Επανασύσταση σχέσεων κοινωνίας ….

Tου Χρηστου Γιανναρα

–

Mου ζητήθηκαν, με διαυγή καλοπιστία, εξηγήσεις: τι μπορεί να σημαίνει αυτό που έγραφα σε προηγούμενη επιφυλλίδα. Πως αν το πρώτο ζητούμενο σήμερα είναι να ξαναπιστέψει ο Eλληνας στον εαυτόν του, δηλαδή στη δυναμική της ελληνικής συλλογικότητας, τότε χρειαζόμαστε πρωτίστως όχι ιδιοφυή πρωθυπουργό, αλλά αυθεντικό αρχιεπίσκοπο. Eγραφα συγκεκριμένα:

«Aν το πρώτο είναι να ξαναβρεί η ελληνική κοινωνία εφαλτήριο για καινούργιο πατριωτικό άλμα, τότε χρειαζόμαστε εκκλησιαστικό μπροστάρη ανιχνευτή. Nα μας δείξει τη μετάβαση από τα ιδεολογήματα στην ερωτική εμπειρία, από τα εκσυγχρονιστικά «δήθεν» στην πίστη – εμπιστοσύνη. Δεν έχουμε πολιτικούς, επειδή δεν έχουμε μπροστάρηδες στην πίστη, ηγέτες εκκλησιαστικού ρεαλισμού, όχι θρησκειοποιημένων ιδεολογημάτων. Mε θρησκευτικές παπαρδέλες και ωφελιμιστικό ακτιβισμό δεν ανασταίνονται νεκρές κοινωνίες».

Tι σημαίνουν αυτά στην πράξη: Σημαίνουν ότι ο Eλληνας είναι Eλληνας (όταν υπάρχει το είδος), επειδή στους ιστορικούς εθισμούς του και επομένως στη νοο-τροπία του δεν προέχει η σύμβαση (το «κοινωνικό συμβόλαιο»), προέχει η εμπιστοσύνη, η πίστη. Kαι η πίστη – εμπιστοσύνη προϋποθέτει προσωπικές σχέσεις, κοινωνία σχέσεων. Δηλαδή προϋποθέτει την «πόλιν» ή τη μικρή κοινότητα, τον «έπαινο του δήμου, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα εύγε». Oχι το απρόσωπο κράτος και τον φόβο του χωροφύλακα ή του μπαμπούλα «Θεού».

H Eλλάδα σήμερα είναι νεκρή, δίχως αντανακλαστικά ετερότητας, διότι είναι μόνο κράτος με θεσμικά καταργημένη την κοινότητα. O Eλληνας δεν έχει πια καμιά απολύτως αίσθηση του «ανήκειν», του «μετέχειν», αίσθηση κοινωνίας Πιθηκίζοντας πρότυπα άσχετα με τις ανάγκες του, έφτιαξε κράτος συγκεντρωτικό, με μεγαλουπόλεις ακοινώνητου βίου, εκπίπτοντας σε τριτοκοσμική καθυστέρηση, υπανάπτυξη και φαυλότητα. Πρόσφατα, με δύο διαδοχικά εν ψυχρώ εγκλήματα, τον «Kαποδίστρια» και τον «Kαλλικράτη», εξαλείφθηκε και θεσμικά – επίσημα η μικρού μεγέθους κοινότητα, χάρη στην οποία επέζησε ιστορικά ο Eλληνισμός τρεις χιλιάδες χρόνια.

Tο τελευταίο ίχνος κοινότητας, λαϊκού σώματος με σχέσεις πίστης – εμπιστοσύνης και με άξονα συνοχής το «ιερό», είναι ακόμα στην Eλλάδα η ενορία. Aλλοτριωμένη, παραμορφωμένη, με χαμένο κατά κανόνα τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα της και μεταποιημένη σε τέμενος, κάτι σαν υποκατάστημα του IKA «διά την ικανοποίησην των θρησκευτικών αναγκών του λαού» όμως σώζεται ακόμα ως λαϊκή σύναξη και δυνάμει σώμα. H τραγωδία είναι ότι δεν υπήρξε ώς τώρα αρχιεπίσκοπος στο ελλαδικό κράτος με επίγνωση της αγεφύρωτης αντίθεσης Eκκλησίας και θρησκείας – ατομοκεντρική η θρησκεία, αυθυπερβατική (κοινωνούμενη, ερωτική) η ύπαρξη του εκκλησιαστικού ανθρώπου.

Στο πλαίσιο του μεταπρατικά εκδυτικισμένου ελλαδικού κράτους, το εκκλησιαστικό γεγονός έχει ριζικά αλλοτριωθεί σε ατομοκεντρική θρησκευτικότητα. H πίστη εκλαμβάνεται σαν ατομική αγκίστρωση σε πεποιθήσεις και ιδεολογήματα, σε παραδοχές άσχετες με την εμπειρική τους επαλήθευση, «ορθοδοξία» σημαίνει εγωκεντρική θωράκιση με αξιωματικά «ορθές» βεβαιότητες. Eτσι το κήρυγμα εκφυλίζεται σε ιδεολογική προπαγάνδα ή σε ηθικιστικό ωφελιμισμό, παπαρδέλες ψυχολογικού ευσεβισμού και βασανιστικού νομικισμού.

Aυτή την ώρα που ο Eλληνισμός καταρρέει σαν οργανωμένη συλλογικότητα, μόνο ένας εκκλησιαστικός μπροστάρης, ένας αρχιεπίσκοπος, θα μπορούσε ίσως και να ανατρέψει τους όρους της κατάρρευσης. Aν μιλούσε εκείνη την «άλλη» γλώσσα, την ακαταμάχητη, που είναι η σιωπή της αποκαλυπτικής πράξης. Πράξη εκκλησιαστική δεν είναι τα συσσίτια σε συνεργασία με τα σούπερ μάρκετ, αυτό είναι σύμπραξη με τη λογική της κατάρρευσης, τη λογική του ατελέσφορου IKA, τον Mολώχ της χρησιμοθηρίας που οδήγησε στην κατάρρευση.

Aκαταμάχητη είναι η γλώσσα της πίστης – εμπιστοσύνης που γεννιέται μόνο από το άθλημα της μετοχής.σε σχέσεις κοινωνίας της ζωής, σε εκκλησιαστική ενορία. Kαι ένας εκκλησιαστικός μπροστάρης θα μπορούσε σιωπηρά, χωρίς ιδεολογικές ρητορείες, να ξαναχαρίσει στην Eλλάδα ενορίες: Mεθοδικά, με καθημερινή προσωπική παρουσία, να σαρώσει από τις εκκλησιές την αλλοτρίωση, δηλαδή ότι υπηρετεί τον ατομικό εντυπωσιασμό, την ψυχολογική υποβολή, την ακοινώνητη «έξαρση»: τερατώδεις μεγαφωνίες, θρησκευτικές χαλκομανίες που έχουν υποκαταστήσει τις εκκλησιαστιακές Eικόνες, κανταδόρικες τετραφωνίες, νεοπλουτίστικους αφόρητου κιτς πολυέλαιους και μανουάλια, φωτισμούς «νέον», φτηνιάρικο καρεκλομάνι αντί για το σοφό στασίδι.

Mόνο αν υπάρξουν πυρήνες εξόδου από τη λογική της κατάρρευσης, έμπρακτης εξόδου, μπορεί να σαρκωθεί ελπίδα. Oσο μιλάμε τη γλώσσα της ιδεολογίας, των στατιστικών αναλύσεων και της ατέλειωτης ποικιλότητας των απόψεων για ανάκαμψη, τη γλώσσα του ακτιβισμού συσσιτίων και αλτρουιστικών «πρωτοβουλιών», παίζουμε στο γήπεδο της παρακμιακής κατρακύλας. H «άλλη» γλώσσα, που μπορεί να γεννήσει κοινωνική συνοχή και ανιδιοτέλεια, τη χαρά του «μετέχειν» και «ανήκειν», είναι η γλώσσα της Eικόνας που ιδρύει σχέση, της δραματουργίας που μυεί στο άρρητο, είναι το άναμμα του κεριού – άφωνη προσευχή, το μέλος που συγκροτεί ενότητα αλληλοστηριχτική.

Στο πλαίσιο ενός ξεσηκωμού για παλινόρθωση της ενορίας – κοινότητας θα ενταχθεί οπωσδήποτε και μιας άλλης γλώσσας κατήχηση: Oχι πια ηθικιστική ωφελιμολογία και νοησιαρχικά ιδεολογήματα, αλλά μαθήματα σε κάθε ναό εξοικείωσης με την ιλιγγιώδη ποίηση της εκλλησιαστικής λατρείας, μαθήματα γλώσσας που να αναχαιτίσουν τη μεθοδευμένη αποκοπή του Eλληνα από τη γλωσσική του συνέχεια, από τις πηγές της πολιτισμικής του αυτοσυνειδησίας.

Eνας αρχιεπίσκοπος εκκλησιαστικός μπροστάρης – όχι «θρησκευτικός ηγέτης», αγιατολάχ ή παπίσκος. Που θα γνοιαστεί επιτέλους τους ορφανεμένους από επίσκοπο πρεσβυτέρους της Eκκλησίας, θα τους αποκαταστήσει σε συνεργάτες, θα πάψει να τους λογαριάζει «ιερείς» της «επικρατούσας θρησκείας» και να αρμέγει βάναυσα τα παπαδικά τους «τυχερά». Aνάκαμψη της ελληνικής κοινωνίας θα προέλθει μόνο με επανασύσταση των προϋποθέσεων ζωτικής κοινωνικής συνοχής, εμπειρικής ψηλάφησης «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης.

* O κ. Xρήστος Γιανναράς είναι ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας και Πολιτιστικής Διπλωματίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

kathimerini gr

—————————–

ΣΧΕΤΙΚΑ :

1. Nα είσαι Eλληνας δεν είναι εθνικότητα, φολκλορική ιδιαιτερότητα, βαλκανική επαρχιωτίλα, κρατική κακομοιριά. Eίναι επιλογή. Eλληνας, τώρα πια, δεν γεννιέσαι, γίνεσαι
2. Τα τρία σημάδια παλιγγενεσίας – Ελληνες σε αγώνα απεξάρτησης από τον πατριδοκτόνο “δανεισμό”
3. H λογική της αυτοάμυνας
4. Πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός

Βιβλιοπαρουσίαση στη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 8-2-2012 …

Το Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού

και η Λέσχη Ανάγνωσης της Ραδιοφωνίας ΕΤ3

σας καλούν την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου, 7.00 μ.μ. στον

Πολιτιστικό Χώρο «Προποντίδα», Ν. Πλαστήρα 14, Παραλιακή ζώνη Καλαμαριάς

στην παρουσίαση του βιβλίου των  Γιώργου Κόκκινου, Βλάση Αγτζίδη και Έλλης Λεμονίδου (εκδόσεις Ταξιδευτής):

Το τραύμα και οι πολιτικές της μνήμης

Ενδεικτικές όψεις των συμβολικών πολέμων για την Ιστορία και τη Μνήμη

Αναπτύσσοντας συγκριτικές οπτικές για:

-θέματα γενοκτονιών και μεγάλων πολεμικών καταστροφών, η έκδοση αφορά:

-θέματα ταυτότητας και ιδεολογίας του προσφυγικού ελληνισμού,

-τη μνήμη της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού,

-τη μνήμη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος σε ευρωπαϊκές χώρες (όπως η Γαλλία και η Πολωνία) και στις Η.Π.Α.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Νίκος Μαραντζίδης, Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Σοφία Ηλιάδου-Τάχου, Αν. Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας

Δημήτρης Μαυροσκούφης, Καθηγητής Α.Π.Θ.

και οι συγγραφείς:

Γιώργος Κόκκινος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου

Βλάσης Αγτζίδης, Δρ. Σύγχρονης Ιστορίας

Συντονιστής:

Παύλος Νεράντζης,, Διευθυντής Ραδιοφωνίας ΕΤ3

———————————————————————–

Μπορείτε να δείτε τη συζήτηση που έγινε στην ΕΡΤ3, στην εκπομπή “Ανιχνεύσεις” του Παντελή Σαββίδη, με τους τρεις συγγραφείς:

 http://blip.tv/antifono/110518-anixneuseis-pontian-genocide-5185631

και εδώ:

http://kars1918.wordpress.com/2012/01/08/savvidis-2/

———————————————————————–

Σημαντικό τμήμα του βιβλίου περιλαμβάνει η μελέτη  “Mνήμη, ταυτότητα και ιδεολογία στον ποντιακό ελληνισμό” (σελ. 191-329), η οποία αναπτύσσεται στους εξής άξονες:

Ταυτότητες μέσα στο χρόνο

1. Στη Σοβιετική Ένωση μετά την Έξοδο
1.1. Ο σοβιετικός ελληνισμός του Μεσοπολέμου
1.1.1. Ταυτότητα και πολιτισμός
1.1.2. Το γλωσσικό ζήτημα
1.1.3  Οι αυτόνομες ελληνικές περιοχές
1.2. Οι σταλινικές διώξεις
1.3. Η νέα έξοδος
1.3.1. Αιτίες και διαδικασίες
1.3.2.  Η ταυτότητα των νέων προσφύγων

2. Πρόσφυγες του ’22 στη «μητέρα-πατρίδα»
2.1. Η αντιμετώπιση των προσφύγων. Οι δικοί μας Παλαιστίνιοι
2.2. Κράτος και πρόσφυγες
2.3. Πρόσφυγες και Αριστερά
2.3.1. Αντιμετώπιση
2.3.2. Ιδεολογικές κατασκευές και αλλοτρίωση
2.3.3. Πώς «αποφύγαμε» την παλαιστινιοποίηση;
2.3.4. Η γενοκτονία και η άρνησή της
2.3.5. Ο νέος «αυτοχθονισμός»
2.3.6. «Σταλινολόγοι» και σταλινολάγνοι (μια σύγκρουση για τις σταλινικές διώξεις)

3. Πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές των προσφύγων
3.1. Εσωτερικές διαφοροποιήσεις
3.2. Πολιτικές τάσεις και προσφυγικά συνέδρια
3.3. Θανάσιμες διαιρέσεις
3.4. Νέα συνάντηση σε νέες συνθήκες

4. Εξωελλαδικές διεργασίες
4.1. Η δυτική ποντιακή διασπορά
4.2. Στη Ρωσία: Μετά το σοκ της σοβιετικής κατάρρευσης
4.3. Στην Τουρκία: Η ανάδυση μιας “Post Modern Pontusculuk”

Nα είσαι Eλληνας δεν είναι εθνικότητα, φοκλορική ιδιαιτερότητα, βαλκανική επαρχιωτίλα, κρατική κακομοιριά. Eίναι επιλογή. Eλληνας, τώρα πια, δεν γεννιέσαι, γίνεσαι ….

Tου Χρηστου Γιανναρα

Πότε ανασταίνονται νεκροί

Zούμε πολυώδυνη κρίση, μας κρίνουν τα γεγονότα. Kρίνεται το τι χτίσαμε τόσα χρόνια, τι κράτος, ποιες σχέσεις κοινωνίας των αναγκών, ποια παιδεία και κατά κεφαλήν καλλιέργεια, τι στόχους βάλαμε στην προσωπική και στην κοινή μας ζωή.

H κρίση μάς κρίνει και μας αποδείχνει ελάχιστα σοβαρούς, σαφώς επιπόλαιους και κοντόφθαλμους, για βουλιμικές αποκλειστικά προτεραιότητες πρωτόγονα εγωκεντρικές. Δεκαετίες τώρα, αποδεχθήκαμε, ηδονικά και απερίσκεπτα, σαν πρώτιστο στόχο και περιεχόμενο ζωής, την κατανάλωση. H χαρά της προσωπικής δημιουργίας, η σπουδή και η γνώση, η αξιολόγηση της ανθρώπινης ποιότητας, η εκλογή αρχόντων της πατρίδας, όλα υποτάχθηκαν στον ένα και μοναδικό στόχο (και νόημα) του βίου: τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας, τη διευρυμένη βουλιμική απόλαυση.

Δουλεύαμε για τον μισθό ή για το περισσότερο κέρδος. Σπουδάζαμε για το «χαρτί» και τη «θεσούλα» που θα μας εξασφάλιζε. Kαυχόμασταν όχι για φιλίες, αλλά για «διασυνδέσεις» και «βύσματα». Ψηφίζαμε με κριτήριο ποιος θα μας εξασφαλίσει τις περισσότερες παροχές δίχως κρίση και αξιολόγηση. Eτσι φτιάξαμε μια κοινωνία αλληλοσπαρασσόμενων συμφερόντων. Eνα κράτος που σιτίζει τους υπαλλήλους του και βασανίζει την κοινωνία, κράτος παράνοιας, εντελώς ανίκανο και ανυπόληπτο. Eνα εκπαιδευτικό σύστημα που εκπαιδεύει στην αγλωσσία, στην ακρισία, στις πρακτικές των εκβιαστικών απαιτήσεων και της ηδονής των βανδαλισμών. Eνα πολιτικό σύστημα απολύτως αυτονομημένο από τις κοινωνικές ανάγκες, σύστημα διαπλοκής της φαυλότητας με τη θρασύτερη και αναιδέστερη ανικανότητα.

Tο συναρπαστικό, για τον ψύχραιμο παρατηρητή, είναι ότι στο κοινωνικό πεδίο οι στόχοι, το ήθος, η διάκριση ποιοτήτων (παράγοντες ανυπότακτοι στην αντικειμενοποίηση) αποδείχνονται οι κυρίως συντελεστές επιτυχίας ή αποτυχίας των πιο πρκατικών – υλικών πτυχών του βίου: της οικονομίας, της παραγωγικότητας, της οργανωτικής απόδοσης. H ιδεολογία του Iστορικού Yλισμού (μπαϊράκι του Mαρξισμού αλλά και «αυτοσυνειδησία» του Kαπιταλισμού) διαψεύδεται παταγωδώς στα «υλιστικότερα» πεδία του συλλογικού βίου – χωρίς βεβαίως να πτοούνται, έστω κατ’ ελάχιστον, οι εμπορευόμενοι το αφελές ιδεολόγημα. Tο τι χτίσαμε στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, ποιαν αντίληψη για την παιδεία και την ανθρωπιά, ποια σχέση κράτους και κοινωνίας, ποιαν αίσθηση πατρίδας, ποια κριτηρια αξιολόγησης ποιοτήτων, δίνουν καρπούς απόγνωσης σήμερα στο πεδίο της οικονομίας, της πολιτικής, της κρατικής οργάνωσης: Zούμε τη χρεοκοπία της οικονομίας, τη διάλυση του κράτους, την εξευτελιστική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Γιατί έλειψε «κάθε νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης.

Mας πήρε τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια για να καταλάβουμε ότι ο «προοδευτικός εκσυγχρονισμός» και ο «διεθνιστικός» πατριδομηδενισμός, η «αποδόμηση» και ο «μεταμοντερνισμός» όσο κι αν γοήτευσαν μια λιμασμένη για δημοσιότητα «διανόηση», ήταν απλώς και μόνο γυαλιστερές φούσκες. (Συμβολικά τα ονόματα στοχοθεσίας στην Παιδεία των κυριών Pεπούση και Δραγώνα, καθώς διέπρεψαν με τη N.Δ. η πρώτη, με το ΠAΣOK η δεύτερη, και σήμερα πλαισιώνουν τον κ. Φώτη Kουβέλη). Oι σταθερές της ελληνικής «ευγένειας» (πολιτισμικής καταγωγής και παράδοσης που «υποχρεώνει»), της αναφοράς στόχων και πράξεων σε άξονα «νοήματος» και σε μέτρο «αλήθειας», λειτούργησαν, παράγοντας κοινωνική συνοχή και ετερότητα πρότασης πολιτισμού, από την εποχή των Προσωκρατικών, ίσως ώς τη Γενιά του ’30. Kαι λοιδορήθηκαν αυτές οι σταθερές, χλευάστηκαν, μυκτηρίστηκαν στη μεταπολίτευση, για να οδηγηθούμε στο αβυσσαλέο κενό όπου βυθιζόμαστε ανέλπιδα σήμερα.

Kακά τα ψέματα: Nαι, οφείλουμε χάριτες στη χούντα του ’67 – ’74 που γελοιοποίησε τελεσίδικα το ιδεολόγημα του Eλληνοχριστιανισμού: μας απάλλαξε από μια κούφια, χιλιοφθαρμένη και μόνο ρητορική, επίσημη κρατική ιδεολογία. Eίναι όμως εγκληματικό να ξεχνάμε πως όσο επιδερμικά ψυχολογικός κι αν είχε καταντήσει ο ελληνορθόδοξος πατριωτισμός, ήταν αυτός που γέννησε την έκπληξη στα βουνά της Πίνδου το ’40, ατσάλωσε το λαϊκό κουράγιο για να αντέξει τον εφιάλτη της καταστροφής στη Mικρασία, χάρισε «φρόνημα» στους Eλληνες για να διπλασιάσουν την απελεύθερη γη τους με τους πολέμους του 1912 – 13. «Πράγμα τζιβαϊρικόν, πολυτίμητο», που έλεγε ο Mακρυγιάννης, όσο κι αν σκουριάσει και παραφθαρεί, δεν το ατιμάζεις και το πετάς, εσύ ο φωτισμένος. Tο καθαρίζεις από τις παρασιτικές ψευτιές και την ιδιοτέλεια, αποκαθιστάς την αλήθεια του, τον εμπειρικό του πλούτο. «Oτι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα, όχι τα φώτα τον άνθρωπο». O άνθρωπος ψευτίζει την πίστη, το άθλημα της εμπιστοσύνης, της αυθυπέρβασης, και την αλλοτριώνει σε ιδεολόγημα, αλλά ο άνθρωπος και την ξαναβρίσκει, την ξεχώνει χαμένη κάτω από τόνους σκουριάς, μονόπετρο του αρραβώνα τς ανάστασης.

Iσως λίγοι πια, αλλά υπάρχουν ακόμα Eλληνες (γεννήματα της πάτριας γης, δηλαδή της ελληνίδας γλώσσας και ευσέβειας) που καταλαβαίνουν το «μέγιστον μάθημα»: να ξεχωρίζουν το σιτάρι από το άχυρο. Nα είσαι Eλληνας δεν είναι εθνικότητα, φοκλορική ιδιαιτερότητα, βαλκανική επαρχιωτίλα, κρατική κακομοιριά. Eίναι επιλογή. Eλληνας, τώρα πια, δεν γεννιέσαι, γίνεσαι, όπως και ερωτευμένος δεν δηλώνεις, φαίνεσαι. H ελληνικότητα είναι έρωτας, τον κατακτάς, δεν σου δίνεται επί πληρωμή όπως τα υπουργεία σε υπαλλήλους των «αγορών». Oποιος ξεχωρίζει το σιτάρι από το άχυρο, ερωτεύεται «νόημα» που φωτίζει το αίνιγμα της ύπαρξης και το σκάνδαλο το ανυπόφορο του θανάτου, «νόημα» σαρκωμένο στη γλώσσα, στην Tέχνη, στο ήθος, σε θεσμούς υπηρετικούς των σχέσεων κοινωνίας.

Aναζητάμε πρωθυπουργό, χαρισματικό ηγέτη, ικανό να μας βγάλει από τον εφιάλτη της κρίσης στο ξέφωτο της ελπίδας. Mοιάζει παραδοξολόγημα (όπως κάθε εκρηκτικής γονιμότητας αλήθεια), αλλά αν το πρώτο είναι να ξαναβρεί εφαλτήριο για καινούργιο πατριωτικό άλμα η ελλαδική κοινωνία, τότε χρειαζόμαστε εκλησιαστικό μπροστάρη ανιχνευτή: Nα μας δείξει τη μετάβαση από τα ιδεολογήματα στην ερωτική εμπειρία, από τα «εκσυγχρονιστικά» δήθεν στην πίστη – εμπιστοσύνη. Δεν έχουμε πολιτικούς, γιατί δεν έχουμε μπροστάρηδες στην πίστη, ηγέτες εκκλησιαστικού ρεαλισμού, όχι θρησκειοποιημένων ψυχολογημάτων.

Mε θρησκευτικές παπαρδέλες και ωφελιμιστικό ακτιβισμό δεν ανασταίνονται νεκροί.

kathimerini gr

Δεν προλάβαμε ….

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ*

–

Έγραφα στο βιβλίο μου, με τίτλο ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ, Οκτώβρη του 2008:

«Βρισκόμαστε, τελικά, ως Έθνος, λαός και κοινωνία στο μάτι ενός κυκλώνα, στη δίνη προβληματισμών, με τον κλυδωνισμό θεσμών και δομών, με την ακύρωση παραδοσιακών προτύπων συμπεριφοράς και πλαισίων αναφοράς. Προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για μια προσεκτική ψυχοκοινωνική αξιολόγηση των δεδομένων χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς φόβο και πάθος και χωρίς υστερικές αντιδράσεις. Μήπως όλα τα παραπάνω αποτελούν πικρόχολες διαπιστώσεις υποκειμενικού τύπου πίσω από τις οποίες υποκρύπτονται κάποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες; Κατηγορηματικά ΟΧΙ! Έχουμε τελματώσει σε έναν απίστευτα βρώμικο και δύσοσμο βούρκο…Κολλήσαμε! Εάν περάσει στο συλλογικό, εθνικό μας υποσυνείδητο η αίσθηση ότι ΔΕΝ υπάρχει πια στέρεο, υγιές, ηθικό κομμάτι γης για να σταθούμε, τότε το επόμενο βήμα είναι ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ, η απώλεια της ιδεολογίας, η προσφυγή στην απάθεια και την άρνηση που αποτελούν το ικρίωμα θανάτωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης, καθώς το δημιουργικό ΕΜΕΙΣ υποκαθίσταται από το μικροπρεπές…ΕΓΩ! Καιρός να…ξυπνήσουμε, να θυμηθούμε το «εμείς», να διαπιστώσουμε ότι ακόμα υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ! Αλλιώς, ο τελευταίος ας φροντίσει, παρακαλώ, να ρίξει την αυλαία και να σβήσει τα φώτα..! Καληνύχτα… Ελλάδα;»

Μεταξύ άλλων, ακούσαμε τον κ Λοβέρδο να αναφέρεται  σε «μακελειό» και τον κ Χρυσοχοϊδη να παραδέχεται ότι ΔΕΝ διάβασε το μνημόνιο!..

Λέτε να φτάσαμε πλέον στο……Καληνύχτα Ελλάδα;

xronos gr

Η Ελλάδα και η κοινoτική Ευρώπη ….

Συντάκτης: Γεώργιος Ε. Σέκερης

–

Η λέξη Ευρώπη – ελληνικής ως γνωστόν προελεύσεως – προσφέρεται σε πολλαπλούς ορισμούς. Υπάρχει η γεωγραφική Ευρώπη που περιλαμβάνει και το Καζακστάν και την τουρκική Θράκη. Υπάρχει η πολιτιστική Ευρώπη στην οποία ασφαλώς ανήκει και ο εκτεταμένος σλαβόφωνος ορθόδοξος χριστιανικός κόσμος που εκτείνεται έως και πέραν των Ουραλίων. Και από το τέλος του Β! Π.Π συγκροτείται μια στενότερη, θεσμική Ευρώπη, που αρχικώς προσέλαβε την μορφή μιας προωθημένης οικονομικής σύμπραξης και συν τω χρόνω μετεξελίχθη στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για την Κοινοτική Ευρώπη – οι σχέσεις της χώρας μας με την οποία είναι το αντικείμενο της αποψινής μας επικοινωνίας.  Κατά την οποία θα προσπαθήσω να απαντήσω συνοπτικώς στα εξής τέσσερα ερωτήματα:

• •    Γιατί οι αρχιτέκτονες του ευρωκοινοτικού οικοδομήματος δέχθηκαν να θέσουν υπό τη σκέπη του τη χώρα μας.

• •    Γιατί η ίδια η Ελλάδα επεδίωξε να ενταχθεί στους υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκούς θεσμούς.

• •    Ποιος ο απολογισμός της κοινοτικής παρουσίας της χώρας μας.

• •    Και, τέλος, ποιες οι προοπτικές μας στο μεταλλασσόμενο ευρωπαϊκό τοπίο.

Α. Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Την απάντηση στο πρώτο ερώτημα μας έδωσε μερικώς ο πρώην Γάλλος πρόεδρος Ζισκάρ ντ’ Εσταίνγκ, ο οποίος εξηγώντας την ένθερμη υποστήριξη που παρέσχε στην κοινοτική μας ένταξη, εις πείσμα ουκ ολίγων τότε αντιρρήσεων, δήλωνε πρόσφατα στη γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ» τα ακόλουθα: «Όπως και οι υπόλοιποι της γενιάς μου, ανατράφηκα με την ιδέα ότι η δημοκρατία, η πολιτική, όλα αυτά προήρχοντο από τη χώρα αυτή [την Ελλάδα]. Για εμάς, η Ελλάδα ήταν συνώνυμη με πολιτισμό. Ως εκ τούτου, η σκέψη ότι θα εγκατελείπετο στην πόρτα της Ευρώπης μάς ήταν ανυπόφορη.»
Ο Γάλλος ηγέτης ανεγνώριζε έτσι μια αδιαμφισβήτητη ιστορική πραγματικότητα. Η Ευρώπη αποτελεί τη σύνθεση τριών κυρίαρχων πολιτισμικών δυνάμεων. Ήτοι, για να τις απαριθμήσω σε αντίστροφη χρονική αλληλουχία: του Διαφωτισμού, του Χριστιανισμού, και του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού – το ελληνικό σκέλος του οποίου  έχει, κατά γενική αντίληψη, ασκήσει καθοριστική επιρροή και επί του ρωμαϊκού. Και υπό το πρίσμα αυτό, η παρουσία της χώρας μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι προσλάμβανε ισχυρό συμβολισμό.
Το πολιτισμικό δε αυτό κίνητρο ενισχύθηκε, ενδεχομένως καθοριστικά, από γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Σε μια στιγμή κατά την οποία, η μεν Ευρώπη, όπως άλλωστε και η Δύση γενικότερα, αντιμετώπιζε θανάσιμη απειλή από τη σοβιετική αυτοκρατορία, η δε Ελλάδα ήταν εκ των πραγμάτων τοποθετημένη στη ζώνη των πρόσω, φυσικό ήταν οι Κοινοτικοί Ευρωπαίοι να θελήσουν να συμβάλουν στη σταθεροποίηση του ρευστού και αβέβαιου ελληνικού μεταπολιτευτικού καθεστώτος, εντάσσοντας τη χώρα μας στο ευρωκοινοτικό θεσμικό πλέγμα.
Β. ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΙΝΗΤΡΑ
Αλλά και εμείς από την πλευρά μας είχαμε επιτακτικούς λόγους να γίνουμε δεκτοί στην υπό οικοδόμηση Κοινοτική Ευρώπη. Συχνά λησμονούμε ότι το νεότερο ελληνικό κράτος ιδρύθηκε και ανδρώθηκε υπό τον αστερισμό της Ευρώπης. Οι ηγέτες του επαναστατημένου Γένους αντελήφθησαν εγκαίρως ότι η αναγεννώμενη Ελλάδα όφειλε να στραφεί προς τον ευρωπαϊκό κόσμο, προκειμένου να επιτύχει τους κύριους εθνικούς στόχους της: Την εδραίωση της διεθνούς θέσης της. Την επέκταση των συνόρων της, έτσι ώστε να αγκαλιάσουν τους ακόμη υπόδουλους ελληνικούς πληθυσμούς. Και τον εκσυγχρονισμό – εξευρωπαϊσμός απεκαλείτο τότε και για πολύ ακόμη διάστημα – των διοικητικών, κοινωνικών και οικονομικών της θεσμών και δομών.

Η επιλογή δε αυτή αποτέλεσε βασικό γνώμονα της εξωτερικής μας πολιτικής και στη συνέχεια. Με εντυπωσιακά συνολικώς αποτελέσματα: Το ασθενές κρατίδιο των αρχών του δέκατου ένατου αιώνα αναδείχθηκε κατά τον εικοστό σε σημαντικό περιφερειακό παράγοντα, με υπολογίσιμη συμμετοχή και στα παγκόσμια δρώμενα.

Με δεδομένες επομένως τις γεωπολιτικές και πολιτισμικές αυτές καταβολές μας, φυσικό ήταν η ευρωπαϊκή ενωτική ιδέα να βρει ενωρίς στην Ελλάδα πρόθυμη ανταπόκριση. Είναι χαρακτηριστικό ότι μεταξύ των προπολεμικών θιασωτών της ευρωπαϊκής ενοποίησης και ειδικότερα της Πανευρώπης του Κουντενχόβε-Καλλέργη συγκαταλεγόταν και ένας Έλλην ηγέτης του εθναρχικού αναστήματος του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ενώ την επαύριον του Β! Παγκόσμιου Πολέμου η ελληνική κοινή γνώμη, με μόνη ουσιαστική εξαίρεση τους εγκλωβισμένους σε ανεδαφικές ιδεοληψίες και εθνικώς επιζήμιες διεθνοπολιτικές δεσμεύσεις κομμουνιστές, επένδυσε υψηλές προσδοκίες στην ευρωπαϊκή μας προοπτική.

Γ. ΕΝΤΑΞΙΑΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Οι κύριοι σταθμοί της κοινοτικής μας πορείας είναι γνωστοί: Το 1961 συνήψαμε Συμφωνία Σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, στην οποία δέκα οκτώ χρόνια αργότερα, το 1979 ενταχθήκαμε ως πλήρες μέλος. Το 1992 υπήρξαμε συνιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης – του θεσμικού σχήματος που διαδέχθηκε την ΕΟΚ.  Και  το 2001 προσχωρήσαμε στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση – ευρύτερα γνωστή ως Ευρωζώνη.
Πρόκειται για μια διαδρομή που προσέφερε τεράστιες δυνατότητες στην Ελλάδα: οικονομικές, θεσμικές, και διεθνοπολιτικές.  Δυνατότητες που δυστυχώς οι πολιτικές μας ηγεσίες απέτυχαν να αξιοποιήσουν, καθ’ όν τρόπο όφειλαν και μπορούσαν. Αυταπατώμεθα δε όταν την αποτυχία αυτή την χρεώνουμε στους άλλους και όχι στον εαυτό μας.

• •    Εν πρώτοις, στη χώρα εισέρευσε με ελληνικά μέτρα πακτωλός, υπό μορφή δωρεάν βοήθειας ή χαμηλότοκων δανείων. Η διασπάθιση των ποσών αυτών βαρύνει εμάς τους αποδέκτες τους και όχι τους δότες – όπως συχνά μας βολεύει να ισχυριζόμαστε.

• •    Κατά δεύτερο λόγο, μας παρασχέθηκαν, τόσο πρότυπα, όσο και κίνητρα για τη ριζική αναδιοργάνωση των κρατικών μας υπηρεσιών. Το ότι η δημόσια διοίκηση παρουσιάζει το γνωστό σημερινό της χάλι οφείλεται αποκλειστικώς σε δικές μας πράξεις και παραλείψεις.

• •    Τέλος, για να περιορισθώ στα κυριότερα, η συμμετοχή στην  κλειστή λέσχη μερικών από τα πλέον ανεπτυγμένα και πολιτισμένα κράτη του  κόσμου – κράτη με τεράστια επιρροή επί των διεθνών δρωμένων – προσέφερε δυνητικώς στην Ελλάδα μείζονα προσαύξηση του διεθνούς βάρους της και συνακόλουθα και της διαπραγματευτικής της δύναμης, ιδιαίτατα στο εγγύς γεωπολιτικό της περιβάλλον. Για το ότι η χώρα μας δεν επωφελήθηκε επαρκώς αυτής της εν δυνάμει ενίσχυσης της διεθνούς θέσης της φταίμε και πάλι εμείς και μόνο εμείς.

Εδώ όμως επιβάλλεται μια διευκρίνιση: Η ένταξή μας στην Κοινοτική Ευρώπη ουδέποτε αποτέλεσε – και ούτε σήμερα αποτελεί – πανάκεια. Είναι δε αποκαλυπτικό στρατηγικής αφέλειας το ότι, εις πείσμα της, εμφανούς εν τούτοις, πραγματικότητας, πάρα πολλοί μεταξύ μας – διαβουκολούμενοι και από ένα ιδιοτελώς ενεργούν πολιτικο-κομματικό κατεστημένο – θεωρήσαμε ότι η κοινοτική ένταξη θα κατοχύρωνε ως δια μαγείας και την ασφάλεια των συνόρων μας, μεταλλαγμένων υποτίθεται σε «ευρωπαϊκά» – ειδικότερα έναντι της Τουρκίας. Και ότι θα εξασφάλιζε την ευτυχή επίλυση των μεγάλων εθνικών μας θεμάτων, και, κατ’ εξοχήν, του Κυπριακού, δια των Βρυξελλών.
Έτσι, στο πολύτιμο όντως εθνικό κεφάλαιο που ήταν και είναι η συμμετοχή μας στο ευρωκοινοτικό γίγνεσθαι, προσδώσαμε διαστάσεις εξωπραγματικές. Η διάψευση σημειωτέον των οποίων είχε ως φυσικό επακόλουθο να αναπτυχθεί εξ  αντιδράσεως στους κόλπους της κοινής γνώμης ένας παράλογος και εθνικώς επιζήμιος αντιευρωπαϊσμός. Και έτσι, αντί να εστιάσουμε προσοχή και προσπάθειες στην αξιοποίηση των πολλαπλών υπαρκτών πλεονεκτημάτων της κοινοτικής μας ένταξης, κατατριβόμαστε σε φιλιππικούς κατά της Κοινοτικής Ευρώπης μας διότι δεν μας παρέχει το ανέφικτο. Και λέγω το ανέφικτο, διότι, υπό την παρούσα θεσμική συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξωτερική πολιτική και άμυνα παραμένουν ουσιαστικά υπό τον αποκλειστικό έλεγχο των εθνικών κυβερνήσεων – και συνακόλουθα η «Κοινή Εξωτερική και Αμυντική Πολιτική» αποτελεί σχήμα λόγου μάλλον παρά πραγματικότητα.

Δ. ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ

Είναι αλήθεια ότι, την επαύριον του Β! Παγκόσμιου Πολέμου, τους πρωτεργάτες της Κοινοτικής Ευρώπης οιστρηλάτησε το όραμα της δημιουργίας μιας Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας κατά το πρότυπο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ήδη ωστόσο από τη δεκαετία του πενήντα, οι ομοσπονδιακές αυτές φιλοδοξίες παραχωρούσαν όλο και περισσότερο τη θέση τους σε μια συνεργασία διακρατικής μορφής. Η ακριβής μάλιστα έκταση της οποίας αποτέλεσε αντικείμενο καίριων διαφοροποιήσεων μεταξύ των κοινοτικών εταίρων. Καθώς, ενώ οι Βρετανοί επιμένουν διαχρονικά σε μια χαλαρή συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών-εθνών, εστιασμένη στις εμπορικές ανταλλαγές και τις χρηματιστηριακές δραστηριότητες – δηλαδή στη διαμόρφωση μιας κλασσικής ζώνης ελεύθερων συναλλαγών –, οι κύριοι ηπειρωτικοί εταίροι με προεξάρχοντα τον «γαλλογερμανικό άξονα», χωρίς να επιστρέφουν στην αρχική ομοσπονδιακή ιδέα, έχουν ταχθεί υπέρ μιας στενότερης, οργανικής σύμπραξης, τόσο στον οικονομικό, όσο και στον πολιτικό τομέα. Και συνακόλουθα, στους κόλπους της ΕΕ προέκυψε το φαινόμενο των «πολλαπλών ταχυτήτων». Με κυριότερη μέχρι στιγμής εκδήλωση την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, τη γνωστή και ως Ευρωζώνη – στην οποία συμμετέχουν μόνο δέκα επτά από τα είκοσι επτά κράτη-μέλη της ΕΕ.
Και η οποία, όπως γνωρίζουμε, δοκιμάζεται αυτή τη στιγμή δεινώς. Καθώς, υπό την πίεση της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης, γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι, για να διασωθεί, οι εταίροι οφείλουν, αφ’ ενός, να υιοθετήσουν ένα μίνιμουμ κοινών δημοσιονομικών και οικονομικών κανόνων, και, αφ’ ετέρου, να εκδηλώσουν εμπράκτως τη μεταξύ τους αλληλεγγύη, με τους ισχυρότερους να στηρίζουν τους ασθενέστερους. Με άλλες λέξεις, να δώσουν σάρκα και οστά στη λεγόμενη οικονομική διακυβέρνηση –  η οποία από την ίδια τη φύση της εμπεριέχει ισχυρή πολιτική διάσταση. Πρέπει δε να τονισθεί ότι το κοινοτικό διακύβευμα είναι πολύ ευρύτερο από την ΟΝΕ. Όπως έχει δημοσία αναγνωρίσει και η Γερμανίδα Καγκελάριος, «η αποτυχία του ευρώ θα σημάνει την αποτυχία της Ευρώπης» γενικότερα.
Εξ ου και οι αγωνιώδεις προσπάθειες που οι ηγέτες της Ευρωζώνης και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καταβάλλουν για τη σωτηρία του κοινού νομίσματος. Από τη μια, στηρίζοντας τα υπερχρεωμένα κράτη-μέλη με τη σύσταση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Μάιος 2010) και με τη δειλή έστω, διεύρυνση του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Και, από την άλλη, επιχειρώντας να αποτρέψουν τη μελλοντική υπερχρέωση των εταίρων με τη θέσπιση αυστηρότερων κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Η επιτυχία ωστόσο των προσπαθειών αυτών κάθε άλλο παρά δεδομένη μπορεί να θεωρηθεί. Η αλήθεια μάλιστα είναι ότι το ευρωπαϊκό μέλλον εμφανίζεται σήμερα πολύ πιο αβέβαιο παρά οποιαδήποτε στιγμή κατά το σχετικώς πρόσφατο παρελθόν.
Ε. ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ
Οι ευρωπαϊκές δε αυτές αβεβαιότητες έχουν άμεσες επιπτώσεις σε μείζονα ελληνικά συμφέροντα και τις εθνικές μας προοπτικές γενικότερα. Βέβαια, το βάρος μας στην πλάστιγγα των κοινοτικών αποφάσεων τυγχάνει εκ των πραγμάτων περιορισμένο – όχι μόνο λόγω δημογραφικών μεγεθών, αλλά και συνεπεία του θλιβερού καταντήματος της  χώρας και της απαξίωσης της διεθνούς της εικόνας, με ευθύνη των ταγών της.
Ωστόσο, η Ελλάδα έχει άποψη για τα ευρωκοινοτικά δρώμενα και δη διαχρονική: Επιδιώκουμε την όσο το δυνατόν πληρέστερη ευρωπαϊκή συσσωμάτωση. Ορθότατα δε – υπό μία βασική προϋπόθεση: Ότι θα ανασυντάξουμε το εσωτερικό μας μέτωπο. Διότι μόνο έτσι θα είμαστε σε θέση, όχι μόνο να επωφεληθούμε των πολλαπλών πλεονεκτημάτων μιας συνεκτικότερης Ευρώπης, αλλά και να αποφύγουμε τις παγίδες που, ειδικότερα, το απαιτητικό περιβάλλον της Ευρωζώνης εμπερικλείει για τους απερίσκεπτους επιμηθείς.
Μεταξύ των οποίων συγκαταλεγόμεθα δυστυχώς και εμείς. Διότι δεν υπάρχει, πιστεύω, σκεπτόμενος Έλληνας που να μην αναγνωρίζει πλέον ότι οι πρακτικές των κυβερνήσεών μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες σφραγίσθηκαν από άκρα απερισκεψία: Ζήσαμε υπεράνω των μέσων μας – με δωρεάν κονδύλια και δανεικά. Διογκώσαμε αλόγιστα, με ταπεινά κομματικά κίνητρα, μια ήδη αναποτελεσματική και εν πολλοίς διεφθαρμένη κρατική μηχανή – με τους κυβερνώντες μας μάλιστα να επαγγέλλονται την «επανίδρυσή» της. Και αποδυναμώσαμε, αντί να τονώσουμε, τον ασθενή παραγωγικό μας ιστό.
Φθάσαμε έτσι στο χείλος του γκρεμού. Για να αποφύγουμε δε τη μοιραία πτώση, απαιτείται τεράστια προσπάθεια ανόρθωσης κράτους και οικονομίας. Μια προσπάθεια που επιβάλλεται να καταβληθεί ανεξάρτητα από το όποιο «μνημόνιο» ή έξωθεν παρότρυνση γενικότερα, αφού πρόκειται για επιτακτική, υπαρξιακή θα μπορούσε να πει κανείς, εθνική αναγκαιότητα.
Προσωπικώς ασπάζομαι τη γνώμη των περισσότερων έγκυρων παρατηρητών ότι η έξοδός μας από την ευρωζώνη θα αποτελούσε εθνική συμφορά, τόσο οικονομική, όσο και γεωπολιτική. Η εγκατάλειψη του ευρώ, ειδικότερα, χωρίς να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων μας – τα οποία παράγονται κυρίως με εισαγόμενες εισροές, οι οποίες φυσικά θα ακριβύνουν – θα έχει ως επακόλουθο:

• •    Την αποθάρρυνση, αν όχι πλήρη αποτροπή, των επενδύσεων.

• •    Τη δραματική αύξηση των δαπανών για την εξυπηρέτηση του χρέους.

• •    Τη δραστική μείωση μισθών και εισοδημάτων,

• •    Την άνοδο του πληθωρισμού,

• •    Και συνακόλουθα τη διόγκωση της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων.

Ακόμη όμως και αν οι συνθήκες μας ωθήσουν εκτός ευρώ – ένα απευκταίο, επαναλαμβάνω, ενδεχόμενο, το οποίο, ωστόσο, δεν μπορεί πλέον να αποκλεισθεί – η εθνική ανασυγκρότηση θα παραμείνει μονόδρομος για την Ελλάδα. Απλώς το κόστος της θα είναι πολλαπλάσιο.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΩΣ: Για μια σχετικώς μικρή χώρα όπως η δική μας, η συμμετοχή στο ευρωενωσιακό εγχείρημα είναι δίκοπο μαχαίρι. Εάν βάλουμε τάξη στα του οίκου μας, θα αποδειχθεί πηγή εθνικής ισχύος και ευημερίας. Εάν όμως συνεχίσουμε την  αυτοκαταστροφική μας κατολίσθηση,  ορατός είναι ο κίνδυνος, είτε να συνθλιβούμε από τον συλλογικό οδοστρωτήρα, είτε να υποστούμε τις καταστροφικές συνέπειες της έξωσης.
Το καίριο επομένως ερώτημα είναι: Ποιον από τους δύο αυτούς δρόμους θα επιλέξουμε τελικώς. Εννοώ εμπράκτως, όχι στα λόγια. Θα θελήσουμε να ανασυνταχθούμε – διότι ζήτημα θέλησης είναι – και να συγκαταλεχθούμε στην ομάδα των μαχίμων Ευρωπαίων; Ή όχι; Εάν όχι, θα είμεθα άξιοι της τύχης μας. Και τα ανεύθυνα θύματά μας – οι επερχόμενες ελληνικές γενεές – δικαίως θα μας καταρώνται.

Διπλωματικό Περισκόπιο

—–

ΣΧΕΤΙΚΑ:

 Η Ελλάδα και το Ευρώ (ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ)

Το έθνος έχει δημιουργικές δυνάμεις να το αναγεννήσουν ….

Του Στέλιου Παπαθεμελή
Προέδρου Δημοκρατικής Αναγέννησης
 
Ορισμένοι ξεχωρίζουν τους κατοχικούς ανθυπάτους της Τρόικας από το επιχώριο υπηρετικό προσωπικό που εξειδικεύει πειθήνια τις αποφάσεις και επιμελείται την εφαρμογή τους. Είναι εν τούτοις σιαμαίοι.

Οι επιλογές Μερκοζύ θρυμμάτισαν το ευρωπαϊκό όραμα. «Η Ευρώπη οδεύει προς την άβυσσο» (Μάριο Σοάρες). Με την κρίση οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Ό,τι αγοράζουν οι φτωχοί (τρόφιμα, καύσιμα, ηλεκτρικό) ακριβαίνει. Ό,τι αγοράζουν οι πλούσιοι (μεγάλα ακίνητα, είδη πολυτελείας) φτηναίνει (Μακ Ουίλιαμς, Νέα 10/1/12 για Ιρλανδία), αλλά τα αυτά διαδραματίζονται στον κύβο παρ’ ημίν, όπου κυριαρχούν: λεηλασία εργασίας, γενικές οριζόντιες περικοπές, ανάλγητη εσωτερική υποτίμηση και ανελέητη ύφεση.

Εύλογη απορία: Κοινή λογική δεν υπάρχει; Αφού καρατόμησαν τις πραγματικές αποδοχές, ασφαλώς και μείωσαν το εργασιακό κόστος, αλλά τότε γιατί τα προϊόντα ακριβαίνουν αντί να φτηναίνουν; Αυτή είναι η παράνοια του αχαλίνωτου φιλελευθερισμού, που ευαγγελίζεται ότι τάχα η ελαστικοποίηση  θα παράξει νέες θέσεις εργασίας. Απάτη!

Ηδονίζονται να σφαγιάζουν το ασήμαντο επίδομα του φτωχού ανέργου και να κατακρεουργούν το γλίσχρο μεροκάματο του υπό απόλυση εργάτη.

Η Τρόικα αξιώνει και η κυβέρνηση ετοιμάζεται για μείωση και των κατώτερων μισθών, κατάργηση 13^ου και 14^ου,  εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας, ενώ το μειωμένο κόστος εργασίας ελάττωσε ανεπαισθήτως τις τιμές και κυρίως αύξησε τα περιθώρια κέρδους.

Το εργασιακό κόστος, στη διάρκεια 1995-2009, σε σχέση με το αντίστοιχο μέγεθος των 35 βιομηχανικών χωρών, ανά μονάδα προϊόντος αυξήθηκε συνολικά μόλις 5 %=τίποτε!

Το Bloomberg ξεσκέπασε προσφάτως τις υπόγειες εκταμιεύσεις δημοσίου χρήματος στις ΗΠΑ το 2008 προς τις Τράπεζές τους, 1 τρισ. 200 εκ. δολ. με το απίστευτο επιτόκιο 0,01%! Συμπέρασμα: τα κράτη δανείζουν στις τράπεζες με μηδενικό επιτόκιο και εκείνες στα κράτη με τοκογλυφικό.

Αν και ο ζωτικός χρόνος έχει μάλλον εξαντληθεί για μια ελληνική απειλή εξόδου από το ευρώ, όμως ακόμη και σήμερα μπορεί αυτή να λειτουργήσει θετικά. Το επισημαίνει ο Tyler Cowen (N.Y. Times/ Κ 8/1/12): «Θα είναι κίνδυνος για την ΕΕ, αν μια εκλογική αναμέτρηση, ίσως σε κάποια μικρότερη χώρα, αναδείξει νικήτρια μια κυβέρνηση που απορρίπτει το ευρώ. Οι επιπτώσεις θα είναι άγνωστες»…

Οι εξουσιάζοντες κρατούν αιχμάλωτο τον λαό, βομβαρδίζοντάς τον με φοβικά σύνδρομα, του τύπου «έξοδος από το ευρώ = Αρμαγεδδών». Μας δουλεύουν. Τον Αρμαγεδδώνα τον βιώνουμε ήδη εντός του ευρώ:

Μη φοβάσθε τη δραχμή. «Εθνικό νόμισμα σημαίνει περισσότερη εθνική κυριαρχία, περισσότερη δημοκρατία, περισσότερες δυνατότητες επιλογής» (Μαξ Ότε, Βήμα 15/1/12). Διαβάστε τη λαμπρή μελέτη του Σπύρου Λαβδιώτη: Ευρώ, η θηλιά στον λαιμό της ελληνικής κοινωνίας.

Το φοβικό στα κελεύσματα της Μέρκελ πολιτικό μας προσωπικό, φαντάζεσθε να βρει το κουράγιο για τέτοια κίνηση; Απίθανο.

Είναι σε εξέλιξη η συμφωνία της 26/10/11 για το «κούρεμα» του 50%. Το ποσοστό και τυχόν επιτυγχανόμενο, είναι ανεπαρκές για να καταστήσει βιώσιμο το χρέος. Ήδη το ΔΝΤ μιλάει για 75% και οι τιμές της αγοράς υποδεικνύουν 90%. Όμως συνοδεύεται από μέτρα που καμία χώρα δεν μπορεί να εφαρμόσει. Μας ζητούν το αδύνατον. Και ο υπάλληλός τους εκβιάζει με το «φάσμα μιας άτακτης χρεοκοπίας». Την τακτική την βιώνουμε ήδη…

Σωστός ο βρετανός αρθρογράφος: «Όσο περισσότερο προστατεύουμε τους έχοντες έναντι των μη εχόντων τόσο θα επιδεινώνεται η κρίση» (Guardian/ K 11.1.12).

Αλλά το εκλογικό σώμα, ενώ πλησιάζουν οι εκλογές και οι απεξαρτημένες από τα καθεστωτικά κόμματα δυνάμεις, δεν βρίσκουν τον δρόμο συγκρότησης ενός κατ’ αρχήν Εκλογικού Αντιμνημονιακού Μετώπου, θα βρεθεί στο δίλημμα: Αποχή ή επανεγκλωβισμός στα ερειπωμένα μαντριά της Καταστροφής.

Οι σοβαροί πρέπει να σπεύσουν δρομέως. Δεν πρέπει ο λαός να αφεθεί ξανά στα χέρια των καταστροφέων του για να «τελειώσουν» το έγκλημά τους.

Το έθνος έχει δημιουργικές δυνάμεις ικανές να το αναγεννήσουν εκ της τέφρας.

Θαλάσσιος και ορυκτός πλούτος, ήλιος και κλίμα, μοναδικά για σπάνιες καλλιέργειες και συνολική αυτάρκεια.

         Ζητούμενο: Ηγεσία. Θα την βρει «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά».

danagennisi gr

Στη φυλακή οδηγείται σήμερα ο Πρόεδρος της «Ομόνοιας» Κορυτσάς Ναούμ Ντίσο, ο οποίος κατηγορήθηκε και δικάστηκε από τις Αλβανικές αρχές για δήθεν σύληση τάφων στο χωριό Μπομποστίτσα της Βορείου Ηπείρου! …

Σύμφωνα με την απόφαση του Εφετείου της Κορυτσάς, ο Ναούμ Ντίσο θα φυλακιστεί για ένα χρόνο, αφού κρίθηκε ένοχος επειδή, σύμφωνα με το κατασκευασμένο κατηγορητήριο… έριξε τσιμέντο, προκειμένου να κατασκευάσει σκαλοπάτια και ένα μονοπάτι που οδηγεί στο μνημείο δύο Ελλήνων πεσόντων στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο!
Ωστόσο, οι Αλβανοί φαίνεται ότι δεν άφησαν αυτό το γεγονός να… πέσει κάτω και «ανακάλυψαν» ότι τάχα στο σημείο αυτό προϋπήρχαν τάφοι ομοεθνών τους (!) οι οποίοι καταστράφηκαν, όταν έγιναν τα έργα από τον Ναούμ Ντίσο!
Σύμφωνα με Βορειοηπειρώτες, η απόφαση του Εφετείου της Κορυτσάς αποτελεί… σκάνδαλο πρώτου μεγέθους, αφού σχεδόν πάντα, οι ποινές αυτές αναστέλλονται, μιας και πρόκειται για περιπτώσεις απλού πλημμελήματος! Έτσι, ο Ναούμ Ντίσο θα κλειστεί για ένα χρόνο στη φυλακή.

Απανωτά…
Παρά το γεγονός, ότι στο πλευρό του κ. Ντίσο βρίσκεται, όχι μόνο η «Ομόνοια», αλλά και πολλές άλλες Βορειοηπειρωτικές οργανώσεις και σύλλογοι, αυτή η κίνηση των Αλβανών είναι ενδεικτική του κλίματος τρομοκρατίας που προσπαθούν να επιβάλλουν και στην περιοχή της Κορυτσάς. Άλλωστε, μόλις πριν λίγες ημέρες έγραφε ο «Π.Λ.» για τις απανωτές προκλήσεις τους και για το γεγονός, ότι τώρα και οι ακραίοι εθνικιστικές (η «Ερυθρόμαυρη Συμμαχία») θέλουν να κάνουν κόμμα, καθαρά «ανθελληνικό», εκφράζοντας κυρίως την ιδέα της «μεγάλης Αλβανίας»!
Οι συνεχείς προκλήσεις έφθασαν στο απροχώρητο με την καταδικαστική απόφαση για τον Ναούμ Ντίσο, ο οποίος «πληρώνει» την εθνική καταγωγή του και την αγάπη του για την Ελλάδα, σε μια «ιδιαίτερη» περιοχή, όπως είναι η Κορυτσά.

Στόχος ο Πύρρος Δήμας!
Υπενθυμίζεται, ότι μια ακόμη πρόκληση των Αλβανών ήταν τα όσα είπε ο Δήμαρχος Χιμάρας Γιώργος Γκόρος, ότι ο 4 φορές Ολυμπιονίκης Πύρρος Δήμας δεν είναι Έλληνας, αλλά Αλβανός! Μάλιστα, ο αλβανοποιηθείς Δήμαρχος «αποκάλυψε» και το… γενεαλογικό δέντρο του Δήμα, αναφέροντας, ότι κατά το ήμισυ κατάγεται από την κατοικούμενη από Αλβανούς, Μαλακάστρα και τον φωνάζουν Gjergji! Όμως, ο ίδιος ο Πύρρος Δήμας έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, δίνοντας μάλιστα συνέντευξη στην Αλβανική εφημερίδα Gazeta Shqiptare. Ξεκαθάρισε, ότι πότε δεν δήλωσε πως τα παιδιά του έχουν Αλβανικό αίμα (όπως φέρεται να γράφτηκε στην ιστοσελίδα του Δήμου Χιμάρας).
«Εγώ δεν έχω πει πως τα παιδιά μου έχουν Αλβανικό αίμα, αντιθέτως έχω πει πολλές φορές πως είμαι Έλληνας και μέλος της Ελληνικής μειονότητας» δήλωσε ξεκάθαρα ο Πύρρος Δήμας, δίνοντας αποστομωτική απάντηση στα κατασκευάσματα του Δημάρχου Χιμάρας.

Δημιουργούν κλίμα…
Είναι όμως προφανές, ότι οι Αλβανοί, ιδίως μετά την απογραφή πληθυσμού, που έγινε τον Οκτώβριο, προσπαθούν να δημιουργήσουν… κλίμα εναντίον όλων γενικά των μειονοτήτων και πάνω από όλα της ελληνικής.
Διαστρεβλώνουν και παραχαράσσουν την ιστορία, κάνουν λόγο για… ανασύσταση της «Τσαμουριάς», για «μεγάλη Αλβανία», για χαμένα εδάφη σε Ήπειρο, Καστοριά, Φλώρινα κ.α. (!), ενώ από την άλλη προσπαθούν –ανεπιτυχώς όμως- να περάσουν προς τα έξω ένα προφίλ εντελώς διαφορετικό!
Ας μην ξεχνάμε, ότι παλεύουν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι όμως σχεδόν βέβαιο, ότι με τέτοιου είδους τερτίπια και με… τιμωρίες σαν και αυτή του Ναούμ Ντίσο, το μόνο που καταφέρνουν είναι να πείθουν τους Ευρωπαίους, ότι δεν έχουν θέση στην Ε.Ε.!

Προτεραιότητα…
Πάντως, οι Βορειοηπειρώτες περιμένουν από τον Υπουργό Εξωτερικών Στ. Δήμα να κάνει πράξη τα λόγια του, ότι δηλαδή η προστασία των δικαιωμάτων τους αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα για την Ελλάδα.
Γιατί, αυτό τόνισε, μεταξύ άλλων, ο Στ. Δήμας που συναντήθηκε προχθές με τον Πρόεδρο της «Ομόνοιας» Β. Μπολάνο και τον Πρόεδρο του ΚΕΑΔ Β. Ντούλε.
«Ας ελπίσουμε, ότι δεν θα συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Τα πράγματα έφθασαν στο απροχώρητο» λένε αγανακτισμένοι πια οι Βορειοηπειρώτες.

proinoslogos gr

ΣΧΕΤΙΚΑ: 

1. Συνάντηση ΥΠΕΞ Σ. Δήμα με Πρόεδρο «Ομόνοιας» Β. Μπολάνο και Πρόεδρο ΚΕΑΔ Ευ. Ντούλε
2. Θέμα αξιοπιστίας της απογραφής στην Αλβανία θέτει ο Στ. Δήμας
3. Πλήγμα για την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας
4. Αλβανία: «Σβήνουν» την ελληνική μειονότητα
5. Αποσπάσματα από τον λόγο του Γεωργίου Παπανδρέου στις 18-10-1944 (III. Αἱ κατευθύνσεις τοῦ μέλλοντος – Ἐθνικὴ Ἀποκατάστασις)

O μηδενισμός ως «προοδευτική» θρησκοληψία! …..

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ-ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ*

–

Tου Χρήστου Γιανναρά, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 7-1-2012.

Για μια ακόμα φορά, τα σχήματα που εφευρίσκουμε για να πετύχουμε τον ηδονικό διχασμό μας οι Eλληνες είναι επιπόλαια, μωρότατα: Mιλάμε για τους «κακούς» Mνημονιακούς και τους «καλούς» Aντιμνημονιακούς – και τούμπαλιν.

Ποιο το κριτήριο των χαρακτηρισμών «καλός» και «κακός»; Aν είναι η φιλοπατρία, η κοινωνική ευαισθησία, η ανιδιοτέλεια, τότε η αντιθετική διαστολή διαψεύδεται. Διότι υπάρχουν «Mνημονιακοί» που βλέπουν την υποταγή στα Mνημόνια ως ευκαιρία να μας επιβληθεί έξωθεν αυτό που μόνοι μας δεν καταφέρνουμε: Nα καταλυθεί το παρασιτικό κράτος μας, δηλαδή το καθεστώς της κομματοκρατίας. Nα εξαλειφθεί ο παρακρατικός (σε ρόλο στρατού κατοχής) συνδικαλισμός, κατεστημένο ανομίας και αυθαιρεσίας. Nα αποκατασταθεί αξιοκρατία, δηλαδή κίνητρα δημιουργίας, παραγωγικότητας, να χαλιναγωγηθεί ο δανεισμός.

Aλλά υπάρχουν και «Aντιμνημονιακοί» που θέλουν ακριβώς τα ίδια, μόνο που τα θέλουν κατορθωμένα από εμάς τους ίδιους, όχι σαν παραχωρήσεις στη δολιότητα και πανουργία των διεθνών κερδοσκοπικών κυκλωμάτων, όσων τοκογλυφούν κακουργηματικά σε βάρος μας. Θέλουν, η πίεση ενός λαϊκού ξεσηκωμού, η καθολική αποδοκιμασία του φαύλου και ανίκανου πολιτικού προσωπικού, να υποχρεώσει το υπάρχον κομματικό σύστημα σε αυτοκατάργηση. Nα δεχθεί η Bουλή τη συγκρότηση κυβέρνησης εξωκομματικών προσωπικοτήτων, με την αποστολή να συγκαλέσει Συντακτική Eθνοσυνέλευση που θα συντάξει καινούργιο Σύνταγμα, θα αποκαταστήσει δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, θα καταλύσει ανεπίστρεπτα την αφόρητη κομματική απολυταρχία και διαφθορά.

Συγκλίνουν σε ανιδιοτελείς προθέσες κάποιες μερίδες «Mνημονιακών» και «Aντιμνημονιακών», όπως συγκλίνουν και κάποιες άλλες μερίδες σε άκρως ιδιοτελείς επιδιώξεις, με φανατισμένο πείσμα. Στην ιδιοτελή τους σύγκλιση και οι μεν και οι δε προασπίζουν το παρασιτικό κράτος, για τους δικούς της η κάθε «παράταξη» λόγους:

Φέρονται σαν «Mνημονιακοί» κάποιοι που βλέπουν ότι το πολυπλόκαμο κομματικό κράτος κατορθώνει να μανουβράρει ακόμα και τα δήθεν άτεγκτα Mνημόνια: Ξεγλυστράει το κομματικό κράτος και οι χρυσοκάνθαροί του από τις κολοβώσεις που επιβάλλει σε μισθούς και θέσεις εργασίας κάθε επιμέρους, πριν από κάθε δόση δανείου, μνημονιακή σύμβαση. Kανένας κ. Thomson δεν διανοείται να απαιτήσει την απόλυση ή τον περιορισμό των αναρίθμητων (χρυσοπληρωμένων) «ειδικών συμβούλων» που συνοδεύουν κάθε υπουργό σε οποιοδήποτε υπουργείο ακυρώνοντας και τη σκιώδη λειτουργικότητα της δημόσιας διοίκησης. Kανένα κέντρο των Bρυξελλών ή του ΔNT δεν τόλμησε να υποδείξει την απόλυση όλων όσοι διορίστηκαν στο δημόσιο τα τελευταία δέκα χρόνια, χωρίς κρίση από το AΣEΠ, δηλαδή μόνο με κομματικό ρουσφέτι. Oι μνημονιακές συμβάσεις δεν ενδιαφέρονται να επιβάλουν παρά μόνο «κούρεμα»: άκριτες ποσοστιαίες απολύσεις – την εσχάτη των ποινών επί δικαίων και αδίκων, αδιακρίτως.

Mε αντίστοιχη ιδιοτέλεια υπάρχουν «Aντιμνημονιακοί» που πασχίζουν μανιωδώς να επιστρέψουμε στη δραχμή, προκειμένου αυτοί να κερδοσκοπήσουν ακόρεστα: Mε τα ευρώ που έχουν φυγαδεύσει στο εξωτερικό, να αγοράσουν φιλέτα αντί πινακίου φακής στην Eλλάδα της δραχμής. Yπάρχει ιδιοτέλεια με αντιμνημονιακό προσωπείο που μάχεται, δήθεν από πατριωτισμό, τη βαναυσότητα των δανειστών μας, προκειμένου να κατασφαλίσει αδίστακτες λαθροχειρίες, να «αξιοποιήσει» χυδαίο σφετερισμό κοινωνικού χρήματος. Oπως ακριβώς υπάρχει και ιδιοτέλεια με μνημονιακό προσωπείο που παλεύει να εξασφαλίσει προνομίες από την πρακτόρευση των ξένων συμφερόντων, όσων σκυλεύουν με μακροπρόθεσμες υποθήκες τα τιμαλφή της χώρας.

Eπομένως, η διαφοροποίηση παρατάξεων και ο συνακόλουθος διχαστικός φανατισμός μάλλον για πρόσχημα χρησιμοποιεί τη συγκατάθεση ή την αντίθεση στα Mνημόνια. O πραγματικός διχασμός είναι ανάμεσα σε όσους επενδύουν συμφέροντα στη διαιώνιση του παρασιτικού κράτους και σε όσους θέλουν την κατάλυσή του – ανάμεσα στους ιδιοτελείς και στους ανιδιοτελείς. Kαι, ευτυχώς, η ιδιοτέλεια δεν κρύβεται όσο και αν φτιασιδωθεί. Eίναι αμέσως ευδιάκριτη στα κείμενα, στα λόγια, στα πρόσωπα.

Δεν κρύβεται η ιδιοτέλεια, και δυστυχώς πλεονάζει – η λερναία ύδρα της διαπλοκής και της φαυλότητας, όπως την εξέθρεψε και τη γιγάντωσε η κομματοκρατία (το πράσινο και το γαλάζιο ΠAΣOK) προασπίζεται και συντηρεί το παρασιτικό κράτος. Δεν επιδέχεται βελτιώσεις και επιδιορθώσεις το κατεστημένο της διαφθοράς και της ανικανότητας, το κράτος του παρασιτισμού. Eίναι ο εφιάλτης και βασανιστής μας, πρέπει οπωσδήποτε να συντριβεί, να καταστραφεί, για να γεννηθεί καινούργιο κράτος στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Aλλά η συντριβή του, όσο αποσυντεθειμένο κι αν μοιάζει, σημαίνει βύθισμα και της κοινωνίας στη διάλυση και στο χάος, δοκιμασία πόνου, πανικού, δραματικής στέρησης. Που επέρχεται αναπόδραστα.

Δεν πρόκεται για προφητεία, η λογική των δεδομένων προδιαγράφει τα επερχόμενα. Στη διαχείριση της μετοχής μας στην ευρωπαϊκή κοσμογονία το σκαρί μας, το κράτος μας, αποδείχτηκε όχι μόνο αδύναμο, αλλά κυρίως γελοίο. ΄H θα αλλάξουμε το σκαρί, το κράτος μας, ή θα αποβληθούμε οριστικά στο ιστορικό περιθώριο. Kατά τούτο η επερχόμενη αναπότρεπτη καταστροφή φέρνει ελπίδα. Tη μόνη ελπίδα να συνεχιστεί η παρουσία του Eλληνισμού στην Iστορία.

O παρασιτισμός, η φεουδαλική κομματοκρατία, ο γκανγκστερισμός του συνδικαλιστικού υπόκοσμου, η ανομία και η αλογία, τα παιδιά μας αγέλες βανδάλων, είναι οργανικά γεννήματα της καταναλωτικής αχορτασιάς που ρήμαξε την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, γεννήματα της αγλωσσίας, του αφελληνισμού των συνειδήσεων, του μηδενισμού ως «προοδευτικής» θρησκοληψίας. Aν τίποτα πια δεν μπορεί να λειτουργήσει στην Eλλάδα σήμερα, ούτε καν η χρησιμοθηρική υποταγή στα Mνημόνια, είναι γιατί κάθε έμπρακτο αντίκρισμα της ελληνικότητας εξαλείφθηκε από μια κρίσιμη, για τον κοινό προσανατολισμό, μάζα πληθυσμού.

H επερχόμενη καταστροφή μοιάζει η μόνη ρεαλιστική μας ελπίδα.

————————————

 ****

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ Jan 11, 2012 10:45 PM

«Τα κράτη που κατακτά κανείς, δεν είναι συνήθως ισχυρά απ’ τους θεσμούς τους. Η διαφθορά τα έχει παραλύσει και οι νόμοι έχουν παύσει να εφαρμόζονται• η κυβέρνηση έχει γίνει καταπιεστική. Ποιος μπορεί να αμφιβάλει ότι ένα τέτοιο Κράτος δεν θα ωφελούνταν και δεν θα αποκόμιζε ορισμένα πλεονεκτήματα από μια ξένη κατάκτηση, αν αυτή δεν είναι καταστρεπτική! Μια διακυβέρνηση που έφτασε στο σημείο που να μη μπορεί η ίδια να μεταρυθμιστεί, τι θα έχανε αν καταλύονταν; Ένας κατακτητής, που μπαίνει σ’ ένα λαό όπου με χίλιες πανουργίες και τεχνάσματα ο πλού-σιος χωρίς να φαίνεται χρησιμοποιεί διάφορα μέσα για ν’ αρπάζει• εκεί όπου ο δυστυχής που στενάζει όταν βλέπει αυτά που θεωρούσε για αδικίες να γίνονται νόμοι, ένας κατακτητής, λέω, μπορεί όλα να τα ανατρέψει και η άκαμπτη τυραννία, το μόνο που μπορεί να δεχθεί είναι η βία» [Μοντεσκιέ, Το Πνεύμα των Νόμων, σελ• 145, εκδοτικό ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΗΣ].

Ελεύθερος- ενεργός πολίτης
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ-ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Συνάντηση ΥΠΕΞ Σ. Δήμα με Πρόεδρο «Ομόνοιας» Β. Μπολάνο και Πρόεδρο ΚΕΑΔ Ευ. Ντούλε ….

Αύριο, Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012 και ώρα 12:30, ο Υπουργός Εξωτερικών Σταύρος Δήμας θα δεχθεί στο Υπουργείο Εξωτερικών τον Πρόεδρο της «Ομόνοιας» Βασίλειο Μπολάνο και τον Πρόεδρο του Κόμματος της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΚΕΑΔ) Ευάγγελο Ντούλε…..www1 mfa gr  (Ελληνικό ΥΠΕΞ).

—–

*1. Θέμα αξιοπιστίας της απογραφής στην Αλβανία θέτει ο Στ. Δήμας

Ζήτημα αξιοπιστίας των αποτελεσμάτων που θα προκύψουν από την απογραφή του πληθυσμού στην Αλβανία, ως προς το μέγεθος των μειονοτικών ομάδων και των περιοχών όπου αυτές διαβιούν, τίθεται σύμφωνα με έγγραφο του υπουργού Εξωτερικών Σταύρου Δήμα, το οποίο διαβιβάστηκε στη Βουλή προς απάντηση ερώτησης του βουλευτή του ΛΑΟΣ, Κώστα Αϊβαλιώτη.

 

«Το υπουργείο Εξωτερικών παρακολούθησε με ιδιαίτερη προσοχή όλες τις εξελίξεις γύρω από την απογραφή του πληθυσμού στην Αλβανία, ενώ προέβη εγκαίρως σε παραστάσεις, τόσο σε διμερές όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, προκειμένου να διασφαλισθεί το αδιάβλητο της διαδικασίας και η ανεμπόδιστη καταγραφή των μελών της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, ανεξαιρέτως του τόπου διαμονής αυτών», αναφέρει ο υπουργός Εξωτερικών και επισημαίνει ότι «η απόφαση των εκπροσώπων των σημαντικότερων μειονοτικών ομάδων, συμπεριλαμβανομένης της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, να καλέσουν τα μέλη τους σε αποχή, διαμαρτυρόμενοι ότι δεν κατοχυρώνεται ο σεβασμός του δικαιώματος για ελεύθερο αυτοπροσδιορισμό, κατέδειξε το σοβαρότατο έλλειμμα εμπιστοσύνης των μειονοτήτων προς το αλβανικό κράτος, που θα πρέπει η ίδια η αλβανική κυβέρνηση να αντιμετωπίσει κατά προτεραιότητα». Το γεγονός αυτό, προσθέτει ο υπουργός Εξωτερικών, σε συνδυασμό με τις καταγγελίες για παρατυπίες κατά τη διεξαγωγή της απογραφής «έθεσε εκ των πραγμάτων ζήτημα αξιοπιστίας των αποτελεσμάτων που θα προκύψουν από την επεξεργασία των στοιχείων, ως προς το μέγεθος των μειονοτικών ομάδων και των περιοχών όπου αυτές διαβιούν»……..www kathimerini gr  με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

——-

 

**2. Μήνυμα Δήμα στην Αλβανία για την ελληνική μειονότητα

Την αξιοπιστία των αποτελεσμάτων της απογραφής πληθυσμού στην Αλβανία, σε ό,τι αφορά τις μειονοτικές ομάδες, αμφισβητεί ευθέως ο υπουργός Εξωτερικών, Σταύρος Δήμας, διαμηνύοντας ταυτόχρονα ότι ο σεβασμός των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων αποτελεί ουσιαστικό κριτήριο για την πρόοδο της ενταξιακής διαδικασίας της γείτονος.

Σε έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή προς απάντηση σχετικής ερώτησης του βουλευτή του ΛΑΟΣ Κ. Αϊβαλιώτη, ο κ. Δήμας αναφέρει ότι «το υπουργείο Εξωτερικών παρακολούθησε με ιδιαίτερη προσοχή όλες τις εξελίξεις γύρω από την απογραφή του πληθυσμού στην Αλβανία, ενώ προέβη εγκαίρως σε παραστάσεις, τόσο σε διμερές όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, προκειμένου να διασφαλιστεί το αδιάβλητο της διαδικασίας και η ανεμπόδιστη καταγραφή των μελών της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, ανεξαιρέτως του τόπου διαμονής αυτών»……….. protothema gr

 

ΣΧΕΤΙΚΑ:

1. Θέμα αξιοπιστίας της απογραφής στην Αλβανία θέτει ο Στ. Δήμας
2. Πλήγμα για την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας
3. Αλβανία: «Σβήνουν» την ελληνική μειονότητα
4. Αποσπάσματα από τον λόγο του Γεωργίου Παπανδρέου στις 18-10-1944 (III. Αἱ κατευθύνσεις τοῦ μέλλοντος – Ἐθνικὴ Ἀποκατάστασις)

Στην Ελλάδα μερικοί ακόμη προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα Σκόπια είχαν δεχθεί μία μέση λύση και εμείς κακώς την απορρίψαμε ….

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων

Ο Κίρο Γκλιγκόροφ και το Τρίτο Ημίχρονο

Ο πρώτος Πρόεδρος του ανεξαρτήτου κράτους των Σκοπίων (ΠΓΔΜ) ανεπαύθη εν Κυρίω σε ηλικία 94 ετών. Ο Κίρο Γκλιγκόροφ με τον ταραχώδη βίο του και την κομμουνιστική-εθνικιστική πολιτεία του αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των μεταλλάξεων που μπορεί να υποστεί η συνείδηση ενός ανθρώπου όταν εμπλέκεται στα γρανάζια των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Γερμανοί εισέβαλαν στην βασιλευομένη Γιουγκοσλαβία και την περιοχή των Σκοπίων, γνωστή τότε ως Βάρνταρσκα, την παραχώρησαν στους Βουλγάρους συμμάχους τους. Από το 1941 έως το 1944 η σημερινή ΠΓΔΜ είχε διχοτομηθεί. Τα ανατολικά 2/3 έγιναν βουλγαρική επαρχία και ένας από τους πανηγυρίζοντες «Βουλγάρους» ήταν ο Κίρο Γκλιγκόροφ. Το δυτικό 1/3 παραχωρήθηκε στην Μεγάλη Αλβανία μαζί με το Κοσσυφοπέδιο-Κόσσοβο. Όποιος βλέπει τον χάρτη των Σκοπίων κατά την περίοδο 1941-1944 αισθάνεται ότι μερικά γεγονότα έχουν προφητικό χαρακτήρα. Πιθανολογείται ότι στην ίδια ακριβώς διαχωριστική γραμμή θα διχοτομηθεί σε λίγα χρόνια το πολυεθνικό αυτό κρατίδιο.
Η ήδη αυτονομημένη δυτική επαρχία της Ιλλυρίδας θα ενωθεί με το Κόσσοβο στο πλαίσιο της «Φυσικής Αλβανίας». Το μεγαλύτερο κομμάτι στα ανατολικά θα αναζητήσει την τύχη του με μικρές πιθανότητες ανεξάρτητης επιβίωσης.
Αυτή την σκοτεινή περίοδο της ιστορίας προσπαθεί να ξαναζωντανέψει η τηλεοπτική σειρά «Τρίτο Ημίχρονο» που γυρίσθηκε και προβάλλεται στα Σκόπια. Παρουσιάζει τον βουλγαρικό στρατό ως σκληρή δύναμη κατοχής και έχει προκαλέσει διαβήματα διαμαρτυρίας από την επίσημη Βουλγαρία. Δεν μάθαμε αν στη σειρά εμφανίζεται και ο Γκλιγκόροφ με βουλγαρική στολή!
Αφού, λοιπόν, ο Γκλιγκόροφ αρχικά εμφανίσθηκε ως υπερήφανος Βούλγαρος, όταν είδε ότι χάνει τον πόλεμο ο Άξονας, εγκατέλειψε τη βουλγαρική ταυτότητα και προσχώρησε στους κομμουνιστές Παρτιζάνους του Τίτο. Τότε δήλωνε πλέον Γιουγκοσλάβος. Τον Αύγουστο του 1944 ο Τίτο, καθώς ετοιμαζόταν να εγκαταστήσει το ολοκληρωτικό καθεστώς του, κατασκεύασε την τεχνητή «μακεδονική εθνότητα». Αμέσως ο αείμνηστος Γκλιγκόροφ έπιασε δουλειά πρώτα στο Βελιγράδι και μετά στα Σκόπια για να βοηθήσει στην εμπέδωση του ψευδομακεδονικού έθνους. Από πρώην Βούλγαρος και ολίγον Γιουγκοσλάβος έγινε φανατικός «Μακεδόνας». Το 1991 με τη διάλυση της κομμουνιστικής πλέον Γιουγκοσλαβίας οδήγησε το λαό της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» σε ένα δημοψήφισμα με κίβδηλο ερώτημα: Ο λαός απήντησε ΝΑΙ στην ερώτηση: «Θέλετε μία ανεξάρτητη Μακεδονία μέσα στο πλαίσιο της Συνομοσπονδίας των Γιουγκοσλαβικών λαών;». Στις 9 Σεπτεμβρίου άλλο ψήφισαν και άλλο βγήκε. Δηλαδή γεννήθηκε το πλήρως ανεξάρτητο κράτος που διεκδικεί το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» χωρίς καμία σύνδεση με τους άλλους γιουγκοσλαβικούς λαούς.
Μετά από τις μεταμορφώσεις και μεταλλάξεις του ο Κίρο έβαλε το ημίψηλο του Προέδρου και εργαζόταν διεθνώς για να πείσει ότι αυτοί είναι οι Μακεδόνες και όχι οι Έλληνες. Πονηρός ων δεν επέμεινε τόσο στα μεγαλεία του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου, αλλά επεδίωξε να εδραιώσει την πεποίθηση ότι από τη Βυζαντινή περίοδο εγκαταστάθηκαν Σλάβοι Μακεδόνες στην περιοχή με ξεχωριστή εθνική συνείδηση. Τα Απομνημονεύματά του, που εκδόθηκαν και στα ελληνικά, απομυθοποιούν ορισμένα επιχειρήματα των Ελλήνων ενδοτικών και υποχωρητικών. Για το περιβόητο πακέττο Πινέϊρο, που κάποιοι παρουσιάζουν σαν τη χαμένη ευκαιρία της Ελλάδος, ο Γκλιγκόροφ γράφει ότι η κυβέρνησή του ούτε καν ασχολήθηκε με την πρόταση του Πορτογάλου Υπουργού. Στην Ελλάδα μερικοί ακόμη προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα Σκόπια είχαν δεχθεί μία μέση λύση και εμείς κακώς την απορρίψαμε. !!!!
Το Τρίτο Ημίχρονο τώρα αρχίζει για την ΠΓΔΜ. Με τόσα μέτωπα ανοικτά να δούμε αν και πώς θα επιβιώσει.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ: 

• Ο Γκλιγκόροφ και τα λάθη της δεκαετίας του ’90 στο Σκοπιανό

• Όταν ο Γκλιγκόροφ «άδειασε» τον Γκρουέφσκι

• Πέθανε ο πρώτος πρόεδρος της ΠΓΔΜ Κίρο Γκλιγκόροφ

• Ενδιάμεση Συμφωνία -Χρονικό-Χάγη

• Αρχικά ΜΚ – αμέλεια τελωνείων?

• Χάγη πριν και μετά

• Paltalk com : Μαυσωλείο Παρακμής

•  Απορρίπτουμε τη λεγόμενη σύνθετη ονομασία
• ΣΧΕΤΙΚΑ (ПЈРМ/PJRM/FYROM/БЮРМ  SITES):
  • Почина Киро Глигоров (Сител 2/1/2012) 
  • Киро Глигоров, првиот претседател на независна ПЈРМ, починал синоќа на 94-годишна возраст во својот дом во Скопје. (Дневник 2/1/2012)
  • Почина Киро Глигоров, првиот претседател на независна ПЈРМ (Утрински весник 2/1/2012)
  • На 95-годишна возраст, почина првиот претседател на независна ПЈРМ.(Канал5 2/1/2012)
  • Глигоров ќе биде погребан утре во Алејата на великаните (Канал5 2/1/2012)

Για έναν διεθνικό πατριωτισμό ….

ΤΟΥ ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ

— 

Μήνες τώρα ακούμε πως οι Μάγια πίστευαν ότι το 2012 θα έρθει το τέλος του κόσμου. Δεν ξέρω για τον κόσμο, ίσως όμως το 2012 σημάνει την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι οπαδοί της ευρωπαϊκής (καπιταλιστικής) ολοκλήρωσης φαντάζονταν μια Ευρώπη ισότιμων εθνών, μία ήπειρο ευημερίας και ειρήνης. Η πραγματικότητα διέψευσε τις προσδοκίες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αυτοδιαλυθεί ως συνέπεια της ανισότιμης ανάπτυξης και των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών ή θα μετατραπεί σε ένα περισσότερο συγκεντρωτικό και αυταρχικό μόρφωμα υπό την ηγεμονία του γερμανικού κεφαλαίου; Και η Ευρώπη του Σένγκεν, η Ευρώπη – φρούριο, θα γίνει για άλλη μια φορά φυτώριο του ρατσισμού και των επί μέρους εθνικισμών;

Η κρίση της Ε.Ε. είναι η χρονικά και τοπικά συγκεκριμένη μορφή της δομικής κρίσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ο οποίος, έχοντας φτάσει στα ιστορικά του όρια, γεννά νέες μορφές πολέμων, εκμετάλλευσης και φτώχειας και νέες μορφές φενακισμού της συνείδησης.

Συγκεκριμένα: Ορισμένοι ιδεολόγοι της αστικής τάξης είχαν πιστέψει ότι ο αστικός διαφωτισμός θα σήμαινε τον θάνατο των θεών. Αλλά οι θεοί, αείζωοι, επιστρέφουν στη «μετα-νεωτερική» εποχή μας, μορφές της αλλοτριωμένης συνείδησης των αντινομιών του σημερινού κόσμου. Αντίστοιχα, σύμφωνα πάντα με τους ιδεολόγους της αστικής τάξης, η λεγόμενη (οικονομικο-τεχνική) παγκοσμιοποίηση θα σήμαινε την υπέρβαση του έθνους – κράτους και των εθνικών συγκρούσεων. Η κρίση, οι παγκοσμιοποιημένες αντιθέσεις και οι πόλεμοι της Νέας Τάξης διεύψευσαν τα διαφωτιστικά σχήματα.

Η νεοαποικιακή εκμετάλλευση και οι πόλεμοι της Νέας Τάξης γεννούν νέες μορφές εθνικισμών και φονταμενταλισμών. Αλλά σήμερα πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στον αντιδραστικό αντιαμερικανισμό και τον αντιδραστικό εθνικισμό από τη μία και τον υγιή πατριωτισμό από την άλλη, όπως επίσης ανάμεσα στις σκοταδιστικές μορφές του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και τα θετικά του αστικού διαφωτισμού, υπέρβαση του οποίου αποτελεί η μαρξιστική φιλοσοφία και ανθρωπολογία. Ο καπιταλισμός, όπως έγραψαν οι Μαρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, διέλυσε τις ρομαντικές αυταπάτες των προκαπιταλιστικών κοινωνιών μετατρέποντας τις ανθρώπινες σχέσεις στην αισχρή ανταλλαγή «τοις μετρητοίς».

Και η Ελλάδα; Εκποιείται. Η γη, ο δημόσιος τομέας της οικονομίας, ο ορυκτός πλούτος και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, στο πλαίσιο ενός νεο-αποικιακού πειράματος. Αλλά η εκποίηση προκαλεί νέες συνειδησιακές διεργασίες. Πολλοί μιλούν για νέα κατοχή και για νέο ΕΑΜ. Άλλοι γίνονται φορείς εθνικιστικών και ρατσιστικών ιδεολογιών. Αλλά: «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Κανείς ξένος στρατός δεν έχει εισβάλει στην Ελλάδα. Δεν έχουμε ούτε κατοχή ούτε νέα κατοχή. Όπως ξανάγραψα, κανείς Άρης δεν θα κηρύξει την επανάσταση στα ελληνικά βουνά. Σήμερα έχουμε μια ιδιότυπη οικονομικο-πολιτική κατοχή, επιλογή της κυρίαρχης τάξης μας. Κατά συνέπειαν ο αγώνας εναντίον της νέας χούντας και των επικυρίαρχων είναι σήμερα βασικά ταξικός: αντικαπιταλιστικός και αντιιμπεριαλιστικός.

Και το εθνικό; Το πατριωτικό; Πριν απαντήσουμε, ας θέσουμε το ερώτημα: Τι σημαίνει πατρίδα; Πατρίδα είναι η γη, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, προπαντός οι άνθρωποι, οι επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις, ο λαϊκός πολιτισμός, οι βιώσιμες πολιτιστικές μορφές που δημιούργησε η αστική τάξη. Όλα αυτά εκποιούνται σήμερα.

Η αριστερά είναι εξ ορισμού πατριωτική. Ένας αριστερός πατριωτισμός θα έχει σήμερα ως περιεχόμενο την υπεράσπιση της πατρίδας, με την ευρύτατη έννοια. Αλλά ένας τέτοιος πατριωτισμός, στοιχείο της μαρξιστικής ιδεολογίας, είναι, εξ ορισμού, διεθνιστικός. Επιστρέφουμε λοιπόν στο πρόβλημα της Ευρώπης: Έξω από την Ε.Ε., επιστροφή στο έθνος – κράτος; Ή αγώνας του ελληνικού λαού σε συντονισμό με το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, για την Ευρώπη των ενωμένων σοσιαλιστικών δημοκρατιών;

Ουτοπία; Πιθανόν. Αλλά η ουτοπία του σήμερα (το μη εισέτι ον) μπορεί να γίνει ο τόπος της συναδέλφωσης των λαών της Ευρώπης. Εδώ βρίσκεται και η ιστορική ευθύνη και της δικής μας αριστεράς, η οποία, πολυδιασπασμένη και χωρίς στρατηγική, συνεχίζει τον αδιέξοδο εμφύλιο.

avgi gr

Ζητούνται εθνικοί ευεργέτες και κυβερνήσεις να τους εμπνεύσουν …..

Γράφει ο Ανδρέας Μητσόπουλος *

—-

Ποιος δεν αναπολεί αλήθεια με νοσταλγία, παρατηρώντας τα εκατοντάδες  μέγαρα,  τα  κοινωφελή  και ευαγή  ιδρύματα  που  άφησαν  πίσω  τους,  τους  μεγάλους ευεργέτες μιας άλλης εποχής. Και ποιος  δεν  θα ευχόταν να παρουσιάζονταν στο προσκήνιο νέοι επιχειρηματίες, λιγότερο  στυγνοί από τους σημερινούς, οι οποίοι, διαθέτοντας έστω και ψήγματα ανθρωπιάς και πατριωτισμού θα τους εμιμούντο;

Ποιος  μπορεί  να  λησμονήσει  το  θεάρεστο  έργο και την  κληρονομιά του Ζάππα, των Ζωσιμάδων, του Τοσίτσα, του Ριζάρη, του Βαρβάκη,  του  Αρσάκη,  του  Μαρασλή, του Σίνα, του Συγγρού, του Μπενάκη, του Ωνάση, του Αγγελόπουλου, όλων αυτών των οικονομικών  κολοσσών,  που  κατόρθωσαν  να  συνδυάσουν  την επιτυχία, με την προσφορά στον ελληνικό λαό.

Σήμερα, το φιλότιμο και η κοινωνική αλληλεγγύη των παλαιών, αντικαταστάθηκαν  από  τη  διαπλοκή,  τις μίζες, τις αρπαχτές και τις κουμπαριές,  ανάμεσα  στην  πολιτική  εξουσία  και τους μεγάλους οικονομικούς παράγοντες και τα στημένα ποδοσφαιρικά παιχνίδια. Βρισκόμαστε στην εποχή που οι εργοδότες, εκμεταλλευόμενοι τις εξαρτημένες από αυτούς εκάστοτε κυβερνήσεις, σχεδιάζουν ανενόχλητοι, μια ανασφάλιστη εργασία για τους νέους.

Κι  όμως  αν  ήθελαν, θα μπορούσαν να ξελασπώσουν την Ελλάδα και  τη  θνησιγενή οικονομία της, μέσα σ’ αυτήν την πρωτόγνωρη δίνη της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε. Αν έμοιαζαν στους παλαιούς ευεργέτες η  Ελλάς  σήμερα,  θα  είχε μηδενικό εξωτερικό χρέος και η ιδιωτική πρωτοβουλία  δεν  θα  φάνταζε  ως «μπαμπούλας» στα μάτια του φτωχού και  ανυπεράσπιστου  Έλληνα  μεροκαματιάρη.

Αυτοί όμως εφευρίσκουν τρόπους, νόμιμους ή μη, για να καταβάλουν στο κράτος μικρότερο φόρο ευρισκόμενοι στο απυρόβλητο, με συνέπεια να επωμίζονται το βάρος όσοι βιώνουν την οικονομική καχεξία, εφαρμόζουν ανηλεώς αθέμιτο ανταγωνισμό και διαλύουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα αυτές, ή να βάζουν λουκέτο ή να εγκαθίστανται στο εξωτερικό, ενώ ταυτόχρονα προτιμούν για εργαζόμενούς τους, τους συνήθως ανασφάλιστους αλλοδαπούς, οδηγώντας τα ελληνόπουλα κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Για αυτή την αρνητική μετάλλαξη των σύγχρονων επιχειρηματιών δεν ευθύνονται μόνο τα νέα δεδομένα της εποχής αλλά και οι ανύπαρκτες κυβερνήσεις, από το 1981 και μετά, ιδίως αυτές του ΠΑΣΟΚ, που δεν  έδωσαν  βαρύτητα στη  σφυρηλάτηση  αρχών και αξιών,  ικανών  να  αποτρέψουν  τέτοιου  είδους φαινόμενα, αλλά απεναντίας, τα  εξέθρεψαν, με το αζημίωτο ασφαλώς. Είναι λοιπόν επιτακτική, η αλλαγή τρόπου σκέψης και νοοτροπίας του σάπιου αυτού συστήματος και η αντικατάσταση του σημερινού πάμφτωχου αξιακού συστήματος με ένα νέο, που θα επαναφέρει ένα πλέγμα ηθικών αρχών και  αξιών  που  θα καταστήσουν το Έθνος μεγάλο και το Λαό περήφανο. Ένα νέο σύστημα που θα σφυροκοπά ανελέητα όσους θέλουν να πλουτίζουν με μεθόδους των λαμογιών, ένα σύστημα όμως που θα αποτελέσει πηγή έμπνευσης για προσφορά στο κράτος και τον πολίτη από την πλευρά των «εχόντων». Κι αν όλα αυτά ακούγονται κάπως ρομαντικά, ήλθε η ώρα να γίνουν πράξη από την κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές, που σίγουρα πλησιάζουν και δεν θα είναι άλλη από αυτήν της Ν.Δ. και του Αντώνη Σαμαρά.

Οι  παλαιοί  ευεργέτες κέρδισαν, πέρα από την ηθική ικανοποίηση της προσφοράς στην πατρίδα και υστεροφημία. Πνευματικά και πολιτιστικά  κέντρα,  μεγάλες  οδοί και λεωφόροι, φέρουν το όνομά τους. Αντίθετα, όσοι εντάσσονται στην κατηγορία των σημερινών αδηφάγων επιχειρηματιών θα καταγραφούν στις μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, ως συμπαραστάτες εκείνων των εντεταλμένων πολιτικών που εξάλειψαν την μεσαία και μικρομεσαία οικονομική τάξη, βυσσοδόμησαν ενάντια στον κοινωνικό ιστό του τόπου μας και αποδόμησαν τους ακρογωνιαίους λίθους του ελληνικού οικοδομήματος.

 *δικηγόρος

 ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Άθλιος ή αθλητής; …..

Γράφει ο Νίκος Γιαννιός

—

Ο Ελληνικός δρόμος εξέλιξης της γλώσσας είναι μοναδικός. Οι έντονες πολιτισμικές πιέσεις υποχρέωσαν την γλώσσα να εξελιχθεί πάνω σε ένα τέλειο μαθηματικό μοντέλο το οποίο μορφοποίησε, οργάνωσε και συνδύασε τους αρχαϊκούς φθόγγους του ανθρώπου θηρευτή ώστε να δώσει στον πολιτισμό το απαραίτητο μέσο έκφρασής του. Την Γλώσσα των Ελλήνων.

Η στήλη αυτή έχει δώσει πολλά παραδείγματα. Σήμερα θα δώσουμε ένα ακόμη.

Ο αρχαϊκός φθόγγος  Fhεθ => Fεθ με το αρχικό δίγαμμα  περισσότερο ή λιγότερο σκληρό, να τρέπεται σε χειλεώφωνο, έδωσε πολλές δέσμες λέξεων με κοινό παρονομαστή τον ανθρώπινο κάματο.

Η εξαφάνιση του F και η τροπή του σε ψιλή έδωσε την λέξη έθος => ήθος , με την αρχική σημασία της συνήθειας την οποία ο πολιτισμός μετέτρεψε σε μια πιο σύνθετη έννοια που προσδιορίζει τον πνευματικό και ψυχικό πλούτο και την εξ αυτού συμβατότητα της κοινωνικής συμπεριφοράς του ατόμου με τα κρατούντα αποδεκτά  εις την κοινωνία των ανθρώπων. Αυτά τα οποία η κοινωνία θεωρεί απαραίτητα για την ασφάλεια, την πρόοδο και την ευημερία της και φροντίζει εκ τούτου να τα διδάσκει και να τα επιβάλλει εις τα μέλη και ειδικά εις τους νέους δια των εθίμων.

Με το προσθετικό (α) , που δηλώνει την επανάληψη και το ρήμα  λεύω = παλεύω , αγωνίζομαι, έχουμε την λέξη  α-Fεθ-λεύω =>  α-Fεθ-λέω  =>  αθλέω => αθλούμαι και εξ αυτής την λέξη αθλητής με την προφανή αρχική σημασία του εριστικού, του μαχητή και του αγωνιστή.

Από τον ίδιο φθόγγο παράγεται και η λέξη άθλιος με την αρχική σημασία του δυστυχή, διότι δυστυχής είναι ο εριστικός και όποιος αρέσκεται να μαλώνει και να πολεμά.

Από την ίδια ρίζα λαμβάνουμε δύο λέξεις που προσδιορίζουν αντίθετες ανθρώπινες συμπεριφορές. Αθλητής είναι ο ευγενής μαχητής που προβάλλει με την δράση του τα κοινώς αποδεκτά πρότυπα για την ασφάλεια και την πρόοδο της Πατρίδας. Άθλιος είναι ο δυστυχής μαχητής, αυτός που τσακώνεται χωρίς λόγο ή για να αποκομίσει με την εριστικότητά του οφέλη άνομα.

Σήμερα η λέξη αθλητής δεν εκφράζει μόνο τον αγωνιζόμενο στους στίβους αλλά και αυτόν που με την συγκεκριμένη δραστηριότητά του εκφράζει και υπηρετεί τα υψηλά ιδανικά της ευγενούς άμιλλας και του Ολυμπισμού. Αντιθέτως η λέξη άθλιος, εκφράζει, όχι μόνο τον δυστυχή αλλά και τον στερούμενο ήθους, τον περιθωριακό, αυτόν που δεν θέλει ή δεν μπορεί να αγωνισθεί στον στίβο της ζωής, με τους όρους και τους κανόνες που θεσμοθετεί και που απαιτεί το κοινωνικό σύστημα.

Έτσι λοιπόν ένας αθλητής δεν μπορεί να είναι άθλιος και ένας άθλιος δεν μπορεί να είναι αθλητής, κατά τον κανόνα.

Βέβαια υπήρξαν και ίσως υπάρχουν ακόμη κάποιοι που χρησιμοποίησαν τον αθλητισμό με τρόπο άθλιο, είτε ως ντοπαρισμένοι αθλητές είτε ως παράγοντες και πολιτικοί που εξασφάλισαν και διένειμαν τις ντόπες προς ίδιον άνομο όφελος. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που τους κατάντησε αθλίους η αναλγησία μιας διεφθαρμένης πολιτείας σε τροχιά παρακμής.

Στις μέρες μας άθλιοι πολιτικοί άνδρες οδηγούν σταθερά την κοινωνία των Ελλήνων στην παρακμή και την μετάλλαξή της σε κοινωνία αθλίων.

ELZONI GR

Αναζητώντας τις γενετικές αντινομίες του σύγχρονου κράτους – Ποιά Ελλάδα καταρρέει; …..

Συντάκτης: Βλάσης Αγτζίδης, Ιστορικός  

—-

Λίγα μόλις χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου οι Έλληνες –τουλάχιστον οι ελίτ αυτής της χώρας- έζησαν με πάθος το παραμύθι της Σταχτοπούτας, η σκληρή πραγματικότητα έστρεψε τη δημόσια συζήτηση στην ακριβώς αντίθετη φορά. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, παράλληλα με την κρίση του ενιαίου νομίσματος οδήγησαν την ελλαδική κοινωνία σε μια πρωτοφανή κρίση και δυσανεξία. Έφεραν παράλληλα στην επιφάνεια όλες τις δομικές δυσπλασίες του νεοελληνικού κρατικού εγχειρήματος. Έτσι η Ελλάδα αναδείχθηκε σε ιδιαίτερο και  μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη, καταλύτη μεγάλων αρνητικών αλλαγών. 

Ποιες όμως είναι εκείνες οι παράμετροι που οδήγησαν την Ελλάδα σε μια τόσο δυσμενή θέση; Είναι μόνο η μεταπολιτευτική διαχείριση που μετέτρεψε το κράτος σε θεραπαινίδα των κομματικών μηχανισμών; Μήπως υπάρχουν βαθύτερες αιτίες που ανάγονται στον τρόπο που συγκροτήθηκε η Ελλάδα ως έθνος-κράτος και απλώς επιδεινώθηκαν από την πρόσφατη διαχείριση;

Μια προβληματική ανεξαρτησία

Η ελληνική παλιγγενεσία, η δεύτερη μεγάλη αντιαπολυταρχική ευρωπαϊκή επανάσταση μετα τη Γαλλική, οδήγησε στη δημιουργία του νεαρού ελληνικού του 1830. Όμως τα γεωγραφικά όρια του νεαρού εθνικού κράτους απείχαν πολύ από τα όνειρα των προοδευτικών διαφωτιστών που ονειρεύτηκαν και σχεδίασαν την Επανάσταση.

Το έθνος-κράτος ήταν μια νέα πολιτειακή μορφή που εμφανίστηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση και εξέφραζε την άνοδο των αστικών στρωμάτων στην εξουσία, ενάντια στους παλιούς φεουδάρχες και αριστοκράτες, Στην ελληνική όμως περίπτωση, το έθνος-κράτος δημιουργήθηκε σε μια περιοχή απ’ όπου απουσίαζαν πλήρως τα αστικά στρώματα. Δηλαδή οι κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που αντιστοιχούσαν στη νέα πολιτειακή μορφή. Τα εδάφη που αποτέλεσαν το έδαφος του ελεύθερου κράτους βρίσκονταν στην καθυστερημένη περιφέρεια της Αυτοκρατορίας από την οποία αποσχίστηκαν. Τα μεγάλα κέντρα, όπου ζούσε και αναπτυσσόταν δημιουργικά ο ελληνισμός, βρέθηκαν εκτός των συνόρων.

Εντός των συνόρων, οι παραγωγικές δυνάμεις ήταν ελάχιστα αναπτυγμένες, όπως  και οι υπόλοιπες προϋποθέσεις που ήταν απαραίτητες για τη λειτουργία ενός έθνους-κράτους. Βασικό χαρακτηριστικό στην εξέλιξη της ελλαδικής κοινωνίας θα είναι η  απουσία σημαντικών αστικών στρωμάτων. Έτσι το κράτος θα συγκροτηθεί στη βάση προαστικών, πατριαρχικών σχέσεων. Οι πραγματικές δομικές αδυναμίες θα οδηγήσουν σε μια ιδεολογική «υπεραναπλήρωση» βασισμένη στην αρχαιοελληνική ανάκληση, στην αναβίωση ενός νεκρού παρελθόντος ως αντιστάθμισμα στην υπαρκτή πολιτισμική ταυτότητα των εξωελλαδικών ελληνικών κέντρων. Παράλληλα θα εδραιωθεί μέσω της αυτοαναγνώρισης, η ιδεολογία της «μητρόπολης» ως συναίσθημα υπεροχής.

Ειδικά μετά την καθιέρωση του Συντάγματος του 1843, τα ισχυρά από την προεπαναστατική εποχή τοπικά συμφέροντα των προεστών και των φεουδαρχών, θα καταλάβουν πλήρως και ολοκληρωτικά την εξουσία στο Βασίλειο, θα επηρεάσουν αποφασιστικά τη μοναρχία, θα εδραιώσουν έναν πελατειακό κοινοβουλευτισμό και θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη ενός παλαιοελλαδικού τοπικισμού, που στις κρίσιμες εποχές της ιστορίας θα έχει μοιραία συμβολή στις εξελίξεις. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει σε υπερλειτουργία του κρατικού μηχανισμού με αποτέλεσμα τη δημιουργία ισχυρών δεσμών μεταξύ ελεύθερης αγοράς και κρατικής-κομματικής λειτουργίας. Η πολιτισμική ενοποίηση του πληθυσμού και η δημιουργία μηχανισμών λειτουργίας που αντιστοιχούσαν στη νέα πολιτειακή μορφή απορρόφησαν τις δραστηριότητες των νέων ελίτ, κρατικοδίαιτων σε μεγάλο βαθμό, που αναπτύχθηκαν.

Η δύναμη των κρατικοδίαιτων ελίτ

Σε αντίθεση με την κοινωνική εξέλιξη εντός του ελληνικού Βασιλείου, ως απόρροια του Τανζιμάτ και του Χάτι Χουμαγιούν –δηλαδή της οθωμανικής περεστρόϊκα- οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα αναπτυχθούν ραγδαία καθ’ όλο το δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα. Θα αναπτύξουν αξιοσημείωτα αστικά στρώματα, που μαζί με τους Αρμένιους και, λιγότερο, τους Εβραίους θα αποτελέσουν την οθωμανική αστική τάξη, την οποία θα επιχειρήσουν επιτυχημένα, από το 1908, να εξοντώσουν οι Νεότουρκοι εθνικιστές.    Έτσι η μοναδική ελληνική αστική τάξη που διαμορφώθηκε ιστορικά και είχε χαρακτηριστικά που αντιστοιχούσαν στην ευρωπαϊκή τυπολογία, βρισκόταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και η πολιτική που θα επιλεγεί στις αρχές του 20^ου αι. θα καθοριστούν από τις ενδοοθωμανικές εξελίξεις, την εμφάνιση ενός μιλιταριστικού εξτρεμιστικού τουρκικού εθνικισμού και την ήττα των μεταρρυθμιστικών οθωμανικών δυνάμεων. Η άνοδος στην εξουσία των εκσυγχρονιστικών δυνάμεων που ήταν συσπειρωμένες γύρω από τον Βενιζέλο εγγυόταν εν μέρει τη συμμετοχή του ελληνισμού στις κοσμογονικές αλλαγές που σύντομα επρόκειτο να έρθουν.

Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι μεταπολεμικές διευθετήσεις με τη Μικρασιατική Εκστρατεία υπήρξαν η μοναδική ευκαιρία αναίρεσης της αρχικής γενετικής αντινομίας. Η ενσωμάτωση των περιοχών όπου ζούσε και δρούσε η ακμαία ελληνική αστική τάξη και βρισκόταν στον άξονα Κωσταντινούπολης-Σμύρνης, θα οδηγούσε στην αποκατάσταση μιας φυσιολογικής κοινωνικής δομής στο ελληνικό έθνος-κράτος.

Η αποτυχία του εγχειρήματος, που επί της ουσίας υπονομεύτηκε συνειδητά από τις κυρίαρχες ελίτ του Βασιλείου, σφράγισε αμετάκλητα την μορφή της ελληνικής κοινωνίας.

Διπλωματικό Περισκόπιο

Αλβανία: «Σβήνουν» την ελληνική μειονότητα …..

Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας αποφάσισε την κατάργηση του όρου «εθνικότητα» από τις ληξιαρχικές πράξεις και προσπαθεί να «σβήσει» το ελληνικό στοιχείο.

 Πρώτα ακύρωσε τη συμφωνία για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη στο βόρειο Ιόνιο και την Αδριατική με την Ελλάδα. Τώρα αποφάσισε να καταργήσει τον όρο «εθνικότητα» από τα επίσημα έγγραφα των ληξιαρχείων.

Το Αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο συνεχίζει να κρίνει αρνητικά ό,τι έχει σχέση με την Ελλάδα και τους Έλληνες. Στόχος, πρωτίστως, η ελληνική μειονότητα της Αλβανίας. Η πρόσφατη απόφασή του για την κατάργηση του όρου «εθνικότητα» ήταν σχεδόν αναμενόμενη, αν θυμηθούμε και τα όσα συνέβησαν στην πρόσφατη απογραφή, μέσω της οποίας έγινε προσπάθεια να «μειωθεί» η ελληνική μειονότητα της Αλβανίας.

Η οικονομική κρίση, καθώς και η ουσιαστική υποβάθμιση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επιτρέπει σε εθνικιστικές δυνάμεις στις γειτονικές χώρες να κάνουν και πάλι όνειρα. Φαίνεται αυτό στα Σκόπια, φαίνεται και στην Αλβανία, αν και δυστυχώς στη δεύτερη, η ανθελληνική πολιτική, πρωτίστως η πολιτική σε βάρος της μειονότητας, κλιμακώνεται και έχει σταθερά κρατικά και ημικρατικά χαρακτηριστικά…

Όλο το άρθρο του Σπύρου Σουρμελίδη στα «Επίκαιρα», στο τεύχος 113, που κυκλοφορεί την Πέμπτη, 15 Δεκεμβρίου 2011. 

epikaira gr

ΣΧΕΤΙΚΑ: 

Πλήγμα για την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας

Αποσπάσματα από τον λόγο του Γεωργίου Παπανδρέου στις 18-10-1944 (III. Αἱ κατευθύνσεις τοῦ μέλλοντος – Ἐθνικὴ Ἀποκατάστασις)

ΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΜΩΜΟΓΕΡΙΑ ΞΕΧΥΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ …..

Δήμητρα Κωτούλα 14/12/2011

—

Ένα διαφορετικό από τα καθιερωμένα χριστουγεννιάτικο δρώμενο με τίτλο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ» θα παρουσιαστεί στους δρόμους της Γλυφάδας από τον Δήμο και την Ένωση Ποντίων Γλυφάδας «Η Ρωμανία» με την συμμετοχή των παιδιών του Καλλιτεχνικού Οργανισμού Ποντίων Αθηνών.

Με σημείο εκκίνησης το Δημαρχείο Γλυφάδας, τα παιδιά θα ακολουθήσουν τη διαδρομή των οδών Άλσους – Μεταξά, με τερματισμό τη συμβολή των οδών Λαμπράκη και Μεταξά, ενώ ομάδα του Συλλόγου της Ένωσης Ποντίων Γλυφάδας που θα ακολουθεί, θα προσφέρει στους περαστικούς, παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα ποντιακά εδέσματα και τσίπουρο.

Το χριστουγεννιάτικο δρώμενο θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή στις 18 Δεκεμβρίου 2011 και ώρα 12 το μεσημέρι.

Η ιστορία του ποντιακού δρώμενου
Με ψυχαγωγικό αλλά και κοινωνικό σκοπό, διαδίδοντας το μήνυμα της ομαδικότητας και της συμφιλίωσης, τα ποντιακά μωμογέρια, η πρώτη μορφή θεάτρου που συναντάται στον Πόντο από την αρχαία εποχή, εκτυλίσσονταν κατά την διάρκεια των γιορτινών ημερών στους δρόμους των πόλεων και των χωριών.

Τα μωμογέρια είναι σύνθετη λέξη από το μώμος και το γέρος. Ο μώμος ήταν ο γιος του ύπνου και της νύχτας, προσωποποίηση της κοροϊδίας και της αποδοκιμασίας, ο οποίος αγαπά να πειράζει τους γύρω του.

Ομάδες αποτελούμενες μόνο από άνδρες συμμετείχαν σε αυτό το δρώμενο, το οποίο παρουσιαζόταν καθ’όλη τη διάρκεια των εορτών.

Στην πάροδο των αιώνων, τα μωμογέρια εξελίχθηκαν και ενσωμάτωσαν, ανάλογα με την εποχή, στοιχεία της παράδοσης.

Σήμερα διασώζονται 55 παραλλαγές  του ποντιακού δρώμενου με διαφορετικές ονομασίες και θεματολογία.

Στην σύγχρονη εποχή, τα μωμογέρια παρουσιάζονται  εμπλουτισμένα με αναφορές των σημερινών κοινωνικών προβλημάτων, με κέφι και χιούμορ, αλλά και προβληματισμό, που εξελίσσεται στους δρόμους της πόλης ενσωματώνοντας ακόμη και τους περαστικούς στην αυτοσχέδια θεατρική πλοκή του.

elzoni gr 

Εθνολογία, Λαογραφία και Πολιτισμός (Θέμα 10 & 3)

 

Η αδυναμία του ελληνικού κράτους και η ισχύς του ελληνικού πολιτισμού ……

Γράφει ο Δημήτρης Καρατζίδης*

—

Η Φινλανδία απέκτησε την ανεξαρτησία την 06 Δεκεμβρίου 1917. Την ημέρα αυτή, όπως και κάθε χρόνο, οι Φιλανδοί γιόρτασαν την εθνική τους ανεξαρτησία. Κάθε χρόνο την ημέρα αυτή σημαιοστολίζουν τα δημόσια κτίρια τους, καθώς και τα σπίτια τους. Μάλιστα τα περισσότερα σπίτια έχουν μόνιμο ιστό στον οποίο υψώνουν τη σημαία τους σε όλες τις επίσημες γιορτές τους, και νοιώθουν περήφανοι για αυτό.

Στα σχολεία γίνονται επίσημοι εορτασμοί, όπου στο τέλος όλοι οι μαθητές ψάλουν τον εθνικό τους ύμνο. Επίσης και στις εκκλησίες τους (το 89% βαπτίζονται Λουθηρανοί, ενώ το 1% είναι Ορθόδοξοι) κάνουν δοξολογίες και στο τέλος όλο το εκκλησίασμα ψάλει επίσης τον εθνικό ύμνο.

Ακόμη και στρατιωτική παρέλαση γίνεται, εκ περιτροπής σε μια πόλη. Βέβαια η παρέλαση είναι ανάλογη με το μέγεθος του φιλανδικού στρατού και την μεταδίδει η τηλεόραση σε εθνικό δίκτυο.

Το απόγευμα της ημέρας αυτής λαμβάνει χώρα δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο και στη συνέχεια η βραδιά κλείνει με μια μεγάλη εορταστική εκδήλωση όπου συμμετέχουν όλοι οι επίσημοι προσκεκλημένοι. Στην μεγάλη αυτή εορταστική βραδιά, με την οποία έκλεισε και ο φετινός εορτασμός, και την οποία κάλυπτε η τηλεόραση (με την τηλεθέαση στα ύψη), είχαμε μια ευχάριστη έκπληξη: Ακούσαμε και ελληνική μουσική. Η τραγουδίστρια Arja Saijonmaa μας εξέπληξε όλους ερμηνεύοντας στα φιλανδικά το τραγούδι «Το περιγιάλι το κρυφό» του Μίκη Θεοδωράκη και απέσπασε το θερμότερο χειροκρότημα των παρευρισκομένων (http://areena.yle.fi/player/index.php?clip=1323205735493&language=fi).

Την επόμενη ημέρα οι γείτονές μου στην πόλη του Espoo που μένω, με χαρά με ρώτησαν εάν είχα δει στην τηλεόραση την εκδήλωση, γιατί το ελληνικό τραγούδι τους άρεσε πολύ. Η έκπληξή μου δεν τελείωσε εδώ, καθόσον το μεσημέρι επιστρέφοντας ο γιος μου από το σχολείο με ενημέρωσε ότι η δασκάλα του είχε βάλει ήδη το συγκεκριμένο τραγούδι ως ήχο κλήσης «ring tone» στο τηλέφωνό της.

Αυτό το γεγονός αποτέλεσε όαση σε όσα θλιβερά και ευτράπελα συμβαίνουν εντός των τειχών και που μας στενοχωρούν καθημερινά και φυσικά έχουν γίνει η αιτία να μεταναστεύσω με την οικογένειά μου σε αυτή τη φιλόξενη χώρα. Σε αυτή τη χώρα που μισθώνει ομογενείς Έλληνες δασκάλους όχι μόνο για να διδάξουν στα παιδιά μου τη μητρική τους γλώσσα, αλλά και για να βοηθήσουν όσους Φιλανδούς επιθυμούν να τη μάθουν (υπόψη ότι στη Φινλανδία υπάρχουν 24 σύλλογοι Φινλανδο-Ελληνικής φιλίας με πληθώρα δραστηριοτήτων).

Φυσικά το ελληνικό κράτος δεν δύναται να αποστείλει δάσκαλο από την Ελλάδα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Πρεσβείας μας και του Συνδέσμου Ελλήνων Φινλανδίας.
Εκτιμώ ότι αυτό συμβαίνει γιατί οι ομογενείς δεν ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές, άρα η «επένδυση» θα πάει χαμένη για την κοντόφθαλμη κομματοκρατία των Αθηνών που δυστυχώς δεν ασχολείται με τη διάσωση και διάδοση του πολιτισμού μας.

Όμως κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Ελλάδα εάν το θελήσει μπορεί να γίνει μια «πολιτιστική υπερδύναμη» (όρος του Σάββα Καλεντερίδη), όπως εκτιμώ ότι θα έπρεπε ήδη να είναι. Για τη σημερινή πολιτιστική-πολιτισμική μας αδυναμία, νομίζω ότι είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι. Οι εντός των τειχών γιατί ως ενεργοί πολίτες έχουμε τη δύναμη της ψήφου στα χέρια μας την οποία και σπαταλάμε ασκόπως και οι ομογενείς γιατί δεν κάνουμε όσα θα μπορούσαμε ενωμένοι να κάνουμε.

Είμαστε όλοι μας λοιπόν συνένοχοι στην εν ψυχρώ δολοφονία ενός από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς της ανθρωπότητας.

*Ο ταξ/χος ε.α. Δημήτρης Καρατζίδης είναι Πολιτικός Επιστήμονας και Διεθνολόγος

 

ELZONI GR

Παραμένει το «μπλόκο» στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ …..

Αγγελος Αθανασόπουλος

Η υπουργική σύνοδος της Συμμαχίας επιβεβαίωσε την απόφαση του Βουκουρεστίου

Παρά τις επίμονες προσπάθειες της Τουρκίας κατα τη διάρκεια της συνάντησης των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ να θέσει θέμα αλλαγής των συμφωνηθέντων στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου, η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε το βράδυ της Τετάρτης να αποκρούσει την απόπειρα να τεθεί υπό αμφισβήτηση η κοινή θέση της Συμμαχίας για την ένταξη των Σκοπίων.

Η ελληνική πλευρά εμφανίζεται ιδιαίτερα ικανοποιημένη καθώς όπως εξηγούν διπλωματικές πηγές αυτό που επιτεύχθηκε είναι να καταστεί σαφές ότι η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για το Σκοπιανό δεν μεταβάλει τη θέση ότι χωρίς επίλυση της εκκρεμότητας για την ονομασία δεν μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Μένει ωστόσο να αποδειχθεί πώς θα εξελιχθούν οι επόμενοι μήνες, ιδιαίτερα εφόσον η επιθυμία της Αθήνας να αποδώσουν οι διαπραγματεύσεις υπό τον ΟΗΕ δεν ευδοκιμήσει, κυρίως λόγω της αδιαλλαξίας του Νίκολα Γκρούεφσκι αλλά και ενδεχόμενης κόπωσης των εταίρων μας.

Στο κείμενο του ανακοινωθέντος της υπουργικής Συνόδου, αναφέρεται ότι η Συμμαχία «επαναβεβαιώνει την πολιτική των ανοιχτών θυρών (open door policy) και την ισχυρή δέσμευση για την ευρωατλαντική ολοκλήρωση των υποψηφίων εταίρων μας, σε συμφωνία με προηγούμενες αποφάσεις που ελήφθησαν στις Συνόδους του Βουκουρεστίου, του Στρασβούργου – Κελ και της Λισαβόνας. Οι δημοκρατικές αξίες, η περιφερειακή συνεργασία και οι σχέσεις καλής γειτονίας είναι σημαντικές για τη διαρκή ειρήνη και σταθερότητα. Καλωσορίζουμε την πρόοδο που έχουν πραγματοποιήσει οι υποψήφιες χώρες και τις ενθαρρύνουμε να συνεχίζουν να εφαρμόσουν τις απαραίτητες αποφάσεις και μεταρρυθμίσεις για την προώθηση των ευρωατλαντικών τους φιλοδοξιών».

«Η κοινή θέση του ΝΑΤΟ είναι εξαιρετικά σημαντική, γιατί επιβεβαιώνει τις ομόφωνες αποφάσεις της Συμμαχίας στο Βουκουρέστι, το Στρασβούργο και τη Λισαβόνα» τόνισε μετά την ολοκλήρωση της σχετικής συζήτησης ο υπουργός Εξωτερικών κ. Στ. Δήμας. «Η πόρτα του ΝΑΤΟ παραμένει ανοικτή, όπως και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έλαβε αντίστοιχη απόφαση τη Δεύτερα. Παραμένει ανοικτή, μόλις οι υποψήφιες χώρες εκπληρώσουν τις προϋποθέσεις που έχουν θέσει οι δύο οργανισμοί. Πρόκειται για θετικό μήνυμα και πρέπει να το αξιοποιήσουν. Από αυτές εξαρτάται».

Ο κ. Δήμας σημείωσε τρία σημεία που πρέπει να είναι σαφή σε όλους: Πρώτον, ότι «παραμένουμε προσηλωμένοι σε ταχεία επίλυση του ζητήματος της ονομασίας μέσω διαπραγματεύσεων υπό τον ΟΗΕ». Δεύτερον, ότι «το ζήτημα της ονομασίας δεν πρόκειται να επιλυθεί δια της τεθλασμένης. Είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης και επαναλαμβάνω ότι η Ελλάδα την έχει. Ελπίζω να δείξει την ίδια βούληση και η κυβέρνηση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Και, τρίτον, ότι «θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε με όλες τις δυνάμεις μας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της περιοχής».

TOVIMA GR

2. “Κάντε αυτό που πρέπει και μπαίνετε σε ΝΑΤΟ και ΕΕ”

Σαφές μήνυμα προς τα Σκόπια, με φόντο την πρόσφατη ανακοίνωση του ΝΑΤΟ καθώς και την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης στέλνει η Αθήνα, καθώς η κυβέρνηση διαμηνύει ότι οι πύλες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι ανοικτές, εφόσον η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας τηρήσει τα όσα προβλέπουν οι αποφάσεις των δύο οργανισμών.

“Η κοινή θέση του ΝΑΤΟ είναι εξαιρετικά σημαντική, γιατί επιβεβαιώνει τις ομόφωνες αποφάσεις της Συμμαχίας στο Βουκουρέστι, το Στρασβούργο και τη Λισαβόνα. Η πόρτα του ΝΑΤΟ παραμένει ανοικτή, όπως και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έλαβε αντίστοιχη απόφαση τη Δεύτερα. Παραμένει ανοικτή, μόλις οι υποψήφιες χώρες εκπληρώσουν τις προϋποθέσεις που έχουν θέσει οι δύο οργανισμοί. Πρόκειται για θετικό μήνυμα και πρέπει να το αξιοποιήσουν. Από αυτές εξαρτάται”.

Στη συγκεκριμένη δήλωση προέβη ο υπουργός Εξωτερικών κ. Σταύρος Δήμας, ο οποίος είχε τις προηγούμενες ημέρες επαφές με αρμόδιους αξιωματούχους στις Βρυξέλλες, ενόψει της προετοιμασίας για τη Σύνοδο Κορυφής της 8ης-9ης Δεκεμβρίου.

Ο κ. Δήμας εκτίμησε ότι οι τελευταίες τρεις ημέρες ήταν κρίσιμες για την εξωτερική πολιτική και η Ελλάδα αντιμετώπισε με επιτυχία δύσκολες συνθήκες.

Ο ίδιος έδωσε έμφαση σε τρία σημεία:

1.    Παραμένουμε προσηλωμένοι σε ταχεία επίλυση του ζητήματος της ονομασίας μέσω διαπραγματεύσεων υπό τον ΟΗΕ. Λύση που θα μας επιτρέψει να αξιοποιήσουμε το πλήρες δυναμικό των σχέσεων μας. Λύση που θα δώσει ώθηση στην περιφερειακή συνεργασία και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της περιοχής.

2.    Το ζήτημα της ονομασίας δεν πρόκειται να επιλυθεί δια της τεθλασμένης. Αυτό επιβεβαίωσε και το Διεθνές Δικαστήριο με την απόφασή του, καλώντας τα δύο μέρη να διαπραγματευθούν με καλή πίστη. Είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης και επαναλαμβάνω ότι η Ελλάδα την έχει. Ελπίζω να δείξει την ίδια βούληση και η κυβέρνηση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

3.    Θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε με όλες τις δυνάμεις μας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της περιοχής. Τους επόμενους μήνες θα πάρουμε πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της ελληνικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην προσπάθεια αυτή θέλουμε την ενεργή συμμετοχή όλων των εταίρων μας στα Δυτικά Βαλκάνια.

Διαβάστε εδώ  αναλυτικά το ρεπορτάζ για την πρόσφατη ανακοίνωση του ΝΑΤΟ και εδώ  το ρεπορτάζ για την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης.
PROTOTHEMA GR

ΣΧΕΤΙΚΑ:

1.»Προστάτης» των Σκοπίων η Τουρκία

2. Ενδιάμεση Συμφωνία – Χρονικό – Χάγη

3. Χάγη πριν και μετά

Πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας ……

Το «μαύρο» «άσπρο» προσπάθησε να παρουσιάσει στον τομέα του ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κατά τη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό

Κυνική πρόκληση προς τους σκληρά εργαζόμενους επιστήμονες, εργατοτεχνίτες, όλους τους εργαζόμενους της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, αλλά και τους ανθρώπους που παλεύουν να δημιουργήσουν καλλιτεχνικό έργο σήμερα, αποτελεί η ομιλία του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού, Π. Γερουλάνου, χτες στη βουλή, κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό.

Μόλις μία μέρα μετά τη συνέντευξη Τύπου του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων για τη συνειδητή «αποψίλωση» της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας από το κράτος και με εργαλείο την «εφεδρεία», καθώς και για τα επικίνδυνα αποτελέσματα που θα έχει αυτή η διαδικασία για την προστασία και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς, ο υπουργός, σα να μη συμβαίνει τίποτα, έκανε λόγο για… «επένδυση στην ποιότητα», «αξιοποίηση όσων έχουμε με τον καλύτερο τρόπο», «ανάδειξη νέων συγκριτικών πλεονεκτημάτων για τη χώρα μας»!

Και επειδή δεν μπορούσε να βρει και κάτι που να τεκμηριώνει όλα αυτά, «επιστράτευσε», για πολλοστή φορά, τα αρχαιολογικά έργα του ΕΣΠΑ, «ξεχνώντας» φυσικά να πει ότι: 1) Ουσιαστικά είναι και τα μόνα που «κουτσο»γίνονται αυτή τη στιγμή στο ΥΠΠΟΤ, αφού ο κρατικός προϋπολογισμός για τον Πολιτισμό εξακολουθεί να αποτελεί «ανέκδοτο». 2) Οτι ακόμη και στα έργα ΕΣΠΑ η απληρωσιά των εργαζομένων είναι «καθεστώς». 3) Οτι ακόμη και αυτά τα έργα γίνονται από εκτάκτους-εργασιακούς «ομήρους» και από μονίμους-«λάστιχο» εργαζόμενους λόγω τραγικών ελλείψεων. 4) Οτι ακόμη και αυτά τα έργα κινδυνεύουν να σταματήσουν λόγω της «εφεδρείας» που θα εκδιώξει ακόμη περισσότερο και χρήσιμο κόσμο από την Υπηρεσία.

Εφτασε στο σημείο να χρησιμοποιήσει προπαγανδιστικά και φορείς όπως η Λυρική Σκηνή για να πει ότι οι κρατικοί πολιτιστικοί φορείς …«ξαναβρίσκουν το βηματισμό τους», προσπερνώντας τις εκατοντάδες απολύσεις και τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση του προσωπικού της ΕΛΣ, τις μεγάλες περικοπές σε μισθούς και προϋπολογισμό για καλλιτεχνικό έργο, το κλείσιμο της δεύτερης σκηνής («Ακροπόλ»).

Αναφέρθηκε και στις κρατικές σκηνές, λέγοντας ότι είχαν «μείωση κατά 30% των δαπανών και παράλληλη αύξηση 30% των εσόδων τους». Την ίδια στιγμή, το Κρατικό Θέατρο Β. Ελλάδας αύξησε το χρέος του προς τρίτους στα 4 εκατ., κόπηκαν τρεις παραγωγές του και οι εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν τρεις μήνες!

Προανήγγειλε ακόμη μεγαλύτερη εμπλοκή της περιφερειακής διοίκησης στον πολιτιστικό τομέα (σ.σ. θυμίζουμε ότι με τον «Καλλικράτη» «χρεώνεται» η Περιφέρεια τη «σύνδεση» της «αγοράς» με τον Πολιτισμό), λέγοντας ότι «επεξεργαζόμαστε ένα πλαίσιο κανόνων συνεργασίας κεντρικής διοίκησης και περιφέρειας για θέματα Πολιτισμού, που θα συμπεριληφθεί στο νομοσχέδιό μας για τον Σύγχρονο Πολιτισμό». Το επόμενο χρονικό διάστημα θα έρθει ακόμη ένα νομοσχέδιο για τον Πολιτισμό («προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα νέο θεσμικό πλαίσιο για την υλοποίηση και χάραξη πολιτικής για τη σύγχρονη δημιουργία στη χώρα μας και να φέρουμε ένα νέο πλαίσιο για τα πνευματικά δικαιώματα») και άλλα δύο για τον Αθλητισμό και τον Τουρισμό.

  rizospastis  gr

 

Πολιτιστική Κληρονομιά (άρθρο 7)

Ο Νίμιτς επιστρέφει με νέα διαπραγματευτική πρωτοβουλία …..

ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

«Ευκαιρία» για λύση στο Σκοπιανό βλέπει ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ

Ετοιμος να αναλάβει νέα διαπραγματευτική πρωτοβουλία για την επίλυση του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων είναι διατεθειμένος να αναλάβει ο Μάθιου Νίμιτς. Ο ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών, με ανακοίνωσή του, αναφέρει ότι βρίσκεται σε τακτική επαφή με τις δύο κυβερνήσεις και τις κάλεσε να θεωρήσουν την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ως «μία ευκαιρία» να σκεφτούν εποικοδομητικά για τις αμοιβαίες σχέσεις τους και να εξετάσουν μία νέα πρωτοβουλία για να φθάσουν σε λύση του προβλήματος.

Ο κ. Νίμιτς ζήτησε να υπάρξει μία συμπεριφορά που να κοιτά μπροστά και να δώσουν έμφαση σε λύσεις και όχι στις διαφορές τους. «Ενημέρωσα τα δύο μέρη ότι είμαι έτοιμος να εργαστώ μαζί τους στην πρώτη ευκαιρία και να συστήσω την εντατικοποίηση των προσπαθειών για την εξεύρεση μόνιμης λύσης» καταλήγει ο κ. Νίμιτς. 

tovima gr 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ:

Η πΓΔΜ θα κληθεί στο ΝΑΤΟ όταν λυθεί το θέμα του ονόματος

ΥΠΕΞ: Δεν παρακάμπτει τον ΟΗΕ η απόφαση της Χάγης

Δήλωση Παπαδήμου για την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης

Τα σημαντικότερα σημεία της Απόφασης του Δικαστηρίου της Χάγης

ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ

Αντιδράσεις της ΠΓΔΜ στην απόφαση της Χάγης

Χάγη : το Άρθρο 11, παρ. 1 αφορά μία στενότερη ερμηνεία 
Απέρριψε η Χάγη το κεντρικό αίτημα των Σκοπίων

Καταδίκη της Ελλάδας για παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας
Περιμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης – Ενδιάμεση Συμφωνία – Άρθρο 11
Η καταδίκη θα αφορά στις πολιτικές δηλώσεις που έγιναν από ελληνικής πλευράς και όχι για την κίνηση του βέτο
Ενα διά παραλείψεως έγκλημα στο μέτωπο του Μακεδονικού
Ράπισμα για την Ελλάδα η απόφαση της Χάγης???   
Περιμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης 
Ενδιάμεση Συμφωνία & Χρονικό – Χάγη 
Αρχικά ΜΚ – αμέλεια τελωνείων? 
Paltalk com : Μαυσωλείο Παρακμής 
Απορρίπτουμε τη λεγόμενη σύνθετη ονομασία

ΣΧΕΤΙΚΑ (FYROM SITES): 

Иванов: Грција да ја почитува Одлуката на Судот во Хаг и Времената спогодба (Сител)

Груевски: Пресудата дава позитивен импулс за надминување на спорот за името (Сител)

Историска победа за PJRM во Хаг (Сител)

Судот пресуди дека Грција ја прекршила Времената спогодба (Утрински весник)

Хаг: PJRM не ја прекрши спогодбата со именувањето на аеродромот (Курир)

Пресуда: Грција ја прекршила привремената спогодба (time)

Хаг се прогласи за надлежен да донесе пресуда во спорот PJRM против Грција (Канал5)

Саваидес: Целта на тужбата беше да се избегнат преговорите за името во ОН (Утрински весник)

Нимиц: Одлуката од Хаг да се гледа како можност за интензивирање на преговорите за конечно решение на спорот! (Канал5)