλά είναι απαράδεκτο να βρίσκουμε εκφράσεις που προέρχονται από τον κρατικό φορέα του τύπου «ασαφές τοπίο» και «διακεκαυμένη ζώνη» για περιοχές της θεωρητικής ελληνικής ΑΟΖ. Εδώ και χρόνια παλεύουμε όλοι μας για να εξηγήσουμε σε όλο τον ελληνικό λαό την όλη διαδικασία της θέσπισης και του καθορισμού της ΑΟΖ ενάντια βέβαια σε μία έλλειψη τεχνογνωσίας και τάσεις ραγιαδισμού. Δεν πρόκειται λοιπόν να αποδεχθούμε τέτοιες εκφράσεις που συμπίπτουν με τις τουρκικές αμφισβητήσεις. Ήδη εντοπίσαμε μια λανθασμένη προσέγγιση που αναφέρεται στην τεχνική της μονόπλευρης χρήσης της μέσης γραμμής για τον καθορισμό της ΑΟΖ, ενώ ξέρουμε ότι ο καθορισμός χρειάζεται απαραίτητα μια διμερή συμφωνία για το χώρο όπου υπάρχει επικάλυψη. Και αυτό δεν είναι μια λεπτομέρεια. Κατά συνέπεια τα διάφορα λογοπαίγνια πάνω στο θέμα δεν είναι παρά επικοινωνιακά τρικ που δεν έχουν κανένα στρατηγικό υπόβαθρο. Τώρα οι προηγούμενοι χαρακτηρισμοί όχι μόνο δεν έχουν νόημα, αλλά επιπλέον αμφισβητούν και εθνικές μας θέσεις. Ακόμα και μη ειδικοί για το θέμα της ΑΟΖ, γνωρίζουν πολύ καλά τη κατάσταση στα Δωδεκάνησα, διότι το όλο πλαίσιο καθορίζεται από τη Συνθήκη Παρισίου του 1947, η οποία βασίζεται στη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει καμιά ασάφεια όσον αφορά στις διεθνείς υπογραφές. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε την αξία της ελληνικής ΑΟΖ ακόμα και όσον αφορά στο εμβαδόν της. Αν περιοριστούμε στο πλαίσιο της Μεσογείου και εξετάσουμε τα μεγέθη των ΑΟΖ των παράκτιων κρατών τα οποία είναι: η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Μάλτα, η Σλοβενία, η Κροατία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, η Αλβανία, η Ελλάδα, η Τουρκία, η Κύπρος, η Συρία, ο Λίβανος, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Συρία, η Λιβύη, η Τυνησία, η Αλγερία και το Μαρόκο, έφτασε η ώρα να αντιληφθούμε ότι η ελληνική ΑΟΖ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ύστερα από εκείνη της Ιταλίας. Αν εξετάσουμε τώρα τις ευρωπαϊκές χώρες έχουμε τον εξής κατάλογο: η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Μάλτα, η Ελλάδα και η Κύπρος. Αυτές οι ευρωπαϊκές ΑΟΖ έχουν επιπλέον την ιδιότητα ότι στο σύνολό τους αποτελούν μια συνεκτικότητα, η οποία είναι από τα τοπολογικά χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτές οι παρατηρήσεις ισχύουν βέβαια αν έχουμε ικανούς πολιτικούς έτοιμους να τις υποστηρίξουν με τις θεσμικές τους πράξεις και όχι να τις υποσκάπτουν με αναρμόδιες εκφράσεις, ειδικά τώρα που τα πολιτικά κόμματα έχουν εκδηλώσει ξεκάθαρα υπέρ της άμεσης θέσπισης της ελληνικής ΑΟΖ. Μία είναι η πατρίδα της και μία η ΑΟΖ της. Συνεπώς δεν πρόκειται να την ακρωτηριάσουμε για οποιονδήποτε λόγο.
http://www.lygeros.org

——-

 ΑΟΖ-Υφαλοκρηπίδα

 

ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ….

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας

-Υπάρχουν πάντα ιστορικά παραδείγματα που αποτελούν πρόκληση για την  πνευματική και ηθική ευθύτητά μας. Για παράδειγμα, όταν θαυμάζουμε τον Παρθενώνα ή την Καπέλα Σιξτίνα θυμόμαστε άραγε τον άδικο τρόπο εξασφάλισης της χρηματοδότησης για την ανοικοδόμησή τους; Θυμόμαστε άραγε ότι η ανοικοδόμηση του Παρθενώνα βασίστηκε στην λήστευση του συμμαχικού ταμείου, στους δούλους του Λαυρίου και στην πολιτική διαφθορά;

        Αντίστοιχα, όταν θαυμάζουμε την Καπέλα Σιξτίνα, θυμόμαστε άραγε ότι χρηματοδοτήθηκε από χρήματα που προέκυπταν από -την μεγάλη πανευρωπαϊκή απάτη- που αποκαλούμε συγχωροχάρτια, μια επινόηση ιδιαίτερα ιταμής και ταπεινωτικής φύσης για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και για το Χριστικό και το ένθεο ήθος. Προφανώς ούτε το περισσότερο σύγχρονο παράδειγμα της απλότητας και της ένδειας του Φραγκίσκου της Ασίζης ήταν αρκετό να τους εμπνεύσει την έμφαση στον «εσωτερικό» ναό του θεού και όχι στην επίδειξη εντυπωσιακών κτιρίων που να γεμίζουν με εξωτερικό δέος τις ψυχές των Χριστιανών, εκλείψει του εσωτερικού.

        Το πρόβλημα λοιπόν της διάκρισης αφορά τόσο την μέθοδο όσο και την ποιότητα του παραδείγματος σε σχέση με την αναγκαιότητά του, την δυναμική του προς το όλο και προς το πνεύμα. Έτσι λοιπόν μπορούμε να δούμε και τις δυσκολίες που έχουμε να αξιολογήσουμε -όταν εξετάζουμε το αποτύπωμα φιλοσόφων όπως είναι ο Επίκουρος, ή ανθρώπων που λειτούργησαν στο πλαίσιο μιας αυτοκρατορίας-  προσπαθώντας να κρίνουμε το κατά πόσο η ηθική των ιστορικών πρωταγωνιστών αποτελούσε ένα διάκοσμο για μια βαθύτερη βεβήλωση αξιών.

Αναγνώριση του ηθικού έναντι του κυριαρχικού αποτυπώματος
Κανείς ελεύθερος από εμπάθεια άνθρωπος δεν θα ήθελε να αδικήσει ιστορικά πρόσωπα, αλλά ούτε και να τα «αγιοποιήσει» χωρίς σπουδή. Είναι δυνατόν να μην αποτελεί πρόκληση για την κρίση μας η φύση του έργου του Τριβωνιανού[1] και η συνεισφορά του στις επιλογές του Ιουστινιανού ο οποίος θέσπισε τα «βασανιστήρια πίστης» και τους διωγμούς, ενώ υποκίνησε τον αφορισμό του Ωριγένη;
Μπορούμε να παραβλέψουμε αβασάνιστα το πλαίσιο της διττότητας του χαρακτήρα του Ιουστινιανού που μας παρουσίασε ο Προκόπιος; Ποια ήταν τελικά η ηθική και η πνευματική δυναμική της περιόδου του Ιουστινιανού που βυθίστηκε σε μια περίοδο βίας και ηθικής απαξίας; Τι σημαίνει το γεγονός ότι δοξάστηκε μνημειακά -όπως ακριβώς και οι Λουδοβίκοι- με τις γενεές των ανακτόρων τους και με τα πολεμικά τους εγχειρήματα;

        Ποια ήταν ακριβώς η διαφοροποίηση του Ιουλιανού του παραβάτη ο οποίος ενήργησε ως ένας αναχρονιστικός ρομαντισμός;
Ή ακόμη θα έλεγε κανείς και στην περίπτωση του Ριένζι[2], πόσο σε τελική ανάλυση αυτή η ρομαντική γοητεία του παρελθόντος, ενδεδυμένη φιλοσοφικότητα ή ενδεδυμένη δημοκρατικότητα ήταν στο βάθος προοδευτική;

       Υπάρχουν, στην ιστορία, πολλές διάσημες περιπτώσεις της πολιτικής ή άλλων τομέων που αποτελούν πρόκληση για την διάκρισή μας. Αυτό δεν θα έπρεπε να μας ξεφεύγει θεωρώντας  συλλήβδην ότι ο καλλιτεχνικός ή ο επιστημονικός τομέας βρίθει μιας ηθικής ουδετερότητας ή ενός καλού.

        Εάν για παράδειγμα θυμηθούμε τις ψυχολογικές καθηλώσεις ενός μαθηματικού -όπως του Λουι Οκγιστέν Κοσί και όχι μόνο- πόσο μπορούμε να σταθούμε απέναντί τους -από μια διαλεκτική οπτική σκοπιά-  ως προς την συμβολή τους στην εξέλιξη του πολιτισμού; Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά το προσωπικό ήθος κάποιων επιστημόνων απέναντι και σε άλλους συναδέλφους τους.

        Στην πολιτική ωστόσο, φαίνεται πολύ πιο έντονο το πρόβλημα, η σημασία και η αναγκαιότητα του να μπορέσουμε να διακρίνουμε το ανθρωπολογικό αποτύπωμα, γιατί είναι ένας χώρος έντονης ισχύος διαμεσολάβησης.

        Είναι πρόκληση η διάκριση μεταξύ του προοδευτικού και του υποκρινόμενου την πρόοδο.  Για παράδειγμα δεν είναι δεδομένο το πώς θα μπορούσε να δει κανείς τα ζητήματα που αφορούν τον εκσυγχρονισμό της Ρωσίας από τον Μεγάλο Πέτρο, από την σκοπιά της πνευματικής προόδου του πολιτισμού.  Θα μπορούσε να δει κανείς, -γιατί όχι- στον Μεγάλο Πέτρο, μια μορφή ανάλογη με αυτήν του Βίσμαρκ. Αντίστοιχα, θα μπορούσε να δει το ίδιο πράγμα σε σχέση με τον Φρειδερίκο τον Γ’ ο οποίος ενώ τον ύστερο μεσαίωνα οριοθετήθηκε τελικά από το γεγονός ότι εξουδετερώθηκε η πολιτική – στρατιωτική ισχύς του από την επέλαση των Μογγόλων οι οποίοι έφτασαν έως την Βιέννη και την Πολωνία.

Συμπέρασμα
Η αδυναμία να διακρίνουμε μεταξύ ενός ιδιόρρυθμου βιογραφικού ιστορικού πλαισίου και δυναμικής και μιας προχωρημένης και δυσεξιχνίαστης έκφρασης είναι εμφανής. Αν η ανθρωπότητα -όπως λέει ο Ουάιτχεντ-  πρόκειται να συμπράξει με την ένθεη διαδικασία εκβολής του κακού -που είναι και μια Ωριγενική προσέγγιση των ζητημάτων της σωτηρίας και εσχατολογίας- θα πρέπει να αναπτύξει αυτή την διάκριση μέσα από την συλλογικότητα του καλού, μέσα από την μαζική ακέραια πρόθεση.
Με άλλα λόγια:
είναι ανάγκη η βαθιά και θεμελιώδης διαλεκτική της προοδευτικότητας να προκύπτει μέσα από το κοινωνικό συμβόλαιο και όχι μέσα από αυτό που συνήθως εμφανίζεται ως πρόοδος παγίδευσης των εξελίξεων σε σημεία που γίνονται ηθικές αντιστροφές, και τα ιζήματα και οι υπολειμματικότητες ανακτούν την επιρροή τους με μια συγκαλυμμένη όψη.

---

[1] Τριβωνιανός, επιφανής νομικός και στενός συνεργάτης του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού, εμπνευστής του Ιουστινιανού Κώδικα. Την εποχή της Στάσης του Νίκα κατηγορήθηκε για διαφθορά και αποπέμφθηκε προσωρινά από τον Ιουστινιανό.

[2] Ο Ριένζι, Cola di Rienzo ή di Rienzi,  (1313 – 8 Οκτωβρίου 1354) ήταν Ιταλός πολιτικός και λαϊκός ηγέτης του Μεσαίωνα, Wikipedia, http://en.wikipedia.org/wiki/Cola_di_Rienzi

Διαβάστε επίσης:
–Η βαθύτερη αναγνώριση του νόμου της εξέλιξης στην ιστορία

–H γεωπολιτική του φονταμενταλισμού
Φωτό:Wikimedia
Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας
Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ Σόλων
ioanzisi@otenet.gr

17 Δεκεμβρίου 2010 

 solon.org.gr

Εκκλησίες Ελέγχου του Κράτους ….

Του Κωνσταντίνου Βλαχοδήμου.

–

Από την αρχή της κρίσης που πλήττει τον τόπο παρατηρεί κανείς την εκδήλωση πληθώρας πρωτοβουλιών πολιτικού περιεχομένου από ομάδες, που αγωνίζονται σε ένα πολωμένο κλίμα, στην οργάνωση εναλλακτικών προτάσεων στο αδιέξοδο που το πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του έχει οδηγήσει την κοινωνία. Σχεδόν όλες αυτές οι ομάδες διέπονται από φιλοπατρία και ανησυχία για το μέλλον των παιδιών μας αλλά οι περισσότερες βασίζονται μόνον σε ευγενείς προθέσεις οι περισσότερες στερούμενες πείρας στην πολιτική αρένα και στέρεες επαφές με την Ελληνική πραγματικότητα. Οι περισσότερες ατονούν, λίγες επιμένουν αλλά και αυτές προτείνουν στρατηγικές που απαιτούν όλα να προγραμματιστούν και να αναπτυχτούν γύρω από έναν ηγέτη σωτήρα. Αν κανείς παρατηρήσει από κοντά τις διαβουλεύσεις τους, θεωρούν αυτό το στοιχείο απαραίτητο. Και βεβαίως όπως έχει διδάξει η ιστορία μια τέτοια διαδικασία είναι πολύ σημαντική. Το πρόβλημα είναι ότι μια τέτοια προσπάθεια στη σημερινή Ελλάδα με τις οθωμανικές δομές, με όλες τις καλές προθέσεις, έστω και αν πετύχει να επιφέρει τις απαραίτητες αλλαγές, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα μας ξαναφέρει στην σημερινή κατάσταση σε μερικά χρόνια. Και γι`αυτό όσο και κρίσιμη και εάν είναι η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση με τις απρόβλεπτες συνέπειες της η ουσιώδης πρόκληση παραμένει.

Εκτός αν μια άλλη προσπάθεια, πολύ ποιο δύσκολή αναπτυχθεί παράλληλα, Μια κινητοποίηση και ανάμιξη των πολιτών στον δημόσιο βίο για αλλαγές από κάτω προς τα πάνω. Μια κίνηση μακριά από μεγαλόστομες εξαγγελίες και κρατικούς σχεδιασμούς. Προσπάθεια από το κάθε άτομο χωρίς εξαιρέσεις αλλά κυρίως αυτών που αισθάνονται νέοι, να συνεισφέρει το μικρό του πετραδάκι στην ανοικοδόμηση της πατρίδας μας. Και αυτό χωρίς καμία κρατική παρέμβαση υπό οιανδήποτε μορφή μια και η προσπάθεια θα αφορά αποκλειστικά στον έλεγχο των κρατικών υπηρεσιών για την επίτευξη των συμφωνημένων στόχων. Και οπωσδήποτε πλήρως αποκεκομμένη από κόμματα και συνδικάτα. Προσπάθεια υπεράνθρωπη για τον πολίτη που παλεύει κάθε μέρα για τα προς το ζην πλέον, αλλά εφαρμόσιμη για τον κάθε ένα γιατί βρίσκεται μέσα στις δυνατότητες του αν περιορίσει λίγο τον χρόνο που περνάει στην πολυθρόνα του μπροστά το καταραμένο κονσερβοκούτι. Προσπάθεια να μετάσχει στα κοινά.

Ας κάνουμε τα πράγματα ποιο καθαρά, με μερικά απλά παραδείγματα μόνον, που θα δείξουν ότι ο κάθε ένας μπορεί να βρει εύκολα τον δικό του χώρο να δραστηριοποιηθεί.

Στο δήμο του καθενός οι δραστηριότητες δεν είναι θεωρητικές αλλά πραγματικές. Υπάρχουν υπηρεσίες που μαζεύουν τα σκουπίδια, που φροντίζουν τους άστεγους, που συντηρούν τους δρόμους και άλλες. Υπάρχει και η εφορία που αναφέρεται στο υπουργείο της, υπάρχει και η αστυνομική διεύθυνση. Όλες αυτές οι υπηρεσίες είναι μπροστά του, έχουν σχέδια επιχειρήσεων και κανόνες λειτουργίας. Και είναι οι κρατικές μονάδες που ο ίδιος ο πολίτης  βλέπει να λειτουργούν και όχι οι μεγαλόστομες διακηρύξεις. Μπορεί να αναγνωρίσει τα πρόσωπα, έχει γνώμη για την αποτελεσματικότητα τους.  Μπορεί να ελέγξει και να απαιτήσει εφαρμογή των συμφωνηθέντων κανόνων. Αλλά και στα ανώτερα επίπεδα οι υπηρεσίες είναι συγκεκριμένες και απαραίτητος έλεγχος μπορεί να εστιαστεί επάνω τους στις βάσεις των στοιχείων της πραγματικής αποτελεσματικότητας τους. Ευτυχώς σε μια τέτοια πραγματικότητα ο πολίτης έχει σαν σύμμαχο τα σύγχρονα μέσα επικοινωνιών για να ανακοινώνει τι συμβαίνει και να απαιτήσει αποτελέσματα.

Δεδομένης της καταρράκωσης του πολιτικού κατεστημένου που θα έπρεπε να ασκεί τον έλεγχο το ζητούμενο επομένως είναι πως ο πολίτης θα τον αναλάβει με τρόπο αποτελεσματικό. Και εδώ η συνεισφορά των ολίγων πραγματικά πατριωτών του πνευματικού κόσμου για καθοδήγηση και ενθάρρυνση θα αποδεχτεί κρίσιμη. Η πείρα από άλλες χώρες είναι ότι τον ρόλο αυτό για έλεγχο τον αναλαμβάνουν ομάδες πολιτών, οι ονομαζόμενες στα Αγγλικά Non-Governmental Organizations (NGOs) που μεταφράζονται σαν ΜΚΥΟ ενώ η γλώσσα μας έχει πολύ καλύτερο όρο για τέτοιες ομάδες πολιτών, Εκκλησίες. Βασική προϋπόθεση για τέτοιες ομάδες είναι η μη εξάρτηση τους από τον κρατικό και τους κομματικούς μηχανισμούς. Η ύπαρξή τους στηρίζεται στην απόφαση των απλών πολιτών να συμμετάσχουν στην λειτουργία τους. Η αποτελεσματικότητα τους είναι από τους βασικούς δείκτες ανάπτυξης των προηγμένων κοινωνιών.

Η λειτουργία ενός τέτοιου δικτύου Εκκλησιών, ξεκινώντας από την βάση της κοινωνίας έχει αποφασιστικές εξελικτικές πολιτικές συνέπειες καθώς η επικοινωνία μεταξύ τους ομαδοποιεί βαθμιαία περαιτέρω αυτές τις ομάδες σε μεγαλύτερους σχηματισμούς οι όποιοι εντείνουν την πολιτική τους χρεία και τελικώς δημιουργούν ένα καινούργιο πολίτικο σύστημα στο όποιο οι αναφερθέντες ποιο πάνω πετυχημένες ομάδες εθνικής πολίτικης θα συμμετάσχουν και οι μελλοντικές πολιτικές ηγεσίες θα αναδυθούν. Δίνει ακόμη την ευκαιρία στους λίγους πολιτικούς που διατηρούν ηθικό και εθνικό υπόβαθρο χωρίς να είναι βυθισμένοι στον βούρκο της διαφθοράς να κάνουν ένα δημόσιο mea culpa για την στάση ανοχής που επέδειξαν  και έτσι να κριθεί από την κοινωνία εάν έχουν ακόμη πολιτικό μέλλον. Και είναι ο μόνος τρόπος για την κοινωνία μας να απαλλαγεί από τις Οθωμανικές δομές της.

Μια τέτοια προσέγγιση στο πρόβλημα της χώρας, ανεξάρτητα από την έκβαση των εξελίξεων στο χρηματοοικονομικού τομέα, έχει τις εξής δομικές συνέπειες.

Δημιουργεί το αποτελεσματικό αντίπαλο δέος που θέτει το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του έξω από την κρατική διαχείριση καταδικάζοντας τις πολιτικές του

Ζητά ευθύνες από τα συγκεκριμένα πρόσωπα που βάσει αποδείξεων έχουν καθοιονδήποτε καταχραστεί εθνικούς πόρους και επιβάλλει βαρύτατες ποινές.

Δημιουργεί τις συνθήκες, οριακά εντός συνταγματικού πλαισίου, για μια μεταβατική περίοδο εθνικής διακυβέρνησης προκειμένου να αναθεωρηθεί ο Συνταγματικός Χάρτης της χώρας.

Στέλνει ισχυρό μήνυμα στους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης ότι η κοινωνία μας επί τέλους κινητοποιείται έστω και στο παρά πέντε και ότι οι προσπάθειες τους να βοηθήσουν δεν θα περάσουν από το υπάρχον αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα.

Εν κατακλείδι, η πρόκληση αφορά τον απελπισμένο πολίτη να προβεί σε απλές αλλά εξόχως δύσκολες κινήσεις συμμετοχής στα κοινά βοηθώντας να δημιουργηθούν και να ευδοκιμήσουν εκκλησίες έλεγχου των υπηρεσιών για τις οποίες πληρώνει και παίρνει τόσα λίγα και που έφεραν την καταστροφή.

Παρασκευή, 24 Φεβρουαρίου 2012 19:39

ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Διπλωματικό Περισκόπιο

 

Οι νέες πινακίδες κυκλοφορίας στα Σκόπια (FYROM) με αρχικά ΜΚ ….

Προς κάθε αρμόδιο.
– 

Όπως ανακοινώθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της κυβέρνησης των Σκοπίων, “vlada[1]”, από την Δευτέρα (20-2-2012) στην πόλη των Σκοπίων, και μέχρι το τέλος της εβδομάδας,  σε άλλες πόλεις, θα αρχίσει η καθιέρωση νέων πινακίδων κυκλοφορίας με ενσωματωμένο το ΜΚ (ΦΩΤΟ).  Τις νέες αυτές πινακίδες θα έχουν τα  αυτοκίνητα πρώτης κυκλοφορίας στα Σκόπια αλλά και όσα αντικαθιστούν παλιές πινακίδες που έχουν χαθεί. Την είδηση την αναπαράγουν με σχετικές φωτογραφίες τα ΜΜΕ [2],[3],[4],[5]. Αυτό βέβαια είχε ανακοινωθεί από τον Νοέμβριο του περασμένου χρόνου [10α] ,[10β]

 
-Με δεδομένο ότι παλιότερα τα σκοπιανά αυτοκίνητα που εισέρχονταν στην Ελλάδα είχαν σε αυτοκόλλητο τα αρχικά ΜΚ και ήταν ένας περιορισμένος σχετικά αριθμός, τώρα που θα είναι ενσωματωμένα τα αρχικά ΜΚ τι θα συμβεί? Θα πλημμυρίσει το καλοκαίρι η Βόρειος Ελλάδα με σκοπιανά ΙΧ και φορτηγά με τα αρχικά ΜΚ χωρίς καμιά ακύρωση/επιφύλαξη από την χώρα μας?

-Είναι γεγονός αποδεδειγμένο ότι στους συνοριακούς σταθμούς δεν πραγματοποιούσαν τον ενδεδειγμένο έλεγχο. Η δικαιολογία που επαναλαμβανόταν ήταν ότι μπαίνοντας στην Ελλάδα και απομακρυνόμενο το όχημα από τα σύνορα οι οδηγοί αφαιρούν το αυτοκόλλητο ακύρωσης.

-Επί πλέον, οι εδώ αρμόδιες διωκτικές αρχές για την εφαρμογή της Δ19Β 5032878 ΕΞ2011/28-7-2011 /ΥΠΟΙΚ <Τοποθέτηση αυτοκόλλητου σε οχήματα που φέρουν την ένδειξη “ΜΚ” >,σε καταγγελίες μας σύμφωνα με την τελευταία παράγραφο της παραπάνω οδηγίας, είτε αδιαφορούσαν είτε εκνευριζόταν. Πρόσφατα μάλιστα πλήρωμα περιπολικού της περιοχής μας αντέδρασε με εκνευρισμό σε καταγγελία για οχήματα με αρχικά ΜΚ. Πιθανώς είχε άλλες προτεραιότητες και ιεραρχίες.

———————–

2. ΠΓΔΜ: Νέες πινακίδες κυκλοφορίας οχημάτων με την ένδειξη «ΜΚ» (24-2-2012)

Ξεκίνησε από σήμερα  σε όλη τη χώρα η διάθεση των νέων πινακίδων κυκλοφορίας των οχημάτων οι οποίες φέρουν την ένδειξη <<ΜΚ>>.
Οι νέες πινακίδες διατίθενται για τα οχήματα που ταξινομούνται για πρώτη φορά, ενώ οι κάτοχοι οχημάτων που φέρουν τις υπάρχουσες πινακίδες δεν υποχρεούνται να τις αντικαταστήσουν.

Μέχρι σήμερα οι πινακίδες κυκλοφορίες των οχημάτων στην ΠΓΔΜ δεν είχαν την ένδειξη <<ΜΚ>>.

Η υπουργός Εσωτερικών της ΠΓΔΜ, Γκορντάνα Γιανκούλοφσκα, κατά την παρουσίαση των νέων πινακίδων, πριν μερικές ημέρες, είχε αναφέρει ότι αυτές εκδίδονται βάσει των ευρωπαϊκών προτύπων και παρέχουν μεγαλύτερο επίπεδο ασφάλειας σε σχέση με τις ήδη υπάρχουσες.

Το θέμα με τις νέες πινακίδες καλύφθηκε ευρέως από τα ΜΜΕ των Σκοπίων, ενώ η εφημερίδα <<Βεστ>> (που έχει τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στη χώρα) κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο: <<Η Ελλάδα πρέπει να επιτρέπει είσοδο οχημάτων με ΜΚ, αλλά μπορεί να βάζει αυτοκόλλητο FYRΟM>>.

Η εφημερίδα αναφέρει ότι οι πολίτες της ΠΓΔΜ που έχουν αυτοκίνητο με νέου τύπου πινακίδες θα μπορούν να εισέρχονται στην Ελλάδα χωρίς πρόβλημα, αλλά οι ελληνικές συνοριακές αρχές, βάσει του Μνημονίου Εφαρμογής της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995, θα μπορούν να επικολλούν αυτοκόλλητο στο οποίο θα αναγράφεται η λέξη <****>, επί της ένδειξης <<ΜΚ>>.

Οι κάτοχοι αυτοκινήτων από την ΠΓΔΜ που θα αποδέχονται να τοποθετείται αυτοκόλλητο με τη λέξη <*****> επί της ένδειξης <<ΜΚ>> θα ταξιδεύουν στην Ελλάδα χωρίς πρόβλημα και μόλις βγουν από το ελληνικό έδαφος θα μπορούν να το αφαιρούν, σημειώνεται στο δημοσίευμα.

www.kathimerini.grμε πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

——————————

• [1] Презентирани новите регистарски таблички, почнуваат со применува од понеделник (vlada)

• [2] Почнува издавањето на новите регистарски таблички (dnevnik)

• [3] Почнува издавањето на нови регистарски таблички (utrinski vesnik)
  

• [4] Од денес ќе се применуваат новите регистарски таблички (kurir)

• [5] Ново спортско Ауди беше едно од првите автомобили кои низ Скопје и низ Маедонија се возат со нови таблички. Сопственичката е задоволна, добила убав број 0550, но се загрижи дали со аудито ќе може да поминува во Грција поради ознаката МК. (kanal5)

—–

• [6] Αρχικά ΜΚ – αδιαφορία τελωνείων & τροχαίας ?

• [7] Τα σκοπιανά οχήματα με “ΜΚ” δίχως αυτοκόλλητο ακύρωσης θα ακινητοποιούνται

• [8] Τοποθέτηση αυτοκόλλητου σε οχήματα που φέρουν την ένδειξη “ΜΚ” Μέρος 2ο

• [9] Ενδιάμεση Συμφωνία

—-

[10α.]  Нови регистарски таблички од идната година (kanal5 6-11-2011)
[10β.] Σκόπια: Οι νέες πινακίδες των αυτοκινήτων για το επόμενο έτος (echedoros gr 6-11-2011)

Η κρίση ενθαρρύνει το διάλογο ….

Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας

Η βαθειά κρίση που βιώνει η ελλαδική κοινωνία φαίνεται ότι έχει και τις ευεργετικές της επιπτώσεις. Το συναίσθημα της απώλειας και της κατάρρευσης φαίνεται ότι ευνοεί την ανάπτυξη της συλλογικότητας και της υπέρβασης του παραδοσιακού εγωϊσμού, που χαρακτηρίζει τις διάφορες ομάδες -ειδικά αυτές των ιστορικών και των ιστοριολογούντων. Αλλά και των διαφόρων ιδεαλιστών που πιστεύουν ότι ενσαρκώνουν την επαναστατική προοπτική και νοιώθουν έντονα την ανάγκη να ενσαρκώσουν την ιδεατή εργατική τάξη, όπως έχει αγιογραφηθεί από τις “Ιερές Γραφές”, δρώντας αντ’ αυτής  -ανεξάρτητα από τη δική τους ταξική προέλευση.

Στη συζήτηση για το κείμενο (το οποίο παρατίθεται στο τέλος) κατέθεσα κάποιες σκέψεις:

“Είναι πολύ σημαντική η διαπίστωση του κειμένου ότι ωθούμαστε από συγκεκριμένες δυνάμεις ΚΑΙ στη λιτότητα ΚΑΙ στη χρεοκοπία.

ίσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το τέλος της επώδυνης διαδικασίας. Πιθανόν γιατί ο κόσμος που δημιουργήσαμε είναι ονειρικός. Όπως ακριβώς στις προσπάθειες ερμηνείας της ιστορίας επικρατεί σε μεγάλο βαθμό η ιδεοληψία που βασίζεται στην αφαίρεση των ενοχλητικών παραμέτρων, έτσι και στις προσπάθειες συνειδητοποίησης της σημερινής κατάστασης και της προοπτικής που μας προσφέρεται, επικρατεί ο ανορθολογισμός και κυριαρχούν οι αυταπάτες. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι «περίπου των 48% των ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση, απάντησαν «ναι» στο ερώτημα αν θέλουν να χρεοκοπήσει η Ελλάδα».

Ίσως ο σκεπτικισμός μου να προέρχεται από το γεγονός ότι πριν από 20 και πλέον χρόνια παρακολούθησα -ως παρατηρητής βέβαια και με απόσταση ασφαλείας- την αποσάρθρωση, την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τις τραγικές συνέπειες που αυτή είχε στην κοινωνία.(Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη )

Δεν ξέρω αν διαβάσατε το κείμενο ενός ανθρώπου που έζησε την κατάσταση της κατάρρευσης: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12654 . Σας το προτείνω, γιατί περιγράφει το χειρότερο, το αδιανόητο!

Eίναι ένα εξαιρετικό κείμενο που παρουσιάζει πολύ καλά την κατάσταση που έζησε όλος ο κόσμος του “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Θέλω να ελπίζω ότι αυτή η μέρα δεν θα έρθει και σε μας, άσχετα αν το 48% των συμπατριωτών μας φαίνεται να το επιδιώκουν.

Γι αυτό θεωρώ ότι η πρωτοβουλία αυτή είναι πολύ θετική, εφόσον στοχεύει στη συγκρότηση ενός κοινωνικού μετώπου από διαφορετικές δυνάμεις που συμφωνούν όμως σε κάποιες βασικές αρχές, ώστε να ξεκαθαριστεί τι ακριβώς συμβαίνει, ποιές προοπτικές ανοίγονται και εν τέλει ποιοί είναι οι αληθινοί εχθροί, που πρέπει να αντιμετωπιστούν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.”

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ …..

Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας

Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται τόσο από την κρίση όσο και από τις αδιέξοδες συνταγές αντιμετώπισής της. Υποχωρούν θεσμοί που συγκροτήθηκαν μέσα από πολλούς αγώνες και θυσίες στη μεταπολεμική Ελλάδα: οι κοινωνικές ασφαλίσεις, το σύστημα δημόσιας υγείας και περίθαλψης, η εκπαίδευση, οι συγκοινωνίες, το φυσικό και αστικό περιβάλλον, η δυνατότητα ασφαλούς διαβίωσης, στοιχειώδη δημόσια αγαθά που συνιστούν την ελληνική εκδοχή ενός ήδη λειψού και απαξιωμένου κοινωνικού κράτους κατεδαφίζονται, με αποτέλεσμα η κοινωνία να οδηγείται στην ασφυξία.

Προβάλλεται εκβιαστικά το δίλημμα: λιτότητα ή χρεοκοπία; Ωστόσο, δεν πρόκειται για δίλημμα αλλά για αρνητικό  άθροισμα: και λιτότητα και χρεοκοπία. Η ανά τρεις μήνες απειλή αποβολής της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι ηθικά ανοίκεια και οικονομικά καταστροφική, γιατί ενισχύει την βαριά ύφεση, μετατρέποντας την Ευρώπη σε κεντρικό παράγοντα αβεβαιότητας, οικονομικής αστάθειας και βαθέματος της κρίσης. Η ίδια η Ευρώπη διαμορφώνει τις συνθήκες ώστε η Ελλάδα να μην τηρεί τις δανειακές της υποχρεώσεις.

Κάθε μέρα γίνεται πιο φανερό ότι η συγκεκριμένη πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, που κορυφώθηκε με την ψήφιση του Μνημονίου 2, δεν είναι μια πορεία διάσωσης και εξόδου ούτε άρσης των χρόνιων παθογενειών του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος, αλλά μια πορεία καταστροφική, βασισμένη στην κοινωνική αδικία. Την κρίση δεν την υφίστανται όσοι εκμεταλλεύτηκαν το κράτος και το δημόσιο συμφέρον επί δεκαετίες, αλλά οι πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή επιχείρηση αναδιανομής πλούτου και ισχύος, που υπονομεύει το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, δημιουργώντας ακραίες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Ταυτόχρονα, επανεμφανίζεται δυναμικά ο εθνικισμός ενώ εντείνονται ο ρατσισμός και η ξενοφοβία.

Η ψευδώνυμη χρήση της έννοιας της «μεταρρύθμισης» είναι ενδεικτική για την αδυναμία υπέρβασης της κρίσης. Και αυτοί ακόμη που ήλπιζαν ότι η κρίση θα αποτελούσε ευκαιρία εξυγίανσης και τολμηρής θεσμικής ανανέωσης αντιλαμβάνονται πλέον ότι οι επιβαλλόμενες «μεταρρυθμίσεις» διαλύουν την κοινωνία. Ο λόγος που κυριαρχούσε στο εσωτερικό και εντείνεται στο εξωτερικό είναι ηθικολογικός, τιμωρητικός και ενοχοποιητικός. Κάθε αντίρρηση και κριτική επισείει την κατηγορία του «λαϊκισμού», του «συντεχνιασμού» και του «αντιευρωπαϊσμού». Αφού πρώτα στιγματίστηκε η μεταπολίτευση και το πνεύμα δημοκρατίας που έφερε στον τόπο, παρακολουθήσαμε και τον εξαγνισμό της άκρας δεξιάς, με τη συμπερίληψή της στην κυβέρνηση. Παράλληλα, πυκνώνουν οι προτάσεις για κυβερνήσεις «αρίστων», για συνασπισμούς τεχνοκρατών που θα «σώσουν» τη χώρα. Πρόκειται για ισχυρές αντιδημοκρατικές και αυταρχικές τάσεις, που εκμεταλλεύονται, με λαϊκιστικό τρόπο, τα δικαιολογημένα αισθήματα αποτροπιασμού απέναντι στην παλιά τάξη πραγμάτων που καταρρέει. Ωστόσο, σε αντίθεση με έναν ρηχό «εθνικά υπερήφανο» λόγο εναντίον των δανειακών συμβάσεων, δεν νοσταλγούμε, βέβαια, αυτή την τάξη.

Ελλάδα και Ευρώπη βυθίζονται σε μια αλληλοτροφοδοτούμενη κρίση, που δείχνει όχι μόνο τις θεσμικές αδυναμίες της Ένωσης, αλλά και τη διαχείρισή της από τις συντηρητικές ηγεσίες με νεοφιλελεύθερες συνταγές. Όσο και αν μοιάζει δύσκολο, οφείλουμε να εργαστούμε για μια κοινωνική και δημοκρατική Ευρώπη, που θα προβάλλει τις ιστορικές και πολιτικές της αξίες, δίνοντας νέο περιεχόμενο στην παγκοσμιοποίηση — άλλωστε, η λύση δεν μπορεί να είναι εθνική, αλλά πρέπει να ανταποκρίνεται στις διαστάσεις της ηπείρου μας, και όχι μόνο. Σήμερα ταπεινώνουν τους Έλληνες, αύριο τους υπόλοιπους λαούς, σπέρνοντας δυσπιστία και μίσος ανάμεσά τους. Πρόκειται για μια καταστροφική στιγμή στην ευρωπαϊκή ιστορία. Έτσι, η αλληλεγγύη προς την Ελλάδα συνιστά πολιτικό διακύβευμα για όλη την προοδευτική Ευρώπη.

Απέναντι στον άκριτο και εντέλει ταξικό λόγο οφείλουμε να προτάξουμε την κριτική σκέψη, την καθημερινή εμπειρία και τις ανάγκες των πολιτών, ιδίως αυτών που πλήττονται άδικα από την κρίση. Όσοι και όσες υπογράφουμε το κείμενο, επιθυμούμε να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ενός ισχυρού μετώπου υπεράσπισης της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Μια μεγάλη συμπαράταξη, που θα φέρνει κοντά ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους, με στόχο να αποκαταστήσει το νόημα των λέξεων, τη δημιουργική επικοινωνία ανάμεσα σε κοινωνικούς χώρους και πολίτες με διαφορετικές εντάξεις, που συμμερίζονται τις θεμελιώδεις αρχές της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, τις συντεταγμένες δηλαδή της ιδιότητας του πολίτη σε ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό πολίτευμα.

Απορρίπτοντας τη λογική του «μονόδρομου», τα ανιστόρητα στερεότυπα που ενοχοποιούν την ελληνική κοινωνία καταρρακώνοντας τη συλλογική αξιοπρέπειά μας, επιδιώκουμε να αναδείξουμε, εντός κι εκτός Ελλάδας, τις συνέπειες της κρίσης. H ελληνική κρίση είναι μέρος μιας συνολικότερης κρίσης, η οποία αλλάζει θεμελιακά την ιστορική εποχή που ζούμε. Σ’ αυτήν τη μεταιχμιακή περίοδο είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι διακυβεύονται τόσο η έννοια του κοινωνικού, όσο και η δημοκρατία και τα δικαιώματα του πολίτη.

Από ΕΔΩ

111

(Und ich dachte immer)*

—————–

• Ο καρκίνος της Ανθρωπότητας
• Δραχμή – Ευρώ – Χρέος

H λογική της αυτοάμυνας ….

Tου Χρηστου Γιανναρα

–

Aς υποθέσουμε ότι η Διεθνής των πανίσχυρων τοκογλύφων, η κατ’ ευφημισμόν επονομαζόμενη «αγορές», αλλάζει διαθέσεις απέναντι στην Eλλάδα, πιστοποιεί ότι είναι και για την ίδια ασύμφορος ο ακάθεκτος βυθισμός μας στην ύφεση. Kαι αποφασίζει γενναιόδωρα να μας χορηγήσει «πακέτο» κάποιων δισεκατομμυρίων ευρώ αποκλειστικά για «ανάπτυξη». Ποιος θα διαχειριζόταν αυτή την τελευταία ευκαιρία; Tο υπάρχον πολιτικό προσωπικό; Oι ίδιοι που σπατάλησαν και σφετερίστηκαν τα τεράστιου οικονομικού μεγέθους «πακέτα» ευρωπαϊκής βοήθειας, τα προορισμένα να θεμελιώσουν «σύγκλιση» της ελλαδικής με τις προηγμένες οικονομίες της Eυρώπης – να χρηματοδοτήσουν έργα υποδομής, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της παραγωγής; Kαι αν εμπιστευόμασταν ένα ακόμα αναπτυξιακό «πακέτο» στους ίδιους, αποδεδειγμένα ενόχους κακουργημάτων κλοπής, διαφθοράς και ανικανότητας, αν τους αναθέταμε, για μια ακόμα φορά, να διαχειριστούν τους όρους της επιβίωσής μας και της ιστορικής μας συνέχειας, δεν θα ήμασταν εμείς οι πολίτες οι απολύτως υπαίτιοι της οριστικής καταστροφής μας, του αυτοχειριασμού μας;

Mε ονειρικές υποθέσεις ή χωρίς, είναι εξωφρενικός παραλογισμός, είναι αυτοκτονία, να αναθέτουμε στους αυτουργούς της καταστροφής να μας σώσουν από την καταστροφή. H στοιχειώδης λογική αυτοάμυνας σήμερα επιβάλλει να παραμεριστεί το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της χώρας, να εξαφανιστεί από τον δημόσιο βίο. Oλοι, χωρίς εξαίρεση. Γιατί και οι ακκιζόμενοι ως «καλοί», ως «αδιάφθοροι», συνεργάστηκαν. Aνέχθηκαν, δεν κατήγγειλαν.

Aλλά πώς να γίνει πράξη ο παραμερισμός των ανίκανων και φαύλων; Mας έχουν δεμένους χειροπόδαρα, καθηλωμένους στους νάρθηκες των δικών τους συμφερόντων: Σε Σύνταγμα που ερήμην μας συντάσσουν και «αναθεωρούν». Σε εκλογικούς νόμους που κάθε φορά για τη βολή τους μαγειρεύουν. Σε ένα πολυπλόκαμο πλέγμα νόμων και διατάξεων, που κατοχυρώνουν επινοήσεις και τεχνάσματα της συντεχνιακής τους ιδιοτέλειας. Δεν μας έχουν αφήσει την παραμικρή θεσμική δυνατότητα άμυνας απέναντι στον ολοκληρωτισμό της κομματοκρατίας, κανένα περιθώριο αντίστασης στην αυθαιρεσία και στους εκβιασμούς των συνδικαλιστών πραιτωριανών τους, κανένα ενδεχόμενο να οδηγήσουμε στη Δικαιοσύνη τους κλέφτες, τους καταχραστές, τους εξόφθαλμα προδότες.

Eίναι οι αυτουργοί της οικονομικής καταστροφής που ζούμε, του εφιάλτη ανελπιστίας για τα πενήντα, τουλάχιστον, επόμενα χρόνια. Kαι δεν έχουμε τρόπο να διαδηλώσουμε ούτε τον πανικό μας. Aν κατέβουμε στις προκάτ «πορείες» και στα συλλαλητήρια που οργανώνουν οι συνδικαλιστές μπράβοι των αυτουργών, παίζουμε το δικό τους παιχνίδι υπεράσπισης των εξωφρενικών τους προνομίων. Kαι επιπλέον προσφέρουμε άλλοθι στην κουκουλοφόρο ψυχανωμαλία να καταστρέφει, για απειροστή φορά, την πόλη της κοινής μας ζωής. Zητάμε από την «τρίτη εξουσία» και την «τέταρτη» να στηρίξουν το πάγκοινο αίτημα ριζικής αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, το αίτημα για καινούργιο Σύνταγμα. Kαι οι δυνατότητες ανταπόκρισης μοιάζουν αποκλεισμένες ή ελεγχόμενες.

Eτσι υπογράφεται ερήμην μας η άνευ όρων συλλογική μας υποτέλεια – υποταγή του κράτους και της κοινωνίας των Eλλήνων στους εξοντωτικούς της ιστορικής μας ύπαρξης όρους που μας επιβάλλουν η E.E. και η Διεθνής των τοκογλύφων (με τα όρια της διαφοράς τους συγκεχυμένα). Kαι υπογράφουν εκ μέρους μας ποιοι; Mια κυβέρνηση που το 91% του πληθυσμού απορρίπτει την πολιτική της, την εγκρίνει μόνο το 2%, κυβέρνηση που το 48% του λαού αποδοκιμάζει τον πρωθυπουργό της και το 79% δηλώνει δυσαρεστημένο από την εντόπια «δημοκρατία», ενώ το 13% έχει το κουράγιο να δηλώνει απερίφραστα ότι δημοκρατία δεν υπάρχει στην Eλλάδα σήμερα («K» 8.2.2012).

Zούμε χαοτικό παραλογισμό: Tο δεύτερο στη Bουλή κόμμα παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και συγκυβερνά, γιατί έτσι επιτάσσουν οι δανειστές μας – απαιτούν δεσμευτική συγκατάθεση και των δύο κομμάτων στις εκβιαστικές απαιτήσεις τους, έγγραφες δεσμεύσεις συμμόρφωσης και επίσημη επικύρωση στη Bουλή (πρακτικές σταλινικές εντός του «παραδείσου» των δημοκρατικών κοινωνιών της E.E.). Aλλά δεν υπάρχουν απέναντι στους δανειστές μας ηγετικά αναστήματα, υπάρχουν υπάλληλοι χωρίς καν αξιοπιστία, συνέπεια, υπευθυνότητα.

Kορύφωμα μικρολογίας, να θριαμβολογεί ο πρόεδρος της N.Δ. ότι μόνο αυτός «διαπραγματεύθηκε», και μάλιστα ασημαντότητες σε σύγκριση με την καταδίκη σε εξαθλίωση δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων που απαίτησαν και επέβαλαν οι τοκογλύφοι. Kαι ένας τέτοιος «αρχηγός», με τέτοια μικροπρέπεια σε στιγμές που το κουράγιο του λαού καταρρέει, επιμένει να ζητάει αμέσως εκλογές, χωρίς να έχει ποτέ ξεκαθαρίσει τι διαφορετικό θα κάνει αυτός αν γίνει πρωθυπουργός και με ποιους συνεργάτες θα το κάνει, με ποιον σχεδιασμό, με ποια στρατηγική θα αντιπαλέψει τη συντελεσμένη καταστροφή. Tα παραδείγματα των προηγηθέντων στην πρωθυπουργία και απορριμμένων σήμερα στην περιφρόνηση και στη χλεύη, δεν τον συνετίζουν.

Iσως επειδή ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, ίσως επειδή κανένας πολίτης ή ομάδα πολιτών δεν διαθέτει τη θεσμική θωράκιση που θα έκανε ακουστή τη φωνή του στους ηγήτορες της E.E. και των τοκογλύφων, γι’ αυτό και επανέρχεται έμμονη η ιδέα: H Aκαδημία Aθηνών ή η ηγεσία της Δικαιοσύνης ή των Eνόπλων Δυνάμεων η ηγεσία ή η συνοδική έκφραση του λαϊκού σώματος της Eκκλησίας ή όλοι μαζί αυτοί οι «φορείς» να απευθύνονταν στις κοινωνίες των λαών της E.E. και στις ηγεσίες των αντίστοιχων εκεί θεσμών για να καταθέσουν μια ελάχιστη υπενθύμιση, αμυντική της τιμής του ελληνικού ονόματος:

Eίμαστε λαός με πολλές αδυναμίες χαρακτήρα, ήθους, καλλιέργειας. Kαι ασφαλώς εξαιτίας της ακρισίας μας βρεθήκαμε, εδώ και τριάντα χρόνια, όμηροι συντεχνιών αδίστακτης φαυλότητας και νοσηρής εξουσιολαγνείας. Mας φίμωσαν με Συντάγματα και νόμους που διαιωνίζουν την αυθαιρεσία και απολυταρχία των πλαστής νομιμότητας δυναστών μας. Στερούμαστε την οποιαδήποτε θεσμική δυνατότητα να αποκαταστήσουμε δημοκρατικό, λειτουργικό, έντιμο κράτος. Δεν ζητάμε οίκτο ούτε να μας υποκαταστήσουν άλλοι στις ευθύνες μας. Zητάμε απλώς να πληροφορηθούν οι Eυρωπαίοι εταίροι μας ότι το 91% του λαού μας απορρίπτει με βδελυγμία αυτούς που οι ηγέτες της E.E. συναντούν σαν «εκπροσώπους» μας.

Ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία μιας τέτοιας διακήρυξης, απρόβλεπτης δυναμικής;

kathimerini gr

S.O.S. Έλληνα προς Ευρωπαίο πολίτη-Grecia somos todos …

Του Κωνσταντίνου Βλαχοδήμου.

An SOS from a Greek to a European citizen (We are all Greeks)

Μέσα στην καταιγίδα μηνυμάτων που και εσείς παίρνετε από καιρό τώρα από τα δικά σας ΜΜΕ και τις φωνές που σιγά σιγά αρθρώνονται από τους δικούς σας ανθρώπους του πνεύματος που εκφράζουν την αγωνία τους για το τι συμβαίνει στην κοινωνία μου και τις μακροχρόνιες επιπτώσεις και στην δική σας σκέφτηκα να σου στείλω αυτό το μήνυμα κινδύνου. Αυτό πριν την ολοκληρωτική καταστροφή της ελπίζοντας ότι χάρις στα νέα μέσα επικοινωνιών που ξεπερνούν τα σύνορα κρατών θα σε φτάσει και θα ακουμπήσει την ψυχή σου.
Λίγο πολύ δεν σου είμαι άγνωστος και επομένως δεν χρειάζεται να συστηθούμε. Έρχεσαι συχνά για διακοπές από τα παλιά καλά χρόνια που εμείς ζούσαμε  υπερήφανοι σε μια ωραία, απλή και φτωχή πατρίδα. Και μας ζήλευες για την τύχη μας γιατί παρόλο που το βιοτικό σου επίπεδο ήταν πολύ ανώτερο, ήταν ανάλογο να αντιμετωπίσει τη ζωή σε ένα φυσικό περιβάλλον πολύ ποιο δύσκολο. Άλλωστε, λες σε κύματα, σου στέλνουμε τους αρίστους μας που με την παρουσία τους σου θυμίζουνε  ότι υπάρχουμε και σε περιμένουμε όταν μπορείς να ξανάρθεις. Οι σχέσεις δίνουν σε όλους μας ευχάριστες εμπειρίες αφού  έχουμε τόσα κοινά στις αξίες μας, την ιστορίας μας και τόσα άλλα που έχουν σχέση με τον άνθρωπο.
Μέσα σε τρία χρόνια εξαιρετικής έντασης και τρομακτικής υποβάθμισης των συνθηκών διαβίωσης των συμπολιτών μου διακρίνω την σοβαρότητα της κρίσης στην κοινωνία και προσπαθώ μέσα από ΜΜΕ που ελέγχονται από ένα φαύλο κατεστημένο να εκτιμήσω το μέγεθος της δικής μου ενοχής στην δημιουργία της αλλά και τρόπους επανάκαμψης. Υπομένω, δουλεύω σκληρά φοβάμαι για το μέλλον και κρατάω με τα δόντια την νεολαία μας να μην εκραγεί καθώς τα καλλίτερα στελέχη της χάνονται για πάντα στην ξενιτειά.
Ανησυχώ πάρα πολύ, είμαι σε απόγνωση από αυτήν την κατάσταση. Νομίζω ότι το μέλλον της κοινωνίας μου ορίζεται και θα ορίζεται για πολύ από το κομματικό δικτατορικό κατεστημένο με τις οθωμανικές δομές του που μας κορόιδεψε, μας καταλήστεψε και μας έφερε μέχρι εδώ. Δυστυχώς οι δικές σας ηγεσίες, παρόλο που πλέον γνωρίζουν την πραγματικότητα, διαλέγουν μόνο την πεπατημένη και συνεχίζουν να διαπραγματεύονται την τύχη μας αλλά και την τύχη των παιδιών μας, που ξέρετε ότι δεν είναι αλλιώτικα από τα δικά σας, με αυτό το κατεστημένο.
Αισθάνομαι ότι στην κοινωνία μας δεν έχει απομείνει κανένα άλλο στήριγμα πλέον παρά εσείς οι άλλοι Ευρωπαίοι συμπολίτες μας που θα πρέπει να σημάνετε συναγερμό πριν είναι πολύ αργά για όλους μας για την άμεσα επερχόμενη καταστροφή δέκα εκατομμυρίων συμπατριωτών σας για τον λόφο των δισεκατομμυρίων Ευρώ που η μαφία του διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος φρόντισε να συσσωρευτεί στην πλάτη ενός ανώριμου και αδύναμου μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκειμένου να χρησιμοποιήσει την καταστροφή του σαν απειλή για όλους σας,
Αυτό το σήμα κινδύνου σας καλεί να μας βοηθήσετε να συνεννοηθούμε με τις ηγεσίας σας σαν λαός έξω από το απαξιωμένο πολιτικό μας κατεστημένο για να ανορθώσουμε την κοινωνία μας που είναι μέλος της δικής σας.

Ένας Έλληνας πολίτης
17 2 2012

ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Διπλωματικό Περισκόπιο

———

Grecia somos todos

.

MARGARITA RIVIÈRE *

—

Si lo pensamos con inteligencia, Grecia es uno de los países más ricos del mundo. Y en contra de lo que se dice machaconamente, todos, especialmente los europeos, estamos en deuda con Grecia. La historia y la cultura europea está en deuda con una manera de mirar y entender la belleza y la fealdad, o con una forma de pensar que favorece prioridades en la acción humana y el estilo de vida: la deuda se agranda cuando se rememora el bellísimo paisaje de sus islas. Quien conozca el mar griego sabrá a qué me refiero. Grecia entera es un regalo para los sentidos, para lo humano. Eso no tiene precio.

¿Qué costaría hoy construir la armonía del Partenón, el encanto de la ciudadela de Lindos, en Rodas, o la simplicidad increíble de la isla de Patmos? Ni la tecnología punta, ni siquiera Walt Disney lo lograría. Nuestro lenguaje deriva, en buena parte, de lo que descubrieron los griegos. Y podemos decir que lo virtual existe, al menos,desde que Platón lo encontró en su caverna. No caben aquí todas las deudas que el mundo tiene con Grecia; los griegos, pues, son ricos. Y Europa es rica por ser hija de Grecia.

•   Unas élites tóxicas que quieren poner al dios dinero en el centro del beneficio infinito están ganando la batalla cultural

¿Por qué es imprescindible recordar ahora esta obviedad? Fácil: la idea de riqueza que acabo de esbozar no coincide, en absoluto, con lo que ahora mismo se entiende por riqueza: dinero + dinero; beneficios + beneficios. En la trastienda de la crisis está esa ideología fanática que, al desautorizar la riqueza humanística (histórica, cultural, civilizatoria), acaba desestabilizando a Europa en lo que es su fuerza y siempre la ha identificado. Es un ataque cultural en toda regla: una guerra de ideas cuyas consecuencias podemos observar a nuestro alrededor. Cada vez que se menciona el déficit, la quiebra o la deuda, se intenta arrancar una parte de nuestra alma y del ideal del modelo humanista, de colaboración y bienestar que, tras siglos de guerras, los europeos contemporáneos nos habíamos otorgado aprendiendo de nuestros errores.

El caso de la deudora Grecia es un símbolo y, a la vez, punta del iceberg de un objetivo ideológico: la desestabilización de Europa. Los síntomas de esta desestabilización que hoy vemos a nuestro alrededor pudieron empezar a apreciarse tras la caída del muro de Berlín: una gran Europa continental, percibida inicialmente como una oportunidad de mercado, fue transformándose en un modelo de cooperación incompatible con la era de la competencia salvaje y la ley de la selva del capitalismo desregulado. El éxito del euro como moneda común debió de sacar de sus casillas a quienes solo son capaces de ver competidores y enemigos en los demás.

El combate entre estas dos formas de entender la vida estaba planteado desde que, tras la II Guerra Mundial, un puñado de corajudos europeos dijeron «nunca más tantos sufrimientos» y buscaron un sistema para construir entre todos una sociedad más justa y libre. Su éxito ha sido completo: varias generaciones de europeos no hemos conocido la guerra en nuestros territorios. Pocas veces en la historia europea se había conocido tal privilegio.

Los españoles nos hemos beneficiado de muchas formas de este modelo europeo que ahora unas élites tóxicas están desestabilizando. Estas élites están logrando su propósito porque están ganando la batalla cultural -la más peligrosa- al poner al dios dinero en el centro de la religión del beneficio infinito, introducida en nuestras cabezas con paciencia de hormiga. Y hoy figura que, sin dinero, no somos nada, y si no que se lo pregunten al confeso señor Millet, en quien, imagino, pensaba el presidente Mas al proponer su «pedagógico» impuesto a las «grandes fortunas». Justo ahora, cuando tantos ven imprescindible la armonización fiscal europea.

La crisis es fuente inagotable de conocimientos. En 1985 ya se hablaba en Bruselas de las dificultades de las cuentas griegas y de armonización fiscal europea. Hoy un libro imprescindible; El banco. Cómo Goldman Sachs dirige el mundo (Ediciones Deusto), escrito por Marc Roche, corresponsal de Le Monde en Londres, explica cómo se hizo la más asombrosa rapiña de la historia, en la cuna de nuestra civilización. Grecia es un símbolo.

.

*Margarita Rivière es periodista.

EL PAIS COM

—————

Todos somos griegos

Al principio era Grecia. La civilización ateniense es referente irrenunciable de nuestra historia. De ella proceden nuestras categorías intelectuales, modos argumentativos y deductivos. Si utilizamos conceptos abstractos, hombre, animal o árbol, se debe a que nuestro esquema intelectual, antecedente de nuestra conversación dialógica, se ve traspasado por el pensar griego, inspirador de nuestro ser social.

Además, la lengua griega nos es propia. Con ella nos hablan Homero y Hesíodo; Herodoto y Plutarco. Pronunciar sus nombres es penetrar en el mito. Del 70% de voces latinas que tiene el español, algunas encuentran en el griego su origen remoto y otro 15% son griegas. Voces que designan casi todas las parcelas del saber: teología, filosofía, filología, biología, pedagogía, psiquiatría, astrología, física, geometría, química, matemáticas? etcétera. Con los cultismos helénicos nombramos la mayor parte de los términos científicos: telescopio, leucocito, hematíes, electrocardiograma, hepático, hidrógeno, microscopio? etcétera.

Tres siglos de la Grecia clásica transforman el mundo de entonces y condicionan la historia universal del saber. Sus cánones de belleza, conceptos morales, principios políticos y valores cívicos son los nuestros. Leyendo a Platón conocimos a su maestro Sócrates y nos legó a su discípulo Aristóteles y, con ellos, nos iniciamos en la curiosidad, premisa del conocimiento. La RAE, con las demás academias de la lengua española, prepara una nueva edición de la Ortografía . En el proyecto se propone que la y se denomine ye . Entiendo su propósito -unificarla entre España y los países iberoamericanos-, pero me parece que debería mantenerse la denominación de i griega, como símbolo y reconocimiento a su legado.

la voz de galicia es

————————————–

Perché siamo tutti greci

Non abbandoniamo i nostri vicini. Da quando a Palazzo Chigi c’è Mario Monti la musica è cambiata

«La Grecia esce dall’Euro», «l’Unione europea vuole la Grecia fuori dall’Euro», «la Grecia non ce la farà», «Prepariamoci al default della Grecia». A volte sono rumors, voci che si diffondono in questa o quella capitale europea, a volte sono dichiarazioni ufficiali, come quella dell’olandese Neelie Kroes, commissaria europea «per l’Agenda digitale». Kroes e gli anonimi propalatori di voci esprimono un pensiero diffuso in Europa, specie nel Nord Europa, a proposito dei cosiddetti pigs (in inglese vuol dire porci, ma è anche l’acronimo di Portogallo, Irlanda, Grecia e Spagna, i paesi che hanno per primi fatto vacillare l’euro). È il pensiero di chi dice che è impossibile tenere insieme tanti paesi e tanto diversi, il pensiero che lungo questi mesi tempestosi ha prodotto l’ipotesi di due monete comuni (una per i virtuosi, una per i meno bravi), ovvero il cieco inseguimento di politiche di rigore finanziario così stretto da far finalmente affacciare sull’intera Unione lo spettro della recessione. Va da sé che quando la bufera finanziaria ha cominciato a coinvolgere pesantemente l’Italia, questa idea di Europa a due velocità si è tinta di venature geoculturali, con da una parte la Germania e un gruppo di paesi del Nordeuropa, e dall’altra i soliti meridionali, un po’ fannulloni, un po’ imbroglioni (e la Francia in mezzo).

È giusto motivo d’orgoglio rilevare che da quando a Palazzo Chigi c’è Mario Monti la musica in Europa è cambiata: l’accordo a 26 (senza la Gran Bretagna) sul bilancio, poi quello a 25 (senza Gran Bretagna e Repubblica Ceca) sulle politiche fiscali hanno rilanciato il carattere unitario e continentale del processo di integrazione. E la ritrovata credibilità dell’Italia nonché l’autorevolezza del suo premier hanno avuto un ruolo non secondario in questo. Ma è la Grecia il dente che duole, e non solo per l’oggettiva dimensione dei suoi problemi (che, abbiamo scoperto in queste ore, affettano perfino le finanze della Regione Puglia). C’è da qualche parte in Europa, tra Francoforte e Helsinki, tra Amsterdam e Berlino, la voglia di portare a casa lo scalpo di almeno uno dei pigs, per affermare una gerarchia, per ribadire che il baricentro dell’Unione è ben al Nord delle Alpi. Noi pugliesi con i greci condividiamo da trenta secoli e più il mare, tanta Storia e tante storie. La Grecia è la meta delle nostre vacanze, la Puglia è il passaggio obbligato dei traffici greci con l’Europa intera. Puglia e Grecia sono la frontiera sudorientale dell’Unione che dialoga con i Balcani e con la Turchia, a cui guardano l’Egitto e i paesi arabi del Levante. Abbiamo insomma cento ragioni per metterci al fianco della Grecia, e proprio ieri il presidente Vendola ha pronunciato a Bruxelles parole di sentita partecipazione per il dramma che il popolo greco vive in queste ore. Faccia qualcosa di più: insieme a tutti i rappresentanti pugliesi nelle istituzioni, chieda al nostro autorevole e rispettato capo del governo di pronunciare in sede europea un pacato e fermo «No, la Grecia non si tocca». E non solo per le pur nobilissime ragioni della solidarietà, del sentimento e della riconoscenza (non li meriterebbe la Grecia, culla millenaria della democrazia e dell’idea stessa di Europa?), ma perché il futuro dell’Unione non può essere che nel Mediterraneo.

Luigi Quaranta
09 febbraio 2012

corriere del mezzogiorno

——————————-

Samedi 18 février, journée de mobilisation internationale: Nous sommes tous des Grecs

Quand un peuple est attaqué ce sont tous les peuples qui sont attaqués.

Le 10 février, le gouvernement non élu de la Grèce a adopté un nouveau plan d’austérité monstrueux et destructif, qui a été approuvé par le parlement grec (199 députés contre 101) le 12 février.

Avec ce nouveau plan d’austérité, le salaire minimum est diminué de 22% et gelé pour trois ans, les conventions collectives sont tout simplement supprimées, il y aura 15 000 licenciements dans la fonction publique et 150 000 postes seront détruits par non renouvellement…

Le peuple grec est en train de se soulever courageusement contre cette politique de terreur sociale. Dans le silence assourdissant des médias, les manifestations se multiplient ainsi que les grèves générales malgré la violente répression.

Les Grecs ont besoin de la solidarité internationale et y font appel [1]

Répondons à cet appel. Nous sommes tous des Grecs !

 

Leur mobilisation se heurte au mur d’une dictature européenne et internationale, celle des marchés financiers et de la troika : UE, BCE, FMI, qui ont imposé aux grecs ces plans d’austérité et un gouvernement non élu.

Les gouvernements dans l’UE sont parties prenantes de cette dictature et appliquent dans les autres pays des politiques qui vont dans le même sens. La Grèce n’est pour eux qu’un laboratoire avant généralisation. La situation va s’aggraver encore avec le projet de nouveau traité européen obligeant à introduire la “règle d’or” dans nos constitutions.

Nous aussi, comme les Grecs, refusons de sacrifier le peuple sur l’autel de l’argent.
Reprenons nos vies en main.

Laissez votre PC, rejoignez la mobilisation !

Manifestation en solidarité avec la mobilisation des Grecs le Samedi 18 février.

[1] http://realdemocracygr.wordpress.com/2012/02/10/so-its-final-now/

nouvelles hors les murs

 

Η εσωτερική αποικία και οι αμετανόητοι ….

Γράφει η Ελένη Καρασαββίδου

–

Υπάρχει μία ιστορία σχετικά με τον γιατρό του Εδουάρδου του Β’, ανθρώπου με διδακτορικό στην ιατρική και bachelor  στην Θεολογία. Με άλλα λόγια ανθρώπου-κλειδί, που όμως (όπως τόσο συχνά συμβαίνει με τους «ανθρώπους- κλειδιά»,  αφού περνούν τον καιρό τους αναρριχώμενοι και όχι βελτιούμενοι) πατούσε με το ένα πόδι στη γνώση της εποχής και με το άλλο στην (όπως πάντοτε) «στιβαρή» άγνοιά μας.

Σε κρίση «επιστημονικής» παραφροσύνης πρότεινε ως θεραπεία για τον πονόδοντο την αναγραφή στην γνάθο του ασθενούς του ονόματος της Αγίας Τριάδας (Ehrenreich B. Deidre,  Witches, Midwives and Nurses:  A History of Women Healers, 1983).

Αν και η μεταφορά παραδειγμάτων από την βιολογική στην κοινωνική πραγματικότητα είναι συνήθως εξαιρετικά προβληματική, η «υγεία», (ή μάλλον η «τεχνολογία» αντιμετώπισής της) όπως έχουν δείξει κοινωνικο-ιστορικές της θεωρήσεις, δεν αφορά μόνο την βιολογία αλλά και τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες.

Αν σήμερα ο «πονόδοντος» είναι πάντοτε ενοχλητικός μα αντιμετωπίσιμος σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό, δεν συμβαίνει το ίδιο και με φαινόμενα αιχμής όπως η οικονομία.

Θέτοντας ερωτηματικά και για τον πονόδοντο τον ίδιο σε λίγα χρόνια…

Η κυριολεκτική διάλυση δημόσιων τομέων όπως η υγεία και η παιδεία και η μη παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης μα και αξιόπιστης παιδείας σε ανθρώπους που μέσω των κρατήσεων τους την πληρώνουν αδρά κάθε μήνα, φέρνει στο προσκήνιο την έννοια της μονόδρομης επιβολής κεφαλικών φόρων δίχως ανταποδοτικότητα όπως συνέβαινε σε προ-νεωτερικές κοινωνίες. Αλλά φέρνει τραγικά επικαιροποιημένη και την έννοια της αποικιοκρατίας.

Όπως ο F. Nemo στο «Τι Είναι Δύση» επισημαίνει, (προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί ξαφνικά τα -προϋπάρχοντα ως γνώση απ’ τις Σταυροφορίες ακόμη- κείμενα των Αράβων που διέσωζαν την αρχαιοελληνική φιλοσοφία κι επιστήμη έγιναν σημαντικά για τους Ευρωπαίους στις απαρχές της Αναγέννησης, «λίγο μετά» τον Εδουάρδο τον Β’ και τον «γιατρό» του), οφείλουμε να διαχωρίσουμε το υλικό -την καθεαυτό ύπαρξη των κειμένων- από το αληθινό αίτιο.

«Το καινούργιο γεγονός δεν είναι υλικό, αλλά πνευματικό. Συνίσταται στο ότι τα κείμενα που ήταν διαθέσιμα εδώ και καιρό θεωρούνται πλέον χρήσιμα και φορείς σημασίας» (ό.π. σελ. 83).

Δεν είναι λοιπόν ούτε η «καθεαυτό ύπαρξη» ούτε η «χρηστική αξία» του χρήματος που έχει μεταβληθεί. Αυτό που άλλαξε πραγματικά είναι η πνευματική ηγεμονία του πλανήτη (κρύβοντας πάντοτε συμφέροντα υλικά) καθιστώντας κυρίαρχο έναν ολοκληρωτισμό τόσο κυνικό και ψιλικατζή που δε νιώθει καν την ανάγκη να δικαιολογηθεί και να αιτιολογήσει τις θυσίες των υπηκόων του πίσω από κάποια μεγάλη ιδέα. Δεν θα θυσιαστείς ούτε θα θυσιάσεις για μια αλήθεια που θα ξεφεύγει από εσένα και θα αφορά ένα γενικότερο «καλό». Θα θυσιαστείς και θα θυσιάσεις για να επιβιώνεις μόνο. Κι εσύ κι οι απόγονοι σου. Και συ και το είδος σου.

Έτσι εξηγείται γιατί μίκρυνε και καταγγέλθηκε η έννοια του ήρωα συστηματικά εδώ και χρόνια. Γιατί ο Σολωμού από τη μια στην Κύπρο ή ο Τζουλιάνι από την άλλη στην Ιταλία παρουσιάστηκαν απλουστευτικά ως τρελοί και περιθωριακοί. Και γιατί οι εκπρόσωποι της real politic θεωρούνται πλέον ως υπερασπιστές τόσο των κοινωνικών μορφωμάτων (χωρών, επαγγελμάτων, ανθρώπων) όσο και της προόδου (αλλιώς θα γίνουμε Εκουαδόρ σου λένε υποκριτικά όσοι προσπαθούν να φέρουν το νέο Μεσαίωνα) αποκρύβοντας ότι η ανθρωπότητα συναντούσε την πρόοδο συνήθως μέσα από ανατροπές.

Και ανέτρεψε και αυτοκρατορίες και ελευθερώθηκε και διένειμε αγαθά όπως η υγεία και η παιδεία και πείνασε και σκοτώθηκε γι’ αυτό. Αλλά ήταν αποφασισμένη αφού φοβόταν περισσότερο να πεινάσει και να σκοτώσει χωρίς αυτό. Ο αντίπαλος σου τώρα δεν είναι μόνο μια δομική καπιταλιστική κρίση.

Είναι κάτι συγγενικό και περισσότερο την ίδια ώρα. Γιατί δεν είναι αλήθεια ότι ο «μετα-καπιταλισμός» (ας αποδεχτούμε την προβληματική έννοια του μετά) είναι ένα καινοφανές φαινόμενο. Εάν στη Δύση -και παρά τα οικτρά διαλλείματα- αποδέχτηκε και χρησιμοποίησε τους 3 τελευταίους αιώνες ένα μορατόριουμ θεμελιωδών αξιών («με την ευγενική χορηγία» των κοινωνικών κινημάτων βεβαίως) το αναλογικά μικρό πλεόνασμα πλούτου που χρησιμοποιήθηκε γι’ αυτό το ρετουσάρισμα δεν προήλθε από την ασύλληπτη εκμετάλλευση ανθρώπινων και φυσικών πηγών στις αποικίες;

Λαοί εξαφανίστηκαν, πολιτισμοί εκμαυλίστηκαν, εδάφη ξεχερσώθηκαν. Ο καπιταλισμός όταν έβγαζε το κοστούμι πάντοτε αυτός ήταν. Κι ας μην ήθελαν να το δουν οι βολεμένοι στο εσωτερικό του. Στην ύστερη φάση του, αφηνιασμένος, ενδοστρέφει την αποικιοκρατία στο ίδιο του το σπίτι. Είναι οι πολίτες της Δύσης που γίνονται πια ανθρώπινα στοκ.

Φέτος το χειμώνα πάνω από 500 νεκροί από το κρύο σε χώρες «ευρωπαϊκού πολιτισμού», ενώ οι 1781 (προ 10ημέρου) αυτόχειρες την τελευταία τριετία στην άλλοτε ηλιόλουστη Ελλάδα μιλούν για συντριπτικά ποσοστά πολέμου (χειρότερου της Σερβίας). Αν ο πόλεμος αλλάζει μορφή μιλάμε πια για ένα Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, μιας ανθρωπότητας που εκμαυλίστηκε σε βαθμό ώστε να φοβάται την (επώδυνη πάντα) ανατροπή και όχι τον (ταπεινωτικό και σίγουρο) θάνατο που της ετοιμάζουν.

Ενώ η οικονομική και πολιτική παραφροσύνη σκαλίζει πια τις δικές της αγίες τριάδες στα πρόσωπα των ανθρώπων για τον «πονόδοντο», στηριζόμενη σε πολιτικούς φορμαλισμούς κάθε είδους. Εάν δεν στηριζόταν τότε τα δυο κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς δεν θα καλούσαν τον λαό (και μάλιστα με μπροστάρη το πιο ανήσυχο και το πιο αλληλέγγυο κατ’ εμέ κομμάτι του, τους αριστερούς της βάσης, όχι των «κεκαθαρμένων» θώκων) να ματώσει γι’ άλλη μια φορά στο Σύνταγμα (πόσες φορές απ’ της 3 του Σεπτέμβρη του 1831;) «βγάζοντας το φίδι από την τρύπα» ώστε να πουλούν τα στελέχη μας πολιτική υπεραξία το βράδυ στα τηλε-παράθυρα στις πλάτες των «beatifull-loosers»!

Αγάντα μην μέσα από τα κινήματα βάσης -αν ενδιαφερθούν οι κρίνοντες αφ’ υψηλού πολίτες γι’ αυτά- όπως οι Λαϊκές Συνελεύσεις  γίνουν κάποτε winners!). Θα είχαν παραιτηθεί (κι ας επιχειρηματολογούν περί των δυσκολιών του!) από το βουλευτιλίκι τους ώστε να προκαλέσουν εκλογές και δε θα γινόταν καν η Κυριακάτικη ψηφοφορία.

Αλλά -βέβαια- θα χρειαζόταν γι’ αυτό κι ένας λαός αποφασισμένος να πεινάσει με αξιοπρέπεια και να ξαναχτίσει με κόπο, μα όχι πρόθυμος να εκπορνεύουν τη μάνα του (τον πλανήτη του, τη χώρα του, την τάξη του, τη ζωή του, το παιδί του) κομμάτι κομμάτι, και μέρα τη μέρα.

(ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ)

————

 ΣΧΕΤΙΚΑ :

• Ο καρκίνος της Ανθρωπότητας
• Δραχμή – Ευρώ – Χρέος
• Η αποτυχία της Κοινοβουλευτικής Ολιγαρχίας

Η αποτυχία της Κοινοβουλευτικής Ολιγαρχίας…..

Του Γιώργου Ν. Οικονόμου, Αρ. Φιλοσοφίας. Από το περιοδικό «ΠΟΛΙΤΕΣ» [τεύχος 34, Ιανουάριος του 2012, σελίδες 24-26]. Σπουδαίο άρθρο το οποίο επιδοκιμάζω*** ΑΠΟΛΥΤΑ! Προκαλεί κατάπληξη πως επιτράπηκε η δημοσίευση σε περιδικό του ΣΥΡΙΖΑ!! ***(ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ- ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ)

–

Η νεοελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα πλήρους καταρρεύσεως. Έχει καταστεί πλέον εμφανής η αδυναμία του κομματικού πολιτικού συστήματος στο σύνολο του να αποτρέψει τη χρεοκοπία. Όχι μόνο διότι αυτό την οδήγησε στη σημερινή απελπιστική κατάσταση, αλλά και διότι αυτό την οδηγεί σε χειρότερη με την υποδούλωση του στο ΔΝΤ και τα «Μνημόνια». Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες επιβάλλεται να βρεθεί ένας διαφορετικός δρόμος. Για να υπάρξει όμως αυτός πρέπει πρωτίστως να κατανοηθεί στην ουσία της η χρεοκοπία και κυρίως τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή.

Η ελληνική κρίση είναι βεβαίως οικονομική και έχει διεθνή εξάρτηση (ιδίως ευρωπαϊκή) από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διανομής, από τη λειτουργία των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών-τραπεζών και από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Χωρίς να υποτιμούμε τον διεθνή ορίζοντα της ελληνικής κρίσεως και χωρίς να επιμένουμε αποκλειστικώς στις ελληνικές παθογένειες, θα εξετάσουμε εδώ κυρίους τις εσωτερικές αιτίες, στις οποίες αυτή οφείλεται, καθώς και τις δυνατότητες που υπάρχουν για πολιτικές δράσεις.

Η πολιτική και κοινωνική παρακμή

Η ελληνική κρίση που έλαβε διαστάσεις χρεοκοπίας, προϋπάρχει της παγκόσμιας. Έχει ξεκινήσει πολύ πριν από το 2008, με πρώτα σημάδια στη δεκαετία του ’80. Το 1985 ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς προειδοποίησε τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου πως η χώρα κινδύνευε με στάση πληρωμών και η κυβέρνηση αναγκάσθηκε να πάρει δάνειο από την τότε ΕΟΚ. Από το 1992 η κατάσταση του χρέους και των ελλειμμάτων εμφανίζεται προβληματική και το ΔΝΤ προειδοποιεί δημοσίους την ελληνική κυβέρνηση. Αυτό επιβεβαιώνεται με την ομολογία του οικονομολόγου και πρώην πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου (από τους βασικούς υπεύθυνους της καταστροφής) ότι «αν δεν αφανίσουμε την υπερχρέωση της χώρας θα μας αφανίσει αυτή». Εν συνεχεία, με την εξωπραγματική και παράλογη ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων το 1997 η χώρα εγκλωβίζεται στην αύξηση του δανεισμού και του χρέους. Από το 2001, με την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη και το ευρώ με ψευδή στοιχεία, τα οικονομικά μεγέθη επιδεινώνονται συνεχώς με κορύφωση την περίοδο 2004-2009 της ολέθριας διακυβέρνησης Καραμανλή Β’. Τον Ιούνιο του 2009, ο αρμόδιος επίτροπος για τις οικονομικές υποθέσεις Χοακίμ Αλμούνια ανακοίνωσε ενώπιον των υπουργούν της Ε.Ε., και προειδοποίησε την ελληνική κυβέρνηση, ότι το έλλειμμα της Ελλάδας στο τέλος του έτους θα υπερέβαινε το 10%, άρα η χώρα βάδιζε προς την πτώχευση.

Η απελπιστική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ήταν λοιπόν γνωστή στην ιθύνουσα πολιτική και οικονομική τάξη από τη δεκαετία ’90. Όμως, το κομματοκρατικό σύστημα όχι μόνο δεν μπόρεσε να χειρισθεί την κρίση, αλλά την επιδείνωσε με τη διαφθορά και τις ασυλλόγιστες δαπάνες για τις συντεχνίες, με τις παροχές για τις ανάγκες του πελατειακού συστήματος, με τους ασύστολους διορισμούς στο δημόσιο, τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, την αδυναμία για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής κ.ά. Η κρίση λοιπόν εκτός από οικονομική, είναι πολιτική και εσωτερική. Την πορεία προς τη χρεοκοπία απεργάσθηκαν η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία. Την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένιοση δεν την επέβαλε η Γερμανία, η Γαλλία ούτε οι ΗΠΑ, αλλά τα δύο μεγάλα κόμματα και η άρχουσα οικονομική τάξη. Είναι γνωστό ότι ο Κ. Καραμανλής Α’ πίεζε προς όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να κάμψει αρνήσεις και δυσπιστίες. Επιπλέον, η πολιτική και οικονομική ιθύνουσα τάξη θέλησαν και επεδίωξαν από τη δεκαετία του ’90 την είσοδο στην Ευρωζώνη και στο ευρώ – δεν τους εξεβίασε κανείς Ευρωπαίος. Οι ίδιες επίσης ιθύνουσες τάξεις, χωρίς να τις υποχρεώσει κανείς, επέλεξαν από το 1988 ήδη να αναλάβουν τη μεγαλομανή και καταστρεπτική Ολυμπιάδα ι 2004. Τις επιλογές αυτές στήριξαν επί τριάντα πέντε η τα παντοδύναμα ΜΜΕ και το 80-85% των ψηφοφόρων, πράγμα που σημαίνει κοινωνική συναίνεση και καθιστά την κρίση κοινωνική.

Ο κοινοβουλευτισμός είναι ολιγαρχία, όχι δημοκρατία

Η χρεοκοπία έχει επομένως συγκεκριμένους ενόχους, είναι τα δυο κόμματα που άσκησαν την εξουσία επί τριάντα πέντε έτη, είναι οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, οι βουλευτές λοιποί κρατικοί αξιωματούχοι που έλαβαν τις αποφάσεις, που θέσπισαν νόμους, που χειρίσθηκαν τα χρήματα των φορολογουμένων, δηλαδή που προέβησαν στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, στη λεηλασία του δημοσίου χώρου, στη διαπλοκή και τη διαφθορά. Κυρίως είναι οι θεσμοί και η δομή του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος που επέτρεψαν την άφρονα πολιτική. Η δομή του είναι αυστηρώς ολιγαρχική: οι ολίγοι λαμβάνουν τις αποφάσεις, θεσπίζουν τους νόμους, ασκούν την εξουσία προς όφελος δικό τους και των ολίγων ισχυρών επιχειρηματιών, των τραπεζών και των ΜΜΕ. Το κομματοκρατικό σύστημα κακώς αποκαλείται δημοκρατία, είναι μία καθαρότατη ολιγαρχία. Ιδίως εν Ελλάδι έλαβε τη μορφή της οικογενειοκρατίας, της φαυλοκρατίας, της μιντιοκρατίας και της κλεπτοκρατίας.

Η κατάσταση αυτή έγινε δυνατή, επειδή η οικονομική ελίτ δεν ελέγχεται από την πολιτική εξουσία και η τελευταία δεν ελέγχεται από κανέναν, ούτε καν από τη δικαστική εξουσία. Οι βουλευτές και οι υπουργοί φρόντισαν, εκτός των άλλων προνομίων τους, να εξασφαλίσουν νομοθετικά και συνταγματικά την ατιμωρησία τους για την ανομία, τη διαφθορά και την ανικανότητα τους. Δεν υπήρξε άλλωστε ποτέ ουδείς κοινωνικός έλεγχος, η κοινωνία απουσίαζε όλα αυτά τα χρόνια από την πολιτική σκηνή.

Τα αδιέξοδα της Αριστεράς και του οικονομισμού

Στη λογική του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος, του κρατισμού και του λαϊκισμού κινήθηκε και η Αριστερά. Συνετέλεσε με τον τρόπο της στην απαξίωση και λεηλάτηση του δημοσίου χώρου, υποστηρίζοντας όλες τις διεκδικήσεις κάθε συντεχνίας, από τους υπαλλήλους της βουλής και των ΔΕΚΟ μέχρι τα μπλόκα των αγροτών και των φορτηγατζήδων. Αντί για τον πολιτικό και ταξικό αγώνα η Αριστερά έθεσε ως ανομολόγητο στόχο της τον αντικρατικό αγώνα, την ιδιοποίηση δηλαδή του δημοσίου χρήματος από τις προνομιούχες συντεχνίες, μέσω του κομματικού  συνδικαλισμού. Υποκατέστησε το κεφάλαιο και την ολιγαρχία με το κράτος, με μία πτυχή του κράτους, το δημόσιο ταμείο. Από την άλλη όμως ευνόησε την κρατική διόγκωση και τον κρατισμό, αφού στοιχεία της αριστερής ιδεολογίας είναι οι κρατικοποιήσεις και οι εθνικοποιήσεις, οι οποίες στη λογική της είναι «σοσιαλιστικές» και «αντικαπιταλιστικές» πρακτικές. Ο διεφθαρμένος, παρασιτικός και αποτυχημένος γραφειοκρατικός καπιταλισμός των πρώην κομμουνιστικών κρατών δεν έχει διδάξει τίποτε στην Αριστερά, η οποία παραμένει δέσμια των αφερέγγυων και παρωχημένων ιδεολογιών του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Από την άλλη, στο επείγον και φλέγον ερώτημα τι κάνουμε, η Αριστερά προτείνει για την έξοδο από την παρακμή την κατάργηση του Μνημονίου, τη στάση πληρωμών, την αναδιάρθρωση του χρέους, την έξοδο από την ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή ριζικές αλλαγές χωρίς να εξηγεί ποιος θα τις χειρισθεί. Παραμένει δηλαδή δέσμια του οικονομισμού, ο οποίος έχει αποτύχει παντού όπου εφαρμόσθηκε. Οι οικονομίστικες λύσεις αποκομμένες από την πολιτική, από την ενημέρωση και τη συμμετοχή της κοινωνίας οδηγούν στην αποτυχία. Η Αριστερά προβάλλει επίσης ως πανάκεια την προσφυγή στις εκλογές, τη στιγμή που έχει αποδειχθεί ότι αυτές όχι μόνο δεν λύνουν τα προβλήματα, αλλά επιπλέον τα συγκαλύπτουν και τα επιδεινώνουν.

Η αποτυχία του εθνικισμού

Από τα ΜΜΕ και από συντηρητικές, θεολογικές, εθνικιστικές πλευρές γίνονται εκκλήσεις στο πατριωτικό και εθνικό συναίσθημα, προτείνονται κινήσεις και κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας» για «απελευθέρωση» από τους ξένους (την Τρόικα, τους Γερμανούς κ.ά). Ο εθνικισμός έχει οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδα και καταστροφές. Το πρόβλημα δεν είναι εθνικό, αλλά πολιτικό και ταξικό. Δεν πλήττονται όλοι οι Έλληνες από τα μέτρα, παρά μόνο τα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα, ενώ τα ανώτερα ευνοούνται σκανδαλωδώς, λ.χ. οι τράπεζες με τις κολοσσιαίες κρατικές ενισχύσεις, η εργοδοσία με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και η τεράστια εκκλησιαστική περιουσία που, ακόμη μία φορά, δεν φορολογείται. Δεν υπάρχει «κατοχή» της χώρας από ξένες δυνάμεις, όπως διαδίδεται από τις πλευρές αυτές. Η κατοχή οφείλεται στην εγχώρια πολιτική-οικονομική ολιγαρχία. Η αντίθεση δεν είναι ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους, ανάμεσα στις «δυνάμεις του έθνους» και τους ξένους που «μας επιβάλλουν τα μέτρα», αλλά ανάμεσα στην κοινωνία από τη μια και την εγχώρια πολιτική-οικονομική ολιγαρχία από την άλλη. Η σύγκρουση είναι ανάμεσα στα κατώτερα-μεσαία στρώματα από τη μια και την πολιτικο-οικονομική ολιγαρχία από την άλλη.

Επανεφεύρεση της πολιτικής

Κανένα κόμμα, καμία προσωπικότητα, καμία κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή τεχνοκρατών και οικονομολόγων δεν μπορεί να δώσει λύση. Ενώπιον αυτού του αδιεξόδου οι λύσεις δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικές. Εφ’ όσον η χρεοκοπία οφείλεται σε πολιτικούς λόγους, όπως εξηγήθηκε πιο πάνω, η λύση πρέπει να είναι κυρίως πολιτική. Πρέπει η πολιτική να επανέλθει στο προσκήνιο, να αποκτήσει προτεραιότητα. Πολιτική όχι με την έννοια των εκλογών και των κομμάτων – οι εκλογές δεν μπορούν να φέρουν την αλλαγή του πολιτικού συστήματος που χρειάζεται η κοινωνία, αλλά επιβάλλουν την εναλλαγή στην εξουσία των διεφθαρμένων και ανίκανων να λύσουν τα προβλήματα κομμάτων.

Η πολιτική εννοείται εδώ με την ουσιαστική έννοια, την αμφισβήτηση από την ίδια την κοινωνία των χρεοκοπημένων εξουσιών» των εγκαθιδρυμένων θεσμών, κανόνων και σημασιών. Η πολιτική έχει σχέση με τους πολίτες και όχι με τους επαγγελματίες πολιτικούς, παράγεται από την κινητοποίηση των ανθρώπων που θέλουν να γίνουν πολίτες, δηλαδή να μην είναι ψηφοφόροι, ακροατές, οπαδοί και υπήκοοι αλλά να συμμετέχουν άμεσα στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων και στον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας. Αυτή είναι και η ουσία της (άμεσης) δημοκρατίας: η συμμετοχή των πολλών στην άσκηση της εξουσίας – ουσία που έχει αλλοιωθεί από την αντιπροσώπευση, τα κόμματα και τους «ειδικούς». Εφ’ όσον οι κεντρικές πολιτικές αποφάσεις αφορούν όλη την κοινωνία, πρέπει να λαμβάνονται από όλη την κοινωνία, εφ’ όσον οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται από όλους, πρέπει να λαμβάνονται από όλους. Οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται από τους πολίτες και όχι από τους πολιτικούς, οι νόμοι πρέπει να θεσπίζονται από το σύνολο και όχι (απλώς) για το σύνολο. Η δημοκρατική αντίληψη που υποβαστάζει όλα αυτά είναι ότι στα πολιτικά ζητήματα δεν υπάρχουν «ειδικοί» και «επαΐοντες», αλλά όλοι είναι ικανοί και όλοι πρέπει να συμμετέχουν στην εξουσία υπό όλες τις μορφές της. Μόνο η πολιτική με αυτή την έννοια μπορεί να αλλάξει την κατάσταση προς το καλύτερο, προς μία άλλη πορεία προς όφελος των πολλών και όχι των ολίγων.

Αυτοοργάνωση και αυτοπροσδιορισμός.

Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να υπάρξουν πρωτοβουλίες από τα κάτω, συμμετοχή της κοινωνίας και ανεξαρτησία από τις παραδοσιακές μορφές των αποτυχημένων κομματικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών. Η κύρια μορφή και ο βασικός σκοπός των πρωτοβουλιών θα είναι ο αυτόπροσδιορισμός από τη βάση και η συλλογική αυτοοργάνωση, που αντιτίθενται και συγκρούονται διαρκώς με τη γραφειοκρατικοποίηση, τους ηγέτες και τα κόμματα. Αυτό δηλαδή που έγινε από τις 25 Μαΐου 2011 στην πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες της χώρας.

Οι συνελεύσεις και οι συζητήσεις στις πλατείες ανέδειξαν μία νέα αντίληψη για την πολιτική, στον αντίποδα της επικρατούσας, και διαμόρφωσαν τα βασικά σημεία της. Οι στόχοι που τέθηκαν εμπράκτως ήταν οι τοπικές και ευρύτερες συνελεύσεις – στις οποίες συζητούνται όλα τα προβλήματα, και εξασφαλίζουν τη γνωριμία και την αλληλεγγύη. Επίσης η επαφή και η συνεργασία με άλλες ομάδες και συνελεύσεις, τα τοπικά και ευρύτερα ουσιαστικά δημοψηφίσματα από τα κάτω. Όταν χρειάζεται ορίζονται αιρετές ή κληρωτές επιτροπές, οι οποίες εκφράζουν και εφαρμόζουν τις αποφάσεις της συνέλευσης, είναι υπόλογες στη συνέλευση και ανά πάσα στιγμή ανακλητές από αυτήν. Εφαρμόζεται η κυκλικότητα, η εναλλαγή των ατόμων και η μικρή διάρκεια στη θητεία τους. Οι στόχοι αυτοί αφορούν και στη γενική πολιτική οργάνωση σε εθνικό επίπεδο και απαιτούν γενναία συνταγματική αλλαγή. Τη στιγμή που, υπό την πίεση της κοινωνικής αντίδρασης και του κινήματος στις πλατείες, το ίδιο το σύστημα προτείνει για τον εξωραϊσμό του μεταρρυθμίσεις, τις οποίες μέχρι σήμερα θεωρούσε αδύνατες, η κοινωνία πρέπει να απαιτήσει τη ριζική και ουσιαστική αλλαγή του συστήματος προς την κατεύθυνση της άμεσης συμμετοχής όλων στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων και στον έλεγχο της εξουσίας. Είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσουν το πραγματικό τους νόημα έννοιες όπως «ελευθερία», «ισότητα», «δικαιοσύνη», «συμμετοχή», «κοινωνικός έλεγχος», «κοινό συμφέρον». Μόνο έτσι θα γλιτώσει η κοινωνία από τους καταστροφείς της. Εάν η ίδια δεν μπορεί να σωθεί, δεν μπορεί να τη σώσει κανείς.

Η απουσία της κοινωνίας από την πολιτική συνετέλεσε στην παρακμή και στη χρεοκοπία, διότι άφησε ανεξέλεγκτη την εξουσία. Υπήρχε η εντύπωση πως η αποκλειστική ασχολία με τις ιδιωτικές υποθέσεις και το προσωπικό συμφέρον δεν δημιουργούσε προβλήματα. Η πραγματικότητα απέδειξε το αντίθετο. Μπορεί εμείς να μην ασχολούμαστε με την πολιτική, αυτή όμως είναι εκεί, ασχολείται με εμάς. Χρειάζεται λοιπόν να εγκαταλείψουμε τον παλιό κομματικό ή αδιάφορο και α-πολιτικό εαυτό μας και να δράσουμε. Χρειάζεται να αφήσουμε πίσω μας τον παλιό ανίκανο και διεφθαρμένο κομματοκρατικό κόσμο, να εγκαταλείψουμε το αποτυχημένο ολιγαρχικό σύστημα. Για να επιτευχθεί η ουσιαστική συμμετοχή, η άμεση δημοκρατία, χρειάζονται επειγόντως νέες αντιλήψεις και ιδέες, νέοι θεσμοί και νόμοι, νέες διαδικασίες και αξίες. «Σε εποχές αλλαγών, όπως η σημερινή, ό,τι δεν είναι νέο είναι ολέθριο».

      (ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ- ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ)

————–

 ΣΧΕΤΙΚΑ :

• Ο καρκίνος της Ανθρωπότητας
• Δραχμή – Ευρώ – Χρέος

Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ (17 Φεβρουαρίου 1914) …

Τι γράφει για την ανακήρυξή της η εφημερίδα «Ηπειρωτική Άμυνα»

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Θ. ΥΦΑΝΤΗΣ

Την ημέρα της ανακήρυξης της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου (17 Φεβρουαρίου 1914) η εβδομαδιαία εφημερίδα «Ηπειρωτική Άμυνα», έτος Α’, αριθμ. 22, που εκδιδόταν στο Αργυρόκαστρο με Διευθυντή τον Β.Κ. Ντίλιο, κυκλοφόρησε με τον πρωτοσέλιδο τίτλο: «Ζήτω η Αυτόνομος Ήπειρος» και με κύριο άρθρο «Το Ηπειρωτικόν ζήτημα εις την θέσιν του».
Η εφημερίδα έθεσε το «Ηπειρωτικό ζήτημα» στις πραγματικές του διαστάσεις. Ο αρθρογράφος δικαιολογεί την απόφαση του Γεωργίου Χρηστάκη Ζωγράφου να τεθεί επικεφαλής «των σφαγιαζομένων πληθυσμών της Ηπείρου» για να δοθεί «η αδήριτος λύσις» ως η μόνη δίκαιη και συμφέρουσα για όλες τις πλευρές. Δεν αρνείται το ενδιαφέρον της ελληνικής κυβέρνησης για την τύχη των ελληνικών πληθυσμών. Η Ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε στην ανάγκη «να θυσιάση τα μερικώτερα υπέρ των γενικωτέρων».
Ο Γεώργιος Χρηστάκη Ζωγράφος υπάκουσε στη φωνή της συνειδήσεώς του και ανέλαβε τον δίκαιον αγώνα υπέρ των ελληνικών πληθυσμών.
Το κύριο άρθρο της εφημερίδας έχει ως εξής:

«Ζήτω η Αυτόνομος Ήπειρος  το Ηπειρωτικόν ζήτημα εις την θέσιν του
Αφ’ ής στιγμής ο τέως Γενικός Διοικητής της Ηπείρου κ. Γεώργιος Χρηστάκη Ζωγράφος, ο λόγω καταγωγής και ατομικής αξίας και θέσεως κοινωνικής και πολιτικής μόνος ενδεδειγμένος, υπείκων εις την φωνήν της ιδίας συνειδήσεως απεδέχθη προφρόνως την παράκλησιν της εσχάτως εν Αργυροκάστρω συγκροτηθείσης Πανηπειρωτικής Συνελεύσεως ίνα τεθή επί κεφαλής των σφαγιαζομένων πληθυσμών της Ηπείρου, το Ηπειρωτικόν ζήτημα ετέθη εις την προσήκουσαν θέσιν και φέρεται ασφαλώς προς λύσιν ην η αδήριτος ανάγκη των πραγμάτων επιβάλλει ως την μόνην δικαίαν και την μόνην συμφέρουσαν, από απόψεως της Ευρωπαϊκής ειρήνης υπέρ ης εκρίθη αναγκαία υπό των ισχυρών της Γης η επέκτασις των ορίων του νεοσυστάτου Αλβανικού Κράτους επί εδάφους καθαρώς Ηπειρωτικού.
Δεν αρνούμεθα το ενδιαφέρον της Ελληνικής Κυβερνήσεως υπέρ της τύχης των Ελληνικών πληθυσμών, ους αναγκάζεται να εγκαταλίπη, ούτε παραγνωρίζομεν όσα αύτη απαντώσα εις την τελευταίαν Νόταν των Δυνάμεων ηξίωσεν υπέρ αυτών, ούτε αδικούμεν Αυτήν φρονούντες ότι αύτη ως διαχειριστής των καθόλου εθνικών συμφερόντων ευρέθη εις την ανάγκην να θυσιάση τα μερικώτερα υπέρ των γενικωτέρων. Αλλά θα ήτο μέχρι παραλογισμού υπερβολική η αξίωσις ίνα εις την τοιαύτην σκέψιν της Ελληνικής Κυβερνήσεως ανταποκριθώσι και οι σφαγιαζόμενοι πληθυσμοί της Ηπείρου, διά τον απλούστερον λόγον ότι προσκρούει αύτη εις το ακαταγώνιστον αίσθημα της αυτοσυντηρισίας, όπερ κατέστησε σφοδρότερον η ουχί ανεπιλήπτως ειλικρινής πολιτεία της Ελλην. Κυβερνήσεως, ήτις εν γνώσει απέκρυψεν επιμελώς από του Ηπειρωτικού λαού την αληθή θέσιν του ζητήματος κατά το μακρόν χρονικόν διάστημα της εξελίξεώς του.
Τούτων ένεκα επεβάλλετο εις τον Ηπειρωτικόν λαόν να μη θεωρήση αρκετόν το ενδιαφέρον της Ελληνικής Κυβερνήσεως, ήτις άλλως τε ούτε ηδύνατο ούτε ήτο διατεθειμένη να προαγάγη αυτό μέχρις εμπράκτου εκδηλώσεως.
Εις ο σημείον περιήλθε το Ηπειρωτικόν ζήτημα – ανεξαρτήτως της υπαιτιότητος ή μη της Ελληνικής Κυβερνήσεως – βεβαίως δεν ήτο δυνατόν να ζητήση και ο εκλεκτός της Ηπείρου περισσότερα των όσων ηξίωσεν η Ελλην. Κυβέρνησις εν τη απαντήσει της προς την Νόταν των Δυνάμεων, αλλ’ η διαφορά ην πιστεύομεν ότι δεν θα αρνηθή και ο υπεραμυνόμενος της Κυβερνήσεως και κακίζων την αυτοβουλίαν και αυτενέργειαν των Ηπειρωτών Υπουργικός τύπος είνε ότι ο κ. Ζωγράφος εν τη προς τα Δυνάμεις διακοινώσει του δεν αρκείται εις παρακλήσεις αλλά προσεπιδηλοί ότι ό,τι ζητεί ως των ων ουκ άνευ υπέρ των ελληνικών πληθυσμών της αμφισβητουμένης Ηπειρωτικής ζώνης θα το επιδιώξη αντί πάσης θυσίας ήτο δε η δήλωσις αύτη τοσούτω μάλλον αναγκαία καθόσον εξήγαγε της πλάνης ως μη ώφελε, πλην των Μ. Δυνάμεων εις την Ελλην. Κυβέρνησιν».
* * *
Η εφημερίδα στην 1η σελίδα, επίσης, με τίτλο: «Πεννιές» διεκτραγωδεί την εγκατάλειψη του τόπου από χιλιάδες πρόσφυγες Βορειοηπειρώτες, οι οποίοι, με κάθε τρόπο και μέσο φεύγουν «συναποκομίζοντες ό,τι δύνανται με τα πενιχρά μέσα μεταφοράς που διαθέτουσι». Γράφει συγκεκριμένα η εφημερίδα:

«Πεννιές
Ο καιρός εξακολουθεί καλοκαιρινός.
Είνε ο μόνος φίλος και βοηθός των πανταχόθεν εγκαταλειφθέντων ελληνικών πληθυσμών των μερών τούτων, οίτινες, κατάπληκτοι εκ της αποφάσεως της Ευρώπης να τους επιδικάσει εις την Αλβανίαν, και εκ του πραξικοπήματος της Κυβερνήσεως της Μητρός Ελλάδος να τους προσαρτήση βιαίως και παραδώση δεσμίους, φεύγουσι περίτρομοι προς τα ελληνικά εδάφη, αλλόφρονες εκ της θλίψεως και της ανελπισίας και του πόνου επί τη εγκαταλείψει της φιλτάτης γεννετείρας, καθ’ όν, τρόπον φεύγουσι ρηγνύοντα απέλπιδας κραυγάς τα εν τοις κλώνοις γηραιάς πλατάνου μακαρίως κατεστησωμένα πουλάκια, οσάκις επιπίπτει κατ’ αυτών σαρκοβόρος ιέραξ.
Φεύγουσιν οι πληθυσμοί μηδένα άλλον έχοντες συναντιλήπτορα πλην του ευνοϊκού καιρού.
Φεύγουσι συναποκομίζοντες ό,τι δύνανται με τα πενιχρά μέσα μεταφοράς που διαθέτουσι, τα ελεεινά κάρρα εφ’ ών στοιβάζωνται αναμίξ γέροντες, γυναίκες και παιδία επί επίπλων φύρδην μίγδην ερριμένων.
Φεύγουσι μη γνωρίζοντες πού θα σταματίσωσι, φεύγουσι με βουρκωμένα μάτια και τα βλέμματα προς τα οπίσω όπου αφίνουσιν ό,τι είχον προσφιλές εις ζώντας και νεκρούς, φεύγουσι με καρδιοκτύπι φοβερό για εκείνους οίτινες μένουν ως η υστάτη ελπίς προς διάσωσιν της κινδυνευούσης πατρίδος, και ερημούνται αλληλοδιαδόχως πόλεις και χωριά… διότι έτσι ηθέλησαν οι εξ κύριοι οίτινες απήρτισαν την Πρεσβευτικήν Συνδιάσκεψιν του Λονδίνου.
Είνε δυσπεριγράπτως τραγική η εκ της μετοικεσίας ταύτης δημιουργουμένη κατάστασις. Είνε αφαντάστως τρομερά η θέσις εκείνων οίτινες δεν δύνανται να ακολουθήσωσι τους φεύγοντας, ως και εκείνων όσοι μη έχοντες λόγον να φεύγωσι διερωτώνται περίτρομοι περί της τύχης ήτις τους αναμένει συνεπεία της τοιαύτης αθρόας φυγής των τέως μακαρίων συνοίκων των.
Την πρωτοπορείαν απετέλεσεν η πόλις Αρ/στρου.
Εμεμίθησαν τα χωρία Δροπόλεως και ετοιμάζονται να παρακολουθήσουν τα χωρία Λιούντζης, Ρίζης και Ζαγοριάς.
Ουδεμία αμφιβολία ότι το αυτό γίνεται και εις τα διαμερίσματα Δελβίνου, Πρεμετής, Ερσέκας, Κορυτσάς».

(proinoslogos gr)

Η Deutsce Welle λογοκρίνει τον Έλληνα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Παραλείπει το δεύτερο και σημαντικότερο σημείο της δήλωσης. (Der Ton zwischen Berlin und Athen wird rauer)…..

Η DEUTSCE WELLE λογοκρίνει τον Έλληνα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Παραλείπει το δεύτερο και σημαντικότερο σημείο της δήλωσης !!!!

Die Schuldenkrise belastet das deutsch-griechische Verhältnis. Die Bundesregierung hat Bedenken gegen weitere Milliardenhilfen. Und der griechische Präsident Papoulias fühlt sich von Finanzminister Schäuble beleidigt.

Der griechische Staatspräsident Karolos Papoulias hat Bundesfinanzminister Wolfgang Schäuble ungewöhnlich scharf angegriffen. Der 82-Jährige empörte sich nach Presseberichten über jüngste Äußerungen Schäubles in der Griechenland-Krise. «Ich akzeptiere es als Grieche nicht, dass mein Land von Herrn Schäuble beleidigt wird», polterte Papoulias. «Wer ist denn Herr Schäuble, der Griechenland beleidigen kann. Wer sind denn die Niederländer, wer sind die Finnen?»

• ****(We have always had our pride not only in defending our own freedom, not only our own country, but also the freedom of Europe) &

• ***(“I will not invoke the Churchill cliches about the heroic resistance of the Greeks”, stated the President during his meeting in the Pentagon. “I have the same sensitivities that you do and we must have them at this time also, because I believe that the political class must subscribe to these sensitivities as well. It must stand by its mission with the example that you, the soldiers, give. You carve out the way of duty, above all. And above all stands the salvation of our country, of the History of Greece”)
  

Das Staatsoberhaupt empörte sich über die jüngsten Vorschläge der Bundesregierung über die mögliche Einsetzung eines Sparkommissars in Griechenland. Seine Äußerungen fielen inoffiziell am Mittwoch während eines Mittagessens im Athener Verteidigungsministerium und wurden in ihrem Wortlaut am Donnerstag in der griechischen Presse veröffentlicht.

(Deutsche Welle)

——————————

2. «Who is Mr. Schäuble who is ridiculing Greece»?

In an unprecedented outburst, President Karolos Papoulias attacked the Germans, the Dutch and the Finns who are behaving not as partners but as nothing more than brutal lenders who want to take Greece to the mat.

“I do not accept that my country is mocked by Mr. Schäuble. I cannot accept this as a Greek! Who is Mr. Schäuble who can ridicule my country? Who are the Dutch? Who are the Finns? We have always had our pride not only in defending our own freedom, not only our own country, but also the freedom of Europe”, stated Mr. Papoulias after his visit to the Ministry of Defense and his meeting with the political and military leadership of the Pentagon.

Preceding this were statements by the German Finance Minister, which showed a clear interference in the politics of our country, especially concerning the prospect of holding elections.

The reports of the President on the maneuvers and tactics of the German side, and especially the German Minister of Economics Wolfgang Schäuble, is sure to cause headaches in Berlin. This is because Mr. Papoulias is a person of Germanic education and a politician who rarely explodes, and he chose specific phrases to denounce the attitude of the Germans towards Greece.

“I will not invoke the Churchill cliches about the heroic resistance of the Greeks”, stated the President during his meeting in the Pentagon. “I have the same sensitivities that you do and we must have them at this time also, because I believe that the political class must subscribe to these sensitivities as well. It must stand by its mission with the example that you, the soldiers, give. You carve out the way of duty, above all. And above all stands the salvation of our country, of the History of Greece”.

With absolute clarity, the President pledged to continue to defend the just demands of the armed forces. “I separate myself from some who think that the armed forces do not toil, that they do not work superhumanly, and I think that it is one of the social classes which works most than all of us, in conditions that many of us cannot stand. These conditions take place in the mountains bordering Bulgaria, on Grammos, on our country’s islands”, stated Mr. Papoulias.

The “explosion” of the President comes a few hours after he had indicated that he is foregoing the remuneration arising from his office for the good of the country.

protothema gr

——————–

3. Δεν δέχομαι να λοιδορεί την πατρίδα μου ο Σόιμπλε, είπε ο Κάρολος Παπούλιας

«Δεν δέχομαι να λοιδορεί την πατρίδα μου ο κ. Σόιμπλε. Ποιος είναι ο κύριος Σόιμπλε;» διερωτήθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, κατά τη διάρκεια γεύματος στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αντιδρώντας στις πιέσεις που ασκούν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι προς την Ελλάδα.

«Όλοι έχουμε χρέος να βάλουμε πλάτη για να περάσουμε την κρίση. Δεν δέχομαι να λοιδορείται η πατρίδα μου από τον Σόιμπλε, δεν το δέχομαι σαν Έλληνας. Ποιος είναι ο κύριος Σόιμπλε που μπορεί να λοιδορήσει την Ελλάδα; Ποιοι είναι οι Ολλανδοί; Ποιοι είναι οι Φιλανδοί; Εμείς πάντοτε είχαμε την υπερηφάνεια να υπερασπιστούμε όχι μονο τη δικιά μας ελευθερία, όχι μονάχα τη δικιά μας πατρίδα, αλλά την ελευθερία της Ευρώπης.», τόνισε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Και πρόσθεσε: «Δεν θα επικαλεστώ τα κοινότυπα του Τσώρτσιλ για την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων. Τα ξέρουμε εμείς, τα ξέρουν οι παππούδες μας, τα ξέρουν οι πατεράδες μας. Ο παππούς μου ήταν ο πρώτος υπαξιωματικός τραυματίας στη μάχη των Βουκολιών στην Κρήτη, όταν πήγαν για να απελευθερώσουν την Κρήτη». ……etc…… tanea gr

Άδικη και υπερβολική η συνεχιζόμενη προφυλάκιση του Γέροντα Εφραίμ – Η αδελφότητα μαζί με το Γέροντα στη σταυρική δοκιμασία μέχρι την τελική δικαίωση ….

Η Αδελφότητα της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη της για την απόρριψη του αιτήματος που υποβλήθηκε για την αποφυλάκιση του Καθηγουμένου μας Γέροντος Εφραίμ.**(Патриарх Кирилл просит освободить настоятеля Ватопедского монастыря)

Θεωρούμε άδικη και υπερβολική τη συνεχιζόμενη προφυλάκιση του Γέροντος Εφραίμ.

Διαφωνούμε και αδυνατούμε να κατανοήσουμε το δικαιολογητικό, όπως αυτό περιγράφεται, στη Διάταξη που εκδόθηκε από την Ειδική Ανακρίτρια, κ. Ειρήνη Καλού, η οποία ισχυρίζεται, μεταξύ άλλων, ότι ο Γέροντας Εφραίμ έχει ροπή στην εγκληματικότητα.

Ως Αδελφότητα γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα, ζώντας τον νυχθημερόν, ποιός είναι ο Γέροντας.

Ένας άνθρωπος της προσευχής, της ασκητικής ζωής, της ακτημοσύνης και της προσφοράς.

Ο βίος και η πνευματική πορεία του, κάθε άλλο παρά αποδεικνύει την δήθεν σταθερή βούλησή του προς διάπραξη εγκλημάτων.

Θεωρούμε, επίσης, αδιανόητο τον ισχυρισμό ότι οι πράξεις του προδιαγράφουν ως πολύ πιθανή και την εγκληματική συμπεριφορά του στο μέλλον, αν αφεθεί ελεύθερος.

Με όλη τη δύναμη της ψυχής μας δηλώνουμε πως βρισκόμαστε στο πλευρό του Γέροντός μας και πορευόμαστε μαζί του σε αυτή την Σταυρική δοκιμασία.

Επιμένουμε στην πλήρη αθωότητά του και προσβλέπουμε στην όσο το δυνατό πιο γρήγορη δικαίωσή του.

Με αυτή την ευκαιρία θέλουμε να εκφράσουμε την αγάπη και τις ευχαριστίες μας προς όλους αυτούς που έσπευσαν και σπεύδουν να στηρίξουν εμπράκτως τον Γέροντα Εφραίμ και την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου.

Με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας μας είμαστε βέβαιοι ότι θα λάμψει η αλήθεια και θα αποκατασταθεί το δίκαιο.

Η Αδελφότητα της Μονής

pemptousia gr

————

**Патриарх Кирилл просит освободить настоятеля Ватопедского монастыря

МОСКВА, 29 декабря. /ИТАР-ТАСС/. Патриарх Московский и всея Руси Кирилл направил президенту Греции Каролосу Папульясу послание, в котором выразил озабоченность в связи с заключением под стражу настоятеля Ватопедского монастыря на Афоне архимандрита Ефрема.

Решение греческого суда об аресте связано с продолжающимся в Греции инициированным еще в 2008 году масштабным расследованием обстоятельств осуществления в 2007 году сделок с недвижимостью между Ватопедским монастырем и государством.

Не подвергая сомнению полномочия органов греческого правосудия, предстоятель Русской Православной церкви выразил недоумение в связи с применением тюремного заключения прежде судебного рассмотрения дела по существу в отношении монаха, не представляющего угрозы для общества и неоднократно выражавшего готовность сотрудничать со следствием. «Особое беспокойство вызывают сообщения о неблагополучном состоянии здоровья архимандрита Ефрема, которое не было принято во внимание при взятии его под стражу», – говорится в послании патриарха, размещенном сегодня на официальном сайте Русской Православной церкви.

«Миллионы верующих испытывают тревогу в связи с полицейскими мерами, принятыми по отношению к известному во всем православном мире игумену прославленной святогорской обители в те самые дни, когда православная Греция празднует Рождество Христово, – отметил патриарх. – Считаю своим долгом донести эту нашу общую боль до главы греческого государства и просить освободить из-под стражи архимандрита Ефрема, настоятеля Ватопедского монастыря на Святой горе Афон»……….ИТАР-ТАСС

———–

a1.ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ

• 1. Russian Orthodox foundation speaks up in defense of Greek abbot
• 2. Священный кинот Святой горы Афон заявил о солидарности с игуменом монастыря Ватопед
• 3. Здоровье архимандрита Ефрема улучшилось
• 4. Εγκατέλειψε το Άγιο Όρος ο Γέροντας Εφραίμ στις 13:00 (27-12-2011).
• 5. ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΕΦΡΑΙΜ;
• 6. Στη ΓΑΔΑ θα διανυκτερεύσει ο Εφραίμ (news247 gr)
• 7. Συλλέγουν υπογραφές για τον Εφραίμ (news247 gr)
• 8. «Helios», Εφραίμ κι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης
• 9. Διπλωματική «ένταση» Αθήνας – Μόσχας για τον Εφραίμ (PROTOTHEMA GR)
• 10. Απάντηση Εκπροσώπου ΥΠΕΞ σε ερώτηση σχετικά με τη δήλωση του Εκπροσώπου του ΥΠΕΞ της Ρωσίας
• 11. Патриарх Кирилл просит освободить настоятеля Ватопедского монастыря
• 12. Μήνυμα του Πατριάρχη Μόσχας στον Κ. Παπούλια υπέρ του Εφραίμ
• 13. Παράσταση Διαμαρτυρίας στην Κομοτηνή Υπέρ του ηγούμενου της Μονής Βατοπεδίου
• 14. Με αφορμή τις εξελίξεις για το Βατοπέδι (Του Δημήτρη Γαρούφα)

 

 

Η μπασταρδεμένη, ταλαιπωρημένη και εξευτελισμένη Αθήνα ….

Σταμάτης Γιαννίσης

–

Η Αθήνα είναι μια μεγαλούπολη, μπασταρδεμένη από την εσωτερική μετανάστευση της δεκαετίας του ‘60 και του ‘70, ταλαιπωρημένη από τη λαθρομετανάστευση των απελπισμένων της Ανατολής που θέλησαν να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή στο «Ελ Ντοράντο» του ψευδεπίγραφου εκσυγχρονισμού της τελευταίας 20ετιας, εξευτελισμένη από την ανέχεια που προκάλεσε η κατάρρευση του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου που μεταφραζόταν σε πλαστικό χρήμα για τον πολίτη και δανεικά για να ζει το κράτος, οι υπάλληλοι του και οι προμηθευτές του.

Η πραγματική Αθήνα, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλα και πολυπληθή είναι τα προάστιά της, είναι μια μικρή πόλη. Και, όπως κάθε μικρή πόλη, έχει τα δικά της σύμβολα. Εκτός από την Ακρόπολη, η οποία ως σύμβολο ξεπερνά τη σημειολογία της πόλης και αντιπροσωπεύει όσο τίποτα άλλο την αφετηρία του δυτικού Πολιτισμού, η Αθήνα έχει μια Βιβλιοθήκη, ένα Πανεπιστήμιο, ένα Αρχαιολογικό Μουσείο, ένα μεγάλο πάρκο που ανάλογα με το Πολίτευμα το βαφτίζουν … πότε “Βασιλικό” και πότε “Εθνικό” Κήπο. Έχει, επίσης, κι ένα παροπλισμένο πλέον, γήπεδο ποδοσφαίρου που κάποτε έπαιζε μπάλα εκεί η ομάδα της πόλης, η οποία ονομάζεται φυσικά…Παν – αθηναϊκός.

Η Αθήνα φιλοξενεί στη στενή της επικράτεια τη Βουλή και, σχεδόν όλα, τα υπουργεία, όμως για τους αθηναίους δεν ταυτίστηκε ποτέ με τη σημειολογία του διοικητικού κέντρου. Για τους Αθηναίους έχει τα δικά της σημεία αναφοράς με τη δική τους ιστορία, που είναι και η ιστορία της πόλης τους.

Η οδός Κοραή είναι ένα πολύ σημαντικός δρόμος για κάθε Αθηναίο. Χαράχτηκε στο πρώτο σχέδιο της πόλης για να δίνει στον παρατηρητή από το απέναντι αλσύλλιο – που όλοι μάθανε για τους γνωστούς λόγους ως πλατεία Κλαυθμώνος – τη δυνατότητα να θαυμάσει την προοπτική των προπυλαίων του Πανεπιστημίου.

Η οδός Κοραή είναι ένας ιστορικός δρόμος και, ίσως, ο πιο αιματοβαμμένος δρόμος της πόλης . Εκεί έχει χυθεί πολύ αίμα. Από τα «Ευαγγελιακά» του 1901 μέχρι και τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα το 1965, λίγα μέτρα πιο πέρα.

Από τα υπόγεια του μεγάρου της Εθνικής Τράπεζας στην Κοραή, όταν αυτό επιτάχθηκε από τους Γερμανούς πέρασαν αμέτρητοι Έλληνες, πριν πάρουν το δρόμο για το Χαϊδάρι, το Άουσβιτς ή ακόμη και κατ΄ ευθείαν για το σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Το ίδιο κτίριο κι ο δρόμος έγιναν θέατρο μάχης στα «Δεκεμβριανά» του 1944, όταν εγκαταστάθηκε εκεί το αρχηγείο του ΕΛΑΣ αμέσως μετά την απελευθέρωση.

Τα χρόνια της ειρήνης ξέπλυναν σαν τη βροχή το αίμα του δρόμου και η Κοραή έγινε σημείο αναφοράς για τον μοναδικό, ίσως, κινηματογράφο σε ολόκληρη την πόλη που οι ταινίες που έπαιζε σπάνια πρόδωσαν τα γούστα του σινεφίλ κοινού του.

Το «Άστυ» ήταν και είναι το συνώνυμο του Ασύλου της κινηματογραφικής Τέχνης, κάτι σαν τα «Άγια των Αγίων» για την αστική διανόηση της πόλης είτε αυτοί βρίσκονταν εντός είτε και εκτός των ορίων της συντεταγμένης πολιτικής.

Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι Αθηναίοι -είτε «γκάγκαροι», είτε εσωτερικοί μετανάστες.

Το σεβάστηκαν διαχρονικά οι ΕΣΑτζήδες του Ιωαννίδη, οι ορδές των μπάτσων με τα κλομπ, των οικοδόμων με τα καδρόνια και των αναρχοαυτόνομων με τις μολότοφ. Ακόμη και οι ασφαλίτες της χούντας φρόντιζαν να περιμένουν απ΄ έξω, αν δεν έμπαιναν και οι ίδιοι πολλές φορές στον πειρασμό να δουν στα κλεφτά καμιά σκηνή από την «κουλτουριάρικη» ταινία που παρακολουθούσε εκείνος που …παρακολουθούσαν.

Την περασμένη Κυριακή μια ομάδα αφιονισμένων κουκουλοφόρων βασιβουζούκων, με πρόσχημα τη σύγκρουση –υποτίθεται- με τις αστυνομικές δυνάμεις προστασίας του Μνημονίου, πήγαν να ληστέψουν το ταμείο στο «Άστυ» και στη συνέχεια του έβαλαν φωτιά.

Είναι προφανές ότι αυτοί που το έκαναν δεν είναι τρία, τουλάχιστον, πράγματα. Αθηναίοι, προοδευτικοί και -ακόμη περισσότερο- αναρχικοί .

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτοί που το έκαναν είναι τρία, τουλάχιστον, πράγματα.

Μεταφερόμενοι προβοκάτορες, μπαχαλάκηδες και κλεφτρόνια, αμολυμένοι στο κέντρο μιας πόλης που δεν έχει γι΄ αυτούς κανένα ιστορικό, συναισθηματικό και, κυρίως, ιδεολογικό σημείο

aixmi gr

Ancient treasures to the rescue of Greece’s ruined economy? ….

Photo by Dimitris Papadimos *

By Margarita Pournara

–

Greece’s Culture and Tourism Ministry last month said it would slash the cost of permits for filming and photographic shoots at more than 100 of the country’s ancient monuments, including the world-famous Parthenon in Athens.

Some foreign reports reacted to the news by saying the Greek government was putting the Parthenon under the hammer. Culture Minister Pavlos Geroulanos tweeted that speculation that the sites would be “rented out” was totally unfounded.

Fees for utilizing ancient monuments for commercial purposes were first introduced in 2005, but the government has decided to lower the prices. The announcement has brought some tricky questions, and some taboo subjects, into the spotlight: How can Greece promote its cultural sites in a smart way without disrespecting its historical legacy and, at the same time, make money from it? What should be the role of the Central Archaeological Council (KAS), the highest advisory body on all matters pertaining to the protection of ancient monuments? Can the revenue be used to aid the debt-ridden economy? Who should set the fees? And what should the fees be? Many people, for example, questioned whether 6,000 euros for a commercial shoot on the Acropolis is the right amount.

In “Rush Hour 3,” actor Jackie Chan is seen performing a daredevil stunt on the Eiffel Tower. Harvey Keitel was filmed at Rome’s Colosseum for the needs of a whiskey commercial. Could a similar TV spot be shot at one of Greece’s world-famous monuments, like the Theater of Epidaurus? When French film director Jean-Luc Godard asked the Greek authorities’ permission to shoot at the ancient theater, KAS officials demanded that they first take a look at the script of “Film Socialisme.” Talks came to an impasse after that.

During the 1960s, Greece became popular among foreign film crews thanks to its natural beauty, monuments and low prices. Some steps have been made since then in an effort to lure foreign productions. One of the most significant came in 2007 with the foundation of the Hellenic Film Commission. It was a pilot project aimed at facilitating foreigners who wished to hold photo and video sessions at the country’s museums, monuments and other sites.

In an interview with Kathimerini, former HFC director Markos Holevas said that the film commission has done some good work but needs more funds and staff. “More important, we need a fast-track treatment so that interested parties do not have to wait for months for a response from KAS officials,” he said. His successor, Grigoris Karantinakis, says one of the problems is that the institution is part of the Greek Film Center, therefore any filming request has to go through the various offices of the center.

People from the film and advertising industry say the situation can be quite chaotic for applicants. The criteria for granting a permission are quite fuzzy and often subjected to political influence. The makeup of KAS, they say, can also affect decision-making.

KAS recently gave Vodafone permission to shoot a commercial at the Stoa of Attalos in the Ancient Agora, but went on to turn down a request by BMW to photograph its new models next to the temple of Poseidon at Cape Sounio. In the past, the archaeologists gave the Andreas Papandreou Foundation, a nongovernment entity, the green light to use the same site for a speech by then German Foreign Minister Joschka Fischer and a concert. No fee was requested. In 1998, American fashion designer Calvin Klein was denied permission to use the Herod Atticus Theater. Meanwhile, pundits disagree on things like whether pop singers should be allowed to hold concerts at the site or if spectators should be allowed to visit the theater in high heels. A few years ago maintenance crews found and removed no less than 17 kilos of chewing gum which had accumulated under the marble seats.

More controversial decisions followed. Greek-Canadian actress and scriptwriter Nia Vardalos got permission to use the Parthenon as a backdrop for her 2009 romantic comedy “My Life in Ruins” — a film which admittedly did not cast Greece in the most favorable of light. However KAS said no to a photo shoot at Crete’s Knossos Palace for the participants of “America’s Next Top Model.”

“We had to build ancient [ruins] out of styrofoam,” said Angelo Venetis, managing director of Boo Productions, who was in charge of the project.

“When the French, who have a very strict cultural policy on issues of historical legacy, invite Woody Allen to make a movie in Paris we still fail to tackle the simplest requests, then it’s only natural that the foreigners will turn their backs on us,” said Kyriakos Angelakos, a movie director. “Why should they come here and wait forever for a response from KAS, when they can find immediate service and better prices in countries such as Malta, the Czech Republic or Portugal?”

In European countries that make their sacred sites available to foreign film crews, advertising firms and publishing houses, local government has a positive role to play. Meanwhile, the City of Athens charges 1,800 euros per square meter for a single shoot. “You often pay this money and get a big space without any security,” Angelakos said. The Athens Film Office, which was established by the municipality to address with these problems, is no match for its foreign counterparts.

George Tsokopoulos of production company Avion Films knows firsthand what foreign crews have to put up with in Greece. “We are discouraging foreign clients from using our monuments to make movies or TV spots,” he said, giving the example of a big air carrier that made a commercial featuring a children’s choir at major monuments around the world. The production company asked permission to film at Cape Sounio. After a long delay, KAS officials said the site would be made available for an astronomical 300,000 euros. Following pressure from the production company, and a meeting with the then culture minister, the price tag dropped at 10,000 euros, he said.

Producer Yiannis Koutsomitis points out another issue that needs to be addressed. “Everyone respects the work of archaeologists, but it is unacceptable that KAS has a say on the artistic and aesthetic value of a script,” he said, recalling a frustrated Francis Ford Coppola who had to spit blood to get permission to shoot a scene in front of the Acropolis. That does not mean, he says, that all iconic monuments should be surrendered to commerce. “Greece has many archaeological sites and needs to have a clear list of what can be used, by who, and for what purpose,” he said.

Architecture historian Charalambos Bouras agrees with the idea. “[Such lists] are used around the world and need to be introduced here as well. To date, KAS has held all the responsibility, including pricing. Now things have started to fall into place,” he said.

Senior ministry archaeologist Maria Vlazaki says that on the one hand the state is under pressure to be more flexible with filming rights and, on the other, foreigners say we are “renting out” our monuments. “It’s a delicate issue that affects the image of the country abroad and much more,” she said.

*(Photo by Dimitris Papadimos). Greek literary figure Giorgos Katsimbalis and British novelist Lawrence Durrell photographed at the Parthenon in 1962.

http://www.ekathimerini.com

——-

 ΣΧΕΤΙΚΑ :

• Πολιτιστική Κληρονομιά :

• 4. ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ : Ολοταχώς για πλήρη εμπορευματοποίησή της

• 5. «Το πώς συμπεριφερόμαστε στα μνημεία μας λέει πολλά για το ποιοι είμαστε»

Γερμανοί μάνατζερ: «Αφήστε την Ελλάδα στην τύχη της»! ….

Της Ζέζας Ζήκου

–

Ο στόχος είναι ξεκάθαρος. Και είναι ο μόνος. Για να τον πετύχει άμεσα, χωρίς καθυστερήσεις, η Γερμανία αλλάζει δραστικά, βίαια, την Ευρώπη. Και η Ελλάδα είναι το «χρήσιμο θύμα» αυτής της ριζικής μεταβολής κατεύθυνσης των συνθηκών, που θα υπηρετούν το «δόγμα του ευρώ» που επιβάλλει ο ηγεμονισμός του Βερολίνου. Σαν να αρνούνται όλοι πεισματικά να αντικρίσουν την αλήθεια: Πως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Ομως, θα ακολουθήσουν και άλλα θύματα…

Σε αυτή την τοξική ατμόσφαιρα που έχει βυθιστεί η Ελλάδα, κυρίως λόγω της συνταγής των Μνημονίων, παρεμβαίνουν οι Γερμανοί μάνατζερ. Ηδη συμβολή των Γερμανών πολιτικών, καθώς και των δημοσιευμάτων των γερμανικών ΜΜΕ για την Ελλάδα έχει, εδώ κι ένα χρόνο, χαρακτηριστικά απαξίωσης, που υπερβαίνουν την ορθολογική κριτική για την κρίση που προκαλούμε στην Ευρωζώνη. Πλέον, η απόρριψη της Γερμανίας για την τελική έκβαση της προσπάθειας εξυγίανσης και «σωτηρίας» της Ελλάδας δεν περιορίζεται μόνο στους πολιτικούς κύκλους, αλλά επεκτείνεται και στους επιχειρηματικούς. Σύμφωνα με δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Manager Magazine, το 57% των Γερμανών μάνατζερ τάσσεται υπέρ της αποβολής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.

Το περιοδικό φιλοξενεί συνέντευξη του διευθύνοντος συμβούλου του ομίλου Bosch (που έχει συστηματικά εγκαταλείψει την ηγετική παρουσία που είχε στην αγορά της χώρας μας), Φραντς Φέρενμπαχ, ο οποίος ζητεί να βγει η Ελλάδα από το ευρώ και από την Ευρωπαϊκή Ενωση είτε οικειοθελώς είτε με… εξαναγκασμό! «Ενα ερειπωμένο σύστημα αποτελεί δυσβάστακτο βάρος για μια κοινότητα αλληλεγγύης», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Φέρενμπαχ.

Την ίδια ώρα που το Βερολίνο αφήνει στην τύχη της την Ελλάδα, προωθεί τον επανασχεδιασμό της Ευρωζώνης. Η ιδέα μιας νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής που θα μπορούσε να διασφαλίσει την αποφυγή της επανάληψης μιας παρόμοιας ελληνικής κρίσης, συμφωνήθηκε στις Βρυξέλλες.

Ο ρόλος της Ελλάδας, όμως, ως «χρήσιμου θύματος» έχει αποβεί ολέθριος για τη χώρα μας και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο το γεγονός αυτό.

Εάν ο Nότος πάσχει σοβαρότατα, όπως συμβαίνει άλλωστε, αυτό οφείλεται στο γεγονός πως δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις να ανήκει σε μια λέσχη με ένα νόμισμα κοινό, πολύ ισχυρότερο απ’ ό,τι δικαιολογούσε το επίπεδο της οικονομικής του ανάπτυξης. Θα ήταν πολύ παραγωγικότερο –αλλά και δυσκολότερο– αν οι μικροί ηγέτες–λογιστές της Γηραιάς Hπείρου αφομοίωναν την κραυγή διαμαρτυρίας της ελληνικής κοινωνίας που βιώνει την κατάρρευση της οικονομίας σε περιβάλλον ύφεσης της συνταγής του Μνημονίου.

Σε βαθιά ύφεση, της τάξης του 6,8%, βρέθηκε το 2011 η ελληνική οικονομία, όπως προκύπτει μετά και από την εκτίμηση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) ότι και το δ΄ τρίμηνο πέρυσι το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 7%. Το ΑΕΠ είχε σημειώσει πτώση κατά 8% το α΄ τρίμηνο, κατά 7,3% το β΄ τρίμηνο και κατά 5% το γ΄ τρίμηνο. Η δραματική αυτή επιδείνωση στην ελληνική οικονομία οφείλεται, ως επί το πλείστον, στο ουσιαστικό «πάγωμα» ιδιωτικών και δημόσιων επενδύσεων, καθώς και στη δραστική συρρίκνωση της καταναλωτικής ζήτησης. Στον αντίποδα, ήταν μικρό το αντιστάθμισμα από την αύξηση των εξαγωγών και τη μείωση των εισαγωγών.

Τώρα οι ομολογίες πέφτουν βροχή, αλλά είναι αργά. Το πρόγραμμα λιτότητας που εγκρίθηκε από το ελληνικό Κοινοβούλιο θα είναι αντιπαραγωγικό, επειδή θα καταστήσει δυσκολότερη τη μείωση των ελλειμμάτων, προέβλεψε ο επικεφαλής των Σοσιαλιστών βουλευτών, Χάνες Σβόμποντα. «Συμβάλλουμε ώστε να γίνει εύθραυστο το ελληνικό οικονομικό και κοινωνικό σύστημα και εκφράζω τη λύπη μου γι’ αυτό», πρόσθεσε στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Στρασβούργο.

Παράλληλα, παρομοίασε τα μέλη της τρόικας με «αρπακτικές ακρίδες», που ασκούν εκβιασμό για να χορηγήσουν τη βοήθεια και πρόσθεσε ότι ομιλούν στο όνομα της Ε.Ε., όμως δεν έρχονται ποτέ να εμφανιστούν ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ο κ. Σβόμποντα γνωστοποίησε ακόμη την πρόθεση της σοσιαλιστικής ομάδας να στείλει εντός των επόμενων δύο εβδομάδων μια «εναλλακτική τρόικα» στην Αθήνα, αποτελούμενη από τρία μέλη της. Οι βουλευτές αυτοί θα προτείνουν στην Ελλάδα ένα «εναλλακτικό πρόγραμμα» για τη μείωση των ελλειμμάτων, που θα ευνοεί όμως την ανάπτυξη και την απασχόληση, εξήγησε.

Από την πλευρά του, ο συμπρόεδρος της ομάδας των Πρασίνων, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, δήλωσε πως «επιβάλλουμε στην Ελλάδα έναν αφόρητο ρυθμό λιτότητας, μια απο-ανάπτυξη, που κανένας δεν μπορεί να ζήσει».

kathimerini gr

—

Δραχμή – Ευρώ – Χρέος

 

ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΟΥΣΙΑΣ ….

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

–
Η εναγώνια διαμάχη έλαβε τέλος. Οι αντιμαχόμενες πλευρές πραγματοποίησαν την αποτίμησή τους. Οι επιχειρηματίες του κέντρου υπέστησαν εκ νέου βανδαλισμούς, πυρκαγιές, ακραίες εκδηλώσεις μιας λανθάνουσας, κοινωνικής συμπεριφοράς. Οι συνωμοσιολόγοι έλαβαν τις οικείες θέσεις, επιδιδόμενοι σε θεωρίες και κορώνες λαϊκίσμου, οι οποίες άλλο σκοπό δεν πληρούν παρά τη διέγερση των πιο ταπεινών στρωμάτων, όσων δηλαδή δεν σκέπτονται για λογαριασμό τους, αλλά με βαθιά γνώση της ανεπάρκειάς τους προσκολούνται μια εδώ και μια εκεί, αναπαράγοντας απόψεις, δίχως ψήγματα πολιτικού λόγου. Όλα λοιπόν τελέσθηκαν κατά τα προβλεπόμενα. Η τήρηση της πειθαρχίας εκ μέρους των μελών του κοινοβουλίου, η μη τήρηση των επιβεβλημένων μέτρων από τη μεριά του λαού.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει με μια υποψία ικανοποίησης. Όχι γιατί αποτύχαμε να διαφυλάξουμε δημοκρατικά ιδεώδη, όπως το δικαίωμα της άρνησης και της κριτικής, αλλά επειδή επιτέλους εξασφαλίσαμε τη συνέχεια ενός άρρωστου καθεστώτος, μιας βάσης σαθρής, μιας ισχυρής μειοψηφίας φοβισμένων, κρατικών λειτουργών, οι οποίοι αρέσκονται μονάχα σε αλλαγές πλεύσης και ταλαντεύσεις πεποιθήσεων. Όλα τούτα εξασφαλίσαμε καθώς και την εύρυθμη λειτουργία των τραπεζών και των άλλων καταστημάτων, παροχής υπηρεσιών και προϊόντων, αυστηρά επί πιστώσει. Μα η αλήθεια να λέγεται. Με τόση ρευστότητα χορτάσαμε το νόημα του σχετικού όρου.
Η Μ. Γιουρσενάρ, κατά την εξιστόρηση της υποθετικής αυτοβιογραφίας του Ανδριανού, διατυπώνει το εξής, σχετικά με το πάθος: «Μια στιγμή παράφορης προσοχής που παραχωρούμε στο σώμα μας.» Μα πόσο επίκαιρος και σε τι βαθμό κυριολεξίας, φαντάζει σύγχρονος ετούτος ο λόγος. Δεν υφίσταται η παραμικρή διαφοροποίηση. Μια ολόκληρη κοινωνία, ένα σύστημα «κρατημένο» στη ζωή με μέσα τεχνητά, ένας λόγος, ο οποίος δεν συνιστά πια πολιτικό αλλά ένα κράμα από χασμωδίες και μεγαλοστομίες, καλείται να υπερασπιστεί την ύπαρξή του. Καλείται με άλλα λόγια να διατηρήσει υψηλό το φρόνημα, εκείνο που αντλείται από τα σπουδαίο ιδανικό του κέρδους. Πρόκειται για ένα πρόσωπο με απεριόριστες εκφράσεις, για ένα χαμαιλέοντα των καιρών. Άνθρωποι με δίχως καμιά πίστη στο μέλλον, με δίχως σχέδιο και θέση, καλούνται να υπερπασπιστούν τη μήτρα που τους έθρεψε, καθώς πράττουν τα νεαρά αγόρια όταν κάποιος θίξει τον ηρωισμό, το θάρρος, την ικανότητά τους. Με τη μόνη διαφορά, πως τα «παιδιά της Ολομέλειας» δεν διαθέτουν ευαισθησίες, ηρωισμούς, όραμα. Επικεντρωμένοι στην εξασφάλιση του κεφαλαίου, στη συντήρηση ενός μηχανισμού, ο οποίος θα κρατήσει το όλο σύστημα ακλόνητο δεν βλέπουν, δεν αντικρίζουν τα καλέσματα του καιρού. Είτε εκφράζουν τις αριστερές εξάρσεις, είτε πάλι αγγίζουν το κέντρο ή τις δεξιότερες πτέρυγες της αίθουσας, οι συμπαθείς, λόγω της ανεπάρκειας βουλευτές μας, ερίζουν εις το όνομα της λαϊκής βούλησης, κινούν τα χέρια με ένταση και πάθος, εξαπολύουν μύδρους προς τους αντιπάλους, χτυπούν τα άκρα τους με στόμφο, υπερβαίνουν το καθορισμένο χρόνο της ομιλίας τους, πασχίζουν να διασφαλίσουν πως δεν θα καταρρεύσει το οικοδόμημα. Και εκτός από συγκινητικοί για τούτο τον κόπο τους, αποτελούν και πρόσωπα, άξια προσοχής για τον ευφάνταστο τρόπο με τον οποίο τείνουν να εξαλείψουν την πιθανότητα απώλειας των ειδικών τους προνομίων.
Η ρήση της Γιουρσενάρ φέρει ένα βάθος απροσμέτρητο. Κατ΄αναλογία, λοιπόν, καθώς ο Ανδριανός έφριττε με την υπερβολική σημασία, την οποία παραχωρούσαν οι άνθρωποι της εποχής του απέναντι στο πάθος και τη δυναμική του, έτσι και ο γράφων απορρεί για την υπέρμετρη συνέπεια, την οποία οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας καταδεικνύουν προς τη φιλοχρήματη συνείδησή τους. Καθώς η χώρα παραμένει ακυβέρνητη, καθώς ζητήματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής παραμένουν άλυτα και διογκώνονται για να ξεσπάσουν σαν ασθένειες, με μίσος αφόρητο κάποτε, καθώς τα παιδιά και οι νέοι εγκαταλείπουν τις εστίες και πλανώνται δίχως κανείς να επιβεβαιώνει τη φυσική πρόθεσή τους να πιστέψουν και να ακολουθήσουν, το κοινό παραμένει εμβρόντητο εμπρός στους τηλεοπτικούς δέκτες, για να ενεργοποιηθεί μόνο στην προοπτική εξασφάλισης προϊόντων γαλακτοκομικών, μπαταριών,  κρέατος και ειδών ξηράς τροφής. Και χρησιμοποιείται ο όρος «κοινό», αντί του «λαού» ή του «πληθυσμού» ακριβώς διότι τα χαρακτηριστικά του κοινού φέρουν οι μάζες της εποχής μας. Δίχως συνείδηση εθνική, δίχως άποψη διαμορφωμένη, παραδομένες στις προσταγές του κομματισμού, ο οποίος θρέφεται με νεολαίες και συνθήματα, με το φόβο να κυριεύει τις ψυχές, με τις αρχές, οι οποίες στήριζαν την κοινωνία να γελοιοποιούνται και να ταπεινώνονται, αν όλα τούτα λοιπόν ισχύουν, δεν μπορούμε παρά να μιλούμε για ένα άκριτο κοινό, για έναν κόσμο ασύνδετο, ανίκανο να οργανωθεί, να συσπειρωθεί, να αντιταχθεί όχι σε οικονομικά μοντέλα και μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης, αλλά στην ανάγκη επαναπροσδιορισμού των βασικών του απαιτήσεων, στον κλονισμό, το ριζικό κλονισμό των πιο καιρών από τις συνιστώσες, οι οποίες διαμορφώνουν το παρόν. Καθώς οι πιο βασικοί από τους τομείς της ανθρώπινης δράσης ευτελίζονται, η εξασφάλιση της δημόσιας υγείας, η καθιέρωση ενός κοινωνικού μοντέλου εκπαίδευσης, όπου οι επιλογές θα συνιστούν αποτέλεσμα μηχανισμών, όπως οι «ομάδες πίεσης», αποτελούν ανύπαρκτα σημεία αναφοράς σε μια διόλου ανθρωποκεντρική, κοινωνική πολιτική. Σαφώς και η εξάρτηση από οικονομικούς παράγοντες επηρεάζει την ασκούμενη πολιτική, εκ μέρους της κρατικής εξουσίας. Εκείνο, το οποίο επιδιώκεται δεν είναι η υποβάθμιση της αξίας των οικονομικών μέσων, αλλά η ταυτόχρονη ανάδειξη όλων των συνθηκών εκείνων, οι οποίες καθορίζουν το γενικότερο, βιοτικό επίπεδο.
Παρατηρώντας τη σύγχρονη, ελληνική κοινωνία, επισημαίνοντας τη λειτουργία της, ως υποσύνολο μιας πιο ευρείας, παγκόσμιας, κοινωνικής πραγματικότητας, υποβάλλουμε το ακόλουθο παράδειγμα. Ας φανταστούμε ένα νέο, ο οποίος αφήνεται στην ικανοποίηση όλων των επιθυμιών του, με παροιμιώδη ανοχή. Η αθρόα κατανάλωση σκευασμάτων γλυκόζης, για παράδειγμα, είναι δυνατόν να εξασφαλίσει την επιβίωσή του μα τούτη θα είναι πρόσκαιρη. Ο κίνδυνος να απαιτηθεί ο ακρωτηριασμός των άκρων, η απειλή να επιβεβαιωθεί η φοβερή ησυχία της τυφλότητας, υπάρχουν ως πιθανότητες. Ακόμα και αν ο οργανισμός του νέου δεν θα επανέλθει, συνιστά ζήτημα παιδείας, μέγιστο, η εμπέδωση ενός πιο σφαιρικού, πιο καθολικού στη συμβολοποίησή του, μοντέλου διατροφής.
Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα έχουμε διδαχτεί τίποτε και με περισσότερη εμπάθεια και φανερό αυτισμό θα μεταβούμε από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της αυτοθυσίας, σε εκείνο της αυτοκαταστροφής.
Κλείνοντας, ας χρησιμοποιήσουμε τα ακριβή λόγια του Φώτου Πολίτη, για την κατάσταση, η οποία επικρατούσε στη χώρα, μερικές δεκετίες πριν, στην αυγή του 1930. Ο Πολίτης περιγράφοντας την ελληνική πραγματικότητα, τόνιζε, δίχως να μπορεί να φαντασθεί τη διαχρονικότητα των πραγμάτων.  «Εις την πολιτικήν, εις την επιστήμην, εις τη λογοτεχνία, εις την τέχνην, εις την εργατικήν κίνησην παντού άρχει κυρίαρχος ο κομματισμός, εν τη βαθυτέρα ουσία του.» Τούτο ειπώθηκε πριν, περίπου 80 χρόνια. Όταν και πάλι η χώρα ζούσε με δανεικά κεφάλαια. Μόνη διαφορά το ειδικό βάρος μια εθνικής καταστροφής. Μα, ας μην επιμείνουμε, διότι η συμπαθής συμπολίτευση, θα σπεύσει να μνημονεύσει την άμοιρη ερωμένη του Αγαμέμνονα, ξορκίζοντας με στόμφο την πιθανότητα. Ευχόμεθα να φέρουμε τη χάρη και το όνομα της δολοφονημένης. Ειλικρινώς.

(24γραμματα)

———-