Η χώρα που έχασε το Υπερεγώ της ………

Γράφει ο Απόστολος Δοξιάδης

Για να καταλάβουν την κοινωνία, οι αρχαίοι συχνά τη συνέκριναν με τον ανθρώπινο οργανισμό. Μου έρχεται στον νου η σκηνή στον βίο του Κοριολανού, του Πλουτάρχου, όπου ο Μενένιος Αγρίππας λέει στους πολίτες που διαμαρτύρονταν για τα προνόμια της συγκλήτου ετούτη την παραβολή: “Κάποτε τα όργανα του σώματος επαναστάτησαν κατά του στομαχιού, κατηγορώντας το ότι τεμπελιάζει, ενώ τα υπόλοιπα εργάζονται να το θρέφουν. Μα το στομάχι γέλασε με την αφέλειά τους, και εξήγησε ότι την τροφή την παίρνει μονάχα για να τη μοιράσει δίκαια στα υπόλοιπα όργανα”. Κατά συνέπεια, καταλήγει ο Αγρίππας, οι συγκλητικοί αδίκως κατηγορούνται ότι δεν παράγουν τίποτε. Εργο τους, όπως του στομαχιού, είναι να φροντίζουν να λειτουργεί εύρυθμα η υπόλοιπη κοινωνία.

Θα ήθελα να τολμήσω κι εγώ μια παρόμοια αναλογία, όχι όμως για να υποστηρίξω τους δικούς μας συγκλητικούς, τους βουλευτές, μα για να καταλάβω την κατάστασή μας γενικότερα. Αντί, όμως, για όργανα σωματικά διαλέγω τα ψυχικά, βάσει του γνωστού διαχωρισμού του Φρόιντ, της ψυχικής λειτουργίας σε τρία μέρη. Βάσει αυτού, απλουστεύοντας κάπως, το πρώτο, που αποδίδεται ελληνικά ως “Αυτό” (το λατινικό id) είναι περίπου ισοδύναμο με τις ενορμήσεις, τα βιολογικά κυρίως ένστικτα· το δεύτερο, το Εγώ, είναι η λειτουργία που αντιμετωπίζει τις απαιτήσεις της πραγματικότητας, ασκώντας προς τούτο και τον απαραίτητο έλεγχο στο “Αυτό”. Τούτο όμως γίνεται σύμφωνα και με την τρίτη λειτουργία, το Υπερεγώ, που είναι, ας πούμε, ο “εσωτερικευμένος γονέας”, δηλαδή οι κανόνες που αφομοιώνει μεγαλώνοντας ο άνθρωπος -κάποτε το λέγαν “φωνή της συνείδησης”- που διαμορφώνονται με τη σειρά τους από την κοινωνία. Σε τούτο το μοντέλο ψυχικής λειτουργίας, το Εγώ συνταιριάζει τις συχνά αντιθετικές απαιτήσεις που θέτουν Aυτό και Υπερεγώ, το πρώτο των ενστίκτων, που σαν μικρά παιδιά όλο φωνάζουν “θέλω”, το άλλο των εντολών που πιέζουν με τα “πρέπει” τους. Οπότε, για να ζει ο άνθρωπος ζωή ισορροπημένη, χωρίς να τον κυβερνούν τόσο τα ένστικτα που να καταλήγει στη φυλακή ή σε άλλης λογής αυτοκαταστροφή, αλλά ούτε και τόσο να τα καταπνίγει ώστε ο βίος να καταντά ανούσιος, μηχανικός, σκέτη υποταγή στις κοινωνικές επιταγές, πρέπει το Εγώ να κάνει καλά τη δουλειά του.

Αντιστοιχώντας την ψυχή με την κοινωνία, το Αυτό είναι οι επιθυμίες των πολιτών, ατόμων ή ομάδων, ενώ κυβέρνηση και κράτος είναι το Εγώ, που πρέπει να ικανοποιεί τις δίκαιες επιθυμίες αλλά να ελέγχει όσες είναι εις βάρος του συνόλου. Ετσι, οφείλει να παρέχει δημόσια εκπαίδευση και υγεία, που ζητούν τα καλά “θέλω”, αλλά και αστυνομία και δικαστήρια, ώστε τα αρνητικά να μη δυναστεύουν τους υπόλοιπους. Με αυτή την αντιστοίχιση, το Υπερεγώ είναι το Σύνταγμα κι οι νόμοι, αλλά κυριότερα ακόμη οι κοινωνικές αρχές που τα στηρίζουν, θρησκευτικές, ηθικές ή εθιμικές. Γιατί το Υπερεγώ δεν είναι μόνο μπαμπούλας, να απαγορεύει, αλλά και φορέας αξιών. Δεν είναι ανιστορικό ή παράλογο, μα συσσωρεύει όλα όσα συγκροτούν τον πολιτισμό.

Εφαρμοσμένη στα δικά μας, αυτή η αναλογία ψυχής-κοινωνίας μοιάζει αρχικά να οδηγεί στο συμπέρασμα πως στη σημερινή ελληνική κοινωνία πάσχει το Εγώ, δηλαδή κυβέρνηση και κράτος που δε θέλουν ή δεν μπορούν (μάλλον και τα δύο) να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό όμως, ενώ ισχύει μερικά, δεν αποδίδει το βαθύτερο πρόβλημα, αφού δυστυχώς πάσχουμε πλέον από παθολογία πολύ σοβαρότερη, του Υπερεγώ. Φυσικά, το ότι μας κυβέρνησαν χρόνια κυβερνήσεις λαϊκίστικες, χωρίς αρχές, είναι βασική αιτία της νόσου. Οντας το Υπερεγώ “εσωτερικευμένος γονέας”, η παρατεταμένη έλλειψη σωστής εξουσίας όχι απλώς δεν χτίζει εσωτερικό γονεϊκό πρότυπο, μα διαλύει σταδιακά και κάθε ίχνος παλαιού. Ετσι, με κύριους αυτουργούς κόμματα και κυβερνήσεις, τις τελευταίες δεκαετίες έσβησε στην Ελλάδα κάθε κοινωνική αρχή παραπλήσια με όσες διδάσκουν οι καλοί γονείς στα παιδιά τους, αρχές που μας γλυκαίνουν την ψυχή με νοσταλγία όταν τις βλέπουμε να ξεδιπλώνονται στις παλιές ελληνικές ταινίες: η ηθική, η ευθύνη, ο αυτοέλεγχος, το μέτρο, η ευπρέπεια, ο σεβασμός στους άλλους. Πάνε αυτά, μπήκαν στο “χρονοντούλαπο της Ιστορίας”.

Τώρα η Ελλάδα είναι άλλο πράμα, η χώρα που την κυβερνά του καθενός το “θέλω”, χωρίς αντίσταση από κανένα κοινό “πρέπει”, η κοινωνία που τη δυναστεύουν ανεξέλεγκτα κι ατιμώρητα του καθενός τα γούστα: των άτιμων υπουργών και των ανήθικων επιχειρηματιών που ληστεύουν το Δημόσιο, των πρυτάνεων που δηλώνουν ότι δε θα σεβαστούν τους νόμους, των μπαχαλάκηδων που καίνε κτίρια και ανθρώπους, των ταξιτζήδων που κλείνουν αεροδρόμια, των ΠΑΜΕτζήδων που κλείνουν λιμάνια, των φοιτητοπατέρων που κλείνουν πανεπιστήμια, των περιθωριακών που κλείνουν την πλατεία Συντάγματος. Και κανένα κράτος/Εγώ δεν μπορεί -και να ήθελε, που δε θέλει- να αντισταθεί στον ανεξέλεγκτο χείμαρρο των καταστροφικών βουλήσεων, γιατί απλούστατα δεν έχει πουθενά να πατήσει, καμιά πίστη για να στηρίξει τον λόγο και την πράξη του, καμία αρχή ζωής που να τη σεβόμαστε όλοι, κανένα ίχνος συνείδησης που να αντιπροσωπεύει κοινά “πρέπει”, όχι μονάχα σαν κανόνες καταπιεστικούς, μα σαν στοιχεία πολιτισμού, παράδοσης, Ιστορίας – εν τέλει σαν στοιχεία ανθρωπιάς και αρχοντιάς.

Ετσι μου φαντάζει εμένα σήμερα η Ελλάδα του 2011, μια παγκόσμια πρωτοτυπία: είμαστε η χώρα που έχασε το Υπερεγώ της.

Δημοσιεύθηκε στην “Καθημερινή”, 31.7.2011

Δημοσίευση: 10.8.2011 στο POSTNEWS

*Ο Απόστολος Δοξιάδης σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Γυρίζοντας στην Ελλάδα, σκηνοθέτησε για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το βιβλίο του «Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ» έχει εκδοθεί σε τριάντα γλώσσες, σε πολλές από τις οποίες έχει γίνει μπεστ-σέλερ. Τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με τη δουλειά του στο Logicomix, ο Απόστολος Δοξιάδης γράφει και κάνει διαλέξεις για τη σχέση μεταξύ των μαθηματικών και της αφήγησης, καθώς και τη θεωρία της αφηγηματικής γνώσης.

Το έθνος είναι δημιούργημα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης, για να δημιουργηθεί απαιτείται εδαφική επικράτεια, της οποίας οι φυσικοί πόροι είναι ο πρωτογενής κοινός πλούτος όλων των μελών του έθνους …….

Το έθνος είναι δημιούργημα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης. Η επιστήμη, μας έχει εξηγήσει ορισμένα ζητήματα σχετικά με την δημιουργία του έθνους. Το έθνος προέρχεται από την (πολλών μορφών) αρχέγονη πολυπληθή οικογένεια της άγριας κατάστασης, από την οποία προέρχεται το γένος, από το οποίο προέρχεται η φυλή (η ορδή όπως την λένε ορισμένοι ανθρωπολόγοι), από την οποία προέρχονται οι ομο-φυλίες, από τις οποίες προέρχεται το έθνος.

Το έθνος ΔΕΝ μπορεί να δημιουργηθεί τεχνητά. Τουλάχιστον χωρίς μια προϋπάρχουσα μαγιά πάνω στην οποία θα ενσωματωθούν άτομα-μέλη-ομάδες από άλλα έθνη και θα αφομοιώσουν τον χαρακτήρα του νέου τους έθνους.

Ο δυτικός πολιτισμός συνάντησε πολλά τέτοια προϋπάρχοντα “φυσικά” (λολ) έθνη -όπου κι αν πήγε προς αναζήτηση και κλοπή φυσικών πόρων- όπως στην βόρεια και νότια Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία και στην Αυστραλία. Τα οποία έθνη φυσικά και δεν ήταν τεχνητά δημιουργήματα κανενός.

[Πόσο αποτελεσμα τεχνητής επιβολης μπορεί να είναι τα κοινά εθνικά χαρακτηριστικά, της ομο-φυλίας των ινδιάνων Σιου (Sioux) για παράδειγμα; Ο ευρωπαίος όταν πήγε στην βόρεια αμερική βρήκε την ομο-φυλία αυτή χωρισμένη σε επιμέρους φυλές όπως οι Oglala και οι Lakota κλπ κλπ. Και όλοι, παρά και τις συγκρούσεις που κατά καιρούς είχαν μεταξύ τους για κυνηγότοπους κλπ, γνώριζαν και είχαν συνείδηση πως αποτελούσαν τμήμα ενός ενιαίου έθνους. Είχαν συνείδηση πως έχουν δηλαδή μια κοινή ταυτότητα έναντι άλλων παρόμοιων ομο-φυλιών. Που είναι το τεχνητό εδώ; ]

Για να δημιουργηθεί το έθνος, και ΟΛΑ τα προηγούμενα, απαιτείται μία σημαντική παράμετρος: το έδαφος. Ο τόπος. Δηλαδή η εδαφική επικράτεια. Την οποία εδαφική επικράτεια το έθνος (και όλοι οι πρόγονοί του, όπως ομο-φυλία, φυλή, γένος, αρχέγονη και πολυπληθής οικογένεια της άγριας κατάστασης) διεκδικεί και ζηλότυπα επιτηρεί, έναντι των άλλων εθνών, που ενδεχομένως την επιβουλεύονται.

Και ο λόγος για αυτή την ζηλότυπη επιτήρηση και διεκδίκηση της εδαφικής επικράτειας του έθνους, είναι απλός. Από τους φυσικούς πόρους του εδάφους που κατέχει το έθνος, οτι υπάρχει πάνω και κάτω από αυτό το έδαφος δηλαδή, και με την απαιτούμενη ανθρώπινη εργασία φυσικά, ακόμη κι αν πρόκειται απλώς για ΤΡΟΦΟ-ΣΥΛΛΟΓΗ, ζει και τρέφεται ΠΡΩΤΟΓΕΝΩΣ το έθνος (και όλοι οι πρόγονοί του). Γι’ αυτό και το εθνος (και όλοι οι πρόγονοί του, μέχρι και η πολυπληθής κοινοκτημονική αρχέγονη οικογένεια των σπηλαίων), υπερασπίζεται τα εδάφη του. Στρατιωτικά. Οπως ακριβώς κάνουν και πολλά πολλά πολλά άλλα θηλαστικά. Στην γη και την θάλασσα.

Το έθνος δημιουργείται λοιπόν μέσα στα όρια μιας εδαφικής επικράτειας. Ορος απαραίτητος. Ακόμη και για νομαδικά-ποιμενικά έθνη. Την εδαφική επικράτεια αυτή την ονομάζει πατρίδα. Το έθνος καλεί τον τόπο του πατρίδα. Πατρίδα σημαίνει άνθρωποι που γεννιούνται και κατοικούν σε έναν τόπο. Εθνος και πατρίδα σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κάθε μέλος ενός έθνους θεωρεί πως έχει ΜΙΑ μετοχή στον κοινό πλούτο αυτής της εδαφικής επικράτειας-πατρίδας. Δηλαδή στον σχηματισμό του έθνους συμβάλλουν και σοβαρώτατοι, μα ΣΟΒΑΡΩΤΑΤΟΙ, οικονομικοί λόγοι.

Υπάρχουν ή υπήρξαν έθνη χωρίς πατρίδα, δηλαδή χωρίς εθνική επικράτεια. Είναι όμως ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να συντηρηθεί η ύπαρξη ενός έθνους, χωρίς αυτό το έθνος να έχει πατρίδα. Δηλαδή εδαφική επικράτεια. Δηλαδή κοινούς φυσικούς πόρους. Η εστία του έθνους είναι το έδαφος, ο τόπος του, και οι φυσικοί πόροι που παρέχει αυτό το έδαφος.

Ο άνθρωπος όμως είναι ο απόλυτος φυσικός οικονομικός πόρος, χωρίς την εργασία του οποίου τίποτε δεν θα αποκτούσε ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ αξία. Εθνική εδαφική επικράτεια και άνθρωποι με ικανότητα προς εργασία-μέλη αυτού του έθνους, (δηλαδή άνθρωποι με την εργασία των οποίων και ΜΟΝΟ μπορεί να αποκτήσουν οι φυσικοί πόροι που κατέχει αυτό το έθνος κάποια ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ αξία), είναι αξεδιάλεχτα στοιχεία.

Ετσι ένα έθνος που επιβουλεύεται τον φυσικό (ή και άλλο) πλούτο ενός άλλου έθνους επιτίθεται σε αυτό το έθνος στρατιωτικά, στερεί την ελευθερία από τα μέλη του υπόδουλου έθνους και εκμεταλλεύεται τους φυσικούς (ή άλλους) πόρους του, με πειθαναγκασμό των υποδούλων. (Στις μέρες μας βλέπουμε παραλλαγές αυτού του σεναρίου χωρίς στρατιωτικά μέσα).

Δηλαδή η έννοια της συλλογικής ελευθερίας (και μαζί και της ατομικής) είναι ΠΟΛΥ ΣΤΕΝΑ δεμένη με το έθνος αλλά και με την εδαφική επικράτεια. Το έθνος είναι ο πάροχος του αιτήματος της ελευθερίας. Συλλογικής και κατ’ επέκτασιν ατομικής.

Φυσικά μέσα σε ένα έθνος, και εξαιτίας της άνισης κατανομής της πολιτικής ισχύος μεταξύ των μελών του, δημιουργήθηκε, ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ νωρίς, από την εποχή των οικογενειών των σπηλαίων ακόμη, μια πολιτική και εξουσιαστική ελίτ. Που απαίτησε μεγαλύτερο μέρος από τον παραγόμενο (συλλεγόμενο κλπ) πλούτο και τους φυσικούς πόρους της ελεγχόμενης εδαφικής επικράτειας. Και το κατάφερε κιόλας τελικά αυτό, κάνοντας χρήση της αυξημένης πολιτικής ισχύος που διέθετε. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε μια οικονομική και ταξική διαστρωμάτωση μέσα στο ίδιο το έθνος. Μια οικονομική ανισότητα.

Δηλαδή μια ολιγομελής ομάδα (ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ), λόγω του οτι είχε την πολιτική εξουσία να το κάνει, απαίτησε (νομοθέτησε, όρισε κλπ) διεκδίκησε και πήρε, πολύ περισσότερο από τον κοινό (παραγόμενο ή υπάρχοντα) πλούτο από ότι τα υπόλοιπα μέλη του έθνους. Η ομάδα αυτή ήταν και παρέμεινε ολιγομελής από την αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Γι’ αυτό και πάντα μιλάμε για πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.

[Το παράλληλο συμπέρασμα εδώ είναι πως είναι η πολιτική ανισότητα που οδηγεί στην οικονομιή ανισότητα και ΟΧΙ το αντίθετο.]

Οπως κάθε εξουσιαστική ομάδα αποκτάει δεσμούς και ΚΟΙΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και με τις “αντίπαλες” εξουσιαστικές ομάδες, έναντι του πλήθους των πολλών που όλες αυτές οι αντίπαλες εξουσιαστικές ομάδες αγωνίζονται μεταξύ τους να εξουσιάσουν, έτσι και οι πολιτικές και οικονομικές ολιγαρχίες που άρχουν στα διάφορα έθνη, παρά την αντιπαλότητά τους, συνεργάζονται μια χαρά όταν η συνεργασία αυτή ωφελεί τα κοινά συμφέροντα που έχουν ως δι-εθνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.

Οι πολλοί και αδικημένοι της μοιρασιάς ενός έθνους, που συνήθως ονομάζουμε “ο λαός”, θεωρούν πως λόγω πλήθους ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ. Μια και οι οικονομικές και πολιτικες ολιγαρχίες είναι πάντα ένα πάρα πολύ μικρό κλάσμα, μα ΕΝΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΚΛΑΣΜΑ, του ίδιου εθνικού συνόλου. Δηλαδή ο απλός λαϊκός άνθρωπος θεωρεί πως το έθνος είναι αυτός και οι όμοιοί του. Και για τον απλό λαϊκό άνθρωπο, στον σύγχρονο κόσμο, είναι πολυ δυσδιάκριτη η διαφορά μεταξύ λαού και έθνους. Και ίσως έχει και δίκιο. Διότι, και παρά την ύπαρξη πολιτικών και οικονομικών ολιγαρχιών και ταξικών διαστρωματώσεων, το έθνος και ο λαός σχεδόν ταυτίζονται.

Ο λαός θεωρεί την απληστία της ολιγαρχίας που άρχει στο έθνος του πολιτικά και οικονομικά, ως ένδειξη “ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ” του ίδιου του λαού, τον οποίο λαό ουσιαστικά ταυτίζει με το έθνος. Και έτσι θεωρεί πολλές από τις πράξεις αυτής της ολιγαρχίας ως ΕΘΝΟ-ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ. Πράξεις που προδίδουν ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΣΤΗΝ ΟΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ. Ιδίως πράξεις αυτής της εθνικής ολιγαρχίας που παραδίνουν τμήματα του κοινού φυσικού (ή και μη φυσικού) πλούτου του έθνους, σε ξένες εθνικές ολιγαρχίες, ή δέχονται να τον μοιραστούν με εκείνες. Πάντα εις βάρος των πολλών ενός έθνους. Δηλαδή του λαού.

Τα κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά που μοιράζονται τα μέλη ενός έθνους, όπως γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα, τέχνη και παράδοση, καθώς επίσης και η κοινή ιστορική μνήμη, αλλά ακόμη και η ιδέα πως όλα τα μέλη του έθνους κατέχουν τον φυσικό πλούτο της εθνικής επικράτειας από κοινού, γεννούν την έννοια της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.

Εθνική συνείδηση είναι η ιδέα που έχει κάποιος πως ανήκει σε αυτό το εθνικό σύνολο και όχι σε εκείνο. Δηλαδή πως έχει αυτή την εθνική ταυτότητα και όχι κάποια άλλη. Και με δεδομένο το ότι ο λαός ταυτίζει το έθνος με τον λαό από τη μια, και από την άλλη γνωρίζει πως η ολιγαρχία που συνήθως τον κυβερνάει είναι πάντα έτοιμη να τον “προδώσει”, δεν είναι υπερβολικό να ισχυριστούμε πως η εθνική συνείδηση είναι το πρώτο σκαλί της ταξικής συνείδησης. Της συνείδησης δηλαδή που έχουν οι πολλοί, ο λαός, πως υφίστανται, μέσα στο ίδιο τους το έθνος, την οικονομική ανισότητα που έχουν επιβάλλει με πολιτικό τρόπο οι ολίγοι που άρχουν στο εθνικό σύνολο.

Εν ολίγοις το έθνος-πατρίδα-κλπ είναι η επιβίωση ως τις μέρες μας, με όλες τις ενδιάμεσες αλλαγές, εκείνης της αρχέγονης πολυπληθούς οικογένειας. Το έθνος μπορεί να νοηθεί ως μια διευρυμένη οικογένεια.

Το έθνος υπάρχει ως ιστορικό και κοινωνικό φαινόμενο ανεξάρτητα από την θέληση του καθενός από εμάς. Και η τυχόν εξαφάνισή του, αν συμβεί ποτέ, θα είναι πάλι αποτέλεσμα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης.

Ως φυσικό φαινόμενο το έθνος είναι μεγαλύτερο, δηλαδή υπερβαίνει, τις πολιτικές ή οικονομικές προσδοκίες και επιθυμίες οποιασδήποτε κοινωνικής δύναμης. Από μόνο του, και όπως κάθε άλλο φυσικό φαινόμενο, σαν την βροχή και το χιόνι, δεν διαθέτει χαρακτήρα προοδευτικό ή συντηρητικό. Απλώς είναι. Υπάρχει και συμβαίνει και κινείται ιστορικά. Οι χαρακτηρισμοί της έννοιας του έθνους ως προοδευτικό ή συντηρητικό έχουν την ίδια πολιτική αξία ή πολιτική βαρύτητα με τις ποιητικές εκφράσεις “το κρύο φεγγάρι” και “το άγριο βουνό”.

Το έθνος ΔΕΝ έχει λοιπόν προοδευτικό ή συντηρητικό χαρακτήρα. Τέτοιος χαρακτήρας δίνεται στο έθνος είτε από άγνοια, είτε από κάποιον πολιτικό υπολογισμό. Είναι άλλο πράγμα το έθνος αυτό καθαυτό και άλλο πράγμα η πολιτική χρήση της έννοιας του έθνους, που βλέπουμε να γίνεται.

Μάλιστα, θα τολμούσαμε να πούμε πως η ιστορία επιφύλαξε στις μέρες μια έκπληξη. Εδωσε στο έθνος έναν “προοδευτικό” χαρακτήρα (λολ). Διότι το έθνος στέκεται εμπόδιο στα σχέδια της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής επικράτησης, που εδώ και περίπου 40 χρόνια, η διεθνής οικονομική και πολιτική ολιγαρχία επιχειρεί.

Ακόμη και ένας επιπόλαιος αναγνώστης της ιστορίας έχει αντιληφθεί πως όσοι προσπάθησαν την παγκόσμια κυριαρχία με στρατιωτικά μέσα, απέτυχαν λόγω της ύπαρξης του έθνους και του αιτήματος της συλλογικής ελευθερίας και αυτονομίας που το έθνος συνεπάγεται. Ολοι οι “μεγάλοι” κατακτητές και οι αυτοκρατορίες (μια αυτοκρατορία είναι “χωνευτήρι” εθνών) που δημιούργησαν, φαίνεται να έχασαν την τελική μάχη από την αναμέτρηση με το έθνος, που επιμένει να επιζεί και να θέτει το θέμα της συλλογικής του ελευθερίας και αυτονόμησης-αυτοτέλειας.

Ετσι και για τον λόγο αυτό, δημιουργήθηκε η εξουσιαστική πολιτική ιδέα της κατάργησης του έθνους, και ως τέτοια ιδέα κυρίως αυτή την επιδίωξη της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας εξυπηρετεί.

Η σύγχρονη και παγκόσμια υπερεθνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δηλαδή, γνωρίζοντας τα παραπάνω, επιχειρεί να υπονομεύσει την έννοια των ξεχωριστών εθνών και να δημιουργήσει στην θέση τους, με όπλο τον πολιτισμό και την οικονομία, ένα ενιαίο έθνος, στο οποίο ελπίζει πως θα κυριαρχήσει τελικά, πολιτικά και οικονομικά, με τα “ειρηνικά” εξουσιαστικά μέσα που διαθέτει. Και όχι με στρατιωτική κυριαρχία που αποδείχτηκε ιστορικά ατελέσφορη στον μεγάλο σκοπό της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας.

Ο απλός άνθρωπος, αυτός που έντιμα εννοεί πως “αγαπάει την πατρίδα του και τον τόπο του”, -με αυτά τα απλά λόγια εκφράζει τα κοινά οικονομικά συμφέροντα που τον δένουν με τους ομοίους του, με την επιβίωση των οποίων συνδέει και την δική του επιβίωση-, αριστερός ή δεξιός, σπάνια πληροφορήθηκε την απλή αλήθεια που συνιστά το έθνος ιστορικά και κοινωνικά.

Οι δεξιές ολιγαρχίες που συνήθως κυβερνάνε με ψευδεπίγραφα “δημοκρατικά” πολιτεύματα, τους λαούς της δύσης, μυθολογούν το έθνος, τα σύμβολα και την ιστορία του, τα ιστορικά γεγονότα και τα ιστορικά πρόσωπα, μόνο και μόνο για να κρύψουν πως χρησιμοποιούν την έννοια του έθνους πολιτικά για ίδιο οικονομικό όφελος, είτε στέλνοντας τον λαό σε πολέμους που εξυπηρετούν τα ολιγαρχικά συμφέροντα, είτε προβάλλοντας εθνικούς λόγους για να συνεχίζουν την καταλήστευση και την εκμετάλλευση του λαού, εξιδανικεύοντας και κολακεύοντας το έθνος, ώστε με την φουσκωμένη εθνική υπερηφάνια να περάσουν τους δόλιους σκοπούς τους.

Οι αριστερές ολιγαρχίες έφτασαν, άλλες από αντίθεση ή στενοκεφαλιά και άλλες για άγνωστους λόγους, στο αντίθετο άκρο, δαιμονοποίησαν το έθνος, το κακολόγησαν (“δέρνουν την θάλασσα”, φυσικά), το δυσφήμησαν, το συνδύασαν με εθνικιστικές ακρότητες, ρατσισμούς και φασισμούς και κατέστησαν στον πολιτικό τους περίγυρο κάθε αναφορά στο έθνος συνώνυμη με τα χειρότερα κακά που είδε ποτέ η ανθρωπότητα. Οι αριστερές ολιγαρχίες αυτές προώθησαν και την αντιφατική ιδέα πως μπορεί κάποιος να είναι δι-εθνιστής χωρίς να αποδέχεται πως και ο ίδιος ανήκει σε κάποιο έθνος. Προώθησαν την πολύ πολύ εσφαλμένη και επικίνδυνη ιδέα πως διεθνισμός και έθνος είναι σε ευθεία αντίθεση. Και φυσικά παραβλέπουν το γεγονός πως η άγρια ταξική οικονομική σύγκρουση συμβαίνει ΚΥΡΙΩΣ μέσα σε εθνικό πλαίσιο. Και πως κατακτήσεις ενός εθνικού εργατικού κινήματος ΔΕΝ μεταφέρονται αυτόματα στα διπλανά και γειτονικά εθνικά εργατικά κινήματα.

Ας ελπίσουμε πως η δημοκρατία που ξαναγεννιέται στις μέρες μας, και που γίνεται σταδιακά αίτημα πολλών λαών, θα ξαναδώσει στο έθνος και στην πατρίδα το σωστό τους νόημα και θα πληροφορήσει τον μέσο έντιμο άνθρωπο και πολίτη, τους απλούς ιστορικούς λόγους που βρέθηκε να είναι μέλος σε ένα έθνος, και τι αυτό συνεπάγεται.

*****************

Θραξ Αναρμόδιος

Το έθνος είναι δημιούργημα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης…..

Η αριθμητική της οικονομικής κρίσης ……….

Γράφει ο Ιωάννης Καμάρας

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σε όρους απλής αριθμητικής έχει ως εξής:

1. Βασικά Μακρο-Οικονομικά Μεγέθη

Τα βασικά Μακρο-Οικονομικά μεγέθη της οικονομίας κάθε χώρας είναι:

Π = Παραγωγή

Δ = Δαπάνη

Κ = Κατανάλωση

Α = Αποταμίευση

Ε = Επενδύσεις

Ξ = εΞαγωγές

Σ = ειΣαγωγές

Δύναται δε να αποδειχθεί, ότι οι διαφορές μεταξύ των μεγεθών: Παραγωγή / Δαπάνη, Αποταμίευση / Επενδύσεις, εΞαγωγές / ειΣαγωγές είναι ισόποσες και ταυτόσημες.

Δηλαδή, (Π – Δ) = (Α – Ε) = (Ξ – Σ).

Όμως, και αυτό είναι που έχει ιδιαίτερη σημασία, οι ισόποσες και ταυτόσημες αυτές διαφορές μπορεί να είναι, είτε Μηδενικές, είτε Θετικές, είτε Αρνητικές.

– Μηδενικές είναι όταν η οικονομία μιάς χώρας αναπτύσσεται ισόρροπα. Δηλαδή, η Παραγωγή ισούται με τη Δαπάνη (Π=Δ), η Αποταμίευση με τις Επενδύσεις (Α=Ε) και το Ισοζύγιο Εξωτ. Συναλλαγών βρίσκεται σε ισορροπία (Ξ=Σ).

Ήτοι, (Π=Δ) = (Α=Ε) = (Ξ=Σ) = (Μηδέν).

– Θετικές είναι όταν η Παραγωγή υπερβαίνει τη Δαπάνη (Π>Δ), η Αποταμίευση τις Επενδύσεις (Α>Ε) και το Ισοζύγιο Εξωτ. Συναλλαγών είναι πλεονασματικό (Ξ>Σ).

Ήτοι, (Π>Δ) = (Α>Ε) = (Ξ>Σ) = (Συν).

Τέτοιες χώρες είναι οι καλούμενες BRIC (Brazil-Russia-India-China).

– Αρνητικές, αντίθετα, είναι όταν η Δαπάνη υπερβαίνει την Παραγωγή (Π<Δ), οι Επενδύσεις την Αποταμίευση (Α<Ε) και το Ισοζύγιο Εξωτ. Συναλλαγών είναι ελλειμματικό (Ξ<Σ).

Ήτοι, (Π<Δ) = (Α<Ε) = (Ξ<Σ) = (Μείον).

Τέτοιες χώρες είναι οι καλούμενες PIGS (Portugal-Italy-Greece-Spain).

– Στo ερώτημα δε, πώς είναι δυνατόν οικονομίες χωρών που για πολλά συνεχή έτη παρουσιάζουν το ως άνω αρνητικό αποτέλεσμα (Μείον) μπορούν και επιβιώνουν, η απάντηση είναι αυτονόητη: Με κατ’ έτος ισόποσο προς το αρνητικό αυτό αποτέλεσμα Εξωτερικό Δανεισμό (Foreign Borrowing) και  συνεχή Διόγκωση του Δημοσίου Χρέους (Public Dept).

2. Η περίπτωση της Ελληνικής Οικονομίας

– Στην περίπτωση της Ελληνικής Οικονομίας, ο Εξωτερικός Δανεισμός για την κάλυψη του Ελλείμματος Παραγωγής σε σχέση με τη Δαπάνη και συνακόλουθα τη γιγάντωση του Δημόσιου Χρέους είναι, ως γνωστόν, μία τακτική με μακρινό παρελθόν, αρχής γενομένης από τη 10ετία του ‘80. Όμως, το πώς ξεκίνησε και πώς γιγαντώθηκε το Δημόσιο Χρέος της χώρας είναι σε όλους γνωστό. Το θέμα εδώ είναι πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα του Ελλείμματος στην παρούσα οικονομική συγκυρία. Υπάρχουν τρεις τρόποι: Ο “Ανέφικτος”, ο “Εύκολος αλλά και Αλυσιτελής” και η “Χρυσή Τομή”.

1. Ο “Ανέφικτος” τρόπος είναι να αυξηθεί η Παραγωγή στο ύψος της Δαπάνης. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει από τη μιά μέρα στην άλλη και μάλιστα σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία στερείται των αναγκαίων παραγωγικών δομών και έχει χαμηλούς δείκτες παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας.

2. Ο ‘‘Εύκολος αλλά και Αλυσιτελής’’ τρόπος είναι να μειωθεί η Δαπάνη στο επίπεδο της Παραγωγής. Ο τρόπος αυτός εφαρμόζεται από την παρούσα Κυβέρνηση με περικοπές μισθών και συντάξεων και αύξηση των αμέσων και εμμέσων φόρων, με συνέπεια την πτώση της Ζήτησης. Όμως, σε μιά οικονομία στην οποία ένα υπερβολικά μεγάλο μέρος του ΑΕΠ προέρχεται από καταναλωτικό μεταπρατισμό, η πτώση της Ζήτησης προκαλεί ύφεση (και αύξηση της ανεργίας) με αποτέλεσμα ο στόχος περιορισμού του Ελλείμματος (ως % του ΑΕΠ) να μην επιτυγχάνεται.

Για παράδειγμα: Έστω ότι η χώρα έχει Παραγωγή 230 δισεκ. ευρώ (ΑΕΠ σε τρέχ. τιμές), Δαπάνη 255 δισεκ. και Έλλειμμα 25 δισεκ. (10,9% του ΑΕΠ). Και θέτει ως ετήσιο στόχο τη μείωση του Ελλείμματος κατά 10 δισεκ. ευρώ (από 25 σε 15 δισεκ. ή από 10,9% σε 6,5% του ΑΕΠ). Στο ερώτημα εάν ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί, ακόμα και ένας μαθητής Δημοτικού θα απαντούσε: “Ναι, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα μειωθεί ο παρονομαστής”. Διότι άν μειωθεί ο παρονομαστής (η Παραγωγή) πχ. κατά 4% (-9,2 δισεκ.), το Έλλειμμα ως  ποσοστό του ΑΕΠ παραμένει αμετάβλητο.

Παραγωγή 230,0 – Δαπάνη 255,0 = Έλλειμμα 25,0 (10,9% του ΑΕΠ)

(-4%)                  -9,2                   -10,0

Παραγωγή 220,8 – Δαπάνη 245,0 = Έλλειμμα 24,2 (10,9% του ΑΕΠ)

Είναι λοιπόν εμφανές ότι, με ύφεση 4%, οι ως άνω περικοπές Δαπανών  έχουν ως αποτέλεσμα “μιά τρύπα στο νερό”.

3. Η “Χρυσή Τομή” είναι ο τρόπος που υποδηλώνει την προσπάθεια προς δύο κατευθύνσεις: Την περιστολή της Δαπάνης αλλά, ταυτόχρονα και τη λήψη μέτρων με στόχο την αύξηση της Παραγωγής.

Για παράδειγμα: Αν, εκτός από τη μείωση της Δαπάνης κατά 10 δισεκ. (από 255 σε 245), υπάρξει και αύξηση της Παραγωγής κατά 2% (+4,6 δισεκ. ), το αποτέλεσμα που προκύψει είναι θετικό. Το Έλλειμμα από 10,9% του ΑΕΠ μειώνεται σε 4,4% του ΑΕΠ.

Παραγωγή: 230,0 – Δαπάνη: 255,0 = Έλλειμμα: 25,0 (10,9% του ΑΕΠ)

(+2%)                   +4,6                     -10,0

Παραγωγή  234,6 – Δαπάνη: 245,0 = Έλλειμμα: 10,4 (  4,4% του ΑΕΠ)

Συνεπώς, δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι, με ανάπτυξη, έστω 2% ετησίως, το Έλλειμμα θα μπορούσε να μηδενιστεί μέσα σε μια διετία. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει, ταυτόχρονα με τα μέτρα περιστολής της Δαπάνης, να υπάρξουν και ριζικές αλλαγές στο Αναπτυξιακό Πρότυπο που εφαρμόζει η χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια.

3.  Συμπέρασμα

Από τα ανωτέρω καθίσταται φανερό ότι βασικό προαπαιτούμενο για τη λύση των χρόνιων προβλημάτων (Πρωτογενές Έλλειμμα και Διογκούμενο Δημόσιο Χρέος) που αντιμετωπίζει η Ελληνική Οικονομία είναι η Ανάπτυξη. Ανάπτυξη όμως στη βάση ενός Νέου Αναπτυξιακού Προτύπου, με λήψη μέτρων πρός δύο βασικές κατευθύνσεις.

α. Τον Εκσυγχρονισμό του υπεράριθμου, αναποτελεσματικού και σπάταλου Δημόσιου Τομέα, την παροχή κινήτρων για την ενίσχυση του Ιδιωτικού Παραγωγικού Τομέα και άμεση αποκρατικοποίηση όλων των ζημιογόνων ΔΕΚΟ.

β. Την εκμετάλλευση των συγκριτικών παραγωγικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει η χώρα: Εμπορική Ναυτιλία, Τουρισμός, Γεωργία (καλλιέργειες υψηλής στρεμματικής απόδοσης).

Σημείωση: Περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες σχετικά με το περιεχόμενο του αναγκαίου αυτού Νέου Αναπτυξιακού Προτύπου μπορείτε να τα βρείτε Παράρτημα 11  του “Ζάππειο ΙΙ”.

http://www.postnews.gr

Δημοσίευση: 24.7.2011

*Ο Ιωάννης Καμάρας είναι οικονομολόγος (PhD, Sussex). Υπήρξε διευθυντικό στέλεχος της Τράπεζας της Ελλάδος. Διετέλεσε Επίτροπος της Τράπεζας Κρήτης κατά τη διάρκεια του Σκανδάλου Κοσκωτά.

Εξισορρόπηση είναι να μην μειώνονται εισοδήματα, πωλήσεις, παραγωγή, εργασία. …….

Του Στέλιου Παπαθεμελή

 Προέδρου Δημοκρατικής Αναγέννησης
Οι μοιραίοι ηγέτες του ευρωφιλελευθερισμού σκοτώνουν παντού τη δημοκρατία. Το καταφέρνουν χωρίς στρατιωτικές δικτατορίες. Αυτές είναι ξεπερασμένη υπόθεση. Αλυσσοδένουν τους λαούς με θεσμούς επενδεδυμένους δημοκρατικό μανδύα. Τελευταίο «trend», η συνταγματική καθιέρωση της λιτότητας που ετοιμάζει η Μέρκελ με εργαλείο τους υποχρεωτικά εφεξής ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Σε ανώτατο όριο ελλείμματος με συνταγματική αναθεώρηση συνήνεσαν τα ισπανικά κόμματα. Ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού οι τραπεζίτες απεχθάνονται τους σοφούς, επειδή καθώς η «μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων»  αποκαλύπτουν τα τραπεζικά εγκλήματα. Τους λένε ότι «αυτό που χρειάζεται εξισορρόπηση, δεν είναι οι προϋπολογισμοί, αλλά η προσφορά και η ζήτηση στην οικονομία, ώστε να μη μειώνονται τα εισοδήματα, οι πωλήσεις, η παραγωγή και η εργασία»(νομπελίστας Ουΐλιαμ Βίκρεϊ/ΝΕΑ 18/8/11). Απλά πράγματα κοινής λογικής. Τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

Ο χρηματοπιστωτικός φονταμενταλισμός θα καταστρέψει τον κόσμο. Δημιουργεί χρήμα από το τίποτα, «όπερ το αυτό με τη δημιουργία χρήματος από παραχαράκτες» (νομπελίστας Maurice Allais).

Η παγγερμανίστρια κυρία του Βερολίνου σέρνει από τη μύτη τον αδύναμο Σαρκοζί, ο οποίος ενδίδει για να διασώσει, λέει, την ευρωπαϊκή ενότητα, ενώ μας προκύπτουν περίεργοι Φιλανδοί, Αυστριακοί, Σλοβάκοι, Σλοβένοι, τώρα και Ολλανδοί. Οι ανίκανοι να λύνουν προβλήματα, αναδεικνύονται εν τούτοις ικανοί να δημιουργούν. Η αντιπολίτευση του Ομπάμα θέλει να μειώσει το κράτος «σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να το πνίξει σε μια μπανιέρα», θύμιζε πρόσφατα η Monde Diplomatique. Και τούτο για να μην επιβάλει φόρους στους πλούσιους. Στις ΗΠΑ η μείωση της φορολογίας των εχόντων τα τελευταία δέκα χρόνια, δημιούργησε έλλειμμα 2 τρισ. δολ.…

Τίμιες φωνές όπως αυτή του Γερμανού καθηγητή στο LSE Άλμπρεχτ Ριτς δεν είναι ευάρεστες στους συμπατριώτες του, που με παραφουσκωμένο «εγώ» βλέπουν ανάποδα τα πράγματα: «Η χώρα μας οφείλει την ύπαρξή της στη μεγαλοψυχία των πιστωτών της (…). Οι σκελετοί στη ντουλάπα του Βερολίνου, δεν του επιτρέπουν ηθικά και πολιτικά να τραβάει τις καταστάσεις στα άκρα» (Βήμα 21/8/11).

Όπως ομολόγησε ο Σόιμπλε, οι Γερμανοί φορολογούμενοι δεν πλήρωσαν ούτε σεντ για την ελληνική κρίση. Όλοι τους όμως αρνούνται να συνομολογήσουν τους απλήρωτους λογαριασμούς των πολεμικών επανορθώσεων, των οποίων ωστόσο, η επίσημη Ελλάς απαξιοί την διεκδίκηση.
Το φαιδρόν κράτος μας, ανήμπορο να φορολογήσει τους πλούσιους, ξεζουμίζει τους φτωχούς. Μόλις 366 Έλληνες δηλώνουν ετήσιο εισόδημα άνω των 500.000 €. Ο συνολικός τους φόρος είναι μόλις 106,7 εκατ. € που αντιστοιχούν στο 1,7% των εσόδων από φορολογία εισοδήματος. Ατελείωτα τα προνόμια και οι αρπαχτές.

Στην Ελλάδα πάντως δεν βγαίνει ένας μεγαλοπλούσιος, επιχώριος, ή εφοπλιστής να ζητήσει φορολόγηση των πλουσίων. Οι εφοπλιστές μάλιστα ναυπηγούν αυτή την ώρα 653 πλοία (χαλάλι τους!) σε Κορέα και Κίνα και μόνο 1 στην Ελλάδα!

Στους N.Y.Times όμως ο πλανητικός πολυδισεκατομμυριούχος Ουώρεν Μπάφετ, ζητάει να αυξηθεί ο φορολογικός συντελεστής για όσους κερδίζουν πάνω από 1 εκ. δολ. «Ενώ οι φτωχοί και η μεσαία τάξη πολεμούν για μας στο Αφγανιστάν και οι περισσότεροι Αμερικανοί παλεύουν να τα βγάλουν πέρα , εμείς οι μεγαπλούσιοι έχουμε εξαιρετικές φοροαπαλλαγές»!

Εδώ, αντί να βγούνε παγανιά κατά εχόντων, επιβάλλουν φόρο στα… σουβλάκια.

Οι λαοί καθυστερούν ακόμη να πάρουν με τις πέτρες τους διεφθαρμένους και τους ανίκανους.

Όμως κάτι αρχίζει να ροδίζει…

Στην Ινδία του 1,2 δισεκατομμυρίου ψυχών όπου οι μισοί ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ένας εύτολμος ακτιβιστής κατά της διαφθοράς, ο Ανά Χαζάρε, ξεσηκώνει συνειδήσεις αλά Μαχάτμα Γκάντι. Πιέζει να φέρουν νόμο κατά της διαφθοράς. Η κυβέρνηση για να κατασιγάσει την οργή του κόσμου, καταθέτει ένα κακέκτυπο των προτάσεων Χαζάρε. Ο ακτιβιστής ανακοινώνει απεργία πείνας. Το καθεστώς  τον συλλαμβάνει πριν την αρχίσει. Ξεσηκώνονται οι πολίτες. Η κυβέρνηση αποφασίζει αποφυλάκισή του. Ο Χαζάρε αρνείται, όπως το ίνδαλμά του ο Γκάντι, να βγει από τη φυλακή. Τώρα ψάχνονται πώς να τον βγάλουν…

Τελικά υπάρχουν χίλιες μορφές αγώνα, αρκεί να υπάρχει θέληση…

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έλεγε πάντως στους πλούσιους:

«Αν ο πλούτος ανήκει σε σας, τότε γιατί δεν τον παίρνετε μαζί σας στον άλλο κόσμο;»


http://papathemelis.gr/

Μηχανισμοί πλουτισμού – από το χθες, στο σήμερα ……..

Γράφει ο Ιωάννης Καμάρας *

“Πλούτος” είναι η τελευταία κωμωδία που ο Αριστοφάνης παρουσίασε με το όνομά του. Παίχτηκε το 388 π.Χ., όταν η παρακμιακή πορεία στην οποία είχε εισέλθει η Αθηναϊκή Δημοκρατία, εξαιτίας των ατυχών πολέμων και της κακής διακυβέρνησης, βρισκόταν σε προχωρημένο στάδιο. Επιπλέον, ο πόλεμος που είχαν αρχίσει οι Αθηναίοι το 395 (με συμμάχους τη Θήβα, την Κόρινθο και το Άργος) για να αποτινάξουν τον ζυγό των Λακεδαιμονίων βρισκόταν ακόμα σε εξέλιξη, απορροφούσε το δημόσιο χρήμα και παρεκώλυε το εμπόριο, μία από τις κυριότερες οικονομικές δραστηριότητες των Αθηναίων.

Την εποχή εκείνη οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στο κλεινόν άστυ ήταν άθλιες, με κύρια χαρακτηριστικά την ασυγκράτητη δημαγωγία, τον νεοπλουτισμό και την κραυγαλέα οικονομική ανισότητα. Οι ηθικές και εθνικές αξίες δεν ενέπνεαν πλέον τους Αθηναίους πολίτες και ο καθένας ζούσε μόνον για τον εαυτό του. Τίποτα δεν εκτιμούσαν περισσότερο από το χρήμα και τις απολαύσεις που αυτό μπορούσε να προσφέρει και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να το αποκτήσουν.

Η ισχύς και ο πλούτος είχαν περιέλθει στα χέρια ολίγων ασυνείδητων πολιτικών που κολάκευαν τα πιο ταπεινά ένστικτα του αθηναϊκού λαού για να τον απατήσουν και να αναρριχηθούν στην εξουσία ή για να παραμείνουν σ’ αυτήν. Και μαζί με αυτούς, στα χέρια των ευνοουμένων τους: κολάκων, τυχοδιωκτών, ραδιούργων, τοκογλύφων, συκοφαντών και άλλων του ιδίου φυράματος πολιτών. Αντίθετα, ήταν πολύ δύσκολο για τους αγαθούς, τίμιους και εργατικούς πολίτες να επιζήσουν με τη δουλειά τους. Δεν ήταν δε λίγοι αυτοί που εύχονταν τη συνέχιση του πολέμου για να μην χάσουν τον στρατιωτικό μισθό που ήταν ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσουν την επιβίωση των ίδιων και των οικογενειών τους. Ενώ η αδιαφορία της πλειονότητας των πολιτών για τα κοινά τούς κρατούσε μακριά από την εκκλησία του δήμου, με συνέπεια να καταστεί αναγκαία η καθιέρωση επιμίσθιου ενός οβολού για κάθε παρουσία τους, το οποίο αυξήθηκε αργότερα σε τρεις οβολούς.

Έτσι είχαν τα πράγματα στην Αθηναϊκή Πολιτεία όταν (σύμφωνα με τον “Πλούτο” του Αριστοφάνη) ο Χρωμύλος, ένας αγαθός, τίμιος και εργατικός Αθηναίος πολίτης, διερωτάται για το τι πρέπει να κάνει με τον γιο του: να τον προτρέψει να ακολουθήσει το παράδειγμα του πατέρα του και να φυτοζωεί δουλεύοντας σκληρά και μένοντας τίμιος ή να τον παροτρύνει να γίνει κι αυτός ένας ασυνείδητος και αδίστακτος κατεργάρης, ώστε με τον τρόπο αυτόν να κατορθώσει ν’ αποκτήσει γρήγορα και εύκολα πλούτο κι έτσι να ζει άνετα και χωρίς κόπο;

Μην μπορώντας ο ίδιος να δώσει απάντηση στο ερώτημα αυτό, αποφασίζει να προσφύγει στο Μαντείο για να πάρει τη γνώμη του Απόλλωνα. Και ο Απόλλων, αντί να του δώσει ευθεία απάντηση, τον συμβούλεψε να ακολουθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα βρει μπροστά του βγαίνοντας από τον ναό. Έτυχε δε ο πρώτος άνθρωπος που αντίκρισε να είναι ένας τυφλός γέρος, ο οποίος αρνήθηκε στην αρχή να πει το όνομά του, αλλά μετά από έντονη πίεση του Χρωμύλου και του δούλου του, αναγκάστηκε να τους αποκαλύψει ότι είναι ο Πλούτος, ο θεός της Ευπορίας, γιος της Δήμητρας (σύμβολο της καλλιέργειας της γης) και του Ιασίωνα (σύμβολο της βροχής που κάνει τη γη να καρπίζει). Και πρόσθεσε, ότι, επειδή όταν είχε το φως του ευνοούσε τους τίμιους και εργατικούς ανθρώπους, η συμπεριφορά του αυτή εξόργισε τον Δία, ο οποίος δεν ήθελε να συμβαδίζει πάντοτε η ευπορία με την αξία του ανθρώπου και γι’ αυτό τον τύφλωσε. Από τότε περιέρχεται τη γη και μοιράζει ασύνετα τα πλούτη σε όποιους τον πλησιάζουν, αδιακρίτως αν είναι εργατικοί ή τεμπέληδες, δίκαιοι ή άδικοι, τίμιοι ή απατεώνες.

Ο Χρωμύλος, ακούγοντάς τα λόγια του Πλούτου, του υποσχέθηκε πως θα φρόντιζε να θεραπεύσει την τύφλα του, αρκεί αυτός να δεχόταν να φιλοξενηθεί στο σπίτι του, όπου θα είχε την ευκαιρία να συναντήσει πολλούς δίκαιους και εργατικούς αλλά πάμφτωχους ανθρώπους και να τους κάνει ευτυχισμένους. Ο Πλούτος δέχτηκε. Όταν το καλό νέο διαδόθηκε, δεν άργησαν να καταφθάσουν όλοι οι αδικημένοι πολίτες στο σπίτι του Χρωμύλου. Στην αρχή ήταν δύσπιστοι, αλλά μετά ξέσπασαν σε ασυγκράτητους πανηγυρισμούς. Εκεί όμως που δεν το περίμεναν, καταφθάνει μαινόμενη η Πενία, η οποία τούς μέμφεται διότι, όπως λέει, δεν καταλαβαίνουν πως η φτώχεια είναι η ευεργέτιδα των ανθρώπων επειδή αυτή είναι που τους παρακινεί να εργάζονται και να αποκτούν άνεση και ευτυχία με τίμιο τρόπο, ενώ ο εύκολος πλουτισμός φέρνει την οκνηρία, αποχαυνώνει το πνεύμα και εξασθενίζει το σώμα. Αυτοί όμως ούτε θέλουν να την ακούσουν. Πεπεισμένοι ότι τα λόγια της Πενίας έρχονται από μια άλλη εποχή, οπότε τα πράγματα ήταν διαφορετικά, την ειρωνεύονται και τη διώχνουν. Και αμέσως μετά ο Χρωμύλος οδηγεί τον Πλούτο στον Ασκληπιό για θεραπεία και αυτός ξαναβρίσκει το φως του. Έτσι δημιουργείται μια νέα τάξη πραγμάτων, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την οργή αυτών που είχαν καταφέρει να πλουτίσουν εκμεταλλευόμενοι την τύφλα του θεού Πλούτου, αλλά ταυτόχρονα και τη γελοιοποίησή τους. Ακόμα και ο Ερμής, ο θεός των κλεφτών και των επιόρκων, αναγκάζεται τώρα να εργάζεται τίμια και σκληρά, καθαρίζοντας το πηγάδι του Χρωμύλου.

Ο αλληγορικός τρόπος (άλλα λέει και άλλα εννοεί) με τον οποίο o ποιητής περιγράφει τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στην Αθηναϊκή Δημοκρατία στις αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα και την αιτία ανισοκατανομής του πλούτου, θα μπορούσε να εμπνεύσει και ποιητές της σημερινής εποχής. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο. Το φαινόμενο της προκλητικής ανισοκατανομής του εισοδήματος στη σύγχρονη Ελλάδα είναι σε όλους γνωστό, όπως γνωστοί είναι και μηχανισμοί που το έχουν δημιουργήσει, το συντηρούν και το οξύνουν. Και υπεύθυνος για το φαινόμενο αυτό δεν είναι κανένας τυφλός θεός, αλλά οι πολιτικοί άρχοντες.

Αλλά το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται (σύμφωνα με την Αριστοφάνειο λογική), δεν είναι η ανισοκατανομή του πλούτου αυτή καθεαυτή, αλλά αν αυτή συμβαδίζει με το ποιόν του ανθρώπου. Δηλαδή, πιο παραστατικά, αν, στον σχετικό δείκτη ανισοκατανομής (εισοδηματική σχέση μεταξύ πλουσίων και φτωχών πολιτών), αυτοί που βρίσκονται στον αριθμητή (οι πλουσιότεροι) είναι οι δίκαιοι, έντιμοι και εργατικοί και αυτοί που βρίσκονται στον παρονομαστή (οι φτωχότεροι) είναι οι άδικοι, απατεώνες και τεμπέληδες.

Επ’ αυτού, κρίνοντας από όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητος και όσα καθημερινώς αποκαλύπτονται, θα πρέπει να συμπεράνει κανείς ότι μάλλον το αντίστροφο συμβαίνει, και μάλιστα σε πρωτόγνωρες για την ελληνική κοινωνία διαστάσεις. Επιβεβαιώνεται έτσι η υποψία ότι, μολονότι ο θεός Πλούτος έπαψε πια να είναι τυφλός, οι σύγχρονοι κατεργάρηδες και απατεώνες έχουν εφεύρει κατάλληλους μηχανισμούς για να τον παραπλανούν και να τον προσεγγίζουν χωρίς αυτός να υποπτεύεται το ποιόν τους. Ένας τέτοιος μηχανισμός είναι η αδιαφανής διαπλοκή μεταξύ πολιτικών από το ένα μέρος και επιχειρηματικών ή φατριαρχικών συμφερόντων από το άλλο. Ήτοι, μεγαλοεργολάβων και προμηθευτών του δημοσίου-κατόχων ΜΜΕ και πανίσχυρων συνδικαλιστικών ενώσεων κρατικοδίαιτων πολιτών, αντίστοιχα.

Έτσι, ο ιός της διαπλοκής φαίνεται να έχει σήμερα προσβάλει ολόκληρο τον κρατικό τομέα, σπέρνοντας τη διαφθορά (κόρη της διαπλοκής) σε καίριες για το Δημόσιο δραστηριότητες και εις βάρος του ανυπεράσπιστου κοινωνικού συνόλου. Και το χειρότερο είναι, όπως έχει πολλές φορές αποδειχθεί, ότι η ανίχνευση της διαπλοκής και της διαφθοράς έχει καταστεί ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, με συνέπεια οι υπεύθυνοι να μένουν ατιμώρητοι και ο πλούτος που αποκομίζουν να θεωρείται νόμιμος.

http://www.postnews.gr

Δημοσίευση: 17.4.2011 

*Ο Ιωάννης Καμάρας είναι οικονομολόγος (PhD, Sussex). Υπήρξε διευθυντικό στέλεχος της Τράπεζας της Ελλάδος. Διετέλεσε Επίτροπος της Τράπεζας Κρήτης κατά τη διάρκεια του Σκανδάλου Κοσκωτά.

Μια διαχρονική προφητεία για τον Ελληνισμό που επαληθεύεται! …….

“Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος”

Όταν στις αρχές του 2ου προχριστιανικού αιώνα ο πολύπειρος Αρκάδας στρατηγός Φιλοποίμην,είδε τη διάθεση για εμπλοκή στα ελληνικά πράγματα του Ρωμαίου υπάτου Φλαμινίκου,κατάλαβε πως οι Έλληνες βρισκόταν μπροστά σε τεράστιες περιπέτειες.

Ο Φιλοποίμην αποφάσισε τότε να συμβουλευτεί το Μαντείο των Δελφών για το μέλλον της Ελλάδας.

Η Πυθία έδωσε τον εξής χρησμό-και ταυτόχρονα τον απόλυτο ορισμό της Ελλάδας που εδώ και 22 αιώνες επιβεβαιώνεται στο ακέραιο:  “Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος”

Η ιέρεια των Δελφών παρομοίασε,δηλαδή,την Ελλάδα με φουσκωμένο ασκί στο φουρτουνιασμένο πέλαγος,που κλυδωνίζεται μεν λόγω των κυμάτων,αλλά που δεν πρόκειται να βυθιστεί ποτέ!

Και πράγματι.. Οι Ρωμαίοι-επιβεβαιώνοντας τους φόβους του Φιλοποίμενα-ήρθαν.Οι Γότθοι ήρθαν.Οι  Άβαροι ήρθαν.Οι Φράγκοι ήρθαν.Οι Τούρκοι ήρθαν.Οι Άραβες ήρθαν. Οι Γερμανοί ήρθαν.Σύμμαχοι ήρθαν,προδότες ήρθαν,χρεωκοπίες ήρθαν,μνημόνια ήρθαν…

Αλλά ο ασκός,σε πείσμα όλων αυτών και πολλών άλλων,“μηδεποπωτε βυθίζεται”! 

Γιώργος Ηλιόπουλος-Περ.”Τρίτο Μάτι”

Αναρτήθηκε από τον/την Βισάλτης  στο olympia.gr  Αυγούστου 24, 2011

.visaltis.blogspot.com

Μια διαχρονική προφητεία για τον Ελληνισμό που επαληθεύεται! (olympia.gr)

Έρχεται ένας άλλος Καπιταλισμός; ……..

Δεν χωρά καμμία αμφιβολία. Η οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση έφεραν στην επιφάνεια και φώτισαν ταυτοχρόνως ενδεγενή ελαττώματα του καπιταλισμού της αγοράς –του οποίου, ωστόσο, η αποτελεσματικότητα δεν αμφισβητείται. Μάς εγκαλεί, όμως, η σημερινή κάμψη της ανάπτυξης, η οποία, από την άλλη πλευρά, δεν φαίνεται να θίγει την λογική του κέρδους ως κινητήριας δύναμης του καπιταλισμού. Και κάθε άλλο παρά εμποδίζει τις υψηλές κερδοφορίες στον χρηματοοικονομικό κλάδο, αλλά και την επιστροφή σε αμοιβές που από κάθε άποψη είναι προκλητικές.

Τα ερωτήματα λοιπόν που τίθενται είναι: Πόσο καιρό μπορούμε ακόμα να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι τίποτε δεν αλλάζει; Πόσο θα αντέξει η δημοκρατία, στο μέτρο που ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δεν μπορεί να ρυθμιστεί; Τελικά, μήπως η κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι αυτή της ανάδυσης ενός νέου τύπου καπιταλισμού, προσαρμοσμένου στις νέες προκλήσεις της εποχής μας; Στα ερωτήματα αυτά επεχείρησαν να δώσουν απαντήσεις τρεις διαπρεπείς οικονομολόγοι, που βρέθηκαν στις Βρυξέλλες προσκεκλημένοι του Ιδρύματος Μανταριάγκα-Κολλέγιο της Ευρώπης. Πρόκειται για τον Βέλγο καθηγητή Ζαν-Ζακ Λαμπέν, που διδάσκει στα πανεπιστήμια της Λουβαίν στο Βέλγιο και του Μιλάνου-Μπικόκα, τον Γάλλο οικονομολόγο-ανθρωπολόγο Πωλ Ζοριόν και τον Αμερικανό καθηγητή Μικροοικονομίας Ζόλταν Τζ. Ακς που διδάσκει, μεταξύ άλλων, και στο Γερμανικό Ινστιτούτο Ερευνών “Μαξ Πλανκ”.

Στην εναρκτήρια εισήγησή του, ο Ζαν-Ζακ Λαμπέν τόνισε ευθύς εξ αρχής ότι η δαιμονοποίηση του καπιταλισμού αποτελεί σοβαρό λάθος, γιατί αρνητικά φαινόμενα –τα οποία κάποιοι συνδέουν με τον καπιταλισμό– προϋπήρχαν αυτού. “Για παράδειγμα, η Ιστορία έχει καταγράψει σοβαρές καταστροφές του φυσικού μας περιβάλλοντος πολύ πριν την βιομηχανική επανάσταση και την έλευση του βιομηχανικού καπιταλισμού”, είπε ο Βέλγος καθηγητής. Στην συνέχεια, αναλύοντας την φύση του καπιταλισμού της αγοράς, είπε ότι το σύστημα αυτό το συνθέτουν πέντε τύποι κεφαλαίου: το ανθρώπινο κεφάλαιο (εργασία), το φυσικό κεφάλαιο (υποδομές), το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, το περιβάλλον και η γνώση. Η τελευταία, είναι μία νέα και ανερχόμενη κεφαλαιακή δύναμη που επηρεάζει αισθητά και τους λοιπούς τύπους κεφαλαίου. “Δυστυχώς, ο παραδοσιακός καπιταλισμός υποτίμησε το φυσικό και το ανθρώπινο κεφάλαιο, ρίχνοντας βάρος στις άλλες τρεις μορφές, που σήμερα έχουν δημιουργήσει προβλήματα”, ανέφερε. “Ο παραδοσιακός καπιταλισμός μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση της απόλυτης φτώχειας σε χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία, εντούτοις δημιούργησε νέα προβλήματα, ποιοτικού περιεχομένου, στην αναπτυγμένη Δύση, η οποία σήμερα είναι και η πηγή της κρίσης”, τόνισε ο Ζαν-Ζακ Λαμπέν.

Γιατί όμως η Δύση είναι πηγή της κρίσης; Δύο είναι οι λόγοι, υποστήριξαν και οι τρεις ομιλητές της εκδήλωσης. Πρώτον, είπε ο καθηγητής Ζόλταν Ακς, στον δυτικό οικονομικό κόσμο άλλαξε η έννοια της αξίας. Η τελευταία, από μέσο κοινωνικής ανέλιξης, έγινε εργαλείο ικανοποίησης των μετόχων. Έχασε, δηλαδή, μεγάλο μέρος του κοινωνικού της περιεχομένου, με αποτέλεσμα οι ηγέτες των επιχειρήσεων να νοιάζονται περισσότερο για τις χρηματιστηριακές εξελίξεις παρά για την λειτουργία της πραγματικής οικονομίας. “Παρατηρήθηκε σοβαρή μετάλλαξη των καταστατικών παραμέτρων του οικονομικού κοσμοσυστήματος, που δεν είναι άνευ σημασίας”, τόνισε ο Πωλ Ζοριόν. Στο πλαίσιο αυτό, ο χρηματοοικονομικός καπιταλισμός, αντί να δημιουργεί πραγματική αξία μέσω παραγωγικών επενδύσεων, δημιούργησε αξίες προϊόντα της κερδοσκοπίας, που διχοτόμησαν τον καπιταλισμό σε παραγωγικό και μη.

“Σήμερα λοιπόν η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει, γιατί ο ανερχόμενος παραδοσιακός καπιταλισμός στις αναπτυσσόμενες χώρες θα διαλύσει κάθε παραγωγικό ιστό στην Δύση. Το φαινόμενο αυτό είναι ήδη ορατό και, μέχρι να ξεσπάσει η κρίση του 2007, είχε συσκοτισθεί από την εντυπωσιακή άνοδο των πιστώσεων”, τονίζει ο Πωλ Ζοριόν. Κατά την άποψή του, η κρίση που βιώνουμε σήμερα συνδέεται άμεσα με την πίστωση. Τα θεαματικά κέρδη παραγωγικότητας που σημειώθηκαν χάρη στην ανάπτυξη της μικροπληροφορικής, της ρομποτικής και των τηλεπικοινωνιών, ναι μεν, μεταξύ άλλων, κατήργησαν θέσεις εργασίας, πλην όμως ωφέλησαν τους καταναλωτές γιατί αύξησαν την αγοραστική τους δύναμη μέσω της πτώσεως των τιμών. Από την άλλη πλευρά, ωφελήθηκαν και οι μέτοχοι / επενδυτές, οι οποίοι είδαν τις αποδόσεις τους να ανεβαίνουν. Έτσι, το κεφάλαιο που ανταμείφθηκε από τα επιτόκια, ευνόησε την συγκέντρωση περιουσιών αλλά τα κέρδη της παραγωγικότητας, αντί να ανεβάσουν τους μισθούς, τους κατέβασαν.

“Συνεπώς, το καπιταλιστικό σύστημα, για να αντισταθμίσει αυτή την κατάσταση ανισορροπίας, διευκόλυνε την πρόσβαση στις πιστώσεις, ήτοι υποθήκευσε τις μελλοντικές αμοιβές εργασίας των εργαζομένων”, είπε ο Πωλ Ζοριόν. Δημιουργήθηκε έτσι μία δομική ανισορροπία, με αποτέλεσμα το άθροισμα των διαθεσίμων κεφαλαίων να μην επενδύεται στην παραγωγή αγαθών, εφόσον οι καταναλωτές αδυνατούν, λόγω μισθολογικής στασιμότητας, να τα απορροφήσουν. Αυτά τα κεφάλαια τοποθετούνται έτσι στον χρηματοοικονομικό τομέα, κύρια δραστηριότητα του οποίου είναι η κερδοσκοπία, που σήμερα στρέφεται προς τις πρώτες ύλες. Στο φαινόμενο αυτό, όμως, ήλθε να προστεθεί η ανισορροπία του διεθνούς νομισματικού συστήματος και η πολιτική ανόδου του δημοσίου χρέους τους που ακολούθησαν αρκετές χώρες, με ιδιαίτερα εντυπωσιακή την περίπτωση της Ελλάδας.

Στο επίπεδο αυτό, ο καθηγητής Ζόλταν Ακς επέρριψε σοβαρές ευθύνες στις ΗΠΑ και τόνισε ότι η εγκατάλειψη της μετατρεψιμότητας του δολλαρίου σε χρυσό το 1971 νόθευσε τις κεϋνσιανές πρακτικές που είχαν υιοθετηθεί μετά την κρίση του 1930. “Το δολλάριο παραμένει το διεθνές νόμισμα αναφοράς, το οποίο, όμως, επειδή δεν στηρίζεται σε μηχανισμούς μετατρεψιμότητας, επιτρέπει στην Αμερική να τυπώνει χρήμα και έτσι να εξάγει τις δομικές οικονομικές της ανισορροπίες στον υπόλοιπο κόσμο…”, υπογράμμισε ο Αμερικανός καθηγητής. Κατά την άποψή του, η σημερινή κρίση είναι, σε σημαντικό βαθμό, το προϊόν της ασταθούς αμερικανικής νομισματικής πολιτικής, η οποία, στηριζόμενη στην χειραγώγηση των επιτοκίων, δημιούργησε απίστευτες χρηματοοικονομικές φούσκες, εισάγοντας τον παράγοντα της χρηματοοικονομικής ανισορροπίας στις αγορές.

Στο πλαίσιο αυτής της διεθνούς νομισματικής πραγματικότητας, το αμερικανικό δολλάριο χρησίμευσε ως το κύριο διεθνές αποθεματικό νόμισμα και όλες οι κεντρικές τράπεζες του κόσμου το δέχονταν εύκολα. Συνεπώς, οι ΗΠΑ μπορούσαν να εφαρμόζουν αντικυκλικές πολιτικές, ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες –και, σε μικρότερο βαθμό, άλλες αναπτυγμένες χώρες– ήταν υποχρεωμένες να ζουν υπό περιορισμό. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είναι ασφαλέστερο να διατηρούνται τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία στο κέντρο, παρά στην περιφέρεια. Καθώς καταργούνταν τα εμπόδια στις μετακινήσεις κεφαλαίων, οι παγκόσμιες αποταμιεύσεις απορροφώνταν από το κέντρο και αναδιανέμονταν από εκεί. Δεν είναι λοιπόν ούτε παράδοξο, ούτε συμπτωματικό ότι οι ΗΠΑ απέκτησαν ένα χρόνιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο στα χρόνια της προεδρίας Τζωρτζ Μπους πλησίασε το 10% του ΑΕΠ –με αποτέλεσμα ο υπερχρεωμένος Αμερικανός καταναλωτής να είναι και η κινητήρια δύναμη της παγκόσμιας οικονομίας.

Η ασυμμετρία αυτή, σε συνδυασμό με τα ασύμμετρα κίνητρα για την επέκταση της πίστωσης στις αναπτυγμένες χώρες σήμερα αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας. Μία οικονομία, όμως, κατέληξαν και οι τρεις εισηγητές στην εκδήλωση των Βρυξελλών, η οποία, για να επανέλθει εκ νέου σε κατάσταση ισορροπίας, θα πρέπει Αμερική και Ευρώπη να αναδείξουν και να προωθήσουν παγκοσμίως νέες μορφές βιώσιμης επιχειρηματικότητας. “Έχουμε ανάγκη από έναν άλλον καπιταλισμό, αλλά και από τον επαναπροσδιορισμό της πολιτικής σε συνάρτηση με την κρατική εξουσία”, είπε ο Βέλγος καθηγητής Ζαν-Ζακ Λαμπέν.

“Για μένα, η οικονομική δραστηριότητα πρέπει να απομακρυνθεί από τις χρηματοοικονομικές ψευδαισθήσεις και την πολυπλοκότητα των προϊόντων που αυτές δημιουργούν. Απέναντι στον ασιατικό καπιταλισμό, που ήδη αποκτά και αυτός καταναλωτικό χαρακτήρα, το μέλλον της Αμερικής και της Ευρώπης δεν βρίσκεται στον ανταγωνισμό για χαμηλότερους μισθούς ή στον περιορισμό του εμπορίου για εισαγόμενα αγαθά, αλλά στην εξισορρόπηση των επιπέδων κατανάλωσης μέσω υψηλότερων επιπέδων εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας προς τον υπόλοιπο κόσμο. Η απάντηση δεν είναι μία οικονομία που βασίζεται στις χαμηλές αμοιβές ή σε περιορισμένο –και άρα μικρότερο– εμπόριο, αλλά σε αναπτυγμένες δεξιότητες. Η ανισόμετρη ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας δεν μπορεί να αποδοθεί σε μία χώρα ή μία ήπειρο και προφανώς δεν υπάρχουν απλές εθνικές λύσεις σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Ενώ κάθε χώρα έχει τις δικές της προκλήσεις και επιλογές, τις δικές της προτεραιότητες και σχέδια, η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί κοινά προβλήματα που μόνον με διεθνή συντονισμένη δράση μπορούν να αντιμετωπισθούν”, πρόσθεσε ο Πωλ Ζοριόν.

“Έφθασε ίσως η ώρα να επανακεφαλαιοποιήσουμε τους πιο φτωχούς, μέσα από την δημιουργία μιας επιχειρούσας κοινωνίας, στην οποίαν όλοι ανεξαιρέτως θα πρέπει να έχουν άμεση πρόσβαση στην γνώση, άρα στην παιδεία. Υπό αυτή την έννοια, η βιώσιμη επιχειρηματικότητα είναι ίσως ο τρίτος δρόμος του καπιταλισμού”, κατέληξε ο Ζόλταν Ακς.

Δημοσίευση: 18.8.2011 
http://www.postnews.gr/oikonomia/new-capitalism/

“Οι Έλληνες πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του…(New York Times – Μάρτιος 1975) ……….

Το 1975 οι Ν.Υ. Times έγραφαν για την αρχαία Ελλάδα: 

“Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσύριων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες. Οι ‘Ελληνες όμως, πήραν τον…
άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος.
Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο.
Οι ‘Ελληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι…
ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους γιά να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες.
Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος γιά τον εαυτόν του και γιά τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη ότι μιά ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να την ζούμε.
Οι ‘Ελληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γι’ αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευρυπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του ‘Ομηρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού.
Χωρίς τους ‘Ελληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.
Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθειά αίσθηση γιά την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Από τους ‘Ελληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό
New York Times – Μάρτιος 1975
 
Χρωστούν λοιπόν, τα πάντα σε εμάς, τους Ελληνες, και το παραδέχονται. Και όχι μόνο οι Αμερικανοί, αλλά και όλοι οι λαοί του πλανήτη. Ποιο είναι όμως το ευχαριστώ που εισπράξαμε ανά τους αιώνες; Ας θυμηθούμε την φράση… “Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος!”

http://paspartoy.blogspot.com/

“Οι ‘Ελληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα…”

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ * ………

       Γράφει ο Κώστας Λάμπος *

   H βίαιη διαταραχή και η στρέβλωση του κυτταρικού κύκλου, σε ένα όποιο σημείο του ανθρώπινου οργανισμού, μπορεί να προκαλέσει τη λειτουργική αποκοπή και αυτονόμηση κάποιων κυττάρων, τα οποία αυτοαναπαράγονται, με αποτέλεσμα τη δημιουργία όγκων, οι οποίοι με τη σειρά τους προκαλώντας νέες στρεβλώσεις κυτταρικών κύκλων πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, καταστρέφοντας υγιή κύτταρα και ζωτικά όργανα, με τα οποία έρχονται σε επαφή και μπλοκάρουν την κανονική λειτουργία του οργανισμού μέχρι που προκαλούν το θάνατό του. Αυτό τα φαινόμενο αποτελεί τη γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη αρρώστια του καρκίνου.

      Από τότε που ο τροφοσυλλέκτης εξελίχθηκε σε εργαλειοκατασκευαστή και κάποιοι, με τη βίαιη στρέβλωση του κυτταρικού κύκλου της κοινωνίας, μετεξελίχθηκαν βίαια σε ιδιοκτήτες εργαλείων και εργαλειοκατασκευαστών και κατά συνέπεια σε εκμεταλλευτές, εξουσιαστές και δυνάστες της κοινωνίας και συνολικά της ανθρωπότητας, από τότε και η ιστορία της ανθρωπότητας γράφεται με όρους στρέβλωσης, ανισότητας, αδικίας, ανελευθερίας, φτώχειας, Φόβου, βίας, καταστροφής και πολέμων. Η βίαιη επιβολή της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στη γη, στους ανθρώπους και στα μέσα παραγωγής, αποτελεί διαταραχή του κυτταρικού κύκλου της κοινωνίας, προκαλεί στρεβλώσεις και ατροφικότητες στο κοινωνικό σώμα, συμπεριφέρεται ως κοινωνικό καρκίνωμα και καταγράφεται ως η βασική αιτία της όποιας κοινωνικής και οικουμενικής νοσηρότητας. Αυτή η αρρώστια της κοινωνίας δεν είναι άλλη από το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που είναι γνωστό ως καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση του οποίου ισοδυναμεί με γενική μετάσταση καρκινογόνων κυττάρων και καρκινικών όγκων σε όλο το σώμα της ανθρωπότητας.

      Η ιατρική επιστήμη σε συνεργασία με την ιατρική έρευνα και τη φαρμακολογία κατάφερε να θεραπεύει πολλές από τις διακόσιες περίπου μορφές του καρκίνου, όταν γίνεται έγκαιρα η διάγνωσή τους και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις δεν είναι μακριά η εποχή που ο καρκίνος θα είναι μια ακόμα θεραπεύσιμη αρρώστια και συνεπώς κανένας άνθρωπος δεν θα πεθαίνει από καρκίνο. Βέβαια γι’ αυτό είναι αναγκαίο να αποεμπορευματοποιηθεί η δημόσια υγεία, πράγμα που προϋποθέτει πως η δημόσια υγεία παύει να είναι υπόθεση κερδοσκοπίας των φαρμακοβιομηχανιών, των κλινικαρχών και των μεγαλογιατρών και αποκαθίσταται μέσω του απόλυτου κοινωνικού ελέγχου ως δημόσιο αγαθό.

   Οι κοινωνικές επιστήμες σε συνεργασία με την κοινωνική έρευνα, την ιστορία και τους κοινωνικούς αγώνες σε τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, πασχίζουν να θεραπεύσουν την κοινωνία και συνολικά την ανθρωπότητα από το δικό της καρκίνο, τον καπιταλισμό, πράγμα που προϋποθέτει την άρση της στρέβλωσης του κυτταρικού κύκλου της κοινωνίας με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, που σημαίνει τη μετατροπή τους από ιδιωτικά μέσα εξουσιασμού σε δημόσια αγαθά, και την απόλυτη κοινωνικοποίησή τους σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας Παντού, δηλαδή στην Οικονομία, στην Κοινωνία και στον Πολιτισμό.

   Κι’ ενώ ο ανθρώπινος καρκίνος δεν έχει συνείδηση της ύπαρξής του και γι’ αυτό οδηγείται στο θάνατο μαζί με τον οργανισμό που έχει προσβάλλει, αν βέβαια δεν προλάβει η επιστήμη να τον σκοτώσει και να θεραπεύσει τον οργανισμό που έχει προσβληθεί, ο καπιταλισμός, ως καρκίνος της κοινωνίας και της ανθρωπότητας, έχει πλήρη συνείδηση της ύπαρξης και του ρόλου του και γι’ αυτό συνειδητά και συστηματικά αμύνεται με χίλιους δυό τρόπους, απέναντι στις δυνάμεις που θέλουν να απαλλάξουν την κοινωνία και την ανθρωπότητα από τη θανατηφόρα λειτουργία του.

      Αμύνεται πρώτον με την κατασκευή σκοταδιστικών, ρατσιστικών, φονταμενταλιστικών και σε τελική ανάλυση εξουσιαστικών ιδεολογιών περί της υποτιθέμενης κοινωνικής χρησιμότητας της λεγόμενης οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Δεύτερον με την παραχάραξη και τη στρέβλωση των επιστημών σύμφωνα με τις οποίες η απληστία του κεφαλαίου αποτελεί αντικατοπτρισμό της υποτιθέμενης απληστίας της ανθρώπινης φύσης. Και τρίτον με τις αντεπιστημονικές ερμηνείες, πως τάχα η κανιβαλική (το μεγάλο κεφάλαιο τρώει το μικρό), αλλά και η βαμπιρική (το κεφάλαιο αφαιμάζει την εργασία) φύση του καπιταλισμού αποτελεί προέκταση του φυσικού νόμου της εξέλιξης των ειδών. Όλα αυτά επενδύονται με βαρύγδουπες θεωρίες ‘πολυβραβευμένων’ στελεχών επίλεκτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και ερευνητικών παραμάγαζων των μυστικών υπηρεσιών του ιμπεριαλισμού και του παγκόσμιου ηγεμόνα, με πολλαπλασιαστή τα ελεγχόμενα από το μεγάλο κεφάλαιο ΜΜΕ και συνεπίκουρο τις τοπικές και ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις καταστολής, αποτελούν το βαρύ πυροβολικό του καρκίνου της ανθρωπότητας κατά της ίδιας της ανθρωπότητας. Μπροστά σε όλο αυτό το οπλοστάσιο του καρκίνου της ανθρωπότητας, η εργαζόμενη ανθρωπότητα αναζητάει το αντίδοτο για να απαλλαγεί από τον καπιταλισμό και να αποφύγει την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

    Η από τη φύση της επαναστατική και ανυπότακτη επιστήμη καταφέρνει παρά τη στρέβλωση και του δικού της κυτταρικού κύκλου και τον ασφυκτικό έλεγχό της από τα ιερατεία της εξουσίας να ρίχνει φως στα σκοτάδια με τα οποία έχουν τυλίξει την εργαζόμενη ανθρωπότητα και να δείχνει το δρόμο της δικής της απελευθέρωσης, ως προϋπόθεση της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας και του πολιτισμού της από τα καρκινογόνα κύτταρα του καπιταλισμού. Μόνο που αυτό η εργαζόμενη ανθρωπότητα δεν μπορεί να το περιμένει από το εκπαιδευτικό σύστημα του καπιταλισμού και γι’ αυτό είναι αναγκασμένη να δημιουργήσει η ίδια τις αναγκαίες υποδομές για ένα σύγχρονο και ανεξάρτητο κίνημα διαφωτισμού, που θα εκλαϊκεύσει την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση, με στόχο τη διαμόρφωση μιάς νέας επαναστατικής απελευθερωτικής κοινωνικοπολιτικής συνείδησης.

    Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έχουν ήδη κάνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση και έχουν συμβάλλει αποφασιστικά στη διάγνωση της φύσης του καρκίνου της ανθρωπότητας και με αυτό στη συνειδητοποίηση της ανάγκης να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από τον καπιταλισμό-καρκίνο που την ταλαιπωρεί και την απειλεί θανάσιμα. Αυτή η συνειδητοποίηση εκφράζεται στο επίπεδο των κοινωνικών αγώνων με το αίτημα για ένα καλύτερο, απαλλαγμένο από τον καπιταλιστικό καρκίνο, κόσμο. Αυτό το αίτημα επανέρχεται στο τέλος του 20^ου και στις αρχές του 21^ου αιώνα με μεγαλύτερη ένταση και αποφασιστικότητα, κύρια εξαιτίας της αποκάλυψης του μεταμορφισμού του ‘ελευθεραγορίτικου’ καπιταλισμού-καρκίνου σε κρατικοκαπιταλιστικό καρκίνο, γεγονός που αποπροσανατόλισε για ένα ολόκληρο αιώνα την κοινωνία-ανθρωπότητα.

    Η απόδειξη γι’ αυτό είναι η ποιοτική αναβάθμιση του προτάγματος, από την αστική δημοκρατία και το κρατικοκαπιταλιστικό υποκατάστατό της τη ‘δικτατορία του προλεταριάτου’, στην Άμεση Δημοκρατία. Με αυτό τον τρόπο η ανθρωπότητα επιδιώκει το πέρασμα από την ατομική και την ταξική-κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής στην απόλυτη κοινωνικοποίηση, δηλαδή στην κοινοκτημοσύνη τους και με αυτό στην κοινωνική αυτοδιαχείριση της οικονομίας με αποκλειστικό στόχο την οικονομική και κοινωνική ισότητα όλων των ανθρώπων, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να υπάρξει καθολική ελευθερία και ευημερία.

Στο βαθμό που αυτή η νέα αναγκαιότητα θα γίνεται νέα συνείδηση και νέα πραγματικότητα στον ίδιο βαθμό η ανθρωπότητα θα αποκαθιστά την ισορροπία του κυτταρικού της κύκλου και συνεπώς θα αυτοθεραπεύεται από τον καπιταλισμό-καρκίνο που καταστρέφει τη Φύση, καταδικάζει το μεγαλύτερο μέρος της στην εξαθλίωση και στο θάνατο και απειλεί τον πολιτισμό της και το μέλλον της.

       Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία πρόκειται για μια υπόθεση στην οποία αντιπαρατίθενται από τη μια μερικές δεκάδες και το πολύ μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μεγαλοϊδιοκτήτες μέσων παραγωγής που διαπλεκόμενοι εξουσιάζουν τον κόσμο ολόκληρο και από την άλλη τα περίπου εξίμισι δισεκατομμύρια που είναι καταδικασμένα να υφίστανται την εξοντωτική καπιταλιστική εκμετάλλευση και να ζουν σε συνθήκες καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η ποσοτική και η ποιοτική υπεροχή της ανθρωπότητας έναντι των καπιταλιστικών καρκινωμάτων είναι προφανής, αλλά και καθοριστική για την τελική έκβαση του αγώνα μεταξύ της ζωής και του θανάτου, μεταξύ του πολιτισμού και της βαρβαρότητας, μεταξύ του παραλυτικού καπιταλισμού-καρκίνου και της δρώσας ανθρωπότητας. Οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι και οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί μπορούν να συνεχίσουν να ‘θεραπεύουν’ τον καρκίνο, αδιαφορώντας για την ανθρωπότητα, τη στιγμή μάλιστα που η ανθρωπότητα δοκιμάζει το φάρμακο, δηλαδή την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που θα την απαλλάξει οριστικά και αμετάκλητα από τον καρκίνο της.

       Το Κίνημα των Πλατειών με τα αντικαπιταλιστικά κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά του και με στρατηγικό στόχο την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ, αποτελεί αναμφισβήτητα το πρώτο αποφασιστικό βήμα του 21^ου αιώνα στη Μεγάλη Πορεία της Ανθρωπότητας προς την ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό. Η ελπίδα ξαναγεννήθηκε στις Πλατείες, η αγανάκτηση μετασχηματίζεται σταθερά σε Νέα Συνείδηση και η αναθρωπότητα αργά ή γρήγορα θα ξαναθεραπευθεί, όπως συνέβει άλλωστε πολλές φορές στη μακρόχρονη διαδρομή της, για να συνεχίσει τη θριαμβευτική πορεία της προς τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό. Στις Πλατείες ξαναδομούμε το Δημόσιο Χώρο, ξαναζωντανεύουμε την Εκκλησία του Δήμου για να απαλλαγούμε οριστικά από τις εκκλησίες των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων, γηια να χτίσουμε ένα καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΥ, το δικό μας κόσμο.

http://www.infonewhumanism.blogspot.com,

prodial21@gmail.com

* Αυτό το κείμενο αφιερώνεται στο σεμνό αγωνιστή, στον Ουμανιστή Γιώργο Φραγκούλη

**Ο Κώστας Λάμπος είναι Διδάκτορας Οικονομικών Επιστημών του F.U.Berlin

http://www.anixneuseis.gr/?p=10014

Το κυπριακό παράδειγμα μέγιστο ανατρεπτικό μάθημα ……….

  Του Στέλιου Παπαθεμελή

Στον λόρδο Πάλμερστον αποδίδεται η κυνική, αλλά φευ αληθινή διαπίστωση ότι  στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν αιώνιες φιλίες και σταθερές συμμαχίες αλλά μόνον αιώνια και σταθερά συμφέροντα.

Τις επιλογές συμφερόντων τις κάνουν κατ’ αρχήν οι μεγάλοι. Αλλά και όσοι από τους μικρούς διαθέτουν ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης και αυτοσυνειδησία συνέχειας.

Αυτοί που υπολειτουργούν σ’ αυτές τις «αισθήσεις», σέρνονται ως δεδομένοι και δορυφοροποιημένοι.

Δομική δυσίατη παθογένεια της εξωτερικής μας πολιτικής, η μαζοχιστική εμπιστοσύνη τους σε φιλίες που είναι έχθρες και συνεργασίες που είναι υπονομεύσεις.

Και τούτο ενώ η

γεωπολιτική και γεωστρατηγική θέση Ελλάδος και Κύπρου είναι μοναδικές και αναντικατάστατες. Εν τούτοις η άνευ όρων και ορίων παράδοσή μας στα κελεύσματα του Ευρωατλαντισμού (για την οικονομία του Ευρωφιλελευθερισμού) μηδενίζουν τη διαπραγματευτικήμας θέση. Άλλωστε εθνικό μας δόγμα παραμένει αναλλοίωτα το «δεν διεκδικούμε τίποτε»!

Ερήμην των Ελλήνων, δημιουργήθηκε λόγω της απροσδόκητης τουρκοϊσραηλινής ρήξης, η οποία πάντως δεν πρέπει να θεωρείται τελεσίδικη, ευνοϊκή συγκυρία για την άσκηση εκ μέρους Ελλάδας-Κύπρου μιας διαφορετικής και οπωσδήποτε θετικής για τα εθνικά μας συμφέροντα πολιτικής.

α. Το Ισραήλ έχει τώρα πια απόλυτη υπαρξιακή ανάγκη του γεωστρατηγικού ελλαδικού και κυπριακού χώρου. Χωρίς αυτόν θα διατρέξει έσχατον κίνδυνο.

β. Το Ισραήλ κυβερνά τις ΗΠΑ. Ό,τι οι Έλληνες απαξίωσαν να το επιτύχουν αυτόνομα (το μπορούσαν και το μπορούν με το πολιτικό χρήμα και την εκλογική δύναμη της Ομογένειάς μας), τους προσφέρεται «τύχη αγαθή» επειδή οι Εβραίοι τα έσπασαν με τους Τούρκους.

γ. Η εβραϊκών συμφερόντων αμερικανική Noble Energy, θα εγκαινιάσει το γεωτρύπανό της στο κυπριακό «οικόπεδο 12» με τη συνεργασία των κυβερνήσεων Κύπρου και Ισραήλ.

δ. Πρώτη φορά στην μετά Τάσσον φάση, η Λευκωσία χειρίζεται εύστοχα και ανυποχώρητα-ελπίζουμε μέχρι τέλους-ένα υπαρξιακό της ζήτημα.

Ο κατά σύστημα τουρκόφιλος αμερικανικός παράγων είναι με τους Τούρκους όταν αυτοί είναι με το Ισραήλ. Όταν δεν είναι, αφήνει τον νεοοθωμανό να «γαυγίζει», να αφρίζει και να απειλεί βέβαιος ων ότι χωρίς αμερικανικές πλάτες δεν δαγκώνει και αν παρά πάσαν διαφορετικήν εκτίμηση αποπειραθεί, η προειδοποίηση είναι ότι οι αμερικανικές ενεργειακές εταιρείες λειτουργούν υπό την προστασίαν του 6^ου Στόλου και των αεροπλανοφόρων του.

Βέβαια το τουρκικό Επιτελείο επεξεργάζεται διαρκώς και καινούρια επιθετικά σενάρια κατά Κύπρου και Ελλάδος (πρβλ. ανάλυση Δ.Κ.Κωνσταντακόπουλου, Κόσμος του Επενδυτή,20-21/8/11).

Οργή προκαλεί η διαβόητη «Βιβλιοθήκη» των τουρκικών επιχειρησιακών σχεδίων, μεταξύ των οποίων η κατάληψη μεγάλου ελληνικού νησιού, η εμπλοκή με ελληνικά μαχητικά και η προβοκατόρικη αυτοκατάρριψη  τουρκικού για να κορυφώσει την ένταση. Οι νεοοθωμανοί έχουν μετατρέψει αντιστάσεως μη ούσης, το Αιγαίο σε μια απέραντη αεροναυτική μηχανή έμπρακτης αμφισβήτησης των ελληνικών δικαιωμάτων, αδιακόπως κλιμακούμενου στρατιωτικού εκβιασμού μας και βίαιου εξαναγκασμού μας σε υποχωρήσεις και παραχωρήσεις.

Η διαρκής αναπαραγωγή προκλητικών διεκδικήσεων από τους απέναντι και η απίστευτη ανεκτικότητα εκ μέρους μας που συχνά εγγίζει τα όρια της «αναισθησίας», καλλιεργεί στον εχθρό την δικαιολογημένη πεποίθηση ότι ο αποδέκτης των αναπάντητων προκλήσεών του είναι ευάλωτος και ψοφοδεής.

Η Τουρκία είναι ορκισμένος εχθρός μας. Πείσμων και αμετάλλαχτη στρατηγική της είναι η συρρίκνωση και η μετατροπή του Ελληνισμού σε δορυφόρο, νεοραγιά του νεοοθωμανισμού. Πάσα άλλη προσέγγιση της νεοοθωμανικής πολιτικής είναι αφελής. Στις διαβόητες «διερευνητικές» συνομιλίες που εγκαινίασε το 1999 ως ΥΠΕΞ ο νυν πρωθυπουργός επένδυσε πλείστες, αλλά φρούδες ελπίδες. Αυτές με μια ενδιάμεση προσγείωση επί Μολυβιάτη-του αποδίδεται  η δήλωση «συνεχίζουμε τις «διερευνητικές» μόνο και μόνο για να μη τις διακόψουμε»-απογειώθηκαν εκ νέου επί Μπακογιάννη για να συνεχίσουν…ιπτάμενες μέχρι σήμερα, 50^η συνάντηση. Να τα…εκατοστήσουν!

Ο κ. Σημίτης επαίρονταν το 2004 ότι βρίσκεται «μια ανάσα» από την τελική συμφωνία. Ποια συμφωνία; Την απεκάλυψε πρόσφατα ο Τούρκος διαπραγματευτής Μπουλούκμπασι (πρβλ. την Κύρα Αδάμ, Ελευθεροτυπία 20/8/11). Οι «διερευνητικές» (τάχα συνομιλίες) διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν το 1978. Η Άγκυρα επέβαλε στην Ελλάδα την ερμηνεία ότι οι «συνομιλίες» αναστέλλουν το δικαίωμα οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ και μολονότι ο εγκυρότατος διευθυντής  της νομικής υπηρεσίας του ΥΠΕΞ, αείμνηστος Κώστας Οικονομίδης απέδειξε το αντίθετο, επί 33 χρόνια εμείς απέχουμε. Στο ίδιο διάστημα μέσω ICAO, NATO και λοιπών «δημοκρατικών δυνάμεων», η Άγκυρα επεκτείνει, εδραιώνει και νομιμοποιεί ανύπαρκτα δικαιώματα σε Αιγαίο, Θράκη, Κύπρο.

Ο Ελληνισμός απειλείται και χρειάζεται τάχιστα στρατηγικό εταίρο για να υπερασπισθεί την ακεραιότητά του. Να ψάξουμε για αληθινούς συμμάχους. Θα τους βρούμε! Διαθέτουμε    σοβαρότατες αντιπαροχές. Όμως να τις διαπραγματευθούμε. Για την ΑΟΖ το κυπριακό παράδειγμα είναι μέγιστο μάθημα. Εμπρός για συνεργασίες με εταιρείες που έχουν πίσω τους δύναμη πυρός που θα μαζέψει τους νεοοθωμανούς στην «τρύπα» τους.

http://papathemelis.blogspot.com/2011/08/blog-post_24.html 
http://www.papathemelis.gr/ 

Ο ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 21ουΑΙΩΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ ……..

Γράφει ο Κώστας Λάμπος*

 Λόγος περί Ουμανισμού-Ανθρωπισμού , με την έννοια της ‘ηθικής’ της εκάστοτε άρχουσας τάξης, της ‘φιλανθρωπίας των αρχόντων’, της ‘παιδείας’ κ.λπ., γίνεται από την κλασική αρχαιότητα, το σκοταδιστικό χριστιανικό μεσαίωνα, τα απολυταρχικά και φασιστικά καθεστώτα, μέχρι και την Pax Americana, που με τους ‘ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς’ της θέλει να επιβάλλει την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου .
Ο Μαρξ αντέταξε, απέναντι στην αφηρημένη έννοια του υποκριτικού ‘ουμανισμού’ των εξουσιαστών, την έννοια του «συγκεκριμένου, του εμπράγματου Ουμανισμού», η αναζήτηση του οποίου θα μπορούσε να οδηγήσει τους εξουσιαζόμενους στην απελευθέρωση και τον άνθρωπο στην αληθινή ανθρώπινη φύση του.
Ο Heidegger μίλησε για τον «Ανθρωπισμό του Είναι», όπου όμως «ο άνθρωπος νοείται όχι ως σχεδιάζων (Entwerfender), αλλά ως σχεδίασμα (Entwurf)».

Επειδή είναι προφανές πως ο Χάιντεγκερ αναφέρονταν στο ‘καπιταλιστικό είναι’, όπου ο άνθρωπος είναι ‘σχεδίασμα’, δηλαδή αντικείμενο εκμετάλλευσης, ενώ ο Μαρξ αναφέρονταν στον Ουμανισμό, όπου ο άνθρωπος θα είναι ο ‘σχεδιαστής’, δηλαδή το υποκείμενο της ιστορίας του και ο διαμορφωτής της αληθινής φύσης του, γι’ αυτό προτείνουμε να ξεκινήσουμε την αναζήτηση της φύσης και του χαρακτήρα του Νέου Ουμανισμού, του Ουμανισμού του 21ου Αιώνα από την προσέγγιση του Μαρξ, που αντιλαμβάνονταν τον Ουμανισμό όχι απλά ως ένα μεταβατικό μετακαπιταλιστικό ‘κοινωνικό σύστημα’, αλλά ως κάτι πολύ σημαντικότερο, ως ένα Νέο Οικουμενικό Πολιτισμό.

Πριν από μερικές δεκαετίες το επίκαιρο ερώτημα-κραυγή ήταν: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;

Έκτοτε ο τότε ‘υπαρκτός σοσιαλισμός’ δεν έκανε, δυστυχώς, όπως πολλοί περίμεναν, ένα βήμα μπροστά, αλλά έκανε δύο βήματα πίσω και βρέθηκε στη θέση του μανιακού καπιταλισμού. Αντίθετα η βαρβαρότητα έκανε, από τότε, κάμποσα βήματα μπροστά και βρίσκεται σήμερα στη φάση της άγριας νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του ηγεμονικού αμερικανισμού.
Το αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων οδήγησε την Ανθρωπότητα στο πιό κρίσιμο δίλημμα της ιστορίας της: Να συνεχίσει να εμπιστεύεται τον καπιταλισμό, που της υπόσχεται να την οδηγήσει ακόμα πιό βαθιά στη βαρβαρότητα, ή να τον ξεπεράσει, όπως έκανε μέχρι τώρα, στη βασανιστική διαδρομή της, με κάθε αντίστοιχο εκμεταλλευτικό σύστημα και να αναζητήσει νέους τρόπους κοινωνικής, τοπικής και οικουμενικής, συμβίωσης των ανθρώπων και των Λαών.

Όλο και περισσότερο γίνεται πιά κατανοητό, πως αυτός ο μανιακός, ο απάνθρωπος και συνειδητά καταστροφικός καπιταλισμός που διαπράττει καθημερινά εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και του Πολιτισμού, πρέπει να δώσει τη θέση του σ’ έναν καλύτερο κόσμο, πράγμα που προϋποθέτει:
• 1. Ανατροπή κάθε μορφής σκοταδισμού με την ανάπτυξη ενός κινήματος Νέου Διαφωτισμού, που θα οδηγήσει στην κοινωνικοποίηση της γνώσης και των επιστημών, στη διαμόρφωση μιάς νέας αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης και στην ανάπτυξη μιάς νέας ατομικής, κοινωνικής και οικουμενικής συνείδησης που θα εκφραστεί με ένα ρωμαλέο, ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό, οικουμενικό ουμανιστικό κίνημα.
• 2. Σταδιακή κατάργηση κάθε εξουσιαστικής και εκμεταλλευτικής δομής και των αντίστοιχων θεσμών, με την ανάπτυξη της Συμμετοχικής με την έννοια της Άμεσης Δημοκρατίας και την κοινωνικοποίηση όλων των διαδικασιών λήψης των αποφάσεων, και
• 3. Κατάργηση κάθε μορφής κοινωνικής ανισότητας, με την κατάργηση κάθε μορφής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και με την κοινωνικοποίηση όλων των μορφών του οικουμενικού πλούτου και όλων των διαδικασιών παραγωγής και διανομής των υλικών και των πνευματικών αγαθών.

Με αυτές τις βασικές προϋποθέσεις η Ανθρωπότητα θα καταφέρνει να ξεπερνά σταδιακά τον καπιταλισμό, σε όλες τις πιθανές εκδοχές του, να απελευθερώνει διανοητικές και κοινωνικές δυνάμεις και να αξιοποιεί τις σύγχρονες ασύλληπτες δυνατότητες που θα της επιτρέπουν να οραματίζεται και ταυτόχρονα να χτίζει ένα καλύτερο κόσμο στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Ο Μαρξ, στον οποίο πολλοί βιάστηκαν να φορτώσουν το τερατούργημα του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και λάθρα βαφτισμένου ‘σοσιαλισμού ή κομμουνισμού’, έδειξε στην Ανθρωπότητα τους όρους εξέλιξης των κοινωνιών και τους νόμους ανάπτυξης των κοινωνικών συστημάτων και ιδιαίτερα του καπιταλισμού.

Ο Μαρξ δεν ήταν ‘προφήτης’ και γι’ αυτό έγραψε ελάχιστα για τη μετακαπιταλιστική πορεία της Ανθρωπότητας, για το Σοσιαλισμό, τον Κομμουνισμό και τον Ουμανισμό.
Ο Μαρξ, όπως και κάθε άνθρωπος που ζει και γνωρίζει τον καπιταλισμό, ξέρει πως δεν πρέπει να είναι και επιθυμεί κάπως διαφορετική να είναι η αυριανή κοινωνία. Το πως όμως θα είναι η αυριανή κοινωνία θα το αποφασίζει η ίδια, σε συνδυασμό με τη δράση ή την αδράνεια άπειρων παραγόντων που συνδιαμορφώνουν τη δυναμική του κοινωνικού πεδίου και το ‘γίγνεσθαι’. Ανάμεσα στις ελάχιστες θέσεις του Μαρξ για τη μετακαπιταλιστική πορεία της Ανθρωπότητας, συγκαταλέγεται και η παρακάτω:

“Το ξεπέρασμα του Θεού είναι το γίγνεσθαι του θεωρητικού Ουμανισμού…,το ξεπέρασμα της ατομικής ιδιοκτησίας…είναι το γίγνεσθαι του πρακτικού Ουμανισμού…, (και τα δυό μαζί) προϋπόθεση απαραίτητη για τον θετικό Ουμανισμό” .*

Προσωπικά εκτιμώ πως καλύτερο οδηγό δεν θα μπορούσε να βρει η Ανθρωπότητα για να εκφράσει την αγωνία και τους αγώνες της για μιά Νέα Ελευθερία, για έναν καλύτερο κόσμο.

1. Μαρξ Καρλ, Χειρόγραφα 1844

Αυτό το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα http://infonewhumanism.blogspot.com

*Ο Κώστας Λάμπος είναι Διδάκτορας Οικονομικών Επιστημών του F.U.Berlin

Πετρελαιαγωγός Μπουργκάς (Бургас) – Αλεξανδρούπολη …….

του Νικολάου Παπανικολόπουλου  *

      «Η σημαντικότερη διεθνής παρέμβαση για να μειωθούν οι κίνδυνοι θαλάσσιου ατυχήματος με δεξαμενόπλοιο στα Δαρδανέλια και το Βόσπορο»

  (Υφυπουργός ΠΕΚΑ κ. Γιάννης Μανιάτης, 13/12/2010)

    Το ιστορικό του προβλήματος και η ιδέα – λύση

    Ο λόγος που γέννησε, το 1993, την ιδέα κατασκευής του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, ήταν οι καθυστερήσεις των δεξαμενόπλοιων, στα Στενά του Βοσπόρου, από τις Τουρκικές Αρχές, για λόγους ασφάλειας ναυσιπλοΐας.
Πράγματι, το 1993 η Τουρκία, επικαλούμενη λόγους ασφάλειας ναυσιπλοΐας ανακοίνωνε ότι από 1-1-1994, θα εφήρμοζε – όπως και έκανε – ειδικό αυστηρό Κανονισμό (Marmara Traffic Regulations) για τη διέλευση των δεξαμενόπλοιων από το Βόσπορο…»

Τότε, μετά από έντονες διαμαρτυρίες των χωρών της Μαύρης Θάλασσας και άλλων θιγομένων κρατών (όπως της Ελλάδας λόγω της ναυτιλίας της) και της Ρωσίας (λόγω των πετρελαίων της), παρενέβη ο IMO (International Maritime Organization) οπότε, το 1998 η Τουρκία,εξέδωσε νέο Κανονισμό με ελαστικότερες διατάξεις (Marmara Traffic Regulations,Revised Version).
Σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές, η συγκεκριμένη στάση της Τουρκίας για τα Στενά τότε, είχε σκοπό να «εκβιάσει» την επιτάχυνση – όπως και έγινε – των διαδικασιών για την κατασκευή και λειτουργία του πετρελαιαγωγού Μπακού – Τσεϋχάν.Πέρασαν 15 χρόνια συζητήσεων, διαβουλεύσεων, συναντήσεων εμπειρογνωμόνων, υπογραφής μνημονίων, αντεγκλήσεων κλπ, μεταξύ Αθήνας, Σόφιας και Μόσχας μέχρι που το 2007 υπογράφτηκε η τελική Συμφωνία.Η Συμφωνία αναφέρει: «…οι Κυβερνήσεις προτίθενται να δημιουργήσουν μια αξιόπιστη και αποτελεσματική δίοδο μεταφοράς πετρελαίου που θα έχει ως στόχο την αύξηση της ενεργειακής ασφάλειας των χωρών της Ευρώπης και τη μείωση των οικολογικών κινδύνων που συνδέονται με την αυξημένη πίεση των παραδοσιακών οδών μεταφοράς υδρογονανθράκων…».

 Το πρόβλημα σήμερα

Τα Στενά του Βοσπόρου είναι, μεταξύ άλλων, και η παραδοσιακή οδός – θαλάσσια έξοδος – του πετρελαίου από τις πλούσιες πετρελαιοπηγές των χωρών της Ευρασίας. Έχουν μήκος 31 χιλιόμετρα και πλάτος 770 – 1500 μέτρα.
Έχουν ιδιαίτερη σημασία στην ναυσιπλοΐα καθώς τα πλοία που διέρχονται από αυτά πρέπει να αλλάξουν 12 φορές πορεία με στροφές που φθάνουν τις 80 μοίρες και ταχύτητες που πέφτουν και στα 7 μίλια.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 1995 πέρασαν από τα Στενά 4.284 δεξαμενόπλοια και το 2007 πέρασαν 10.054. Αύξηση 134%.
Το 2009, πέρασαν 51.422 πλοία, αριθμός που είναι τετραπλάσιος από αυτά που πέρασαν από τη διώρυγα του Παναμά και τριπλάσιος σε σχέση με τη διώρυγα του Σουέζ.

Η τουρκική πλευρά

Η Τουρκία το 2010, επανέφερε το πρόβλημα των Στενών του Βοσπόρου . Η ενέργεια αυτή εκ πρώτης όψεως δείχνει ότι επικροτεί την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Τίποτα όμως δεν αποκλείει να αποσκοπεί σε επιτάχυνση των διαδικασιών του πετρελαιαγωγού Samsun – Cheyhan ή στο να έλθει στο προσκήνιο ο πετρελαιαγωγός Kiyikoy – Ibrice (στην Ανατ. Θράκη) για τον οποίο αναφέρθηκε μόνο το 2004 όποτε τον είχε χαρακτηρίσει ως εναλλακτική λύση του Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.

Δυο γεγονότα το 2010 στην Κωνσταντινούπολη, έχουν ιδιαίτερη σημασία.
Την 1η Ιουλίου 2010, κλήθηκαν από τις Τουρκικές Αρχές στην Κωνσταντινούπολη, οι 20 μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες του κόσμου να συζήτησαν τα προβλήματα με τη διέλευση των δεξαμενόπλοιων από τα Στενά. Τους ενημέρωσαν δε, ότι σε 3 – 4 χρόνια, η Τουρκία θα πάρει νέα μέτρα για τη διέλευση των πλοίων από τα Στενά.

Οι Τούρκοι υπουργοί, Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ και Περιβάλλοντος Βεισέλ Έρογλου που πήραν μέρος στη συνάντηση δήλωσαν μεταξύ άλλων ότι « υπάρχουν δυο εναλλακτικές λύσεις για την παράκαμψη των Στενών. Είναι οι αγωγοί Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη και Σαμψούντα – Τσευχάν» και «δεν μπορούμε να κάνουμε διαπλάτυνση στα Στενά. Υπάρχουν δυσκολίες λόγω της γεωγραφικής δομής».
Σύμφωνα με τον Έρογλου «δεν υπάρχει στον κόσμο άλλη πόλη με πληθυσμό 13 εκατομμυρίων, από όπου κάθε τρία λεπτά περνούν 400 τόνοι επικίνδυνα απόβλητα. Τα τελευταία δέκα χρόνια έγιναν στο Βόσπορο 11 μεγάλα ατυχήματα, ενώ τα τελευταία 15 χρόνια η θάλασσα του Μαρμαρά μολύνθηκε με 115.000 τόνους πετρελαίου».

Την 26 – 28 Οκτωβρίου 2010, διοργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη η 12η Συνάντηση Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου με έμφαση στις διεθνείς μεταφορές.
Στη Συνάντηση, όπου συμμετείχαν και εκπρόσωποι της διεθνούς εταιρείας του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, Trans – Balkan Pioeline B.V., το κύριο θέμα ήταν ο Νότιος Διάδρομος Φυσικού Αερίου της Ευρώπης και οι εξελίξεις στους πετρελαιαγωγούς Μπακού – Τυφλίδα – Τσεϊχάν και Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.

Η ελληνική πλευρά

Οι δηλώσεις της Υπουργού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής, κας Τίνας Μπιρμπίλη, την 25η Οκτωβρίου, στο διεθνές φόρουμ στη Μόσχα «Ο ενεργειακός διάλογος της Μόσχας», όπου η Υπουργός είχε δηλώσει για συμφωνία με το Ρώσο Υπουργό Ενέργειας Sergei Shmatko να δημιουργηθεί κοινή ομάδα εργασίας, Ρωσίας – Ελλάδας, που θα επεξεργαστεί την υλοποίηση του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.

Οι δηλώσεις του Πρόεδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, για τη σημασία της κατασκευής τόσο του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη όσο και του αγωγού South Stream, που έγιναν στη Σόφια την 17η Νοεμβρίου, λίγες μέρες αφότου ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός είχε βάλει τέλος στα σχέδια κατασκευής του πρώτου αγωγού.

Η ομιλία του Υφυπουργού ΠΕΚΑ κ. Γιάννη Μανιάτη στην Ημερίδα του Ελληνορωσικού Συνδέσμου, με θέμα «Ρωσία – Ελλάδα – Κύπρος: Πολιτικές, Οικονομικές και Πολιτιστικές Συνέργειες. Παρόν και Μέλλον» που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα την 13η Δεκεμβρίου, υπό την αιγίδα του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών

Οι παραπάνω τοποθετήσεις, που έγιναν το τελευταίο τρίμηνο του 2010, δίνουν ελπίδες για την αίσια έκβαση του θέματος.

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος
Υποναύαρχος ΛΣ (ε.α.)
Πρώην Κεντρικός Λιμενάρχης Αλεξανδρούπολης
Πρόεδρος Ένωσης Πολιτών ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΘΡΑΚΗΣ

http://alexpolisonline.blogspot.com/2010/12/blog-post_4761.html

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ :

ΕΚΤΑΚΤΟ: Οριστικό τέλος στον Μπουργκάς-Αλεξ/πολη από την Ρωσί α – Θερμοκρασίες Σιβηρίας στις σχέσεις με Ελλάδα

Ο υφ. ΥΠΕΚΑ γκρεμίζει το παραμύθι των περιβαλλοντικών συνεπειών για τον αγωγό Πύργου (Μπουργκάς) – Αλεξανδρούπολης!

Αγωγός «Σαμψούντα- Τζεϊχάν» καίει τον ‘Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη’

Ο παράγοντας χρόνος στην πολιτική: Από τον λαϊκισμό στην αλαζονεία; …….

Του Δημήτρη Μάρδα 

Αν. καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

Παραμονές της επετείου της 17^ης Νοέμβρη του 2010 και ψήφισης του προϋπολογισμού  η υπουργός παιδείας ενθυμείται να φέρει προς συζήτηση τις απόψεις ενός νέου νομοσχεδίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση, μια διαδικασία που τείνει να κλείσει το καλοκαίρι του 2011, στις 28 Αυγούστου δηλαδή δυο ημέρες πριν την εξεταστική περίοδο του Σεπτεμβρίου!.

Στην αρχή της τουριστικής περιόδου εφέτος ο αρμόδιος υπουργός προκαλεί απρόβλεπτα προβλήματα στο τουριστικό ρεύμα, με αιφνίδια αν όχι αψυχολόγητα μέτρα, που αναφέρονται στο άνοιγμα των επαγγέλματος των ταξί.

Εν μέσω Καλοκαιριού πέρυσι ο τότε αρμόδιος υπουργός  εισήγαγε στη Βουλή ρυθμίσεις με θέμα το καμποτάζ, ταράζοντας τα ήπια έως τότε νερά των κρουαζιερών.

 Στο υψηλότερο σημείο της τουριστικής περιόδου πάλι πέρυσι, τον Αύγουστο του 2010, ο  ίδιος αρμόδιος υπουργός ενθυμήθηκε το άνοιγμα του επαγγέλματος των μεταφορέων, κίνηση που οδήγησε, μέσω της περιπέτειας της έλλειψης των καυσίμων, σε ακυρώσεις 600 χιλιάδων ξένων επισκεπτών της χώρας

Παραμονές των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010 ο αρμόδιος υπουργός ταράζει τους φορολογουμένους στέλνοντας ‘ραβασάκια’ από τις εφορίες στο πλαίσιο της γνωστής  περαίωσης.

Η τρόικα αποφασίζει να επισκεφθεί τη χώρα μας δυο ημέρες πριν την επέτειο του πολυτεχνείου. Αν η διαπραγματευτική ικανότητα των Ελλήνων εκπροσώπων συζητητών της τρόικας δε μπορεί να πετύχει τη μετάθεση της επίσκεψης κατά μόνο μια εβδομάδα τότε με ποια λογική μπορούμε να αναμένουμε αλλαγή του Μνημονίου προς το καλύτερο;

Και η ιστορία συνεχίζεται όπως και επί της προηγούμενης κυβέρνησης…

Μας δημιουργείται συχνά η εντύπωση ότι ορισμένοι Υπουργοί της κυβέρνησης θεωρούν ότι είναι απόλυτα κυρίαρχοι του πολιτικού παιγνιδιού στο οποίο συμμετέχουν, οπότε ο χρόνος είναι μια μεταβλητή ιδιαίτερα εύπλαστη στα χέρια τους. Ως απόρροια της εν λόγω εικόνας δημιουργείται η ακόλουθη αίσθηση: Κάποιοι από τους κυβερνώντες δείχνουν εν πολλοίς με τους κακότεχνους χειρισμούς τους σε άκρως ακατάλληλους χρόνους, ότι έχουν περάσει από την περίοδο του λαϊκισμού σε μια νέα περίοδο αυτήν την αλαζονείας.

Ο χρόνος έχει 12 μήνες και 54 εβδομάδες. Μήπως χρειάζονται ορισμένοι Yπουργοί απλά μαθήματα πολιτικού marketing από προπτυχιακούς φοιτητές ή μαθήματα ‘ανάπτυξης πολιτικής’  ή ‘διαμόρφωσης πολιτικής’;

 http://www.anixneuseis.gr/?p=10000

Υπέρ των δραστηριότητων της Κύπρου εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης (AOZ) τάσσεται ο επίσημος εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών……….

Οι δραστηριότητες της Κύπρου προς εξερεύνηση και εξόρυξη ορυκτών πηγών πλούτου εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης (AOZ) ανταποκρίνονται στο διεθνές δίκαιο και τα κυριαρχικά της δικαιώματα σύμφωνα με τη Συνθήκη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, επισήμανε μεταξύ άλλων σε ανακοίνωσή του ο επίσημος εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Αλεξάντρ Λουκασέβιτς.

Στη σχετική ανακοίνωση, ο Α. Λουκασέβιτς σημείωσε ότι «σύμφωνα με τη Συνθήκη του ΟΗΕ για το Διεθνές Δίκαιο από το 1982, την οποία μεταξύ άλλων 162 κρατών έχει υπογράψει και η Κυπριακή Δημοκρατία, κάθε κράτος με θαλάσσιες ακτές κατέχει κυριαρχικά δικαιώματα στην ΑΟΖ του για σκοπούς εξερεύνησης, εκμετάλλευσης και προστασίας τόσο των ζώντων, όσο και των μη ζώντων φυσικών πηγών, συμπεριλαμβανομένων των υδάτων, που καλύπτουν το θαλάσσιο βυθό, το βυθό και το υπέδαφός του».

«Τα κυριαρχικά δικαιώματα για σκοπούς εξερεύνησης και επεξεργασίας των πηγών της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας του παράκτιου κράτους έχουν αποκλειστικό χαρακτήρα», υπογράμμισε ο Ρώσος υψηλόβαθμος διπλωμάτης.

Όπως εξηγεί ο κ. Λουκασέβιτς «για τον προσδιορισμό της ΑΟΖ διεξάγεται οριοθέτηση, η οποία διαμορφώνεται μέσω της υπογραφής διμερούς συμφωνίας μεταξύ των κρατών με αντικείμενες και τεμνόμενες ακτογραμμές στη βάση του διεθνούς δικαίου».

Εν τω μεταξύ στο Ισραήλ μεταβαίνει την Τετάρτη για το θέμα του φυσικού αερίου η Κύπρια υπουργός Εξωτερικών Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή.

Αποκλειστικό θέμα της συνάντησης της Κύπριας ΥΠΕΞ με τον Ισραηλινό ομόλογό της θα είναι οι ερευνητικές γεωτρήσεις για εντοπισμό υδρογονανθράκων στα γειτνιάζοντα θαλάσσια οικόπεδα της Κύπρου και του Ισραήλ, καθώς και οι κλιμακούμενες τουρκικές απειλές κατά του κυριαρχικού δικαιώματος της Κύπρου.

Οι εξελίξεις στο θέμα του φυσικού αερίου προκαλούν την ίδια ώρα προβληματισμό στα Ηνωμένα Έθνη, ως προς το μέλλον της παρούσας φάσης των συνομιλιών στο Κυπριακό.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή» της Κύπρου, κύκλοι των ΗΕ εκφράζουν την ανησυχία ότι ίσως να επέλθει κατάρρευση των συνομιλιών «μία ώρα νωρίτερα», δεδομένου ότι την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου αναμένεται να αρχίσει η γεώτρηση στο οικόπεδο «Αφροδίτη» της κυπριακής ΑΟΖ, προκαλώντας τις αντιδράσεις της Αγκυρας και της τουρκοκυπριακής πλευράς.

Noble Energy: Η Κύπρος θα επωφεληθεί από τις γεωτρήσεις στην ΑΟΖ

Θετικές επιδράσεις στις χερσαίες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της Κύπρου αναμένεται να έχει το διερευνητικό πρόγραμμα γεωτρήσεων της Noble Energy στο «Οικόπεδο 12» της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), σύμφωνα με την περιβαλλοντική μελέτη που κατέθεσε η εταιρεία.

Στη μελέτη της Noble αναφέρεται πως η Κύπρος θα επωφεληθεί λόγω των εργαζόμενων που θα διακινούνται μέσω της αλλαγής βαρδιών στην πλατφόρμα, από τον ανεφοδιασμό της διερευνητικής δραστηριότητας, με εξοπλισμό για τη γεώτρηση και προμήθειες σε καύσιμα, πόσιμο νερό φρέσκα τρόφιμα αλλά και τη χερσαία διαχείριση των αποβλήτων.

Βάσει της μελέτης, η πιθανότητα διαρροής σημαντικής ποσότητας υδρογονανθράκων κατά τη διάρκεια του προγράμματος είναι πολύ μικρή, ειδικά αφού ο στόχος είναι η ανεύρεση φυσικού αερίου.

Πέρα από τον «Όμηρο», την ημιβυθιζόμενη πλωτή πλατφόρμα γεωτρήσεων μεγάλου βάθους Νoble Homer Ferrington, δεν αποκλείεται να χρησιμοποιηθεί και μία πλατφόρμα γεωτρήσεων που μπορεί να μετακινηθεί.

Η εταιρεία εκτιμά ότι θα απαιτηθούν 90-120 μέρες για την εξόρυξη.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2040152 

ΣΧΕΤΙΚΆ ΆΡΘΡΑ:

http://ellanodikis.blogspot.com/2011/08/blog-post_20.html

http://ellanodikis.blogspot.com/2011/08/blog-post_19.html

http://ellanodikis.blogspot.com/2011/08/1997.html

http://ellanodikis.blogspot.com/2011/07/blog-post_23.html

http://ellanodikis.blogspot.com/2011/07/blog-post_919.html

Η Ρωσία στηρίζει την Κύπρο στα ενεργειακά

Ρωσική στήριξη στην Κύπρο για την εκμετάλλευση της ΑΟΖ

Εφιάλτης μιας καταστροφής χωρίς πόλεμο και πανδημία – και το ανατρεπτικό παράδειγμα Πεπονής ……

Του Στέλιου Παπαθεμελή
Προέδρου Δημοκρατικής Αναγέννησης

            Ο ζοφερός εφιάλτης μιας παγκόσμιας καταστροφής που επέρχεται ακάθεκτη, για πρώτη φορά, χωρίς πόλεμο και χωρίς οποιαδήποτε πανδημία, είναι η μεγαλύτερη ήττα των κρατών και των υπηκόων τους, κατ’ εξοχήν των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Η αμαχητί και άνευ όρων παράδοση του αμερικανικού κράτους στο πραξικόπημα της S & P επικυρώνει την καταλυτική παντοδυναμία των τραπεζών, που μπορούν, όχι απλώς ατιμωρητί να λοιδορούν τα κράτη, ακόμη και το ισχυρότερο, αλλά να τα ταπεινώνουν κατά τον σκαιότερο τρόπο.

Το 2008 οι τραπεζίτες αφού απασφάλισαν οι ίδιοι τη χειροβομβίδα, αναγκάσθηκαν να καταφύγουν ικέτες στις κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν το δικαίωμα του νομοθετείν και επιβάλλειν φόρους. Αυτές σκηνοθέτησαν τον μύθο ότι η οικονομία σώζεται μόνο αν διασωθούν οι τράπεζες. Και άρα οι πολίτες πρέπει αγόγγυστα να πληρώσουν πρόσθετους φόρους υπέρ της τραπεζιτικής σωτηρίας. Η πολιτική αυτή κατέστρεψε την οικονομία και τους πολλούς, όλους που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν και «πληρώνουν τη νύφη».

Όμως έτσι «οι άνθρωποι θα εξεγερθούν επειδή οι φόροι τους κατέληξαν στις τσέπες των τραπεζιτών και αυτό θα το πληρώσουμε με μια κόλαση»! (Αμερικανός Γερουσιαστής Ντον).

Οι εξελίξεις φανερώνουν ότι «ένεκα οι ακόλαστες τράπεζες», οι πύλες της κολάσεως άνοιξαν ήδη διάπλατα…

Ανήσυχος για τη χώρα του ο νουνεχής Πωλ Κρούγκμαν, κρούει στους N.Y.Times τον κώδωνα: «Το έθνος μας δεν αντιμετωπίζει απλά μια κρίση χρέους. Αντιμετωπίζει μια κρίση δημοκρατίας».

Ενώ το δικό μας έθνος απειλείται με εθνική κρίση.

Οι κυβερνήσεις αν και διαθέτουν το κρατικό imperium, το απιθώνουν στα πόδια των αγορών, κατά πως στους «Αδερφούς Καραμαζώφ» του Ντοστογιέφσκυ οι τρομοκρατημένοι απέθεταν τη βούλησή τους στα πόδια του Μεγάλου Ιεροεξεταστή. Οι πανικόβλητες εκλεγμένες-φευ-εξουσίες συμμορφώνονται εν ριπή οφθαλμού με τις εντολές των κερδοσκόπων για ακόμη εξοντωτικότερη λιτότητα και περαιτέρω συρρικνώσεις κοινωνικών δικαιωμάτων και δημοσίων δαπανών.

Έγνοια της εξουσίας ο κατευνασμός της διψομανίας των αγορών.

«Αλλά με λιτότητα δεν γίνεται ούτε ανάπτυξη, ούτε μείωση χρέους. Πρέπει να αυξηθούν οι δημόσιες δαπάνες και κανείς δεν θέτει το ερώτημα ποιος θα κάνει τις επενδύσεις», διακηρύσσει ο διευθυντής της UNCTAD Χ. Φλάσμπεκ.(Κόσμος του Επενδυτή 6-7/8/11).

Οι συμπατριώτες του ωστόσο μηχανεύονται τον επανασχεδιασμό της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής με γερμανικό πατρόν. Ανακύπτει ενδοσυστημική σύγκρουση ΗΠΑ-Γερμανίας. Οι υπερατλαντικοί μάχονται ορατά πλέον την περιφερειακή ισχυροποίηση της Γερμανίας, μη ορρωδούντες στη δημιουργία περιφερειακών και όχι μόνον, κρίσεων.

Οι ευρωπαϊκοί λαοί εν ονόματι των γνωστών δογμάτων του ευρωφιλελευθερισμού που στηρίχθηκε με εφάμιλλο ζήλο από δεξιούς και αριστερούς είναι αιχμάλωτοι των αγορών.

Η πολιτική τάξη αντιπαρέρχεται ανυποψίαστη τις μεγάλες κοινωνικές πληγές (ανεργία, φτώχεια) και διακατέχεται από αμνησία ανάπτυξης και κοινωνικού κράτους.

Αντιστάσεως μη ούσης επελαύνει ορμητικά το «δόγμα της εκτεταμένης λιτότητας ως ένα είδος οικονομικού ελιξιρίου» (Ramonet).

Βασικός υπαίτιος της συμφοράς είναι διά της εις άτοπον απαγωγής η πολιτική τάξη η οποία παρέδωσε τα κεκυρωμένα από το λαό «πρωτοτόκια» της εξουσίας στην ολιγαρχία του χρηματοοικονομικού συστήματος υποκύπτοντας στους πειρασμούς της διαφθοράς, ή της αβουλίας.

Και στην πολιτική έρημο της Ελλάδας των κρίσεων, ένα ανατρεπτικό φωτεινό παράδειγμα, ο Αναστάσης Πεπονής. Παράδειγμα προς μίμηση για τους Επιγενομένους και ιδιαίτερα τους Νέους μας.

Ο Πεπονής τίμησε με την πολιτική του λειτουργία και τον όλο βίο του τον κοινοβουλευτισμό, τα αξιώματα και τις μεγάλες ελληνικές αξίες της ζωής.Ανεδείχθη Έλλην, Πατριώτης, Δημοκράτης, Άνθρωπος.

Βεβαίως ανήκε σε κόμμα αλλά το κόμμα ήταν για κείνον το μέσο της πολιτικής του λειτουργίας. Ποτέ δεν ταυτίσθηκε μ’ αυτό. Στάθηκε  βαθιά ακομμάτιστος. Πολέμησε την μικροπολιτική, την κομματοκρατία και το άθλιο πελατειακό σύστημα. Και πλήρωσε βαρύ τίμημα για τη στάση το αυτή.
Τηρουμένων των αναλογιών και των αποστάσεων θα μπορούσε κανείς να τον περιγράψει με τα λόγια του Θουκυδίδη ως «δυνατόν τω αξιώματι και τη γνώμη» και «χρημάτων διαφανώς αδωρότατον».

Νομίζω τέλος, ότι δεν είναι υπερβολή να επαναλάβουμε για τον Άνδρα το καβαφικόν:
                      «Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν  : » Τέτοιους βγάζει το έθνος μας θα λένε»»

Εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» 22/8/2011

http://www.papathemelis.gr

Προστατέψτε τη Θεσσαλονίκη του πολιτισμού ……..

Αχιλλέας Χεκίμογλου (www.tovima.gr)
http://www.anixneuseis.gr/?p=9992 
 

 Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα έλεγε όχι στην αναδιοργάνωση και την ανασυγκρότηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Έχουμε ακούσει δεκάδες φορές για κραυγαλέες περιπτώσεις «golden boys», αργομισθίας και οκνηρίας στην ΕΡΤ που σπάνια θα βλέπαμε στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, πόσο μάλλον στην άκρως ανταγωνιστική βιομηχανία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Επίσης, ορθώς επανέρχεται από αρκετές πλευρές το ζήτημα της επανεξέτασης του τέλους που πληρώνουν άπαντες οι έλληνες στη ΔΕΗ – φτωχοί και πλούσιοι- αυτή την πρωτοφανή περίοδο κρίσεως. Στην Ελλάδα του Μνημονίου και της συρρίκνωσης της οικονομίας το τέλος υπερ της ΕΡΤ είναι τουλάχιστον άδικο. Και αυτό είναι κάτι που η κυβέρνηση πρέπει να ξαναδεί.

Από την άλλη, ο αείμνηστος ποιητής, Γιώργος Ιωάννου συνήθιζε να λέει ότι «οι νόμοι κατασκευάζονται στην Αθήνα, για να εφαρμόζονται στη Θεσσαλονίκη». Πίσω από τα παραθυράκια και τις ερμηνείες του νόμου, το 2002, οδηγήθηκε σε αργό θάνατο το καλύτερο ραδιόφωνο που ανέδειξε ποτέ η Θεσσαλονίκη, ο «88μισο».

Ο 88μισο ήταν για πολλά χρόνια το ραδιόφωνο του διάσημου – και τιμηθέντος με τη διάκριση Europa Nostra – πολυχώρου της πόλης, του «Μύλου» και αποτέλεσε το προπύργιο του πολιτισμού στη Βόρεια Ελλάδα, μένοντας μακριά από παιχνιδάκια της πολιτικής και της παραπολιτικής. Και, φυσικά, το πλήρωσε. Νέος παραγωγός τότε, έζησα από κοντά εκείνες τις δύσκολες ημέρες.

Το κενό που άφησε πίσω του ο 88μισο – και δεν καλύφθηκε από άλλες προσπάθειες της ιδιωτικού τομέα – αγκάλιασε σε μεγάλο βαθμό το δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ3, γνωστότερο ως «9,58».

Ο «9,58» ιδρύθηκε πριν από 17,5 χρόνια, με την ενεργό υποστήριξη της Μελίνας Μερκούρη, η οποία τον χαρακτήριζε ως «το δικό μας ραδιόφωνο», εννοώντας ότι ήταν το ραδιόφωνο του πολιτισμού.

Σε αυτές τις σχεδόν δύο δεκαετίες έχουν περάσει από τα μικρόφωνα και τις κονσόλες του σταθμού καλοί παραγωγοί, οι οποίοι για τα δεδομένα της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης, έβαλαν τον πήχυ ψηλά, μεταδίδοντας ποιοτική μουσική (τζαζ, κλασσική, μουσικές του κόσμου, εναλλακτική ροκ, ηλεκτρονική κτλ), παρουσιάζοντας εκπομπές για το βιβλίο, την αρχιτεκτονική και την ιστορία και φέρνοντας συνεντεύξεις από σπουδαίες προσωπικότητες του πολιτισμού. Λειτουργούσε δηλαδή όπως τα καλά πολιτιστικά ραδιόφωνα των ευρωπαϊκών πόλεων.

Σε μία τοπική μπάντα των FM που κυριαρχείται από τον «γηπεδικό» και «οπαδικό» λόγο, από «μπουζουξίδικους» ραδιοσταθμούς, κουτσουμπολίστικες εκπομπές και τις γνωστές play list των 50 ξένων «επιτυχιών», που εκβαρβαρίζουν με συνέπεια τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, ο «9,58» αποτελεί μία από τις ελάχιστες επιλογές του ακροατή για να ακούσει καλή μουσική κι έξυπνο λόγο σε κανονικά, σωστά ελληνικά.

Η συγχώνευση του «9,58» με τον ενημερωτικό «102» της ΕΡΤ3 και το 3ο πρόγραμμα (που εκπέμπει στα βραχέα), δεν θα προσφέρει καμία οικονομία κλίμακος ή πόρων για την δημόσια ραδιοφωνία, καθώς οι ραδιοσταθμοί ήδη συστεγάζονται, ενώ κατά τον αρμόδιο υπουργό, ουδείς θα απολυθεί. Άρα, θα πρόκειται για μία συγχώνευση προγραμμάτων, από την οποία το δημόσιο δεν θα εξοικονομήσει απολύτως τίποτα, ενώ θα πλήξει έναν σταθμό που του φέρνει με συνέπεια ένα αξιοπρεπές 2,5% στις μετρήσεις.

Η, δε, Μακεδονική πρωτεύουσα, η οποία ήταν η πρώτη πόλη στα Βαλκάνια που διοργάνωσε φεστιβάλ ταινιών και απέκτησε ραδιοφωνικό σταθμό (στην 1η ΔΕΘ του 1926) θα έρθει ένα βήμα πιο κοντά στην ολοκληρωτική παράδοσή των κατοίκων της στα ραδιόφωνα της «κουλτούρας» που χρεοκόπησε την Ελλάδα.

Θα ήταν χρήσιμο για τον κ. Μόσιαλο να ξαναδεί την αυτόνομη λειτουργία του «9,58» και να ρωτήσει τον κ. Πρωτόπαπα – που βρισκόταν στην ίδια θέση, όταν αποφάσιζε το κλείσιμο του 88μισο πριν από εννέα χρόνια – εάν, τελικώς τα email διαμαρτυρίας που έλαβε ο ίδιος και ο τότε πρωθυπουργός ήταν 65.000 ή 70.000. Και έαν αυτοί που κατέκλυσαν την πλατεία Αριστοτέλους εκείνη την Κυριακή του Ασώτου του 2002 ήταν 10.000 ή 12.000 «πληγωμένοι» ακροατές.

http://www.anixneuseis.gr/?p=9992

ΑΝΑΒΛΗΘΗΚΕ Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ FOCUS: «υπερφίαλος εγωισμός» των Ελλήνων …….

Στην αντεπίθεση πέρασαν οι δικηγόροι των δημοσιογράφων του Focus σχετικά με το δημοσίευμα-πρόκληση κατά της Ελλάδας. Η αναβολή της δίκης και ο κίνδυνος παραγραφής των αδικημάτων.

Κάθε άλλο παρά σε άμυνα εμφανίστηκαν οι δικηγόροι των Γερμανών δημοσιογράφων του περιοδικού Focus.

Οι εκπρόσωποι των δημοσιογράφων υποστήριξαν πως το περίφημο δημοσίευμα με την Αφροδίτη της Μήλου, δεν συνιστά ποινικό αδίκημα.
«Ακόμα κι αν δεν μας αρέσει το δημοσίευμα, δεν είναι ποινικό αδίκημα. Μπορεί να είναι ενοχλητική η άποψη που εκφράζεται, αλλά πρέπει να αντέχουμε την κριτική στο πλαίσιο της ελευθερίας του Τύπου».
Και τούτο ακούγεται ορθό, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με τη συνέχεια, αφού χρησιμοποιούνται πάλι άκρως αυστηρές εκφράσεις εις βάρος των Ελλήνων.
Οι δικηγόροι του περιοδικού έκαναν λόγο για έναν «υπερφίαλο εγωισμό» που διακατέχει ορισμένες φορές τους Έλληνες και τους οδηγεί σε μη σωστή κατεύθυνση, την ίδια στιγμή που στη χώρα μας γράφονται πολλές φορές για άλλους οξύτερα πράγματα και πιο ενοχλητικά.
Ραντεβού τον Νοέμβρη
Η δίκη των 13 Γερμανών δημοσιογράφων του περιοδικού αναβλήθηκε από το Β’ Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας για τις 29 Νοεμβρίου.
Οι δημοσιογράφοι κατηγορούνται για συκοφαντική δυσφήμιση δια του Τύπου, εξύβριση και προσβολή συμβόλων του ελληνικού κράτους.
Πρόκειται για το περιβόητο εξώφυλλο της 22ας Φεβρουαρίου 2010, στο οποίο απεικονιζόταν το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου να κάνει απρεπή χειρονομία και στο σχετικό δημοσίευμα του περιοδικού και της διαδικτυακής του έκδοσης, το οποίο που χαρακτήριζε τους Έλληνες «απατεώνες».
Επτά από τους κατηγορουμένους εκπροσωπήθηκαν στο δικαστήριο από Έλληνες δικηγόρους.
Ωστόσο, η δίκη αναβλήθηκε, καθώς για τους υπόλοιπους έξι, δεν κατέστη δυνατό να εξακριβωθεί εάν τους έχουν επιδοθεί οι κλήσεις κατηγορουμένου, καθώς δεν είχαν διαβιβαστεί τα σχετικά πρακτικά επίδοσης στην Εισαγγελία.
Γι’ αυτούς μάλιστα είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος παραγραφής των αδικημάτων.
Ο εκ των μηνυτών Θ. Φραγκάκης χαρακτήρισε μεθοδευμένο και κατάπτυστο το επίμαχο δημοσίευμα, υποστηρίζοντας πως δεν μπορούν να ισοπεδώνονται τα πάντα και να χαρακτηρίζονται συλλήβδην όλοι οι Έλληνες «απατεώνες», στο όνομα της ελευθερίας του Τύπου.

news247.gr
και
http://www.ethnosnews.com

Οι πληγές του πλανήτη ……..

     Του κ. Βασίλη Βιλιάρδου

 
Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, από συνοδοιπόρος του παραγωγικού κεφαλαίου και αργότερα συμμέτοχος στα κέρδη, αυτονομήθηκε – αντλώντας πλέον τα κέρδη του από την υπερφορολόγηση των πολιτών, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων

Οι εχθροί του πλανήτη είναι οι……
πλεονασματικές οικονομίες – συγκεκριμένα εκείνες οι βιομηχανικές χώρες, οι οποίες στηρίζουν τα υπερβολικά πλεονάσματα τους αφενός μεν στην εκμετάλλευση, στην καταπίεση καλύτερα των Πολιτών τους, αφετέρου στα τεχνητά υποτιμημένα νομίσματά τους.

Επομένως η Γερμανία, η οποία είναι επί πλέον ο μεγάλος εχθρός της Ευρώπης, διασφαλίζοντας την υποτίμηση του νομίσματος της εις βάρος των χωρών του Νότου, η Κίνα, η χώρα στην οποία εδρεύει ο απολυταρχικός καπιταλισμός και η Ιαπωνία – η οποία, μεταξύ άλλων, συνεχίζει να στηρίζει την ανάπτυξη της στις εξαγωγές, όπως ακριβώς η Γερμανία και η Κίνα, εμποδίζοντας με κάθε τρόπο τις εισαγωγές από άλλες χώρες.

Εάν οι τρεις αυτές χώρες είχαν την εντιμότητα να εισάγουν όσα ακριβώς εξάγουν, τότε δεν θα υπήρχαν τα μεγάλα ελλείμματα στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών, τα οποία «εκβάλλουν» στους αρνητικούς προϋπολογισμούς και από εκεί στα δημόσια χρέη. Επομένως, δεν θα υπήρχαν οι απίστευτες κρίσεις που βιώνουμε σήμερα – ενώ θα μπορούσε να υπάρξει μία πραγματικά ενωμένη Ευρώπη, καθώς επίσης ένας σχετικά ειρηνικός πλανήτης.

Οι παράγοντες αυτοί (οι πλεονασματικές χώρες συγκεκριμένα, σε συνδυασμό με το αυτονομημένο τους κερδοσκοπικό-χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο) ανατροφοδοτούν τις επαναλαμβανόμενες κρίσεις που βιώνουμε – οι οποίες ουσιαστικά «παράγουν» τα δημόσια ελλείμματα και αυξάνουν τα χρέη.

Κυρίως όμως «εκτρέφουν» τα συναλλαγματικά, χρηματιστηριακά και λοιπά «μέτωπα» του πρώτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, ενώ ενισχύουν τόσο το Καρτέλ, όσο και το διεθνές, μανιοκαταθλιπτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα – τα οποία έχουν πλέον καταλάβει δικτατορικά τη σκιώδη εξουσία, με τη βοήθεια της «διατεταγμένης» Πολιτικής, έχοντας απώτερο στόχο τη μονοπώληση των πάντων.

Ειδικότερα, μετά την κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης (subrimes), οι τράπεζες συμβούλευσαν «ύπουλα» τα κράτη να διασώσουν τις τράπεζες – τον ίδιο τους τον εαυτό δηλαδή, με τη βοήθεια των φορολογουμένων Πολιτών τους. Στη συνέχεια, αντιλαμβανόμενες ότι το κόστος διάσωσης αύξησε τα δημόσια χρέη δυσανάλογα, απαίτησαν υψηλότερο «τίμημα» δανεισμού: μεγαλύτερα επιτόκια.

Περαιτέρω, διαπιστώνοντας ότι τα μεγαλύτερα επιτόκια αύξαναν τα ελλείμματα των χωρών ενώ, σε συνδυασμό με τις μάλλον ανόητες πολιτικές λιτότητας, δημιουργούσαν «ασφυκτικές» υφέσεις στα κράτη, μεγεθύνοντας τα δημόσια χρέη τους τόσο σε απόλυτα, όσο και σε σχετικά μεγέθη (χρέος/ΑΕΠ), έπαψαν να τα δανείζουν – να «εξυπηρετούν» δηλαδή τα ομόλογα τους, πολλά από τα οποία σήμερα ουσιαστικά αγοράζονται από τις κεντρικές (ο μεγαλύτερος δανειστής του αμερικανικού δημοσίου είναι η Fed).

Παράλληλα, γνωρίζοντας ότι αρκετές άλλες μεγάλες τράπεζες θα αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίωσης για πολλούς διαφορετικούς λόγους (πτώση της αξίας των κρατικών ομολόγων, επισφάλειες στην πραγματική οικονομία λόγω ύφεσης κλπ.), έπαψαν επίσης να αλληλοδανείζονται – προκαλώντας «συνθήκες εκτάκτου ανάγκης» στη διατραπεζική αγορά και ειδικά στη Fed (στην ΕΚΤ επίσης, όπου σήμερα μία ευρωπαϊκή τράπεζα δανείσθηκε έκτακτα 500 εκ. δολάρια – προσοχή, δολάρια και όχι ευρώ!), από την οποία απορρόφησαν μεγάλα ποσά σε δολάρια, προς όφελος τους (ο μεγαλύτερος φόβος των Η.Π.Α. σήμερα είναι οι ευρωπαϊκές τράπεζες, οι οποίες δανείζονται από τη Fed, μέσω των υποκαταστημάτων τους στις Η.Π.Α. – ιδίως οι γερμανικές και οι γαλλικές).

Ο συνδυασμός λοιπόν όλων των παραπάνω, ενδυναμωμένος από τις εσφαλμένες πολιτικές του περιπλανώμενου Ευρωθιάσου, από την ευρύτερη κρίση της πολιτικής (άρθρο μας), από τα τεράστια αμερικανικά ελλείμματα και χρέη, καθώς επίσης από την προοπτική μίας επόμενης, κρατικής διάσωσης δήθεν «συστημικών» τραπεζών (αμερικανικών, ευρωπαϊκών και άλλων), δημιούργησε τις σημερινές, πολύ πιο εκρηκτικές συνθήκες διεθνώς – από τις οποίες πολύ δύσκολα θα ξεφύγουμε.

Η ΕΛΛΑΔΑ

Όσον αφορά ειδικά την Ελλάδα θέλουμε να τονίσουμε ξανά ότι, η δραχμή δεν είναι ο κρυφός φόβος μας (αν και ενδεχομένως ο εφιάλτης της Γερμανίας), όσο και αν θέλουν να μας εκβιάσουν, υποθέτοντας ότι αυτό είναι το πρόβλημα μας. Η δραχμή δεν οδήγησε τη χώρα μας στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ενώ λειτουργούσε σε κάποιο βαθμό θετικά στα προβλήματα της ανταγωνιστικότητας και του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών μας.

Εκτός αυτού, τυχόν επαναφορά της δραχμής στη σωστή χρονική στιγμή (πριν από ένα χρόνο), με την ταυτόχρονη μετατροπή των ελληνικών ομολόγων στο ίδιο νόμισμα, θα μπορούσε να μειώσει έως και 50% το δημόσιο χρέος μας – καθιστώντας το απόλυτα βιώσιμο (άρθρο μας). Εάν δε στη συνέχεια, σε δεύτερο στάδιο δηλαδή μετά τον εύλογο πληθωρισμό και την υποτίμηση, συνδεόταν μία «νέα δραχμή» με το χρυσό, τότε θα μπορούσαν ίσως να δημιουργηθούν καινούργια δεδομένα, σε έναν διαφορετικό χώρο ανάπτυξης της Ελλάδας (Βαλκάνια, Εγγύς Ανατολή, Β. Αφρική κλπ.).

Ειδικότερα ένα νόμισμα, όποιο και αν είναι αυτό, αντιπροσωπεύει ουσιαστικά εμπράγματες αξίες – και η Ελλάδα έχει ήδη πάρα πολλές, όσο και αν αξιολογείται σκόπιμα σαν να μην είχε. Απλούστατα δεν τις εκμεταλλεύεται σωστά, αφού δυστυχώς «άγεται και φέρεται» τις τελευταίες δεκαετίες από «ανεπαρκείς» κυβερνήσεις, οι οποίες αδυνατούν να διαχειριστούν έντιμα και ορθολογικά τον τεράστιο φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της.

Ο μεγάλος φόβος μας λοιπόν δεν είναι η δραχμή, αλλά η κακοδιαχείριση, η πιθανότητα «ενδοτικής» παροχής εμπράγματων εγγυήσεων για το δημόσιο χρέος μας, η συνεχιζόμενη σπατάλη του δημοσίου, η διαφθορά, η ατιμωρησία των πολιτικών, η έλλειψη επιχειρηματικού πλαισίου, τα δίδυμα ελλείμματα, τα τεχνητά διογκωμένα δημόσια χρέη από το ΔΝΤ, η εκ μέρους της κυβέρνησης δουλική αντιμετώπιση των «εισβολέων», η απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, κάποια διατεταγμένα ΜΜΕ, ο επιχειρούμενος αφελληνισμός, η λεηλασία της χώρας μας μέσω της παγίδας των ιδιωτικοποιήσεων, καθώς επίσης η «ερήμην» υποταγή της σε οικονομικούς κατακτητές.

Ολοκληρώνοντας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Ελλάδα είναι ένα μικρό καράβι – το οποίο είναι δυνατόν να αλλάξει εύκολα πορεία και να αποφύγει την κακοκαιρία, αρκεί ο καπετάνιος του να είναι ικανός. Αντίθετα πολλές άλλες χώρες, όπως οι Η.Π.Α., η Γαλλία, η Μ. Βρετανία, η Ιαπωνία, η Γερμανία κλπ. δεν έχουν αυτήν την «πολυτέλεια» – οπότε ουσιαστικά είναι σε πολύ δυσκολότερη «διαχειριστική» και διαπραγματευτική θέση, από ότι η χώρα μας.

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

http://kostasxan.blogspot.com

και :
http://www.ethnosnews.com 

Τουρκικές φοβίες και ελληνική δράση ……….

Γράφει ο Καθηγητής Νίκος Λυγερός

Όταν οι δικοί μας συνειδητοποιήσουν ότι η Τουρκία έχει διαχρονικά δομικά προβλήματα και κρατιέται μόνο μέσω μίας τεχνητής αντιπαράθεσης μεταξύ πολιτικού και στρατιωτικού πεδίου, τότε θα καταλάβουν ότι η μοναδική δύναμή της είναι το φαινομενικό, το οποίο οφείλεται στις αδυναμίες των αντιπάλων της. Θεωρούμε ότι έχει μία μονομανία με την πατρίδα μας, ενώ η ύπαρξη μας εδώ και τόσους αιώνες απέναντί της αποδεικνύει την ανικανότητά της να μας εξοντώσει. Εξετάζουμε τη θέση μας πάντα με ένα παθητικό τρόπο, λες και είμαστε απλώς ένα ενδιάμεσο μεταξύ…
Ανατολής και Δύσης, μεταξύ Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι όμως δεν είναι μόνο αυτή η συνεισφορά μας στην ανθρωπότητα. Ο ελληνισμός δεν είναι μία οντότητα που έχει φοβίες, όπως ο κρατικός φορέας, παράγει ένα έργο για όλους και δεν περιορίζεται σε μορφή ελλαδικής μιζέριας που προσπαθούν να μας μάθει η κοινωνία και δημοσιογραφία του κενού. Κάθε φορά που δίνουμε σημασία σ’ ένα υπουργό εξωτερικών της Τουρκίας, ο οποίος έχει το επίπεδο ενός υπουργού τύπου, το κάνουμε για να κρύψουμε τις δικές μας αδυναμίες στρατηγικής διαχείρισης μίας κρίσης. Προωθούν έννοιες του τύπου ελληνοτουρκικών σχέσεων, ενώ η πραγματικότητα της ιστορίας αποδεικνύει ότι επιθυμούν να συνομιλούν με ραγιάδες. Διότι τι άλλο να πούμε, όταν μιλούν να χωρίσουν το Αιγαίο στα δύο. Ο Ελληνισμός γεννήθηκε στο Αιγαίο και πουθενά αλλού. Με ποιο δικαίωμα, λοιπόν, διεκδικούν αυτόν τον χώρο; Μήπως επειδή εμείς οι ίδιοι θεωρούμε χαμένες τις λεγόμενες αλησμόνητες πατρίδες; Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι με το πρόσχημα της τεχνητής κρίσης που πρόκειται να μας πείσουν ότι πρέπει να κάνουμε παραχωρήσεις. Τα ελληνικά νησιά δεν είναι για ξεπούλημα ακόμα και να το ήθελε ο κρατικός φορέας. Όλοι έχουμε καταλάβει την αξία της ΑΟΖ και της οικονομικής δραστηριότητας. Το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία. Γι’ αυτό το λόγο κάνει τόσες προσπάθειες για να παρακάμψει το Διεθνές Δίκαιο, μόνο που έχει εναντίον της και την τοποστρατηγική. Κι αν καταφέρει να λυγίσει το πρώτο λόγω δικών μας λανθασμένων χειρισμών, η δεύτερη δε θα γονατίσει. Η ουσία είναι μία σε αυτό το πλαίσιο: η τοποστρατηγική δομή του Αιγαίου είναι ανθεκτική, και αυτή περιλαμβάνει και το Καστελλόριζο με το σύμπλεγμά του. Και γνωρίζουμε ότι αποτελεί την αιχμή του δόρατος όχι μόνο για την Ανατολική ΑΟΖ της Ελλάδος αλλά και για τη συνεκτικότητα σε αυτή την περιοχή, της ευρωπαϊκής ΑΟΖ. Οι Ευρωπαίοι στρατηγιστές το έχουν αντιληφθεί εδώ και χρόνια και δεν πρόκειται να παραμείνουν άπραγοι. Αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση από την πλευρά του λαού μας να είναι ενημερωμένος, όχι μόνο για τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά και για τις στρατηγικές αντιστάσεις. Διότι η εξέλιξη δίχως αντίσταση μπορεί να οδηγήσει σε μία μορφή υποχώρησης, η οποία δεν επιτρέπεται στην προκειμένη περίπτωση. Αν ο λαός μας κατανοήσει μερικά δομικά στοιχεία, τότε θα είναι έτοιμος να αντισταθεί σε οποιαδήποτε ενέργεια που δεν εξασφαλίζει την ακεραιότητά του. Αυτό δεν έχει σχέση με την Τουρκία, αλλά αποκλειστικά με μας και την πατρίδα μας.

http://ethnosnews.gr/

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ, ΜΕ ΟΧΗΜΑ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ, ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ-ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΛΑΙΜΗΤΟΜΟ! ……..

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣΙΡΑΗΛΙΝΗ ΟΜΠΡΕΛΑ, ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΜΕ ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ!

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ!

Ένα περίπλοκο αλλά και άκρως δύσοσμο παιχνίδι παίζεται αυτήν την περίοδο στο τρίγωνο Αθήνα – Λευκωσία – Άγκυρα, με επιδιαιτητές τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Στο επίκεντρο αυτού του «αμαρτωλού» τριγώνουν βρίσκεται η Κυπριακή ΑΟΖ και οι γεωτρήσεις σε αυτήν για άντληση φυσικού αερίου αλλά και όχι μόνο.

Η Κύπρος, υπό την υψηλή εποπτεία του Ισραήλ, έχει αναθέσει, καθόλου τυχαία, τη γεώτρηση προς άντληση φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της, νότια της μεγαλονήσου στην αμερικάνικη εταιρεία Noble Energy και οι σχετικές γεωτρήσεις προγραμματίζονται στα τέλη Σεπτέμβρη με αρχές Οκτώβρη.

Ως γνωστόν τόσο η Τουρκία αλλά και το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος εκτοξεύουν δια επίσημων χειλέων ευθείες απειλές πως, αν ξεκινήσουν κυπριακές γεωτρήσεις, θα πράξουν ότι είναι αναγκαίο για να «προασπίσουν τα συμφέροντά τους»!

Στο μεταξύ οι ΗΠΑ φέρονται (;) να δηλώνουν ανεπισήμως ή ημιεπισήμως (βλ. παρακάτω ρεπορτάζ) ότι υποστηρίζουν το δικαίωμα της Κύπρου στην ΑΟΖ και ότι θα υπερασπισθούν την αμερικανική εταιρεία αν και εφόσον χρειαστεί.

Αν και δεν πρέπει να ληφθούν τοις μετρητοίς οι φερόμενες αυτές αμερικανικές δηλώσεις, τουλάχιστον όσο δεν λαμβάνουν υψηλό, επώνυμο και επίσημο χαρακτήρα, είναι φανερό ότι ένα νέο γεωπολιτικό σκάκι συμφερόντων και στρατηγικών έχει αρχίσει να παίζεται στην περιοχή!

Οι ΗΠΑ αλλά και το Ισραήλ πιέζουν την «άτακτη» Τουρκία του Ερντογάν μέσω της κυπριακής ΑΟΖ;

ΟΙ ΗΠΑ αλλά και το Ισραήλ τροφοδοτούν την ένταση ανάμεσα σε Αθήνα και Λευκωσία από τη μιά και την Άγκυρα από την άλλη, ώστε σε  μια στιγμή παρόξυνσης να εμφανισθούν ως οι επιτήδειοι «επιδιαιτητές» και να προασπίσουν τα δικά τους πάγια στρατηγικά συμφέροντα με ένα νέο απαράδεκτο σχέδιο Ανάν στην Κύπρο και την υπό αμερικάνικο έλεγχο διχοτόμηση του Αιγαίου;

Σε κάθε περίπτωση Αθήνα και Λευκωσία φαίνεται ότι βλέπουν το «τυρί» αλλά όχι τη «φάκα» και με δόλωμα το φυσικό αέριο και την αμερικανοισραηλινή προστασία μετατρέπονται σε όλο και πιο «αφοσιωμένους» δορυφόρους του αμερικανοισραηλινού άξονα στην περιοχή!

Είναι περιττό να τονίσουμε ότι μια τέτοια πρωτοφανής εξωτερική πολιτική παράδοσης από κοινού της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου (!) όχι μόνο στο αμερικανοβρετανικό μπλοκ αλλά και στο Ισραήλ, εγκυμονεί ανυπολόγιστους εθνικούς κινδύνους και μπορεί να προκαλέσει, δίπλα στην οικονομική κρίση, τεράστιες εθνικές περιπέτειες!

Διότι στο τέλος αυτής της πολιτικής «άθλιας υποτέλειας», Ελλάδα και Κύπρος μπορεί να βρεθούν όχι μόνο χωρίς υδρογονάνθρακες αλλά και «ανάπηρες», «μισές» και «διαιρεμένες»!

 ΠΗΓΗ:http://www.iskra.gr