«Όλα καλά» τα βρίσκει ο Σόιμπλε με τις υπερχρεωμένες χώρες…

«Ιρλανδία και Ισπανία θα ολοκληρώσουν προσεχώς με επιτυχία το πρόγραμμά τους. Η Πορτογαλία βρίσκεται σε καλό δρόμο. Και στην Ελλάδα επίσης υπάρχει σημαντική πρόοδος», δηλώνει ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Σημαντική πρόοδος έχει σημειωθεί στην Ελλάδα σε ότι αφορά το πρόγραμμα διάσωσης, επισημαίνει ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ενώ επαναλαμβάνει ότι ανάπτυξη με χρέη δεν μπορεί να είναι βιώσιμη……………..

H πολιτική ανεπάρκεια αποκλείει την ανάκαμψη

Tου Χρῆστου Γιανναρᾶ 

Πώς να τιθασευθεί η λοιμική της φοροδιαφυγής, όταν το κράτος καταληστεύει, με κυνισμό και ιταμότητα, συμφωνημένους μισθούς και ανταποδοτικές συντάξεις; Πώς να αναχαιτιστεί η δραματική μείωση της παραγωγής και η αλόγιστη αύξηση των καταναλωτικών απαιτήσεων, όταν το ίδιο το κράτος, το πελατειακό, καταξιώνει προκλητικά τον παρασιτισμό και την αργομισθία;
Για να συνεγείρει η πολιτική την κοινωνία σε πεισματική πάλη για την ανάπτυξη, προϋποτίθενται κυβερνητικές συμπεριφορές άλλες –ίσιος, τίμιος λόγος– κάτι που ο ενδημικός στο Eλλαδέξ κομματικός αυτισμός δεν μπορεί ούτε να το υποψιαστεί…………….

Όταν οι πολυεθνικές λεηλατούν. Ιστορίες απληστίας και μυστήριων δολοφονιών ….

Φραγκίσκα Μεγαλούδη (theinsider.gr)

–

Ο Μαχάτμα Γκάντι έλεγε πως η γη μας είναι αρκετή για να καλύψει τις ανάγκες του ανθρώπου αλλά όχι την απληστία του. Οι παγκόσμιες βιομηχανίες ορυκτών, πετρελαίου και αερίου έχουν επεκταθεί σε τέτοιο βαθμό στον πλανήτη που οι δραστηριότητες τους πλέον ισοδυναμούν με μεγάλης έκτασης αρπαγή γης, κατασπατάληση των αποθεμάτων νερού, καταστροφή της παραδοσιακής γεωργίας και θάνατο των μικρών κοινοτήτων που έχουν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους.

Πλέον δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά αλλά για οργανωμένη λεηλασία των φυσικών πόρων του πλανήτη από τις τεράστιες πολυεθνικές που αποζητούν τον έλεγχο της τροφής, του νερού, της αγροτικής παραγωγής, της γης και του υπεδάφους. Τα φαινόμενα αυτά δεν περιορίζονται στον λεγόμενο «τρίτο κόσμο» αλλά πλέον σε όποιο μέρος του πλανήτη και να κατοικεί κανείς, από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία και από την Λατινική Αμερική μέχρι την Αφρική και την Ασία, είναι πολύ πιθανόν πως σύντομα η γη του θα πουληθεί και θα λεηλατηθεί στο βωμό της αναζήτησης ορυκτών, πετρελαίου και φυσικού αερίου. Και όλα αυτά χωρίς ο ίδιος να ερωτηθεί ποτέ. Αντιθέτως ο μέσος καταναλωτής θα συνεχίζει να προμηθεύεται τα πιο μοντέρνα τεχνολογικά επιτεύγματα χωρίς να αναρωτηθεί ποτέ για το κόστος της παραγωγής τους και για τον τρόπο απόκτησης των πρώτων υλών.

Σύμφωνα με την έκθεση του 2012 του Gaia Foundation στην οποία συμμετείχαν περιβαλλοντικές οργανώσεις και κινήματα πολιτών για την δίκαιη γεωργία από την Ασία και την Αφρική, την τελευταία δεκαετία οι εξορύξεις ορυκτών παγκοσμίως έχουν φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ. Η εξόρυξη σιδηρομεταλλεύματος αυξήθηκε κατά 180%, κοβαλτίου κατά 165%, λίθιου 125% και άνθρακα 44%.

Στο παιχνίδι των πολυεθνικών έχουν πλέον εισχωρήσει δυναμικά και ανερχόμενες οικονομίες όπως η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και η Ρωσία. Η Κίνα, η οποία πραγματοποιεί επιθετικές επενδύσεις στην Αφρική, χρησιμοποιεί το 53% του παγκόσμιου τσιμέντου, το 47% του σιδηρομεταλλεύματος και το 46% του άνθρακα. Στη Νότια Αφρική διεθνείς επενδυτές έχουν αγοράσει δικαιώματα εξόρυξης μεταλλευμάτων σε μια έκταση που αντιστοιχεί στο 10% της χώρας.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και η κατάρρευση των αγορών οδήγησε τους επενδύτες να στραφούν πρώτα στην αγορά τροφίμων (η κρίση των οποίων προηγήθηκε του 2008) και έπειτα στην αγορά ορυκτών, πετρελαίου και φυσικού αερίου ώστε να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια έξαρση της εξορυκτικής δραστηριότητας παγκοσμίως με τραγικές συνέπειες: αγροτικές κοινότητες στην Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία έχασαν τη γη τους και οδηγήθηκαν στην εξαθλίωση και τον αφανισμό, εκατομμύρια λίτρα νερού κατασπαταλήθηκαν, εκατοντάδες χιλιάδες εκτάρια δασικής έκτασης αποψιλώθηκαν, πηγές νερού δηλητηριάστηκαν, το υπέδαφος και ο αέρας μολύνθηκαν οδηγώντας σε αργό θάνατο ανθρώπους και ζώα.

Δολοφονίες ακτιβιστών

Παράλληλα με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και την εξαφάνιση των παραδοσιακών αγροτικών κοινοτήτων οι τεράστιες πολυεθνικές καταπατούν κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δολοφονούν ακτιβιστές και κρατούν σε συνθήκες σκλαβιάς χιλιάδες εργάτες που προσπαθούν να επιβιώσουν δουλεύοντας στα ορυχεία και στις πετρελαιοπηγές.

Είναι γνωστές οι εγκληματικές δράσεις της Shell εναντίον της κοινότητας των Ogoni στο Δέλτα του Νίγηρα. Όταν οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν το 1993 και έδιωξαν την εταιρεία από τη γη τους ακολούθησε μια περίοδος τρομοκρατίας με κορυφαία την δολοφονία του ακτιβιστή Ken Saro-Wiwa το 1995. Η Shell επέστρεψε και οι διαρροές πετρελαίου του 2008 και 2009 προκάλεσαν μη αναστρέψιμη μόλυνση στα νερά του ποταμού. Οι κάτοικοι που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης αναγκάζονται να πίνουν το βρώμικο νερό του ποταμού ενώ πλέον δεν μπορούν να ψαρέψουν καθώς δεν υπάρχουν πλέον ψάρια. Υπολογίζεται πως για τον καθαρισμό του Νίγηρα από τη δράση της Shell απαιτούνται πάνω από 500 δισεκατομμύρια δολάρια.

Και αν ο Νίγηρας βρίσκεται στην Αφρική και λίγο μας απασχολεί, η περίπτωση του Καναδά ίσως μας ευαισθητοποιήσει περισσότερο. Τα αρκτικά δάση της Αλμπέρτα απειλούνται με εξαφάνιση από τις εξορύξεις πετρελαίου που βρίσκεται εγκλωβισμένο στην άμμο. Πάνω από 140.000 τετραγωνικά μέτρα αρκτικού δάσους λεηλατείται από τις εγκληματικές εξορύξεις πετρελαίου οι οποίες απαιτούν την σπατάλη εκατομμυρίων τόνων νερού, μολύνουν με τοξικά απόβλητα την περιοχή ενώ παρατηρούνται ασυνήθιστα υψηλά ποσοστά καρκίνων στους κατοίκους. Στις εξορύξεις αυτές εμπλέκονται εταιρίες όπως η Shell και η BP ενώ βασικοί επενδυτές είναι η Τράπεζα της Σκωτίας η HSBC και η Barclays.

Καθώς τα αποθέματα πετρελαίου τελειώνουν και τα πλούσια κοιτάσματα ορυκτών μειώνονται, η τεχνολογία εξελίσσεται, ώστε να γίνεται δυνατή η εξόρυξη και από περιοχές όπου τα κοιτάσματα βρίσκονται σε μεγάλο βάθος είτε διασκορπισμένα. Αυτό μεταφράζεται σε ακόμα μεγαλύτερη αρπαγή γης, περισσότερη καταστροφή των φυσικών πόρων και του νερού και δραματική αύξηση της εξαθλίωσης και της φτώχειας.

Το Νοέμβριο του 2011 ο 25χρονος Cristian Ferreyra πυροβολήθηκε στο κεφάλι μπροστά στο σπίτι του στο San Antonio στην Αργεντινή. Το έγκλημα του ήταν ότι ανήκε στο συνεταιρισμό των αγροτών και αρνήθηκε να παραχωρήσει τη γη του στις μεγάλες φυτείες σόγιας. Αν και δεν είναι ξεκάθαρο ποιος κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του αγρότη, αποτελεί συχνή πρακτική πολυεθνικών όπως η Monsanto που ελέγχει την παραγωγή σόγιας στην Αργεντινή και δραστηριοποιείται μέσα από ένα πυκνό κύκλωμα θυγατρικών, η πρόσληψη εταιρειών ασφαλείας οι οποίες τρομοκρατούν και συχνά δολοφονούν όσους αγρότες δεν συμμορφώνονται. Και φυσικά δεν πρόκειται για την μοναδική δολοφονία.

Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις ανθρώπων που εκδιώκονται, τρομοκρατούνται και συχνά δολοφονούνται ώστε να αφήσουν κενό χώρο για να πλουτίζουν οι πολυεθνικές και οι συνεργάτες τους. Όπως η περίπτωση των ιθαγενών Yanomami στον Αμαζόνιο των οποίων η γη καταστρέφεται από τις εξορύξεις χρυσού. Τα ποτάμια και τα δάση τους έχουν πλέον δηλητηριαστεί από τον υδράργυρο που χρησιμοποιείται στην εξόρυξη του χρυσού.

Χιλιάδες φτωχοί μεταλλωρύχοι εισρέουν στη γη των Yanomami ελπίζοντας να βρουν χρυσό τα ψήγματα του οποίου πωλούν για λίγα δολάρια σε μεσάζοντες από τους οποίους έπειτα προμηθεύονται τα υλικά οι εταιρείες. Αποτέλεσμα της εισροής των μεταλλωρύχων είναι ο θάνατος πάνω από 2000 ιθαγενών από νέες ασθένειες αλλά και η ολοκληρωτική καταστροφή των δασών της περιοχής. Η απάντηση της κυβέρνησης της Βραζιλίας σε αυτό είναι η πρόταση νόμου που αν τελικά εγκριθεί θα επιτραπούν μεγάλης κλίμακας εξορύξεις χρυσού στα πολύτιμα δάση του Αμαζονίου.

Απληστία και οικονομικά συμφέροντα

Μπορεί η οικονομική κρίση να μονοπωλεί το ενδιαφέρον όμως αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι είναι πως ο τρόπος ζωής μας και οι επιλογές μας, μας έχουν οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού. Η απληστία και τα οικονομικά συμφέροντα δημιουργούν ανύπαρκτες ανάγκες και προβαίνουν σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία για να τις καλύψουν. Λεηλατούν τη φύση, τη ζωή και το μέλλον μας.

Σε αυτές τις κρίσιμες για την επιβίωση μας στιγμές πρέπει να σταθούμε ενωμένοι και να φωνάξουμε φτάνει πια. Ήδη πολίτες σε όλο τον πλανήτη ορθώνουν το ανάστημα τους και αντιστέκονται. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι πολεμήσουμε τους τεράστιους οικονομικούς σχηματισμούς και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που τους συντηρεί.

Πάνω από όλα όμως πρέπει να πολεμήσουμε τον δικό μας εθισμό το χρήμα, στην υπερκατανάλωση και την αδράνεια. Σήμερα αποφασίζουμε για την τύχη των μελλοντικών γενεών. Ας πάρουμε τις σωστές αποφάσεις.

(theinsider.gr)

(ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ)

—————-

ΣΧΕΤΙΚΑ:

• Χρυσός Κιλκίς-Χαλκιδικής-Ροδόπης – Έβρου
• ΑΝΑΚΗΡΥΧΤΗΚΕ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΙΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ …Ανάχωμα κατά του χρυσού το δάσος μαύρης πεύκης (xronos gr)

Ιστορικό “Σύμφωνο” για τα Νησιά του Αιγαίου – Συγχαρητήρια Χαλκιώτη στον Ευρωβουλευτή Σ. Δανέλλη ….

Την μεγάλη ικανοποίησή του που εγκρίθηκε σήμερα με 386 υπογραφές Ευρωβουλευτών  η Γραπτή Δήλωση 37/2011 από  το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησης του «Συμφώνου των Νησιών» ως επίσημη ευρωπαϊκή πρωτοβουλία, εκφράζει ο Γενικός Γραμματέας Αιγαίου & Νησιωτικής Πολιτικής Δημήτρης Χαλκιώτης, συγχαίροντας παράλληλα τον Ευρωβουλευτή Σπύρο Δανέλλη, με πρωτοβουλία του οποίου ξεκίνησε η διαδικασία συλλογής υπογραφών, καθώς και άλλων τεσσάρων ευρωβουλευτών από διάφορες περιφέρειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον περασμένο Σεπτέμβρη.

«Πρόκειται για μία τεράστια επιτυχία η υιοθέτηση του ‘Συμφώνου των Νησιών’ από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στην οποία συνέβαλε και η Γενική Γραμματεία Αιγαίου & Νησιωτικής Πολιτικής», σημειώνει ο κ. Χαλκιώτης, τονίζοντας τη μεγάλη σημασία που έχει για τα νησιά η λειτουργία του Συμφώνου και η ενίσχυση της έννοιας της νησιωτικότητας, όπως αυτή καθιερώθηκε με τα άρθρα 170 και 174 της Συνθήκης της Λισαβόνας.

Ας σημειωθεί ότι το «Σύμφωνο των Νησιών» αναλαμβάνει μία σειρά από σημαντικές δεσμεύσεις:

• –         Να υποβάλει βιώσιμα ενεργειακά σχέδια δράσης για τα νησιά
• –         Να αναπτύξει ώριμα έργα σε επίπεδο τέτοιο ώστε να μπορούν να χρηματοδοτηθούν
• –         Να κινητοποιήσει επενδύσεις σε έργα βιώσιμης ενέργειας
• –         Να αναδείξει νέα χρηματοδοτικά εργαλεία με ενισχυμένη τη συμμετοχή των τοπικών φορέων

lesvosnews net

Το ύψος των περιστάσεων ….

Του ΙΩΑΝΝΗ Γ. ΘΕΟΧΑΡΗ, τ. Λυκειάρχη

–

Τη δυσθυμία, την πλήξη, την ανία του ανθρώπου των ημερών μας τη μετρούν τα βήματα των διαβατών στη διαδρομή τους για τη δουλειά, όσοι έχουν και όσοι ακόμη αντέχουν τη δίνη των καιρών. Επιχειρήσεις, εταιρείες, φίρμες δεκαετιών χάθηκαν και χάνονται μέσα στο χάος, το γκρεμό των λουκέτων. Έρεβος στην καταστροφή, τη συμφορά. Τι να δεις στα άδυτα του σκοταδιού των λουκέτων;

Ό,τι λεγόταν αναγνωρισμένη επιχείρηση, οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα για την παραγωγή αγαθών, ειδών ζωής και προκοπής λύγισαν στη μπόρα, έσπασαν, έσβησαν κάτω από το βάρος της διαφθοράς των ανίδεων, των άσχετων, των αδίστακτων. Η οκνηρία, η νωθρότητα, η τεμπελιά σ’ όλη της τη δόξα, την αίγλη, τα μεγαλεία!
Στο δρόμο για το γκρεμό ακολουθεί, συνοδεύει ό,τι λεγόταν σπίτι, οικία, οικογένεια, φαμίλια! Βρέχει χωρίς ειρμό, προβάλλει ξαφνικά καταιγίδα, ραγδαία βροχή με δυνατό άνεμο, αστραπές και κεραυνούς. Όσο δυνατή είναι η αμεσότητα, τόσο πειστική η αναφορά, η νύξη. Δηλαδή αληθινή. Αληθινό είναι, ό,τι συγκινεί βαθύτατα τον άνθρωπο. Η συγκίνηση εδώ δεν πρέπει να νοηθεί ως ευάρεστο, ευχάριστο συναίσθημα. Σε διαλείμματα του χαλασμού πουθενά να φανεί το ουράνιο τόξο, η ίριδα με τα επτά βασικά, φυσικά χρώματα. Ο κάθε νοικοκύρης σκιάχτρο, φόβητρο, τέρας μέσα στα συντρίμμια της καταιγίδας προσπαθεί να σώσει, ό,τι μπορεί!
Στο καταλάγιασμα, στο γαλήνεμα, το ξεθύμασμα των δεινών της διαφθοράς, της εξαχρείωσης, της σήψης, συγκινούν τα ερείπια, τα συντρίμμια, τα απομεινάρια της κατάρας, της συμφοράς; Ακούγεται μια κραυγή, άναρθρη δυνατή φωνή που βγαίνει απ’ τα παγωμένα χείλη δεινοπαθούντος ανθρώπου. Χάνει το παιδί του, το μονάκριβό του, τον αριστούχο πτυχιούχο ανωτάτης Σχολής με ντοκτορά, διδακτορικό. Τι συμβαίνει; Δε βρίσκει δουλειά και πήρε το δρόμο της ξενιτειάς για ανεύρεση εργασίας. Ο γιος, η σπαρακτική φωνή της μάνας, του πατέρα, των αδελφών, των συγγενών σήμα, σημάδι, εμφανής ένδειξη παρακμής, ξεπεσμού, κατάπτωσης. Είναι η πίκρα του καιρού μας, που δεν είναι σποραδικό, σπάνιο φαινόμενο, αλλά μια ομαδική καθημερινή οιμωγή, θρήνος. Ακούει κανείς; Έχουν αίσθηση ακοής, αντιλαμβάνονται, νιώθουν τη ζημιά της οικογένειας, της δεινοπαθούσης κοινωνίας, της δόλιας πατρίδας;
Με ποιες ζωντανές, ανθρώπινες δυνάμεις θα ανασάνει η χώρα. Με ποια μυαλά, ποια χέρια θα γίνει η ανάπτυξη; Όταν η ελπίδα στερεύει μπροστά στο θάνατο, ο άνθρωπος ζει την απελπισία του μηδενισμού του, την απελπισία της ελευθερίας του.

Ας δούμε εν ολίγοις τον όρο ανάπτυξη, γιατί απ’ ότι ακούμε και βλέπουμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης με τον όρο ανάπτυξη οι ιθύνοντες, οι άνθρωποι, που έχουν ηγετικό ρόλο σε μεγάλο ποσοστό έχουν σκοτάδια: γνωστικά, ηθικά, ανθρωπιστικά, δηλαδή τα κατάλληλα να εξευγενίζουν, να εξανθρωπίζουν τον άνθρωπο.
Ο όρος ανάπτυξη είναι αρχαιοελληνικός, δυναμάρι του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος που εξανθρώπισε και εξανθρωπίζει, εκπολιτίζει, ημερώνει, όταν διαθέτει «δυνάμει», δυνητικά τις προϋποθέσεις εξανθρωπισμού. Ο άνθρωπος, η σκέψη του είναι μια ερμηνεία του συναισθήματος, μέσα στο οποίο τελετουργείται το μυστήριο της ζωής. [< ανάπτυξις, -εως < αναπτύσσω < ανά+πτύσσω (= απλώνω, ξεδιπλώνω, ξετυλίγω)].
Ανάπτυξη σημαίνει άνοιγμα, ξετύλιγμα, άπλωμα. Μεταφορικά ανάπτυξη σημαίνει άνοδος, εξέλιξη, προκοπή, άνοδος επιπέδου: γνωστική, ψυχοκοινωνική, τεχνολογική, πολιτιστική, οικονομική κ.λπ.
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται επιτυχώς από τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, δηλαδή του συνόλου των τεχνικών και επιστημονικών γνώσεων που αξιοποιούνται στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Επομένως ανάπτυξη είναι εξέλιξη, άνθηση, ακμή, προκοπή. Ειδικότερα ανάπτυξη είναι η βελτίωση των οικονομικών δεικτών μιας χώρας με βασικό στοιχείο την αύξηση της παραγωγής. Όταν η όποια ανάπτυξη δεν έχει κατάλληλο καλλιεργημένο ψυχολογικό υπόβαθρο, δηλαδή το σύνολο των παραγόντων, που αποτελούν τη βάση στην οποία στηρίζεται η παραγωγή, πιο λιανά θεμέλιο, στήριγμα η ανάπτυξη από ευχή γίνεται κατάρα, αναθεματισμός, συμφορά!
Λέγεται και είναι σωστό με την προϋπόθεση της ανθρωπιάς ότι η εποχή μας έχει ανάγκη για να προκόψει από τεχνοκράτες. Τεχνοκράτης είναι ο επιστήμονας ή πολιτικός που κατά την άσκηση του έργου του δίνει έμφαση στις τεχνικές απαιτήσεις ή εφαρμογές και λιγότερο στον ανθρώπινο παράγοντα. Όπου δεν υπάρχει ο κατάλληλος ανθρώπινος παράγοντας σε όποια δράση, το έργο βουλιάζει, βυθίζεται, γκρεμίζεται. Π.χ. Γέφυρες στο πρώτο ψιλόβροχο κατέρρευσαν. Πολυκατοικίες σε σεισμούς λίγων ρίχτερ έγιναν ερείπια, συντρίμματα, χαλάσματα. Κάθε ανθρώπινο έργο, εργασία, πράξη αποκαλύπτει με ενάργεια, ζωντάνια την εσωτερική πραγματικότητα του προσώπου, του δημιουργού. Ολόκληρη η εποχή μας κρύβεται μέσα στον άνθρωπο των ημερών μας. Οι εποχές της προκοπής, της ακμής, της άνθησης του πολιτισμού, της οικονομίας, των τεχνών διαθέτουν ανθρώπους με ανθρωπιά «εν δράσει». Μόνο έτσι θα έχουμε μέσα στα έργα της ανάπτυξης τις εποχές και τους ανθρώπους. Στη στατική απεικόνιση τα χάνουμε και τα δύο.
Η αναπτυξιακή ψυχολογία ή η ψυχολογία του κύκλου της ζωής που έχει ως αντικείμενο τη μελέτη των μεταβολών στη συμπεριφορά με την πάροδο του χρόνου σε συνδυασμό με την ανάλυση των αιτίων τους, εστιάζεται κυρίως στη συμπεριφορά των παιδιών καθώς μεγαλώνουν. Στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα μελετήθηκε περισσότερο η συμπεριφορά των ενηλίκων στο πέρασμα των χρόνων.

Ερχόμαστε στο θέμα μας, στο ζήτημα που μας απασχολεί, το καυτό θέμα της ανάπτυξης: ποια είναι η συμπεριφορά των σημερινών ενηλίκων στα παιδιά τους; Στις δεινές ημέρες μας η οικογένεια, η ομάδα των ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους με φυσικούς δεσμούς και ζουν κάτω απ’ την ίδια στέγη στέκεται στο ύψος της, δηλαδή ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του ρόλου, των περιστάσεων κ.λπ. Η απάντηση στο ερώτημα φευ είναι αρνητικό. Η σημερινή οικογένεια διεθνώς και στη χώρα μας δεν αίρεται στο ύψος των περιστάσεων, δεν ανταποκρίνεται με επιτυχία σε ό,τι απαιτούν οι περιστάσεις.
Ένα παράδειγμα: Η σύγχρονη οικογένεια διαθέτει γονείς, ενήλικες με ζήλο, ζέση, ενθουσιασμό, τιμιότητα, πάθος για εργασία, δηλαδή συνειδητή σωματική ή πνευματική προσπάθεια του ανθρώπου, που αποβλέπει στην ικανοποίηση των υλικών και πνευματικών αναγκών του; Η απάντηση στη διακριτική σας ευχέρεια.

Δεν είμαστε απαισιόδοξοι, πεσιμιστές, αντίθετα είμαστε εργατικοί, δουλευταράδες, αισιόδοξοι, οπτιμιστές. Πιστεύουμε ότι η σημερινή απελπισία των λαών όλου του κόσμου και του δικού μας, ως καθιερωμένη ανθρώπινη τραγωδία χωρίς έλεος, έχει την κάθαρση, τον εξαγνισμό, την εξυγίανση. Οι όντως ειδήμονες, όχι οι μαϊμού του είδους να ανασκουμπωθούν, να δουν το μείζον θέμα κατάματα, να βάλουν το χέρι στην καρδιά και να δώσουν λύσεις.

(proinoslogos gr)

Το σπήλαιο του Πλάτωνα και το φόβητρο της δραχμής ….

Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος

–

Στιγμές του Σπηλαίου του Πλάτωνα ζούμε  σήμερα στη χώρα μας. Δέσμιοι της Τρόικα και των συναφών συμφερόντων, μας παρουσιάζουν τις σκιές της κοινωνίας μέσα από το Ευρώ με εξουθενωτικά μέτρα και μας τρομοκρατούν με τη Δραχμή, δημιουργώντας τον ίδιο τρόμο με το εκτυφλωτικό φώς του Ήλιου, όταν ο έγκλειστος  του Σπηλαίου βγει έξω και προτιμά το σκότος στο Σπήλαιο και τον κόσμο των σκιών.

Ήρθε η ώρα να ανοίξουν όλοι τα χαρτιά τους και οι πολιτικοί να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι είμαστε σιδηροδέσμιοι μέσα στο Σπήλαιο και με πλύση εγκεφάλου, προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα μας σώσουν (πόσες φορές αλήθεια το έχουμε ακούσει μέχρι τώρα) με το να μας εξαθλιώσουν στην κυριολεξία, προκειμένου να παραμείνουμε στο Ευρώ.

Τι αξία θα έχει ποιο είναι το νόμισμα όταν θα είμαστε αδέκαροι, άνεργοι και θα καταφεύγουμε στα συσσίτια; Όταν οι επιχειρήσεις θα έχουν κλείσει και οι όποιες ανάγκες μας θα καλύπτονται με δανεικά και θα έχει ξεπουληθεί όλη η δημόσια περιουσία; Μπορεί κάτι τέτοιο να θεωρηθεί σωτηρία; Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις, ούτε πολύ μυαλό για να διαπιστωθεί η καταστροφή μας!«Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές», είπε ο κ. Πρωθυπουργός!

Άρα ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό και τούτο για τη… σωτηρία μας! Τι ειρωνεία αλήθεια! Η ανάπτυξη που είναι προϋπόθεση για την όποια βελτίωση, φαίνεται ως όνειρο απατηλό, αφού έχει χαθεί τελείως η εμπιστοσύνη για επενδύσεις, αλλά και με ένα ισχυρό Ευρώ σε μια αδύνατη οικονομικά χώρα, είναι αδύνατο να παραχθεί κάτι ανταγωνιστικό! Η ηγεσία του τόπου δεν το βλέπουν ή δεν μπορούν να το δεχθούν.

Ήταν τεράστιο λάθος η είσοδός μας στο Ευρώ και μάλιστα υπερτιμημένο κατά 240%, αφού η επινόησή του δεν φασιζόταν στις οικονομικές δυνατότητες της Ευρωζώνης, στις οποίες θα έπρεπε να απηχεί ένα νόμισμα. Ένα νόμισμα δεν μπορεί να στηρίζεται σε πολιτικές παραδοχές όπως ρο Ευρώ, Ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι το νόμισμα είναι εργαλείο στα χέρια του κράτους για τη σταθερότητα των τιμών και την εξύψωση των εργαζομένων. Ένα Ευρώ με έντονα χαρακτηριστικά υψηλής εντροπίας σήμερα, αφού τα κράτη μέλη δεν μπορούν να παρέμβουν ρυθμιστικά. Για το λόγο τούτο και το τέλος του Ευρώ δεν είναι μακριά. Εμείς τι δουλειά έχουμε σε ένα τέτοιο Ευρώ;

Είναι ώρα να σπάσουμε τα δεσμά, να βγούμε από το Σπήλαιο και να αντικρίσουμε τον Ήλιο και τον πραγματικό κόσμο, με σχέδιο, σύνεση, προγραμματισμό και αποφασιστικότητα, ώστε χωρίς να τυφλωθούμε από το φώς, να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα του εθνικού νομίσματος, με το οποίο θα μπορέσουμε πράγματι, ως εργαλείο να ρυθμίσουμε τα οικονομικά της χώρας, χωρίς ξένη βοήθεια ή παρέμβαση .

Να τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες. Ας ησυχάσουν οι πλανηθέντες και οι ανησυχούντες. για  καύσιμα, φάρμακα, πρώτες ύλες κλπ αναγκαία εισαγόμενα είδη και προϊόντα.

Συνάλλαγμα ναυτιλιακό, τουριστικό και εξαγωγικό ίσως υπερβαίνει τα 30 δις Ευρώ, υπεραρκετό για όλα τα πιο πάνω. Περισσότερη ανάλυση σε άλλο σημείωμά μας.

Εκτός των τοκοχρεολυσίων τα οποία θα μείνουν εις τον καιρό, που λέγαμε στο ναυτικό και θα το αναλύσουμε και αυτό σε επόμενο σημείωμά μας, δύο μόνο αριθμούς από το προϋπολογισμό του 2010 για να ησυχάσετε. Φορολογικά έσοδα € 49,5 δις και έξοδα € 44,5 δις.

Ζητείται ηγέτης και όλα θα πάνε καλά.

info@elvian.gr

—–

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Τα διλήμματα και το διακύβευμα για την Ευρώπη …..

Γράφει ο Παναγιώτης Κουρουμπλής

–

 Στιγμές κρίσης… κρίσιμες!

Η Ευρώπη βιώνει σήμερα μια νέα πραγματικότητα. Όλοι πλέον γνωρίζουν τα πραγματικά αίτια της κρίσης που βιώνουν οι οικονομίες του Νότου και αισθάνονται στην πόρτα τους οι πλεονασματικές οικονομίες του Βορρά. Οι «κωλοτούμπες» πολιτικών και αναλυτών που προσπαθούσαν να χρεώσουν τα αιτία της κρίσης στην Ελλάδα καταδεικνύουν το υπεύθυνο, το γνωστικό και το σκόπιμο προσώπων που στη δύσκολη αυτή συγκύρια έχουν, δυστυχώς, στα χέρια τους την ευθύνη διάσωσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

Τώρα όλοι γνωρίζουν πως τα ελλείμματα του Νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά. Πως το 1 τρις ευρώ πλεόνασμα της Γερμανίας την τελευταία δεκαετία είναι το αντίστοιχο έλλειμμα για Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία. Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, την ίδια περίοδο (2001 2011 ) παρουσίασε αύξηση 91% υπέρ της Γερμανίας. Το ίδιο συνέβη και στις τρεις προαναφερθείσες χώρες.

Αυτό που τα δύο τελευταία χρόνια συνέβη στην Ελλάδα, με τη συνεργία και τη συνενοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού πολιτικού προσωπικού που ασκούσε εξουσία, αποτελεί τη μεγαλύτερη δημοκρατική εκτροπή, φαινόμενο δουλοφροσύνης, διαπλοκής, κερδοσκοπικού και πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Όταν σε καθημερινή βάση τρομοκρατείς και αποσταθεροποιείς μια κοινωνία ακόμη κι αν η ίδια φέρει τις δικές της ευθύνες , τότε πώς είναι δυνατό αυτή η κοινωνία να ανασκουμπωθεί, να αντιταχθεί και να εργαστεί με σκοπό να μετατρέψει, στο βαθμό που της αναλογεί, τους όρους της ύφεσης σε δημιουργικούς όρους ανάπτυξης;
Όταν το πολιτικό προσωπικό των τελευταίων δεκαετιών, που έχει την ευθύνη για την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας, εμφανίζεται χωρίς μνήμη, φίλαυτο ωσάν να προήλθε από παρθενογένεση, πώς μπορεί κανείς να τους εμπιστευτεί την τύχη του τόπου; Τη στιγμή, μάλιστα, που για να δικαιολογήσουν τις πολυεπίπεδες ευθύνες τους χρησιμοποίησαν τα επιχειρήματα των δανειστών προκειμένου να κάμψουν τις αντιστάσεις της κοινωνίας;

Όταν ένας λαός ανέχεται να τον κυβερνούν μετρημένα πολιτικά τζάκια και συνεχίζει να υπομένει την παρουσία πολιτικών προσώπων, που θεωρούν ότι γεννήθηκαν για να καταλαμβάνουν μονίμως υπουργικά αξιώματα, τότε οφείλει να γνωρίζει ότι, αν συνεχίσει έτσι, τελικώς θα πληρώσει το επιτίμιο αυτής της αποδοχής. Έχει περάσει ήδη αρκετός καιρός από την περίφημη… Σύνοδο της 26ης Οκτώβριου. Έχουμε εισέλθει στον αστερισμό μιας πολιτικά αυτιστικής συγκυβέρνησης, νεοφιλελεύθερης έκφανσης, δίχως, ωστόσο, ο ελληνικός λαός να γνωρίζει ποιοι είναι οι όροι του δανεισμού που η Ευρώπη της Μέρκελ επιχειρεί να επιβάλει στη χώρα μας. Με κυρίαρχο, δε, το ζήτημα παραχώρησης του πανίσχυρου δικαιώματος μας, της μετατροπής του δικαίου που ρυθμίζει το εθνικό χρέος από ελληνικό σε αγγλικό. Οφείλουν οι βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου -μέσω της ψήφου των οποίων θα επιχειρήσει το σύστημα εξουσίας να νομιμοποιήσει την προδοτική του παραχώρηση -να αναλογιστούν τις τρομακτικές συνέπειες για την πατρίδα, τα συμφέροντα της οποίας και μόνο κληθήκαμε να υπηρετούμε.

Δύο χρόνια τώρα ο ελληνικός λαός ταλανίζεται, βιώνοντας φαινόμενα ακραίας φτώχειας, φυλακισμένος στην αβεβαιότητα και την κοινωνική ανασφάλεια. Του μιλούν διαρκώς για το δυσθεώρητο χρέος της χώρας και τις θυσίες που πρέπει να υποστεί, χωρίς, ωστόσο, να είναι ενήμερος για το πραγματικό χρέος και το ποσό των τόκων που έχει πληρωθεί μέχρι σήμερα. Ουδείς από τους εκάστοτε κυβερνώντες τόλμησε να μιλήσει για την ανάγκη σύστασης ειδικής επιτροπής από Ευρωπαίους και Έλληνες εμπειρογνώμονες οικονομολόγους, που θα αναλάβουν να μελετήσουν εάν και σε ποιο ποσοστό μπορεί το χρέος αυτό να είναι επαχθές. Μας μιλούν σαν να απευθύνονται σε χαχόλους, λέγοντάς μας ότι το 2012, εξαιτίας του κουρέματος , θα απαλλαγούμε από το βάρος 5,5 δις ευρώ από τοκοχρεολύσια, αποκρύπτοντάς μας, όμως, ότι οι ιδιώτες που κατέχουν ελληνικά ομολόγα, τα οποία λήγουν στα επόμενα δύο χρόνια, αποφεύγουν να προσέλθουν σε συμβιβασμό. Μας αποκρύπτουν ότι οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων ζητούν επιτόκιο 8,5% και όχι 4%, που θα μπορούσε ενδεχομένως να καταστήσει το υπόλοιπο χρέος βιώσιμο.

Η κυβέρνηση της Ιεράς Συμμαχίας δεν δεσμεύεται ότι θα προβάλει κόκκινες γραμμές στους διεθνείς τοκογλύφους, απαιτώντας από αυτούς τη σύνδεση του χρέους με την ανάπτυξη και το πάγωμα χρέους και τόκων σε περίοδο ύφεσης, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Γερμανίας. Ισχυρίζονται οι υπάλληλοι της δημοκρατικής αποθεσμοποίησης ότι οι επιλογές αυτές είναι μονόδρομος. Ένα ψέμα που ωχριά μπροστά στον ίδιο του τον εαυτό. Αντιλαμβάνονται, όμως, πόσο θα συνέβαλε στην αποδυνάμωση του ευρωσκεπτικισμού και στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, εάν η ΕΚΤ δάνειζε απευθείας τα ίδια τα κράτη και όχι τους τραπεζίτες Κατανοούν ότι, εάν η Ευρώπη προχωρούσε σε ενιαία ρύθμιση τους χρέους και απαιτούσε το υπόλοιπο να πληρωθεί σε ογδόντα χρόνια με 1,5% επιτόκιο και, παράλληλα, θέσπιζε ένα αναπτυξιακό ευρωπαϊκό ομόλογο, στο πλαίσιο πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, θα μπορούσε να αναστρέψει το υφεσιακό κλίμα της Ευρώπης σε πορεία ανάπτυξης;

Η Ευρώπη των τραπεζιτών, των νεοφιλελεύθερων επιλογών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της φούσκας των παραγώγων εξαντλεί και τα τελευταία αποθέματα της δύναμής της. Το πραγματικό δίλημμα, που μετατρέπεται σε κρίσιμο διακύβευμα για την Ευρώπη και τους λαούς της, είναι: Μια δημοκρατική, κοινωνικά δίκαιη Ευρώπη των λαών ή μια διασπασμένη Ευρώπη των επικίνδυνων εθνοκεντρικών εγωταυρισμών;

Οι Ευρωπαίοι υπάλληλοι του χρηματοπιστωτικού συστήματος οφείλουν να γνωρίζουν καλά ότι η ιστορία και ο πολιτισμός της Ευρώπης έχουν διαμορφώσει μια συλλογική πολιτική συνείδηση στους λαούς της, που περιλαμβάνει τις κοινωνικές κατακτήσεις, την προστασία της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και το κράτος πρόνοιας.

Αυτή η συνείδηση δεν θα επιτρέψει στους λαούς της Ευρώπης να αποδειχτούν ιστορικά ούτε υπήκοοι, ούτε υπάκουοι.

(Από το περιοδικό «Επίκαιρα»)

 ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ 

 

Η μνήμη της Ελλάδας ….

Ν. Λυγερός

—
Πολλοί προσπαθούν να κάνουν πράγματα σημαντικά για την πατρίδα μας, δίχως όμως να ασχολούνται με την αξιολογία της. Η Ελλάδα μας είναι σαν την ελευθερία, μια δύσκολη γυναίκα που εξετάζει μόνο το έργο και όχι τις κινήσεις. Διότι αυτό το έργο είναι η μνήμη της. Ποιος όμως αντιλαμβάνεται τι είναι η μνήμη της; Ποιος συνειδητοποιεί ότι όλη η έννοια της συνέχειας που είναι τόσο σημαντική για μας, αφού λειτουργούμε σε ένα διαχρονικό πλαίσιο, δεν θα υπήρχε δίχως το έργο της Φιλικής Εταιρίας. Ο τόπος θα είχε τουρκέψει εντελώς δίχως τις απεγνωσμένες προσπάθειές της, για να απελευθερώσει το λαό μας από τον οθωμανικό ζυγό. Διότι, ακόμα και η έννοια της ιπποσύνης είχε εξαντληθεί εκείνη την εποχή. Τα μέλη της Φιλικής Εταιρίας δεν επιχείρησαν να αφήσουν το δικό τους όνομα, σημασία είχε μόνο το συλλογικό έργο, διότι ήταν το μόνο ικανό να σηκώσει το βάρος της τουρκοκρατίας. Ανάλογα παραδείγματα δεν είναι μόνο σπάνια στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο η μνήμη της Ελλάδας είναι το έργο της Φιλικής Εταιρίας, διότι ακολουθούσε το νοητικό σχήμα της μνήμης μέλλοντος. Διάβαζαν τα μέλη της τους νεκρούς για να γράψουν για τους αγέννητους, διότι όλοι οι ζωντανοί ήταν σκλάβοι και καταπιεσμένοι από την οθωμανική Αυτοκρατορία. Η ζωή τους δεν είχε όραμα. Ενώ η Φιλική Εταιρία κατάφερε να μετατρέψει το αδιανόητο σε ουτοπία και την ουτοπία σε όραμα. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του έργου της, δίχως να περιμένει τίποτα από τις ξένες δυνάμεις και τους ραγιάδες του κατοχικού τόπου. Ελεύθεροι άνθρωποι δεν έδωσαν μόνο τη ζωή τους για την πατρίδα μας, αλλά και το πνεύμα τους για να ενεργοποιηθεί η μνήμη της. Ενώ, ακόμα και τώρα υπάρχουν μερικοί δικοί μας που όχι μόνο δεν το ξέρουν καν, αλλά επιμένουν ότι είναι ένας μύθος, δίχως να καταλάβουν ότι αυτό που ονομάζουν μύθο είναι στην πραγματικότητα η ουσία της ιστορίας. Αν σκεφτόμαστε ελληνικά είναι απλώς και μόνο επειδή το πνεύμα δεν έσβησε ακόμα και στη φάση της τουρκοκρατίας, έπρεπε όμως μέσα σε αυτόν τον σκοταδισμό να υπάρξουν φάροι που να αντέξουν το μαύρο της κατοχής και να επιτρέψουν την επανάσταση, ενσωματώνοντας με αυτόν τον τρόπο την έννοια της αντίστασης για την πατρίδα μας. Μετά από δύο αιώνες, ακόμα και αν υπάρχουν ακόμα ραγιάδες, η Ελλάδα είναι ελεύθερη. Κι αν δέχεται πολιορκίες είναι μόνο και μόνο διότι είναι ζωντανή. Ελεύθερη και πολιορκημένη, αλλά ζωντανή και με μνήμη. Γι’ αυτό το λόγο έχει μέλλον. Και δεν είναι μια κρίση τέτοιου τύπου που θα μας βάλει κάτω. Πέρασαν μόνο εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της Μακεδονίας και των Δωδεκανήσων. Η απελευθέρωση κράτησε έναν αιώνα. Αυτό και μόνο είναι ενδεικτικό της δύσκολης περιόδου που περάσαμε με την τουρκοκρατία. Κατά συνέπεια, φέτος, αντί να είμαστε μίζεροι θα έπρεπε να δείξουμε σε όλους ότι δεν έχουμε ξεχάσει τίποτα και να είμαστε και στην Μακεδονία και στα Δωδεκάνησα με τους ανθρώπους μας και με τον στόλο μας. Τα νησιά δεν απελευθερώθηκαν μόνα τους από τον τουρκικό ζυγό και αυτά είναι τώρα που μας προσφέρουν τη δυνατότητα να έχουμε το λεγόμενο απέραντο γαλάζιο, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Και η ανακήρυξή της μπορεί να είναι και το αποκορύφωμα αυτής της επετείου, ως φόρος τιμής στο έργο των δικών μας, που σκεφτόντουσαν εμάς.

http://www.lygeros.org/lygeros/8445-gr.html

ΠΗΓΗ: Η μνήμη της Ελλάδας http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/01/blog-post_4799.html#ixzz1iWQGTL6N

Κοινή ανακοίνωση ΥΠΕΞ και ΥΠΕΚΑ σχετικά με σύσκεψη για ενεργειακά θέματα …..

Την Τετάρτη, 4 Ιανουαρίου 2012, στις 11:00 πμ, θα πραγματοποιηθεί σύσκεψη στο Υπουργείο Εξωτερικών με τη συμμετοχή της πολιτικής ηγεσίας και υπηρεσιακών παραγόντων των Υπουργείων Εξωτερικών και Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και αντικείμενο την ανάλυση των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή γύρω από θέματα ενέργειας και το συντονισμό των δύο Υπουργείων.

www1.mfa gr Υπουργείο Εξωτερικών

ΣΧΕΤΙΚΑ:

Βγαίνουν σε διαγωνισμό τα πετρέλαια της Δυτικής Ελλάδας

Η ανθρωπολογία της Μετανεωτερικότητας ….

Δημήτρης Μπαλτάς

 Ὁμολογουμένως ἔχει ἐνδιαφέρον νά παρατηρήσει κανείς πῶς διαμορφώνεται ὁ ἀνθρωπολογικός τύπος στήν ἐποχή τῆς μετανεωτερικότητας. Καί μάλιστα νά ἀποπειραθεῖ νά κατανοήσει καί νά ἑρμηνεύσει τόν ρόλο του, σέ καιρούς γενικευμένης συγχύσεως.

Διαπιστώνει, χαρακτηριστικά, κανείς τήν ἐπιμονή τοῦ μετανεωτερικοῦ ἀνθρώπου στήν θεμελίωση τῆς «πρόοδου». Ἔτσι ὁ ἀνθρωπος αὐτός, τόσο ὁ προερχόμενος ἀπό τήν «ἀριστερά» ὅσο καί ὁ ὑπηρετῶν τήν «οἰκονομία τῆς ἀγορᾶς», ἀκολουθεῖ μέ ἀξιοσημείωτη εὐλάβεια τήν «θρησκεία τῆς προόδου». Ἀσφαλῶς ἡ πρόοδος θά πρέπει νά συνδεθεῖ μέ τήν δημιουργία μιᾶς καταναλωτικῆς συνειδήσεως. Ὁ σύγχρονος συγγραφέας Ζάν Κλώντ Μισεά ἐπισημαίνει ὅτι «κάτω ἀπό τήν αὐξανόμενη κυριαρχία τῆς ἀνεξέλεγκτης οἰκονομίας, ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων τείνει νά μεταβληθεῖ σέ ἕναν παράλογο ἀγώνα δρόμου γιά νά μήν γεράσουν καί νά μήν πεθάνουν ποτέ, δηλαδή, νά ἀρνηθοῦν τόν ἑαυτό τους ὡς ἀνθρώπινη φύση».

Ἐξ ἄλλου, ἡ ἀνθρωπολογία τῆς μετανεωτερικότητας προβάλλει ἕνα ἀνιστορικό τύπο, ὁ ὁποῖος ζῆ hic et nunc, τηρώντας μία στάση ἀδιάφορη ἤ ἀπορριπτική ἔναντι τῆς κληρονομιᾶς τοῦ παρελθόντος. Στό πλαίσιο αὐτό, ἐπιχειρεῖται συστηματική ἀναθεώρηση τῆς ἱστορίας καί τῶν πηγῶν ἐπί τῶν ὁποίων αὐτή συγκροτεῖται. Ἀλλά, κατά μία περισσότερο μετριοπαθή ἄποψη, «τό νέο εἶναι ἀδύνατο νά γεννηθεῖ μέσα σ’ ἕνα κόσμο χωρίς παράδοση καί ἡ παράδοση εἶναι νεκρή χωρίς τήν ἔλευση τοῦ καινούργιου».

Συναφές πρός τά προηγούμενα εἶναι καί τό γεγονός ὅτι ὁ μετανεωτερικός ἄνθρωπος ἔχει γίνει μέρος τοῦ κυρίαρχου πλέον «πολιτισμοῦ τῆς εἰκόνας», ἐνῶ ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν «πολιτισμό τοῦ λόγου». Ἐάν σήμερα ἡ εἰκόνα ἐπιδρᾶ καταλυτικά στήν ἀνθρώπινη συνείδηση, ὁ λόγος ὑποχωρεῖ, πρᾶγμα πού ὁδηγεῖ, σέ τελική ἀνάλυση, ὄχι μόνον σέ μία γλωσσική ἀνεπάρκεια ἀλλά καί σέ μία ἀπουσία πραγματικῆς σχέσεως τοῦ ἐγώ μέ τό σύ.

Παράλληλα ὁ ἄνθρωπος τῆς μετανεωτερικότητας πιστοποιεῖ τήν «κοινωνία τῆς ἀδιαφορίας». Ἀπό τίς δυνατότητες πού ἔχουν οἱ συλλογικές συνειδήσεις, ὅπως ἔχει φανεῖ καί στήν ἱστορία,  προτιμᾶ ὁ ἄνθρωπος τήν ἀτομική ὀχύρωση καί κατοχύρωση. Εἶναι θλιβερή ἡ διαπίστωση ὅτι αὐτός ὁ ἀνθρωπολογικός τύπος δέν κοινωνεῖ οὐσιωδῶς τῶν πραγμάτων, ἀκόμα κι ὅταν ἀντιδρᾶ σέ μορφές καταπιέσεώς του. Ὁμοίως δέν ἔχει οὐσιωδῶς λόγο, ἀκόμα κι ὅταν ἐπιτίθεται λεκτικῶς στούς ἄλλους.

Φαίνεται ὅτι ὁ μετανεωτερικός ἄνθρωπος θεωρεῖ ὅτι εἶναι αὐτονομημένος. Μάλιστα φθάνει νά νομίζει ὅτι ὁλοκληρώνει σήμερα ὅ,τι δέν ὁλοκλήρωσε κατά τούς τρεῖς τελευταίους αἰῶνες ὁ διαφωτισμός. Στήν περίπτωση τῆς Ἑλλάδας, καί ἐπειδή συνήθως δέν λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν οἱ πολιτιστικές ἰδιαιτερότητες τοῦ λαοῦ, αὐτή ἡ ὄψιμη πρόσληψη ἐκδηλώνεται κατά ἕνα τρόπο τουλάχιστον κωμικοτραγικό.

Νομίζω ὅτι ἡ διαμόρφωση τοῦ νέου αὐτοῦ ἀνθρωπολογικοῦ τύπου δέν ἔχει νά προσφέρει κάτι οὔτε στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο οὔτε στήν κοινωνία. Θά ἀποτελοῦσε μᾶλλον μία ἔκφανση τοῦ τέλους τῆς ἱστορίας, ἐάν γινόταν δεκτό ὅτι αὐτό εἶναι πλέον κοντά……………..Ολόκληρο το κείμενο με σχόλια και απαντήσεις από τον αρθρογράφο στο antifono.gr

ΕΕ: «Ολοκληρώστε τα έργα ή δώστε τα χρήματα πίσω» …..

Χίλια ημιτελή έργα που χρηματοδοτήθηκαν από την ΕΕ αλλά δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, μπορεί να στοιχίσουν στα κρατικά ταμεία έως και 3,5 δισ. ευρώ. Τον κώδωνα του κινδύνου κρούει ο αρμόδιος Επίτροπος. «Ολοκληρώστε τα ή επιστρέψτε τα χρήματα», προειδοποιεί…

Ο Ευρωπαίος Επίτροπος, Γιοχάνες Χαν, αναφέρθηκε σε υποδομές στις περιφέρειες και ημιτελείς μεγάλους οδικούς άξονες του Γ’ Κοινοτικού Προγράμματος Στήριξης (ΚΠΣ), η προθεσμία για την ολοκλήρωση των οποίων είναι είτε ο Σεπτέμβριος του 2012 είτε ο Μάρτιος του 2013.

Όπως σημείωσε χθες Τετάρτη, σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον υπουργό Ανάπτυξης, Μ. Χρυσοχοΐδη, εάν δεν ολοκληρωθούν έγκαιρα, η Ελλάδα θα πρέπει να επιστρέψει όλα τα λεφτά που έχει ήδη λάβει στην ΕΕ.

«Θεμελιώδους σημασίας» χαρακτήρισε την ολοκλήρωση των έργων, καθώς όπως είπε, «δεν υπάρχουν προθεσμίες διαπραγματεύσιμες», προειδοποιώντας  πως «εάν αυτά τα προγράμματα δεν ολοκληρωθούν, μπορεί να χρειαστεί να επιστρέψετε 3,5 δισ. ευρώ. Δεν είναι ασήμαντα τα ποσά».

Σημειώνεται δε, πως η ΕΕ ενέκρινε την αύξηση του ποσοστού συγχρηματοδότησης στο 95%, ενώ ο πρωθυπουργός, Λ. Παπαδήμος, ζήτησε από τον επίτροπο να του υποδείξει τις προτεραιότητες για την ελληνική κυβέρνηση και τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν άμεσα.

Από την πλευρά του, ο υπουργός έκανε λόγο για διοικητικές εκκρεμότητες, που οφείλονται κυρίως στην εισαγωγή του «Καλλικράτη», οι οποίες θα πρέπει «να μαζευτούν, να επιλυθούν και στο τέλος να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα απολύτως για τη χώρα».

Ο κ. Χρυσοχοΐδης παρουσίασε και το σχέδιο των 181 έργων με ορίζοντα ολοκλήρωσης έως το 2015, συνολικού προϋπολογισμού 11,5 δισ. ευρώ.

Από αυτά, τα 166 είναι έργα υποδομής αξίας 10,5 δισ. ευρώ, στα οποία, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν, «θα προκύψει συνολική απασχόληση που αντιστοιχεί σε 126.514 ανθρωποέτη εργασίας».

NEWS247  GR

Δραχμή – Ευρώ – Χρέος

Το σύνδρομο αυτοκαταστροφής της Ευρώπης ….

του Δημήτρη Μακροδημόπουλου

—–

Η επιμονή της Γερμανίας να αξιοποιεί την κρίση για να επιβάλλει την ηγεμονία της ίσως αποδειχθεί καταστροφική για την Ευρώπη για τρίτη φορά μέσα σε έναν αιώνα με αυτουργό πάντοτε την ίδια χώρα. Διότι η κρίση χρέους είναι η δεύτερη κρίση που δοκιμάζει την Ευρώπη μέσα σε τρία χρόνια μετά την κρίση των τοξικών ομολόγων και είναι νομοτελειακά βέβαιο τι ακολουθεί σε αυτές τις περιπτώσεις. Η άποψη πως οι κρίσεις αυτόματα φθείρουν και οδηγούν αναπόφευκτα στο θάνατο ένα κοινωνικό σύστημα είναι λανθασμένη. Αντίθετα παρουσιάζεται παραπέρα ανάπτυξη του συστήματος. Όταν όμως σταματήσει να συμβαίνει αυτό, όπως συμβαίνει σήμερα με την ΕΕ, τότε απαιτείται η βίαιη επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση. Απαιτείται δηλαδή η «δημιουργική καταστροφή» των παραγωγικών δυνάμεων (μέσων παραγωγής και υποδομών) με την εκδήλωση ισχυρότερης κρίσης ή πολέμου.

Η πορεία της οικονομίας στο καπιταλισμό ήταν συγκεκριμένη: άνθηση, ύφεση, κρίση, αναζωογόνηση, άνθηση, κ.ο.κ.. Όμως μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση 1929 – 1932 και πριν ο κόσμος συνέλθει από τις συνέπειές της, νέα παγκόσμια κρίση άρχισε το 1937 στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στην Γαλλία κλπ. Τι σήμαινε αυτό; Ότι η οικονομική κρίση του 1929-1932 και οι αποικιακοί πόλεμοι της περιόδου αυτής δεν έφταναν και χρειάζονταν πολύ μαζικότερες καταστροφές των παραγωγικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όσοι υποστηρίζουν λοιπόν ότι το New Deal του προέδρου Ρούσβελτ οδήγησε τις ΗΠΑ στην έξοδο από την κρίση του 1929 – 1932 κάνουν λάθος διότι τους διαψεύδει η κρίση του  1937. Η κρίση ξεπεράστηκε με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που άφησε άθικτη τις ΗΠΑ, αφού βρίσκονταν πολύ μακριά από τα πολεμικά μέτωπα, τους έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργήσουν τη μεγαλύτερη πολεμική βιομηχανία του κόσμου ενώ οδήγησε στην πλήρη καταστροφή των μέσων παραγωγής και των υποδομών των κρατών της Ευρώπης αναζωογονώντας την αμερικανική βιομηχανία. Η οικονομική καταστροφή των ευρωπαϊκών δυνάμεων εξ αιτίας του πολέμου οδήγησε μετέπειτα στη διάλυση των αποικιοκρατικών τους αυτοκρατοριών με αποτέλεσμα την επικράτηση του αμερικανικού κεφαλαίου στις αγορές που ήλεγχε προπολεμικά η Ευρώπη. Ο  Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε η χρυσή εποχή για τις ΗΠΑ, υπήρξε το εφαλτήριο που την οδήγησε στην παγκόσμια ηγεμονία. Έτσι ξεπεράστηκε η κρίση.

Οι δύο αλλεπάλληλες κρίσεις στην Ευρώπη, του χρηματοπιστωτικού τομέα κατ’ αρχήν και του χρέους που ακολούθησε, αποδεικνύουν ότι η ανάπτυξη της Ευρώπης τις «χρυσές δεκαετίες» από το 1945 έως το 1973 διήρκεσε όσο η αποκατάσταση των ερειπίων της «δημιουργικής καταστροφής» που προκάλεσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Έκτοτε καθίσταται ολοένα εμφανέστερη η επίδραση της απώλειας των αγορών στην περιφέρεια υπέρ των ΗΠΑ που διασφάλιζε έως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το αποικιοκρατικό καθεστώς των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Το γεγονός ότι η διάλυση της ΕΣΣΔ και η απελευθέρωση αγορών στην Ανατολική Ευρώπη και πλουτοπαραγωγικών πηγών σε ολόκληρο το χώρο της επιρροής της Μόσχας δεν λειτούργησε προωθητικά ή τουλάχιστον ανακουφιστικά για την οικονομία της Ευρώπης αποδεικνύει ότι οι αιτίες των κρίσεων έχουν προσλάβει μόνιμο χαρακτήρα, οπότε οι κρίσεις λογικά θα είναι αλλεπάλληλες και η ανάκαμψη θα προκύψει μόνον αν σοβαρότερες κρίσεις ή ένας πόλεμος οδηγήσουν σε  μαζικές καταστροφές. Ήδη παρά την ηγεμονία της Γερμανίας, που αναδεικνύεται μέσα από την κρίση, είναι ολοφάνερο ότι υποβόσκουν και αντιδράσεις οι οποίες κάποια στιγμή κάτω από την πίεση των λαών και του ανταγωνιστικού χαρακτήρα των τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου θα εκδηλωθούν. Τι θα επακολουθήσει μετά;

Η αντίφαση η οποία δυναμιτίζει τη λειτουργία της Ευρωζώνης είναι αφενός η συγκρότησή της από ανεξάρτητα κράτη διαφορετικού βαθμού ανάπτυξης και αφετέρου η κοινή νομισματική πολιτική. Η αντίφαση αυτή όσο θα επιβάλλεται η δημοσιονομική ενοποίηση θα οξύνεται και θα οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες κρίσεις, θα οξύνει την ανισομέρεια της ανάπτυξης μεταξύ των κρατών κ.ο.κ.. Αυτό το γνωρίζει το Βερολίνο. Όμως όσο η ανισομέρεια της ανάπτυξης μεταξύ των κρατών θα εντείνεται θα οξύνονται και οι διαφορές με συνέπεια τη διάλυση ή τη σύγκρουση. Η Ευρώπη δύο φορές αυτοκαταστράφηκε στο πρώτο ήμισυ του 20^ου αιώνα εξ αιτίας του ανταγωνισμού των ισχυρών ευρωπαϊκών δυνάμεων με πρωταγωνιστή τη Γερμανία και απώτερο στόχο την ηγεμονία της στην Ευρώπη και στις αποικίες της. Έπεται και τρίτη, ως απόρροια των αντιθέσεων που εντείνονται μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωζώνης;

Μακροδημόπουλος  Δημήτρης

Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412

Ανιχνεύσεις

ΣΧΕΤΙΚΑ:

6. Εθνικοί ακροβατισμοί

Δραχμή – Ευρώ – Χρέος

Ο Διεθνής ρόλος της Βραζιλίας – Επιτεύγματα εξωτερικής πολιτικής …..

             Συντάκτης: Δρ. Ανδρεστίνος Παπαδόπουλος, Πρέσβης ε.τ.

—

Η σύγχρονη διεθνής τάξη διαμορφώνεται από νέα δεδομένα που σήμερα επηρεάζονται από γίγαντες όπως η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία. Η Βραζιλία εξελίχθη σε διεθνή παράγοντα με παγκόσμια επιρροή, κατόπιν σκληρής δουλειάς στο εσωτερικό, που είχε σαν αποτέλεσμα την εμπλοκή της στην λήψη αποφάσεων πάνω σε θέματα που αφορούν την πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και περιβαλλοντολογική διεθνή ζωή. Αυτό οφείλεται στις αλλαγές που επέφερε ο Πρόεδρος Λούλα, που πίστεψε και επένδυσε στην δημιουργικότητα και παραγωγική ενέργεια του λαού του. Κατόρθωσε σ’ ένα περιβάλλον ισχυρής δημοκρατίας να δημιουργήσει εκατομμύρια θέσεων εργασίας, να διπλασιάσει τον ρυθμό ανάπτυξης και να λύσει το πρόβλημα του εξωτερικού χρέους. Απλά, έκανε την Βραζιλία μια μεγάλη και δυνατή χώρα.

Ως γνωστό, η ισχύς μιας χώρας αντανακλάται στην εξωτερική της πολιτική. Η εξωτερική πολιτική της Βραζιλίας στηρίζεται στις διπλωματικές αξίες της χώρας που αποβλέπουν στην ενίσχυση της ειρήνης, τον σεβασμό της αρχής της μη επεμβάσεως, της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ενδυνάμωσης του πολυμερισμού. Ως εκ τούτου, ευνοεί τον διάλογο και την διπλωματία για την επίλυση των διαφορών, υποστηρίζει το διεθνές δίκαιο και συνεχίζει να αγωνίζεται για ένα κόσμο απαλλαγμένο πυρηνικών όπλων, διακρίσεων, αυθαίρετων πράξεων και χρήσης βίας, όπου αυτή δεν βασίζεται σε διεθνείς υποχρεώσεις. Για την επιτυχία αυτών των στόχων, η Βραζιλία επιδιώκει στενότερους δεσμούς με τους γείτονες της της Νοτίου Αμερικής, τους αδελφούς της Λατινικής Αμερικής, της Καραϊβικής και της Αφρικής, καθώς και με τους λαούς της Μέσης Ανατολής και της Ασίας, χωρίς βεβαίως να παραμελεί τις σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις οποίες διατηρεί και εμβαθύνει.

Σαν μια χώρα που δεν είχε πόλεμο για περισσότερο από 140 χρόνια με τους 13 γείτονες της, η Βραζιλία προασπίζεται την ειρήνη κατά τρόπο που δεν της επιτρέπει να αδιαφορεί για την διάδοση των πυρηνικών όπλων, την τρομοκρατία και το οργανωμένο έγκλημα. Εξ’ άλλου, έχοντας διπλωματικές σχέσεις με σχεδόν όλες τις χώρες – μέλη των Ηνωμένων Εθνών, η Βραζιλία λειτουργεί διπλωματικά σε παγκόσμια κλίμακα. Συναφώς, θα πρέπει να σημειωθούν οι εργασίες της για την αναδιοργάνωση διεθνών οργανισμών, όπως ο ΟΗΕ. Επιπλέον, η Βραζιλία εργάζεται για την εξυπηρέτηση των κοινοτήτων της στο εξωτερικό, μέσω των προξενικών της λειτουργών και των επίτιμων προξένων της.

Σκοπός του άρθρου δεν είναι να καλύψει ολόκληρο των φάσμα των διπλωματικών δραστηριοτήτων της Βραζιλίας. Γι’ αυτό θα περιοριστούμε σε μερικές, με έμφαση στον οικονομικό τομέα.

Ως η έβδομη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, η Βραζιλία οδηγούμενη από την επιθυμία της να προασπίζεται υγιείς οικονομικές πολιτικές συμμετέχει ενεργά στις εργασίες του BRICS (Αρχικά των χωρών Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας και Νοτίου Αφρικής). Το BRICS ιδρύθηκε το 2009 με πρωτοβουλία της Ρωσίας και έτυχε διεθνούς αναγνώρισης. Η σημασία του έγκειται στο ότι αντιπροσωπεύει το 42 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού και το 14,6 του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το έργο του BRICS επικυρώνει την πεποίθηση της Βραζιλίας ότι όσο περισσότερο συζητούν και συνεργάζονται οι αναπτυσσόμενες χώρες, τόσο περισσότερο ακούγεται η φωνή τους.

Άλλο ορόσημο της Βραζιλιανής διπλωματίας είναι η δημιουργία το 2003 μιας νέας ομάδας αναπτυσσομένων χωρών,  της IBSA, μεταξύ Ινδίας, Βραζιλίας και Νοτίου Αφρικής. Πρόκειται για τρεις μεγάλες δημοκρατίες (η Κίνα αποκλείσθηκε ως μη δημοκρατική), τρεις πολυεθνικές και πολυπολιτισμικές κοινωνίες, μία σε κάθε ήπειρο. Οι τρεις βασικές αρχές της IBSA είναι η πολιτική διαβούλευση και ο συντονισμός, η κατά τομείς συνεργασία και η εκτέλεση έργων μέσω του Ταμείου για την Φτώχια και την Πείνα. Επιπλέον, στη βάση κοινού εδάφους της εξωτερικής  τους πολιτικής, οι χώρες της IBSA παίρνουν θέση υπέρ μιας πλέον δημοκρατικής διεθνούς τάξης, που θα σέβεται το διεθνές δίκαιο και θα προωθεί τον πολυμερισμό.

Στην περίπτωση του Παλαιστινιακού, λόγω του ότι οι χώρες της IBSΑ έχουν καλές σχέσεις φιλίας και συνεργασίας τόσο με τον Αραβικό κόσμο, όσο και το Ισραήλ βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση για να προωθήσουν την επανέναρξη των ειρηνευτικών συνομιλιών. Η Βραζιλία αναγνωρίζει το Παλαιστινιακό κράτος μέσα στα σύνορα του 1967 και ευνοεί την ένταξη της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ ως πλήρους μέλους. Όσον αφορά την «Αραβική Άνοιξη», λόγω του ότι έντονα αντιτίθενται στην βίαιη καταστολή αστικών διαδηλώσεων, οι χώρες της IBSA εξέφρασαν την ετοιμότητα να συνδράμουν στην ειρηνική μεταπολίτευση στον Αραβικό κόσμο.

Ενόψει των ανωτέρω, συνάγεται το συμπέρασμα ότι, παρόλον ότι οι χώρες της IBSA συνιστούν μια οικονομική συνεργασία Νότου – Νότου, εντούτοις αποκτούν και διεθνή προσωπικότητα, ως δυνάμεις που ενεργούν πέραν των περιφερειακών τους συνόρων, πράγμα που συμβάλει στην ισορροπημένη διαχείριση των διεθνών θεμάτων.

Στον πολιτικό τομέα, θα πρέπει να γίνει αναφορά στις προσπάθειες διαμεσολάβησης της Βραζιλίας, μαζί με την Τουρκία, στο πρόβλημα που δημιούργησε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που κατέληξαν στην Διακήρυξη της Τεχεράνης της 17^ης Μαΐου 2010. Στην επιδίωξη λύσης αυτού του προβλήματος, η Βραζιλία καθοδηγήθηκε από τον έντονο σκεπτικισμό της όσον αφορά στην αποτελεσματικότητα των κυρώσεων, γιατί πιστεύει ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων οι κυρώσεις πλήττουν τον ευάλωτο λαό, χωρίς να αλλάζουν την πορεία δράσης των διοικούντων. Όπως αναμενόταν, η Βραζιλία τάχθηκε εναντίον των κυρώσεων κατά την ψηφοφορία της 9^ης Ιουνίου 2010 στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που υιοθέτησε αυστηρότερες κυρώσεις κατά του Ιράν.

Τέλος, όσον αφορά στον ζωτικό ρόλο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η Βραζιλία τάσσεται υπέρ της αναθεώρησης του, πιστεύοντας ότι αυτό θα αυξήσει την νομιμότητα, αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα του. Η αύξηση των μελών του με μόνιμα και μη μόνιμα μέλη θα αντανακλά τις σύγχρονες πραγματικότητες και η Βραζιλία δηλώνει έτοιμη να αναλάβει τις ευθύνες της ως μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Συμπερασματικά, παρατηρούμε ότι η Βραζιλία είναι δύναμη ειρήνης, σταθερότητας και ευημερίας στην περιοχή της και διεθνώς. Η απόφαση της να ανοίξει Πρεσβεία στην Κύπρο τον περασμένο Φεβρουάριο αποτελεί ευοίωνη εξέλιξη. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο πρώτος Πρέσβης της Βραζιλίας στην Κύπρο, Νάντε Κοέλιο ντε Λίμα θα συνεισφέρει μεγάλως στην ενίσχυση των φιλικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, που βασίζονται στην καλή δουλειά που έχουν κάνει μέχρι τώρα οι Χαγκόπ και Γκάρο Κεχεγιάν, υπό την ιδιότητα τους ως επίτιμων πρόξενων της Βραζιλίας.

Διπλωματικό Περισκόπιο

 greekamericannewsagency

Υδριάδα: Μια 100% ελληνική εφεύρεση …….

Το πρόβλημα το ξέρουμε όλοι. Τα νησιά μας πάσχουν από έλλειψη –προφανώς πόσιμου- νερού. Η υπερκατανάλωση από τον ανεξέλεγκτο τουρισμό, η χρήση πόσιμου νερού για το γέμισμα των πισινών και η κακή διαχείριση των υδάτινων πόρων εν γένει έχουν φέρει αρκετούς νησιώτες στα πρόθυρα της λειψυδρίας. Είναι γνωστό ότι αρκετά από τα νησιά μας αγοράζουν νερό από ιδιώτες το οποίο μεταφέρουν με βαπόρια για να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Το θέμα είναι υπάρχει λύση; Φυσικά και υπάρχει αν και μέχρι να εφαρμοστεί, έστω και σε ένα μόνο νησί. έπρεπε να περάσει από το σκόπελο της γραφειοκρατίας…
Στην Ηρακλειά. δίπλα στη Νάξο, εδώ και τρία χρόνια, λειτουργεί ένα εξολοκλήρου ελληνικό έργο. Η Υδριάδα, , είναι μια πρότυπη σε παγκόσμιο επίπεδο πλωτή μονάδα αφαλάτωσης, που παίρνει την ενέργειά της από ενσωματωμένη ανεμογεννήτρια και φωτοβολταϊκή συστοιχία.
Επικεφαλής του προγράμματος είναι ο κ. Νικήτας Νικητάκος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου που μαζί με τους συνεργάτες του Θ. Λίλα και Α. Βατίστα έχουν καταφέρει να πραγματοποιήσουν το πρόγραμμα που για την νησιωτική Ελλάδα θα έπρεπε να είναι ο «απόλυτος στόχος». Την δημιουργία νερού από τη θάλασσα χωρίς να καταναλώνεται «ρυπογόνο» ρεύμα παραγωγής ΔΕΗ.
Η Υδριάδα με ύψος άνω των 35 μέτρων, αποτελείται από τέσσερις πλωτήρες και έναν κεντρικό, συνδεδεμένους με μεταλλικό πύργο που φιλοξενεί και την ανεμογεννήτρια. Μπορεί να καλύψει τις ημερήσιες ανάγκες 300 κατοίκων σε νερό και έχει σχεδόν μηδενικό κόστος λειτουργίας, όχι βέβαια και κατασκευής…
Η αντίστροφη όσμωση, η τεχνολογία που χρησιμοποιεί η Υδριάδα, είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια. Ωστόσο, η εφαρμογή της σε «εθνικό» επίπεδο σκόνταφτε πάντα στην μεγάλη κατανάλωση ενέργειας του συστήματος η οποία αν καλυπτόταν από ηλεκτρικό ρεύμα παραγωγής ΔΕΗ (άνθρακας κλπ) δεν θα είχε το οικολογικό αποτύπωμα που όλοι αναζητούμε στις ημέρες μας.
Οι επιστήμονες που εξέλιξαν την Υδριάδα, έλυσαν αυτό το πρόβλημα, εγκαθιστώντας πάνω στον τεράστιο πυλώνα, φωτοβολταϊκά συστήματα αλλά και ανεμογεννήτριες ενώ για τον απομακρυσμένο έλεγχό της λειτουργίας, η Υδριάδα είναι εφοδιασμένη και με ασύρματη σύνδεση στο διαδίκτυο!
Η ιδέα έχει αποσπάσει παγκόσμια αναγνώριση αλλά στην Ελλάδα έχει …καταφέρει να εξαγριώσει τους τοπικούς κοινοτικούς νερουλάδες οι οποίοι θεωρούν αδιανόητο το χάσουν το μεροκάματό τους όταν το σύστημα θα λειτουργήσει πλήρως παρέχοντας δωρεάν νερό!
Στην πορεία υλοποίησης του έργου από την ομάδα του Πανεπιστημίου, -σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές- οι υπεύθυνοι άκουσαν ακόμα και την δικαιολογία από τα χείλη αρμόδιων παραγόντων ότι «δεν είναι δυνατόν να δίνετε δωρεάν νερό. Θα μας το χαρίζετε και εμείς θα το πουλάμε».
Τυχαίο που η Ελλάδα πάει από το κακό στο χειρότερο; Δεν νομίζω…
Για το ίδιο θέμα διαβάστε επίσης εδώ.     πηγή μου

 http://evanagnosto-evanagnosto.blogspot.com/2011/11/100.html

Ελλάδα και Ευρώπη ……

Συντάκτης: Γεώργιος Ε. Σέκερης

Η οικονομική μας κατολίσθηση και οι ανεπιτυχείς προσπάθειες ανακοπής της έχουν ως επικίνδυνη παρενέργεια – ίσως επικινδυνότερη και από την ίδια την οικονομική μας δοκιμασία – μια γενικευμένη στην ελληνική κοινή γνώμη σύγχυση γύρω από τις σχέσεις της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ανεύθυνες δημαγωγικές φωνές σπείρουν φόβους για «απώλεια εθνικής κυριαρχίας», μετατροπή μας σε «προτεκτοράτο» των «Ευρωπαίων», κ.ο.κ. Πρόκειται για αποπροσανατολιστικούς ισχυρισμούς ασύμβατους με τη χάραξη σοβαρής εθνικής στρατηγικής. Και η επικράτηση των οποίων θα οδηγούσε την Ελλάδα κατά κρημνών.

Εντασσόμενοι στην ΕΟΚ και εν συνεχεία στην ΕΕ προσβλέψαμε στη συμμετοχή μας σε μια Κοινοτική Ευρώπη, οιστρηλατούμενη από το ομοσπονδιακό όραμα των προ του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, και, ιδίως, των αμέσως μεταπολεμικών θιασωτών της. Και, συνεπώς, ήμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε την εκχώρηση εκτεταμένων κρατικών κυριαρχικών δικαιωμάτων χάριν της ενσωμάτωσής μας σε μια συνεκτική ευρωπαϊκή κοινοπολιτεία ικανή να διασφαλίσει την οικονομική ευημερία και την εξωτερική ασφάλεια των μελών της.

Γνωρίζουμε σήμερα – ορισμένοι το είχαν διαπιστώσει εγκαιρότερα, αλλά αγνοήθηκαν – ότι οι σαγηνευτικοί, και θα μπορούσε κανείς βασίμως να υποστηρίξει και ιστορικώς αναγκαίοι, οραματισμοί αυτοί δεν ευδοκίμησαν. Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ούτε δημιουργήθηκαν, ούτε πρόκειται να δημιουργηθούν στο ορατό μέλλον – εάν ποτέ. Μένει ωστόσο η «υπαρκτή Ευρώπη»: η διακρατική Ευρώπη, η Ευρώπη των συμπραττουσών εθνικών κυβερνήσεων. Αλλά και των αντιθετικών αντιλήψεων για τη μορφή της διευρωπαϊκής συνεργασίας. Με τη «βρετανική σχολή» να ευνοεί χαλαρούς δεσμούς μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών-εθνών, εστιασμένους κυρίως στην προώθηση των εμπορικών και ανταλλαγών και των χρηματιστηριακών δραστηριοτήτων. Και με τον «γαλλογερμανικό άξονα» να εμμένει στη θεσμοθέτηση μιας στενότερης, οργανικής, ευρέως φάσματος σχέσης, ειδικότερα στον οικονομικό και πολιτικό τομέα.

***

Επί δεκαετίες τώρα οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ταχθεί σταθερά – και ορθότατα – υπέρ της δεύτερης αυτής επιλογής. Η οποία δεν μας παρέχει βέβαια τα πλεονεκτήματα της ομοσπονδιακής λύσης – ήτοι την εκτεταμένη, θεσμικώς κατοχυρωμένη αλληλεγγύη των εταίρων, της προστασίας των κοινών συνόρων συμπεριλαμβανομένης – πλην όμως συνεπάγεται προνομιακές σχέσεις της Αθήνας με μερικές από τις πιο προηγμένες χώρες του πλανήτη. Καθιστά δηλαδή την Ελλάδα μέλος μιας κλειστής λέσχης επιλέκτων, οι κατά της οποίας επικρίσεις Τούρκων, Ρώσων, ή άλλων θυμίζουν το αισώπειο «όμφακες εισίν». Και η  οποία μας προσφέρει γόνιμο πεδίο για να καλλιεργήσουμε τα ιδιαίτερα εθνικά μας συμφέροντα, συμβάλλοντας συγχρόνως και στην επίτευξη των ευρύτερων κοινών ευρωπαϊκών στόχων.

Είναι γεγονός ότι, αυτή τη στιγμή, η τύχη του όλου ευρωκοινοτικού εγχειρήματος εμφανίζεται επισφαλής. Οι τριγμοί της ευρωζώνης και η απειλή που συνιστούν για την επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως αξιόπιστου παράγοντος του διεθνούς βίου δικαιολογούν σοβαρότατες ανησυχίες. Τον αποφασιστικό, όμως, λόγο εν προκειμένω έχουν δυνάμεις που εκφεύγουν του εθνικού μας ελέγχου. Το μέλλον του ευρώ και της ΕΕ παίζεται πρωτίστως στο Βερολίνο, στο Παρίσι, και στη Ρώμη – και πάντως όχι στην Αθήνα. Εν αναμονή δε της έκβασης των διευρωπαϊκών διεργασιών, η χώρα μας οφείλει να αξιοποιεί στον μέγιστο δυνατόν βαθμό την παρουσία της στους κοινοτικούς κόλπους – ελπίζοντας, συγχρόνως, ότι  στις μεγάλες κοινοτικές πρωτεύουσες θα πρυτανεύσει η συναίσθηση των ιστορικών τους ευθυνών.  Κάτι που, έστω και αμυδρώς, διαφαίνεται ήδη.

***

Κατά τα λοιπά, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι τα όποια οφέλη από τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνοδεύονται από αναπόδραστες υποχρεώσεις. Αλλά και να  αντικρούσουμε τη μυθολογία για την δήθεν κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας. Οι καλλιεργούντες την επικίνδυνη αυτή ψύχωση στην ελληνική κοινή γνώμη αποσιωπούν ότι, κατά κανόνα, η συμμετοχή σε σημαντικούς διεθνείς οργανισμούς συνεπάγεται για τα κράτη-μέλη τους αναγκαίους για την ευόδωση των κοινών επιδιώξεων περιορισμούς στην άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους. Και ότι, φυσικώ τω λόγω, τούτο ισχύει κατ’ εξοχήν για την ένταξη σε ένα αυξημένης συνοχής σχήμα όπως η ΕΕ.

Μια ένταξη που η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων επιμόνως επεδίωξε και ενθουσιωδώς χειροκρότησε. Και δικαίως. Καθώς δι’ αυτής μας προσφέρθηκαν και μας προσφέρονται πολύ περισσότερα από όσα εμείς ήμαστε ή είμεθα σε θέση να προσφέρουμε στο κοινοτικό σύνολο. Τούτο δε, τόσο σε επίπεδο οικονομίας και θεσμών, όσο και στον διεθνή χώρο. Στον οποίο, χάρις στην ευρωκοινοτική μας παρουσία, χωρίς βέβαια να διασφαλίζουμε ως δια μαγείας τα εθνικά μας συμφέροντα – η επίλυσή τους εξαρτάται πάντοτε από την εθνική μας πρωτίστως αυτενέργεια – επιτυγχάνουμε μια πολύτιμη προσαύξηση του ειδικού βάρους του Ελληνισμού, ελλαδικού και κυπριακού.

Σε ό,τι, τέλος, αφορά ειδικότερα στην οικονομική διάσταση της Κοινοτικής Ευρώπης και την ανάσχεση της ελληνικής οικονομικής κατάρρευσης: Με δεδομένη την παρούσα συγκρότηση της ΕΕ, ουδείς εκ των εταίρων – ούτε η Ελλάδα –  δέχεται να υποστεί θυσίες χάριν των λοιπών, χωρίς να εξασφαλίζει ένα μίνιμουμ ανταποδοτικών εγγυήσεων. Και άρα δεν πρέπει να εκπλήσσει ότι η κυρία Μέρκελ διαθέτει πόρους υπέρ τρίτων από το γερμανικό θησαυροφυλάκιο μόνο υπό όρους συμβατούς – κατά την κρίση της ιδίας, του κόμματός της και του κυβερνητικού της συνασπισμού, αλλά και κατά την κατά περίπτωση εκπεφρασμένη ή εικαζόμενη βούληση του γερμανικού εκλογικού σώματος –  με τα γερμανικά συμφέροντα. Και τους οποίους όρους, βέβαια, οι επιδιώκοντες τη γερμανική οικονομική στήριξη είμεθα ελεύθεροι να επιχειρήσουμε να βελτιώσουμε μέσω διαπραγματεύσεων. Ή και να απορρίψουμε – αποποιούμενοι φυσικά και τη συνδεδεμένη με αυτούς βοήθεια. Αυτό όμως που, μακράν του να προάγει, βλάπτει τα μέγιστα τις εθνικές μας στοχεύσεις και εικόνα, είναι η τριτοκοσμικής υφής δαιμονοποίηση όσων την αρωγή επιζητούμε.

 

 diplomatikoperiskopio.com

Δώστε αναπτυξιακά κίνητρα, εγκαταλείψτε τη λιτότητα. ……….

Του Στέλιου Παπαθεμελή

 Προέδρου Δημοκρατικής Αναγέννησης

Η ανεπιφύλακτη αποδοχή του τροϊκανικού τελεσιγράφου από την κατοχική μας κυβέρνηση, ήταν η φυσική κατάληξη των προηγηθέντων. Κάποια στιγμή έδειξαν να δοκιμάζουν τον πειρασμό να αντισταθούν και αποπειράθηκαν ένα επικοινωνιακό τέχνασμα σύγκρουσης με την κατοχική δύναμη προς επαναδιαπραγμάτευση των όρων, αλλά όντες ένα «κράμα κυνικού και επικουρείου» υπέκυψαν ψυχή τε και σώματι στις επιθυμίες των δανειστών.

        Σήμερα  «εκέλευσε» η Τρόικα και ένας σαρωτικός τυφώνας κατεδαφίζει και ισοπεδώνει τα πάντα. Χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων θεωρούνται πλεονάζοντες και δια της κατ΄ευφημισμόν λεγόμενης εργασιακής εφεδρείας τελούν υπό απόλυση. Ιδιωτικοποιήσεις, απλοελληνιστί ξεπούλημα ασημικών, σε τιμές σκοτωμού, που προετοιμάζονται ad hoc για τις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο υπό εκποίηση μονάδες (ΕΛΠΕ, ΟΠΑΠ, Αεροδρόμιο Βενιζέλος, ΔΕΠΑ Ελληνικό, νερό, υπόλοιπη ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λ.π.). Μαζί οι συχνότητες της κινητής τηλεφωνίας, όχι φυσικά και οι συχνότητες των τηλεοπτικών καναλιών που έκαναν κατάληψη οι πανίσχυροι μεγαλοκαναλάρχες και ένια κόμματα.

        Στην ουσία πρόκειται για δήμευση της δημόσιας περιουσίας υπέρ των διεθνών τοκογλύφων.

          Καθ΄οδόν βούλιαξαν και οι γλωσσοπλαστικές επινοήσεις των «προθύμων» μας για τάχα «νέα αφήγηση». Οι αυτοτραυματισμένοι υπερασπιστές των κρατούντων, καταπίνοντας τη γλώσσα τους, επικαλούνται προς αθώωση των… πελατών τους το «ίδιον αμάρτημα»: η κυβέρνηση υπέγραψε και άρα ως… συνεπής, δεν είχε άλλη επιλογή από την τήρηση της υπογραφής της. Πρώτον είχε επιλογή να υπογράψει, ή όχι. Και δεύτερον είχε επιλογή, αφού η υπογραφή της οδήγησε στο χρέος εκτός ελέγχου, την εξοντωτική ύφεση, την ολέθρια ανεργία, και τις απερίγραπτα αναποτελεσματικές θυσίες, να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος. Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι πλέον conditio sine qua non για την επιβίωση της πατρίδας. Αναπόφευκτη για τη διάσωση της από τους …«διασώστες» της!
Δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο περίπτωση, που οικονομία βουτηγμένη στην ύφεση, κατάφερε να εξοφλήσει τα χρέη της. Βεβαίως οι ημέτεροι δανειστές στοχεύουν να διαρπάσουν τα φιλέτα της χώρας, όπως οι ατομικοί τοκογλύφοι το βιός του οφειλέτη.

        Ύφεση σημαίνει κατάρρευση της συνολικής ζήτησης αγαθών και υπηρεσιών, όπερ μεθερμηνεύεται σε σαρωτική ανεργία.

        Δυστυχώς δεν τύχαμε κυβερνήτη να πει «όχι». Και ο Μεταξάς μολονότι, κατά Καφαντάρην, ήτο ο μόνος Έλλην που ηδύνατο να πει «ναι», όμως είπε εκείνο το γενναίο «όχι» και έσωσε την τιμή της Ελλάδος.

        Σοφόν το απόφθεγμα Ράμφου «με τα μυαλά που φτάσαμε στην κρίση, δεν μπορούμε να βγούμε απ΄αυτήν».

        Τα «επειδή» της Έκθεσης που παρήγγειλε ο ΣΕΒ στην αμφιλεγόμενη βεβαίως McKinsey είναι αξιοπρόσεκτα και ξεγυμνώνουν την ανίκανη πολιτική μας τάξη και τους αφερέγγυους κειμενογράφους των κυβερνητικών της προγραμμάτων.
Μέσα στην αιματοχυσία των νέων μέτρων ξεχωρίσαμε κάτι καλό: ίδιος μισθός για τα ίδια προσόντα. Συμπαθητικό επίσης το πριμ παραγωγικότητας, αν αφοπλισθεί η κομματοκρατία και το παίρνουν οι όντως παραγωγικοί και όχι τα «δικά» της παιδιά.

        Όλοι, παρεκτός των βολεμένων του συστήματος έχουν καταδικάσει (δημοσκοπικά) σε απαξίωση τα κόμματα, μεγάλα και μικρά. Ο λαός δεν περιμένει τίποτε από ενδεχόμενες εκλογές. Και δεν τις θέλει. Αγωνιά και ψάχνεται…Τα νέα μέτρα οδηγούν σε κοινωνική έκρηξη. Νομοτελειακά. Επείγει μια δραστική πολιτική ανάπτυξης.

Ευθύβολοι οι «όροι» του Τζων Λάντσεστερ:
–         Αναπτυξιακά κίνητρα με μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
–         Εγκατάλειψη λιτότητας και αποκατάσταση δημοσίων δαπανών.
–         Μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στο μοντέλο  Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας. (Νέα, 2/9/11).

w.papathemelis.gr

Η αριθμητική της οικονομικής κρίσης ……….

Γράφει ο Ιωάννης Καμάρας

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σε όρους απλής αριθμητικής έχει ως εξής:

1. Βασικά Μακρο-Οικονομικά Μεγέθη

Τα βασικά Μακρο-Οικονομικά μεγέθη της οικονομίας κάθε χώρας είναι:

Π = Παραγωγή

Δ = Δαπάνη

Κ = Κατανάλωση

Α = Αποταμίευση

Ε = Επενδύσεις

Ξ = εΞαγωγές

Σ = ειΣαγωγές

Δύναται δε να αποδειχθεί, ότι οι διαφορές μεταξύ των μεγεθών: Παραγωγή / Δαπάνη, Αποταμίευση / Επενδύσεις, εΞαγωγές / ειΣαγωγές είναι ισόποσες και ταυτόσημες.

Δηλαδή, (Π – Δ) = (Α – Ε) = (Ξ – Σ).

Όμως, και αυτό είναι που έχει ιδιαίτερη σημασία, οι ισόποσες και ταυτόσημες αυτές διαφορές μπορεί να είναι, είτε Μηδενικές, είτε Θετικές, είτε Αρνητικές.

– Μηδενικές είναι όταν η οικονομία μιάς χώρας αναπτύσσεται ισόρροπα. Δηλαδή, η Παραγωγή ισούται με τη Δαπάνη (Π=Δ), η Αποταμίευση με τις Επενδύσεις (Α=Ε) και το Ισοζύγιο Εξωτ. Συναλλαγών βρίσκεται σε ισορροπία (Ξ=Σ).

Ήτοι, (Π=Δ) = (Α=Ε) = (Ξ=Σ) = (Μηδέν).

– Θετικές είναι όταν η Παραγωγή υπερβαίνει τη Δαπάνη (Π>Δ), η Αποταμίευση τις Επενδύσεις (Α>Ε) και το Ισοζύγιο Εξωτ. Συναλλαγών είναι πλεονασματικό (Ξ>Σ).

Ήτοι, (Π>Δ) = (Α>Ε) = (Ξ>Σ) = (Συν).

Τέτοιες χώρες είναι οι καλούμενες BRIC (Brazil-Russia-India-China).

– Αρνητικές, αντίθετα, είναι όταν η Δαπάνη υπερβαίνει την Παραγωγή (Π<Δ), οι Επενδύσεις την Αποταμίευση (Α<Ε) και το Ισοζύγιο Εξωτ. Συναλλαγών είναι ελλειμματικό (Ξ<Σ).

Ήτοι, (Π<Δ) = (Α<Ε) = (Ξ<Σ) = (Μείον).

Τέτοιες χώρες είναι οι καλούμενες PIGS (Portugal-Italy-Greece-Spain).

– Στo ερώτημα δε, πώς είναι δυνατόν οικονομίες χωρών που για πολλά συνεχή έτη παρουσιάζουν το ως άνω αρνητικό αποτέλεσμα (Μείον) μπορούν και επιβιώνουν, η απάντηση είναι αυτονόητη: Με κατ’ έτος ισόποσο προς το αρνητικό αυτό αποτέλεσμα Εξωτερικό Δανεισμό (Foreign Borrowing) και  συνεχή Διόγκωση του Δημοσίου Χρέους (Public Dept).

2. Η περίπτωση της Ελληνικής Οικονομίας

– Στην περίπτωση της Ελληνικής Οικονομίας, ο Εξωτερικός Δανεισμός για την κάλυψη του Ελλείμματος Παραγωγής σε σχέση με τη Δαπάνη και συνακόλουθα τη γιγάντωση του Δημόσιου Χρέους είναι, ως γνωστόν, μία τακτική με μακρινό παρελθόν, αρχής γενομένης από τη 10ετία του ‘80. Όμως, το πώς ξεκίνησε και πώς γιγαντώθηκε το Δημόσιο Χρέος της χώρας είναι σε όλους γνωστό. Το θέμα εδώ είναι πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα του Ελλείμματος στην παρούσα οικονομική συγκυρία. Υπάρχουν τρεις τρόποι: Ο “Ανέφικτος”, ο “Εύκολος αλλά και Αλυσιτελής” και η “Χρυσή Τομή”.

1. Ο “Ανέφικτος” τρόπος είναι να αυξηθεί η Παραγωγή στο ύψος της Δαπάνης. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει από τη μιά μέρα στην άλλη και μάλιστα σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία στερείται των αναγκαίων παραγωγικών δομών και έχει χαμηλούς δείκτες παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας.

2. Ο ‘‘Εύκολος αλλά και Αλυσιτελής’’ τρόπος είναι να μειωθεί η Δαπάνη στο επίπεδο της Παραγωγής. Ο τρόπος αυτός εφαρμόζεται από την παρούσα Κυβέρνηση με περικοπές μισθών και συντάξεων και αύξηση των αμέσων και εμμέσων φόρων, με συνέπεια την πτώση της Ζήτησης. Όμως, σε μιά οικονομία στην οποία ένα υπερβολικά μεγάλο μέρος του ΑΕΠ προέρχεται από καταναλωτικό μεταπρατισμό, η πτώση της Ζήτησης προκαλεί ύφεση (και αύξηση της ανεργίας) με αποτέλεσμα ο στόχος περιορισμού του Ελλείμματος (ως % του ΑΕΠ) να μην επιτυγχάνεται.

Για παράδειγμα: Έστω ότι η χώρα έχει Παραγωγή 230 δισεκ. ευρώ (ΑΕΠ σε τρέχ. τιμές), Δαπάνη 255 δισεκ. και Έλλειμμα 25 δισεκ. (10,9% του ΑΕΠ). Και θέτει ως ετήσιο στόχο τη μείωση του Ελλείμματος κατά 10 δισεκ. ευρώ (από 25 σε 15 δισεκ. ή από 10,9% σε 6,5% του ΑΕΠ). Στο ερώτημα εάν ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί, ακόμα και ένας μαθητής Δημοτικού θα απαντούσε: “Ναι, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα μειωθεί ο παρονομαστής”. Διότι άν μειωθεί ο παρονομαστής (η Παραγωγή) πχ. κατά 4% (-9,2 δισεκ.), το Έλλειμμα ως  ποσοστό του ΑΕΠ παραμένει αμετάβλητο.

Παραγωγή 230,0 – Δαπάνη 255,0 = Έλλειμμα 25,0 (10,9% του ΑΕΠ)

(-4%)                  -9,2                   -10,0

Παραγωγή 220,8 – Δαπάνη 245,0 = Έλλειμμα 24,2 (10,9% του ΑΕΠ)

Είναι λοιπόν εμφανές ότι, με ύφεση 4%, οι ως άνω περικοπές Δαπανών  έχουν ως αποτέλεσμα “μιά τρύπα στο νερό”.

3. Η “Χρυσή Τομή” είναι ο τρόπος που υποδηλώνει την προσπάθεια προς δύο κατευθύνσεις: Την περιστολή της Δαπάνης αλλά, ταυτόχρονα και τη λήψη μέτρων με στόχο την αύξηση της Παραγωγής.

Για παράδειγμα: Αν, εκτός από τη μείωση της Δαπάνης κατά 10 δισεκ. (από 255 σε 245), υπάρξει και αύξηση της Παραγωγής κατά 2% (+4,6 δισεκ. ), το αποτέλεσμα που προκύψει είναι θετικό. Το Έλλειμμα από 10,9% του ΑΕΠ μειώνεται σε 4,4% του ΑΕΠ.

Παραγωγή: 230,0 – Δαπάνη: 255,0 = Έλλειμμα: 25,0 (10,9% του ΑΕΠ)

(+2%)                   +4,6                     -10,0

Παραγωγή  234,6 – Δαπάνη: 245,0 = Έλλειμμα: 10,4 (  4,4% του ΑΕΠ)

Συνεπώς, δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι, με ανάπτυξη, έστω 2% ετησίως, το Έλλειμμα θα μπορούσε να μηδενιστεί μέσα σε μια διετία. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει, ταυτόχρονα με τα μέτρα περιστολής της Δαπάνης, να υπάρξουν και ριζικές αλλαγές στο Αναπτυξιακό Πρότυπο που εφαρμόζει η χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια.

3.  Συμπέρασμα

Από τα ανωτέρω καθίσταται φανερό ότι βασικό προαπαιτούμενο για τη λύση των χρόνιων προβλημάτων (Πρωτογενές Έλλειμμα και Διογκούμενο Δημόσιο Χρέος) που αντιμετωπίζει η Ελληνική Οικονομία είναι η Ανάπτυξη. Ανάπτυξη όμως στη βάση ενός Νέου Αναπτυξιακού Προτύπου, με λήψη μέτρων πρός δύο βασικές κατευθύνσεις.

α. Τον Εκσυγχρονισμό του υπεράριθμου, αναποτελεσματικού και σπάταλου Δημόσιου Τομέα, την παροχή κινήτρων για την ενίσχυση του Ιδιωτικού Παραγωγικού Τομέα και άμεση αποκρατικοποίηση όλων των ζημιογόνων ΔΕΚΟ.

β. Την εκμετάλλευση των συγκριτικών παραγωγικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει η χώρα: Εμπορική Ναυτιλία, Τουρισμός, Γεωργία (καλλιέργειες υψηλής στρεμματικής απόδοσης).

Σημείωση: Περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες σχετικά με το περιεχόμενο του αναγκαίου αυτού Νέου Αναπτυξιακού Προτύπου μπορείτε να τα βρείτε Παράρτημα 11  του “Ζάππειο ΙΙ”.

http://www.postnews.gr

Δημοσίευση: 24.7.2011

*Ο Ιωάννης Καμάρας είναι οικονομολόγος (PhD, Sussex). Υπήρξε διευθυντικό στέλεχος της Τράπεζας της Ελλάδος. Διετέλεσε Επίτροπος της Τράπεζας Κρήτης κατά τη διάρκεια του Σκανδάλου Κοσκωτά.